ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 435

ตอนที่ 435 กฎของตัวเอง

ราชาหมาป่าเย่เชียน,หลินเฟิงแห่งเซเว่นคิลและหมาป่าผีไป๋ฮวย ถึงแม้ว่าวันเวลาจะผ่านไปหลายทศวรรษก็ตามแต่ถึงยังไงชื่อเสียงเรียงนามของพวกเขาก็จะต้องดังกึกก้องไปทั่วโลกอย่างแน่นอน ความทะเยอทะยานของเย่เชียน ความสงบเยือกเย็นของหลินเฟิงและความหยิ่งผยองของหมาป่าผีไป๋ฮวยนั้นเป็นสิ่งที่แม่น้ำและทะเลสาบทั้งหมดมาบรรจบกัน ซึ่งไม่รู้ว่ามีกี่คนที่เดินตามรอยพวกเขา ซึ่งสองสามปีที่ผ่านมาเมื่อหลินเฟิงยืนอยู่ที่ด้านบนสุดของพีระมิดและมองลงไปที่พื้นโลกนั้นเขาก็มักจะจินตนาการภาพของทั้งสามคนรวมถึงตัวเขาเองที่ต่อสู้กันอย่างดุเดือดภายในใจ

มีคนเคยแสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับหลินเฟิงว่าเขาเป็นคนที่ไม่ซื่อสัตย์และโหดร้ายและไร้ปรานี ซึ่งมันเป็นคำพูดที่ลึกลับมากเพราะหลินเฟิงนั้นมีเรื่องราวและตำนานที่ยอดเยี่ยมมากมายในชีวิตของเขา ซึ่งถึงจะบอกว่าเขาเป็นคนที่ไม่ซื่อสัตย์และโหดร้ายและไร้ปรานีก็ตามแต่ถึงยังไงเขาก็ยังคงปฏิบัติตามกฎการลงทัณฑ์ทั้งเจ็ดมาเสมอ

ครั้งหนึ่งเมื่อนานมาแล้วหลินเฟิงได้รับภารกิจให้ทำการลอบสังหารสมาชิกขององค์กรหนึ่งที่มีชื่อเสียงที่สุดของประเทศญี่ปุ่น ซึ่งอาจพูดได้ว่าเขาคนนั้นเป็นคนที่หลินเฟิงไม่อาจเอาชนะพวกเขาได้เลยแต่ทว่าเพียงผ่านไปค่ำคืนเดียวก็พบศพของเขาคนนั้นนอนอยู่ในบ้านโดยมีบาดแผลอย่างน้อยๆ หนึ่งร้อยรูตามร่างกาย ซึ่งเหตุการณ์นี้นั้นถือเป็นความอัปยศอย่างยิ่งของวงการใต้ดินของประเทศญี่ปุ่น ซึ่งครั้งนั้นมันไม่ใช่เพื่อชื่อเสียงหรือผลกำไรใดๆ เลยแม้แต่น้อยแต่เป็นเพียงนักเรียนชาวต่างชาติที่ถูกข่มเหงและขืนใจโดยสมาชิกองค์กรใต้ดินคนนั้นและเธอบังเอิญไปหาหลินเฟิงและหลินเฟิงก็รับงานนี้โดยมี ค่าตอบแทนเพียงน้อยนิด!

หลินเฟิงก็เหลือบมองไปที่เย่เชียนแล้วถามว่า “แบบนี้เป็นไงน้องเย่..พอใจหรือเปล่า?”

“สั่งสอนเขาอีกสักหน่อย..ให้เขาได้รู้ซึ้งถึงความเจ็บปวดสักครั้ง” เย่เชียนหันไปมองและพูด

“จัดไป” หลินเฟิงก็ตอบและคว้าแขนอีกข้างเด็กหนุ่มผมสีทองและบิดมันอย่างแรง ซึ่งเด็กหนุ่มผมสีทองคนนี้ที่หมดสติไปแล้วก็ตื่นขึ้นมาอีกครั้งภายใต้ความเจ็บปวดยิ่งกว่าเดิมและมองไปที่แขนที่บิดเบี้ยวทั้งสองข้างแล้วจิตใจของเขาก็ถูกทำลายไปจนหมดและเป็นลมหมดสติไปอีกครั้ง

หลังจากนั้นหลินเฟิงก็หยุดมือของเขาและเฝ้าดูสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าอย่างเงียบๆ ราวกับว่าเขาไม่ได้ตั้งใจจะแทรกแซงอะไรอีกต่อไป เย่เชียนเองก็ไม่ได้ขอให้เขาช่วยอะไรอีกต่อไป ซึ่งหลังจากนั้นไม่นานนักที่ด้านหน้าประตูห้องของเย่เชียนก็เต็มไปด้วยผู้คนซึ่งบางคนเป็นลมหมดสติไปและบางคนก็ยังคงร่ำไห้โอดครวญอยู่ที่พื้น

เย่เชียนก็เข้ามาพร้อมกับยิ้มให้หลินเฟิงและพูดว่า “ไปหาที่ดื่มกันหน่อยมั้ย?”

“ก็ดีเหมือนกัน!” หลินเฟิงก็ยิ้มเล็กยิ้มน้อยด้วยใบหน้าที่หล่อเหลาที่เน้นความงามของความเป็นผู้หญิงอย่างมาก

โจวหยวนก็เดินออกมาจากห้องไปและเหลืองมองไปเห็นหลินเฟิงที่ยืนอยู่ข้างๆ เย่เชียและเขาก็อดไม่ได้ที่จะตกตะลึงเล็กน้อย “น้องชายนายเหรอ?” หลินเฟิงถาม ซึ่งเพียงแค่แวบเดียวก็ทำให้โจวหยวนรู้สึกหนาวสั่นจากก้นบึ้งของหัวใจที่เขาจะไม่มีวันลืมไปตลอดชีวิต เป็นการจ้องมองที่ธรรมดาแต่ดูเหมือนว่ามันมีใบมีดหลายพันเล่มเจาะเข้าไปในอวัยวะภายในของเขาในเวลาเดียวกันและเขาก็อดไม่ได้ที่จะหนาวสั่น ซึ่งมันเป็นความกลัวชนิดหนึ่งที่ผุดขึ้นมาจากก้นบึ้งของหัวใจและร่างกายของโจวหยวนก็ดูเหมือนจะสูญเสียการควบคุมไปและสมองของเขาก็สั่งการอะไรไม่ได้เลย

เย่เชียนก็ตบไหล่โจวหยวนเบาๆ และพูดกับหลินเฟิงว่า “เด็กรุ่นใหม่..พาออกมาหาประสบการณ์ใหม่ๆ” ด้วยการตบไหล่เบาๆ นี้ของเย่เชียนกำให้โจวหยวนดูเหมือนจะรู้สึกปลอดภัยจนความหวาดกลัวที่อยู่ในใจของเขามันค่อยๆ จางหายไป อย่างไรก็ตามโจวหยวนก็แอบบอกตัวเองว่าในช่วงชีวิตนี้เขาจะไม่มีวันทำให้หลินเฟิงต้องขุ่นเคืองเลยแม้แต่น้อย

“เอ็งไปหาที่พักใหม่ก่อน..พี่หลินกับฉันจะไปดื่มกันสักหน่อย..โทรมาหาฉันด้วยล่ะถ้าเอ็งหาที่พักใหม่ได้แล้ว!” เย่เชียนพูดพร้อมกับมองไปที่โจวหยวน

“อืม!” โจวหยวนพยักหน้าอย่างหนักหน่วงแต่เมื่อเขากำลังอ้าปากเพื่อพูดเขาก็พบว่าเขาไม่สามารถส่งเสียงออกมาได้เลยซึ่งแสดงให้เห็นว่าหลินเฟิงนั้นกดดันเขามากแค่ไหน หลินเฟิงก็ยิ้มเล็กยิ้มน้อยและเดินกลับเข้าไปในลิฟต์พร้อมกับเย่เชียนเมื่อประตูลิฟต์ถูกปิดลงอย่างช้าๆ โจวหยวนก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก ซึ่งเพียงแค่สบตากับเขาแล้วโจวหยวนก็ถึงกับเหงื่อตกอย่างรุนแรง ‘เขาเป็นใคร?’ โจวหยวนคิดอย่างลับๆ

โจวหยวนก็ส่ายหัวแล้วเดินเข้าไปในลิฟต์อีกตัว ซึ่งถ้าเมื่อครู่นี้ไม่ใช่เพราะการตบไหล่เบาๆ ของเย่เชียนล่ะก็เขาก็คงจะคุกเข่าลงกับพื้นด้วยความหวาดกลัวไปเสียแล้ว ซึ่งหลินเฟิงเองก็ไม่เคยคาดคิดมาก่อนเลยว่าการจ้องมองของเขานั้นจะทำให้เกิดเงาทางจิตใจที่ยิ่งใหญ่กับโจวหยวน ซึ่งหลังจากไม่กี่ปีที่โจวหยวนได้นั่งอยู่ในตำแหน่งที่สูงเช่นนี้นั้นจึงทำให้เขามีสิ่งต่างๆ เช่นนี้โดยปริยาย

ทันทีที่ทั้งสามคนออกจากโรงแรมทันใดนั้นรถตำรวจจำนวนหลายก็ขับกรูกันเข้ามาและเมื่อตำรวจเดินขึ้นไปที่ชั้นบนพวกเขาก็ต้องตกใจเมื่อเห็นสิ่งต่างๆ ที่เย่เชียนทิ้งเอาไว้ให้ ซึ่งพวกเขาเองก็ชัดเจนมากเกี่ยวกับเรื่องนี้เพราะพยัคฆ์แดนเหนือหลวนปิงลี่ได้ติดต่อกับพวกเขาเอาไว้แล้วว่าเขานั้นต้องการทำอะไรบางอย่างและให้พวกเขามาที่นี่ในภายหลัง ซึ่งเจ้าหน้าที่ตำรวจเหล่านี้ต่างก็คิดว่าเรื่องต่างๆ น่าจะคลี่คลายได้อย่างราบรื่นแต่เมื่อมองดูสถานการณ์ตรงหน้านั้นกลับเป็นคนของพยัคฆ์แดนเหนือหลวนปิงลี่ที่ถูกอีกฝ่ายจัดการ

เมื่อมองไปที่แขนที่บิดเบี้ยวของเด็กหนุ่มผมสีทองแล้วหัวหน้าทีมตำรวจหน่วยสืบสวนอาชญกรรมก็อดไม่ได้ที่จะสั่นสะท้านเพราะจากประสบการณ์ที่เขามีมาหลายปีนั้นเขาไม่เคยเห็นอะไรเช่นนี้มาก่อนจนอดไม่ได้ที่จะรู้สึกหนาวสั่นในใจ และเขาก็รู้ดีว่าศึกครั้งนี้นั้นมันจะแตกต่างจากที่ผ่านมาโดยสิ้นเชิงและเขาก็รู้สึกอึดอัดใจอย่างมาก

! เรียกรถพยาบาล!” หัวหน้าทีมตำรวจหน่วยสืบสวนอาชญากรรมพูดกับผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาและเขาก็หันเดินออกไปข้างๆ และกดเบอร์โทรศัพท์ของพยัคฆ์แดนเหนือหลวนปิงลี่และอธิบายสถานการณ์ที่นี่ให้พยัคฆ์แดนเหนือหลวนปิงลี่ฟัง

พยัคฆ์แดนเหนือหลวนปิงลี่ก็ถึงกับผงะเช่นกันเพราะครั้งนี้มันแตกต่างไปจากพวกนักเลงทั่วไปและลูกน้องของหลวนห่าวเพราะคนเหล่านี้นั้นส่วนใหญ่เป็นนักเลงที่มีชื่อเสียง อย่างไรก็ตามด้วยคนจำนวนมากมายหลายคนขนาดนี้แต่กลับไม่สามารถจัดการเย่เชียนได้เช่นนี้ซึ่งมันทำให้พยัคฆ์แดนเหนือหลวนปิงลี่รู้สึกหนาวสั่นจากก้นบึ้งของหัวใจ

อย่างไรก็ตามมันก็ไม่อาจลบล้างความร้าวฉานของลูกชายของเขาได้ เพราะที่แห่งนี้คือดินแดนตะวันออกเฉียงเหนือซึ่งมันเป็นดินแดนของเขาเองและไม่ว่าเขาจะสู้กับเย่เชียนอย่างไรถึงยังไงเขาก็สามารถต่อสู้ได้มากกว่าสิบครั้งและเขาก็จะสู้ได้อย่างเต็มร้อยได้หรือไม่? แล้วเขาจะพ่ายแพ้ได้อย่างไร?

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน