ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 453

ตอนที่ 453 ชายหนุ่มและชายชรา

ในคืนนั้นพระภิกษุรูปนั้นก็มรณภาพด้วยสภาพที่นั่งนิ่งด้วยสีหน้ายิ้มแย้มแจ่มใสและวัดหลิงหลงก็ลั่นระฆังและคณะพระภิกษุต่างก็สวดมนต์กัน ซึ่งพระภิกษุรูปนั้นมีอายุยืนยาวกว่า 120 ปีแล้ว ซึ่งตามความเป็นจริงพระภิกษุรูปนั้นควรจะล่วงลับไปแล้วเมื่อเขาอายุ 100 ปี แต่เนื่องจากเขายังมีพันธะกับเย่เชียนอยู่จึงทำให้เขายังคงมีชีวิตอยู่รอดมาจนถึงทุกวันนี้

เย่เชียนนั้นไม่รู้ถึงตัวตนของพระภิกษุรูปนั้นเลยเพราะพวกเขาพูดคุยกันเพียงไม่กี่คำแต่ถึงยังไงพระภิกษุก็ทำให้เย่เชียนถึงกับตกตะลึงราวกับว่าตนรู้สึกเหมือนเป็นญาติของเขาเอง นอกจากนี้การพบปะครั้งนี้ก็จะเป็นประโยชน์ต่อเย่เชียนอย่างมากในอนาคตแต่เพราะมันเป็นเรื่องของอนาคตภายภาคหน้าดังนั้นก็จะไม่พูดถึงมันในตอนนี้

หลังจากออกจากวัดหลิงหลงแล้วเย่เชียนก็ไปที่ภูเขาเอ๋อหลงและนั่งลงที่ด้านบนของภูเขา ซึ่งสิ่งที่เกิดขึ้นที่วัดหลิงหลงนั้นเกินความคาดหมายและอยู่เหนือความเข้าใจของเขาและเขาก็ไม่สามารถหยุดคิดได้เลยเพราะปรากฏว่ามีพระภิกษุรูปหนึ่งรู้แจ้งเห็นจริงตั้งแต่ตอนที่ตนเกิดว่าตนจะต้องมาที่วัดหลิงหลงแห่งนี้ดังนั้นเขาจึงรอตนอยู่ที่นี่ ซึ่งความรู้สึกที่ลึกลับเช่นนี้มันไม่สามารถอธิบายเป็นคำพูดได้อย่างชัดเจน

บางทีมันก็ยังคงมีหลายสิ่งหลายอย่างในโลกนี้ที่เราไม่รู้และบางทีในโลกใบนี้ก็ยังมีสิ่งลี้ลับและลึกลับซ่อนอยู่อีกมากมาย

สำหรับเย่เชียนแล้วถึงแม้ว่าการเดินทางไปยังดินแดนภาคตะวันออกเฉียงเหนือของจีนในครั้งนี้จะทำให้เกิดปัญหามากขึ้นเรื่อยๆ ก็ตามแต่ถึงยังไงมันก็ให้ผลประโยชน์ที่มากมายเช่นกันเพราะอย่างน้อยๆ เขาก็ได้รู้ทัศนคติของเบื้องบนของประเทศจีนเพื่อที่เขาจะได้ไม่ไปทำอะไรโง่ๆ ในช่วงกลางฤดูหนาวข้างหน้านี้และเป็นเบี้ยของพวกเขาเช่นนั้น ซึ่งการรู้ตัวเองและรู้จักศัตรูนั้นก็เพื่อที่เราจะได้รู้อย่างชัดเจนว่าเราควรมีบทบาทอย่างไรในอนาคตและเตรียมคิดวิธีที่จะจัดการกับพวกมันและปรับทัศนคติของเรา

อย่างไรก็ตามหวงฟู่ชิงเตี๋ยนก็ไม่ใช่คนง่ายๆ เพราะบทสนทนาของเขาเมื่อวานนี้มันก็เป็นลางสังหรณ์แล้ว ดังนั้นสิ่งที่สำคัญที่สุดต่อไปสำหรับเย่เชียนก็คือการแสร้งทำเป็นสับสนแสร้งทำเป็นไม่รู้อะไรเลยจากนั้นเขาทำงานอย่างหนักหน่วงเพื่อพัฒนาพลังและอำนาจของเขาอย่างเงียบๆ และถึงแม้ว่าวันหนึ่งเขาจะต้องตายถึงยังไงเขาก็ต้องสร้างสิ่งต่างๆ ให้คนรุ่นหลังใช่ไหม?

เย่เชียนที่นั่งอยู่บนยอดเขาเอ๋อหลงพลางมองไปในระยะไกลพร้อมกับสายลมที่พัดผ่านเส้นผมของเขาเบาๆ ซึ่งเย่เชียนไม่เคยรู้สึกสงบและผ่อนคลายเช่นนี้มาก่อนซึ่งนี่ควรเป็นพลังของพระพุทธเจ้าใช่ไหม?

ผ่านไปสักพักหนึ่งเย่เชียนก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆ และเขาก็ลุกขึ้นเพื่อลงไปที่ตีนเขาและในทันใดนั้นเขาก็เห็นหวงฟู่ชิงเตี๋ยนที่กำลังเดินมาหาเขาโดยข้างหลังของเขานั้นมีคนรู้จักอยู่สองคนจากสำนักงานความมั่นคงแห่งชาติและนั่นก็คือจื้อจุนและเซียวหวัน ซึ่งเมื่อจื้อจุนเห็นเย่เชียนเขาก็ยิ้มและพยักหน้าให้เพื่อเป็นการทักทาย ส่วนเซียวหวันนั้นก็ยังคงดูเหมือนเธอเป็นศัตรูที่คอยจ้องมองตนด้วยความโกรธและหลังจากนั้นเธอก็หันหน้าหนีไป

บางทีอาจจะเป็นเซียวหวันเองที่คิดว่ามันแปลกอยู่คนเดียวเพราะทุกๆ ครั้งที่มีปัญหามันก็ไม่มีอะไรที่เกี่ยวข้องกับเย่เชียนเลย แต่ทว่านับตั้งแต่ที่เย่เชียนกลับมาที่ประเทศจีนเมื่อปีที่แล้วจนถึงตอนนี้ทุกครั้งที่เซียวหวันเห็นเย่เชียนนั้นเขาก็ไม่เคยทำอะไรดีเลยสักอย่างราวกับว่าเธอกลายเป็นบอดี้การ์ดมืออาชีพที่คอยตามเช็ดก้นของเขา

หวงฟู่ชิงเตี๋ยนเองก็ยังรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าเย่เชียนนั้นแตกต่างไปจากเมื่อก่อนเล็กน้อยและกลิ่นอายของจิตรสังหารที่รุนแรงนั้นดูเหมือนจะมีกลิ่นอายแปลกๆ ที่ทรงพลังจนหวงฟู่ชิงเตี๋ยนถึงกับตกตะลึงและเขาก็ไม่แน่ใจว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับเย่เชียนกันแน่และเย่เชียนกลายเป็นแบบนี้ไปได้อย่างไร หลังจากงุนงงอยู่ครู่หนึ่งหวงฟู่ชิงเตี๋ยนก็เดินขึ้นมาแล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ไอ้หนูเอ็งนี่ดูผ่อนคลายเหลือเกิน..ฉันถึงกับต้องมาหาเอ็งที่ภูเขาแบบนี้เลย”

“ทำไมผมถึงรู้สึกเหมือนกับว่าผมไม่สามารถหลบหนีพวกคุณได้ตลอดไป..เพราะไม่ว่าผมจะไปที่ไหนคุณถึงยังไงพวกคุณก็หาผมพบตลอด..บอกผมทีว่าผมเป็นหนี้ปู่ในชาติที่แล้วหรือเปล่า? ” เย่เชียนพูดแล้วยิ้มอย่างหดหู่

“ไม่หรอก..ฉันเองที่เป็นหนี้เอ็งในชาติที่แล้ว..เพราะงั้นฉันต้องตอบแทนหนี้นั้นในชีวิตนี้” หวงฟู่ชิงเตี๋ยนยังคงพูดด้วยรอยยิ้ม และหลังจากหยุดไปชั่วขณะหวงฟู่ชิงเตี๋ยนก็พูดต่อ “แล้วเป็นยังไงบ้างที่ได้นั่งอยู่ที่นี่คนเดียว? ”

“ชีวิตของคนเราน่ะมันสั้น..และเพียงไม่กี่สิบปีมันก็ยากมากที่จะปีนป่ายขึ้นไปในจุดที่สูงกว่าและในที่สุดมันก็เหลือเพียงถ้วยที่ว่างเปล่า..มันมีไว้เพื่ออะไร? ” เย่เชียนพูดด้วยอารมณ์และความรู้สึกบางอย่าง

หวงฟู่ชิงเตี๋ยนก็อดไม่ได้ที่จะตกตะลึงและพูดว่า “ไอ้หนูทำไมจู่ๆ เอ็งก็อารมณ์อ่อนไหวถึงขนาดนี้..มันดูไม่เหมือนนิสัยของเอ็งเลย”

เย่เชียนก็ยิ้มเล็กน้อยและพูดว่า “ปู่นี่ไม่รู้อะไรเลยจริงๆ ..ปล่อยเรื่องของความรู้สึกไปเถอะ..เรามาคุยเรื่องธุระกันดีกว่า..ปู่มาทำอะไรที่นี่..ที่ปู่รีบมาหาผมเนี่ยปู่ไม่ได้ต้องการจะมาถามผมว่าผมเป็นอะไรหรือรู้สึกยังไงหรอกใช่ไหม?”

หวงฟู่ชิงเตี๋ยนก็หันหน้าไปมองที่จื้อจุนและเซียวหวันซึ่งพวกเขาทั้งสองก็พยักหน้าและเดินออกไปทันที จากนั้นหวงฟู่ชิงเตี๋ยนก็ยิ้มและดึงเย่เชียนไปนั่งลงบนหินซึ่งหวงฟู่ชิงเตี๋ยนในตอนนี้นั้นไม่มีสิ่งใดที่เรียกว่าตัวตนของผู้มีอำนาจในระบบราชการและกิริยาบทของผู้อำนวยการสำนักงานความมั่นคงแห่งชาติเลยแม้แต่น้อยเพราะเขานั้นนั่งลงบนพื้นเหมือนกับคนเฒ่าคนแก่ในชนบท “ฉันได้ยินมาว่าเอ็งและเซอร์เก้วิชพุชกินกำลังร่วมมือกันเหรอ?” หวงฟู่ชิงเตี๋ยนถาม

“ไปได้ยินมาจากใคร?” เย่เชียนถามอย่างไม่เป็นทางการซึ่งสีหน้าของเขานั้นดูสงบมากและเขาก็ไม่ได้คาดหวังคำตอบมากนัก ซึ่งในความเป็นจริงแล้วถึงแม้ว่าหวงฟู่ชิงเตี๋ยนจะไม่ได้พูดอะไรแต่ถึงยังไงเย่เชียนก็สามารถคาดเดาได้เพราะนอกจากแม่ม่ายดำจือเหวินแล้วจะมีใครที่รู้สถานการณ์ในตอนนั้นบ้าง? ดังนั้นเย่เชียนจึงสันนิษฐานว่าหวงฟู่ชิงเตี๋ยนคงจะไปพบกับแม่ม่ายดำจือเหวินก่อนที่จะมาพบเขานั่นเอง

หวงฟู่ชิงเตี๋ยนก็ยิ้มอย่างหดหู่และพูดว่า “ไม่สำคัญว่าใครจะเป็นคนพูด..เอ็งแค่บอกฉันมาว่ามันมีเรื่องแบบนี้จริงๆ หรือเปล่า”

“อะไร..ปู่พูดอะไรของปู่” เย่เชียนไม่ได้มองไปที่หวงฟู่ชิงเตี๋ยนเลยขณะพูด เขาเพียงหยิบหญ้าบางๆ ขึ้นมาแล้วใส่มันเข้าปากและมองออกไปในระยะไกล

“ไอ้หนู! ..เอ็งคุยกับฉันดีๆ หน่อยไม่ได้เหรอ..ถึงยังไงฉันก็อายุมากกว่าเอ็ง..เพราะงั้นเอ็งก็รู้จักเคารพกันบ้างเข้าใจไหม?” หวงฟู่ชิงเตี๋ยนพูดและยิ้มอย่างหดหู่

“ใช่! ..เซอร์เก้วิชพุชกินยอดเยี่ยมมากในฐานะเพื่อนมนุษย์..เพราะเขาส่งมอบมีดคลื่นโลหิตของผมกลับมาเพราะงั้นแน่นอนว่าผมจะไม่ปฏิเสธที่จะร่วมมือกับเขาและนอกจากนี้เขาก็เป็นถึงนักธุรกิจและการร่วมมือกับเขาก็เป็นสิ่งที่ดีมากเช่นกัน..มันก็เรื่องปกตินะปู่..อย่าบอกนะว่าการร่วมมือแบบนั้นมันละเมิดกฎหมายของประเทศด้วย?” เย่เชียนแสร้งพูดด้วยท่าทางที่หวาดกลัวเมื่อเขารู้เกี่ยวกับแผนการต่างๆ ของเซอร์เก้วิชพุชกิน ดังนั้นเขาจึงมีความชัดเจนเกี่ยวกับความคิดของหวงฟู่ชิงเตี๋ยนเช่นกันเขาจึงต้องพูดแบบนี้เพียงเพื่อดูว่าหวงฟู่ชิงเตี๋ยนต้องการจะพูดอะไรอีก

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน