ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 457

ตอนที่ 457 ช่วยผู้คน

เมื่อเซอร์เก้วิชพุชกินตื่นขึ้นมาในเช้าวันรุ่งขึ้นเขาก็พบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงและเมื่อคิดย้อนกลับไปในเหตุการณ์เมื่อคืนนั้นมันก็เป็นเรื่องที่น่าหวาดกลัวอย่างมากเพราะถึงแม้ว่าเขาจะหนีออกมาจากไซต์ก่อสร้างไปพร้อมกับบุคคลปริศนาได้ก็ตามแต่เขาก็เป็นลมและหมดสติไปเมื่อถูกคนจากสำนักงานความมั่นคงแห่งชาติจีนไล่ล่าและเขาก็จำไม่ได้ว่าเขาถูกนำตัวกลับมาได้อย่างไร

แผนการต่างๆ ล้มเหลวโดยสิ้นเชิงและเขาก็กลัวว่าอุตสาหกรรมที่ใช้เงินลงทุนอันมหาศาลนั้นจะไม่สามารถรักษามันเอาไว้ได้ใช่ไหม? ในเวลานี้สำนักงานความมั่นคงแห่งชาติของจีนก็ได้ทำการยึดโครงการอุตสาหกรรมดังกล่าวไปซึ่งรัฐบาลของประเทศรัสเซียเองก็ไม่มีอะไรจะกล่าวถึงประเด็นนี้และยอมรับสิ่งต่างๆ โดยถือว่าเขานั้นโชคร้าย ซึ่งตอนนี้ความกังวลที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเซอร์เก้วิชพุชกินก็คือการกลับไปพบอเล็กซานเดอร์โซโรวิยอฟหัวหน้าของเขาและเขาก็ไม่รู้ว่าเขาจะมีชะตากรรมเช่นไรเพราะความสูญเสียครั้งใหญ่ที่เขาก่อขึ้นมานั้น ซึ่งในตอนแรกเขาสาบานเอาไว้ว่าเขาจะทำงานให้เสร็จและทำกำไรอันมหาศาลและเกลี้ยกล่อมเจ้านายของเขาให้เห็นด้วยกับแผนการต่างๆ เช่นนี้แต่ทว่าตอนนี้ทุกอย่างก็ไร้ประโยชน์ และทั้งหมดที่เขาทำมาอย่างหนักหน่วงเพื่อผลาญเงินลงทุนและการก่อสร้างจำนวนมหาศาลก็พังทลายไปและยังไปยั่วยุศัตรูอย่างสำนักงานความมั่นคงแห่งชาติประเทศจีนอีก ดังนั้นถ้าหากอเล็กซานเดอร์โซโรวิยอฟต้องการที่จะฆ่าเขาล่ะก็มันก็เป็นเรื่องปกติ

ยิ่งไปกว่านั้นเรื่องนี้ก็จะเกี่ยวข้องกับข้อพิพาทระหว่างประเทศครั้งใหญ่ อย่างไรก็ตามยังโชคดีที่รัฐบาลจีนไม่ได้แข็งกร้าวเท่ารัฐบาลของประเทศรัสเซียเพราะรัฐบาลจีนใช้นโยบายที่เรียบง่ายมาโดยตลอด อย่างไรก็ตามรัฐบาลของประเทศรัสเซียและอเล็กซานเดอร์โซโรวิยอฟก็เผชิญกับการสูญเสียครั้งใหญ่อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

ถ้าเซอร์เก้วิชพุชกินยังอยู่ในประเทศจีนเขาก็คงจะไม่มีที่หลบซ่อนอย่างนอนและยิ่งไปกว่านั้นถึงแม้ว่าเขาจะไม่กลับไปที่ประเทศรัสเซียก็ตามแต่ถึงยังไงอเล็กซานเดอร์โซโรวิยอฟก็สามารถตามล่าเขาได้อย่างแน่นอน กล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือไม่ว่าเซอร์เก้วิชพุชกินจะซ่อนตัวอยู่ที่ไหนก็ตามถึงยังไงเขาก็ไม่สามารถหลบหนีได้อยู่ดี ซึ่งถ้าหากเขากลับไปยังประเทศรัสเซียเขาก็จะไม่สามารถมีชีวิตเป็นของตัวเองได้อีกและคราวนี้ชื่อเสียงของเขาในฐานะสุนัขรับใช้จะต้องสิ้นสุดลงเพียงเท่านี้เป็นแน่

ในขณะที่เซอร์เก้วิชพุชกินกำลังคิดเรื่องนี้อยู่จู่ๆ ชายหนุ่มสองคนก็เดินเข้ามาจากข้างนอก หนึ่งในนั้นคือเย่เชียนและอีกคนก็คือชายหนุ่มในคราบของผู้หญิงที่ช่วยเซอร์เก้วิชพุชกินเมื่อคืนที่ผ่านมา ซึ่งเขาไม่ใช่ใครอื่นแต่เป็นผู้นำขององค์กรเซเว่นคิลหลินเฟิงนั่นเอง

หลังจากที่ทุกอย่างจบลงในเมื่อคืนที่ผ่านมาหวงฟู่ชิงเตี๋ยนก็ได้สั่งให้เหล่าเจ้าหน้าที่ของสำนักงานความมั่นคงแห่งชาติที่เฝ้าติดตามเย่เชียนอยู่ถอนตัวออกไป ซึ่งในความเป็นจริงแล้วถึงแม้ว่าเขาจะไม่ถอนตัวออกไปก็ตามถึงยังไงเย่เชียนก็เชื่อว่าตนจะสามารถหลบหนีออกไปจากสายตาของคนเหล่านั้นได้อย่างง่ายดายอยู่ดี

เซอร์เก้วิชพุชกินก็รีบลุกขึ้นจากเตียงและทำความเคารพด้วยความขอบคุณโดยพูดว่า “ขอบคุณครับคุณเย่ผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตของผมเอาไว้”

เย่เชียนก็หัวเราะเบาๆ และพูดว่า “ผมไม่ได้ทำอะไรเลย..ทั้งหมดเป็นการกระทำของคุณหลิน..ถ้าคุณต้องการขอบคุณก็ขอบคุณเขาเถอะ”

“ขอบคุณสำหรับความเมตตาของคุณหลิน..ถ้าหากไม่ได้คุณหลินช่วยเอาไว้ผมคิดว่าตอนนี้ผมคงจะถูกคุมขังอยู่ในสำนักงานความมั่นคงแห่งชาติของประเทศจีนไปแล้ว’ เซอร์เกวิชพุชกินพูด

“ผมก็แค่ทำตามข้อตกลงของคุณเย่..เพราะงั้นผมก็แค่ทำสิ่งที่ผมควรทำให้สำเร็จ” หลินเฟิงก็ยิ้มเล็กยิ้มน้อยและพูดว่า “ตอนนี้คุณก็ไม่เป็นอะไรแล้ว..ผมก็โล่งใจ”

เย่เชียนและหลินเฟิงก็ยิ้มให้กันและไม่ได้พูดอะไรใดๆ อีก คำพูดนับพันคำนั้นไม่สามารถแทนสิ่งที่ความเป็นพี่น้องจะสื่อถึงกันได้เลย

“คุณเย่..ผมขอถามอะไรคุณหน่อยจะได้ไหม” เซอร์เก้วิชพุชกินหยุดและพูดอย่างคลุมเครือ

“หืม..มิสเตอร์พุชกินคุณอยากรู้อะไรเหรอ?” เย่เชียนนั้นก็รู้ดีว่าเซอร์เกวิชพุชกินจะถามอะไร เพราะตั้งแต่ที่หลินเฟิงช่วยเขาเอาไว้เย่เชียนก็เดาถึงฉากที่พบกับเซอร์เก้วิชพุชกินเอาไว้แล้ว

เหตุผลที่เย่เชียนไม่กลัวความขัดแย้งกับหวงฟู่ชิงเตี๋ยนนั้นเพราะเย่เชียนก็ต้องการที่จะช่วยเซอร์เก้วิชพุชกินซึ่งแน่นอนว่าเซอร์เก้วิชพุชกินยังคงมีคุณค่าในการใช้งานและยิ่งไปกว่านั้นอเล็กซานเดอร์โซโรวิยอฟหัวหน้าที่อยู่เบื้องหลังของเขาที่เป็นถึงผู้ประกอบการน้ำมันรายใหญ่ที่สุดของประเทศรัสเซียและยังมีความสัมพันธ์อันใกล้ชิดกับรัฐบาลของประเทศรัสเซียและมาเฟีย ดังนั้นหากเย่เชียนต้องการไปที่ประเทศรัสเซียเพื่อทำสิ่งต่างๆ ล่ะก็เขาจะต้องมีความสัมพันธ์อันใกล้ชิดกับคนใหญ่คนโตเช่นนี้ก่อน

อย่างไรก็ตามเย่เชียนนั้นมีตัวตนที่พิเศษดังนั้นเขาจึงกลัวว่ามันจะไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะทำให้อเล็กซานเดอร์โซโรวิยอฟเห็นเขาเหมือนคนปกติ ดังนั้นมันจะเป็นการที่ดีกว่าถ้าจะให้เซอร์เก้วิชพุชกินเป็นตัวกลาง

ตอนนี้เย่เชียนเข้าใจถึงความคิดและสิ่งต่างๆ ของรัฐบาลจีนที่มีต่อเขาแล้วดังนั้นเขาก็ต้องคิดเกี่ยวกับตัวเองมากขึ้นเพราะสิ่งนี้ไม่เกี่ยวข้องกับความภักดีหรือความกตัญญูหรือความเมตตากรุณาและความชอบธรรมหรือว่าการรักชาติเช่นั้น ซึ่งเย่เชียนก็แค่ต้องการทำสิ่งต่างๆ เพื่อพี่น้องเขี้ยวหมาป่าของเขาและคว้าโอกาสที่จะขึ้นไปสู่จุดสูงสุดและไม่ควรปล่อยให้พวกเขาต้องลำบากตอนแก่เฒ่าและเป็นภาระให้กับคนอื่นและลูกหลานนั่นเอง

“ทำไมคุณเย่ถึงยอมช่วยผมทั้งๆ ที่คุณต้องเสี่ยงต่อการถูกคนจากสำนักงานความมั่นคงแห่งชาติจีนหมายหัวด้วยล่ะ..คุณเย่ไม่กลัวว่าคนจากสำนักงานความมั่นคงแห่งชาติจะทำให้คุณเดือดร้อนเลยหรือ?” เซอร์เก้วิชพุชกินพูดถึงข้อสงสัยในใจออกมาตรงๆ ซึ่งถึงแม้ว่าเขาจะไม่รู้จักตัวตนของเย่เชียนก็ตามแต่จากการพบปะกับเย่เชียนมาสองสามครั้งเขาก็ยังรู้สึกได้ถึงความยิ่งใหญ่ของเย่เชียนในแผ่นดินจีน ซึ่งคนประเภทนี้อาจจะอยู่นอกเหนือสิ่งต่างๆ ของหน่วยงานของรัฐเช่นสำนักงานความมั่นคงแห่งชาติไม่สามารถทำให้เย่เชียนคนนี้ขุ่นเคืองได้เลย

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน