ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 460

ตอนที่ 460 ข้อพิพาทระหว่างองค์กร

เมื่อเย่เชียนเดินไปเปิดประตูเขาก็เห็นชายชาวรัสเซียร่างสูงของสองคนยืนอยู่ด้านนอกประตู หนึ่งในนั้นเหลือบมองไปที่เย่เชียนและหลังจากนั้นเขาก็ถึงกับตกตะลึงแล้วรีบพูดว่า “มิสเตอร์เย่เชียน! ..มิสเตอร์พุชกินส่งพวกเรามารับคุณ” การพูดนั่นไม่ค่อยเชี่ยวชาญภาษาจีนแต่ก็ยังพอเข้าใจได้

เย่เชียนก็รู้สึกสับสนเล็กน้อยซึ่งเหตุผลก็เพราะว่าเซอร์เก้วิชพุชกินจะไม่ผิดสัญญาที่ให้ไว้กับตนอย่างแน่นอนและเซอร์เก้วิชพุชกินก็จะมารับเขาเป็นการส่วนตัวเช่นนั้นแต่ทว่าตอนนี้เขากลับส่งลูกน้องมารับตนเช่นนี้จึงทำให้เย่เชียนรู้สึกแปลกๆ อย่างไรก็ตามเย่เชียนก็ไม่คิดที่จะโทรหาเซอร์เก้วิชพุชกินเพื่อยืนยันว่าสิ่งนี้นั้นเป็นคำสั่งของเขาและถามว่ามีอะไรผิดปกติกับการส่งคนมารับเขาหรือเปล่า

อีกฝ่ายก็ดูเหมือนจะเห็นความสับสนของเย่เชียนดังนั้นเขาจึงรีบพูดว่า “โอ้..มิสเตอร์พุชกินติดประชุมด่วนแต่เช้า..เขาจึงไม่สามารถมาด้วยตัวเองได้..ดังนั้นพวกเราจึงมารับคุณก่อนแล้วหลังจากที่เขาประชุมเสร็จเขาจะตามมาทีหลัง”

เย่เชียนก็พยักหน้าให้หลินเฟิงและทั้งสองก็เดินตามชายชาวรัสเซียไปที่ชั้นล่าง ซึ่งขณะที่อยู่ในลิฟต์เย่เชียนและหลินเฟิงต่างก็ขยิบตาให้กันและพวกเขาก็เห็นได้ชัดว่าชายชาวรัสเซียทั้งสองคนที่อยู่ข้างหลังพวกเขาสอดมือเข้าไปในชุดสูทซึ่งเห็นได้ชัดว่าพวกเขากำลังถืออะไรบางอย่างกันอยู่

คนหนึ่งเป็นถึงราชาแห่งโลกทหารรับจ้างและอีกคนคือสุดยอดนักฆ่าในตำนาน ดังนั้นถ้าหากเย่เชียนและหลินเฟิงไม่รู้ตัวหรือไม่ระมัดระวังถึงขนาดนี้พวกเขาก็คงจะไม่สามารถมีชีวิตอยู่ได้จนถึงตอนนี้เป็นแน่ หลังจากที่ทั้งสองสบตากันแล้วร่างของพวกเขาก็ขยับอย่างกะทันหันและชายชาวรัสเซียทั้งสองคนที่อยู่ข้างหลังของพวกเขาก็ล้มลงทันทีโดยมีมีดจ่ออยู่ที่คอของพวกเขา

เย่เชียนและหลินเฟิงก็ค้นตัวทั้งสองคนจากนั้นก็เอื้อมมือไปดึงปืนของพวกเขาออกมา ซึ่งเย่เชียนก็ขมวดคิ้วเล็กน้อยและรีบกดลิฟต์และหลังจากถึงชั้นถัดไปเขาก็รีบกดลิฟต์ไปที่ชั้นถัดไปทันที

เรื่องนี้ทำให้เย่เชียนงงงวยเพราะนอกจากพี่น้องเขี้ยวหมาป่าและหลินเฟิงกับองค์กรเซเว่นคิลแล้วก็มีเพียงเซอร์เก้วิชพุชกินเท่านั้นที่รู้ข่าวการมาเยือนประเทศรัสเซียของพวกเขา ซึ่งแน่นอนว่าหลินเฟิงนั้นจะไม่มีวันทรยศอย่างแน่นอน ซึ่งความเป็นไปได้เดียวก็คือเซอร์เก้วิชพุชกินแต่ทว่าเย่เชียนก็คิดไม่ออกว่าทำไมเซอร์เก้วิชพุชกินต้องทรยศด้วย?

หลังจากที่หยุดคิดไปชั่วขณะเย่เชียนก็กำมีดในมือของเขาแน่นที่คอของอีกฝ่ายซึ่งชาวรัสเซียก็สั่นเทาไปทั้งตัว “บอกมาว่าแกเป็นใคร…แกรู้จักฉันได้ยังไง” เย่เชียนถามอย่างเย็นชา

“ผม..ผมไม่เข้าใจว่ามิสเตอร์เย่หมายถึงอะไร..พวกเราถูกส่งมาโดยมิสเตอร์พุชกิน!” ชายชาวรัสเซียคนหนึ่งพูดอย่างตะกุกตะกัก

“แล้วเซอร์เก้วิชพุชกินไม่บอกพวกแกหรือไงว่าฉันเป็นใคร..ตอนนี้พวกแกมีเจตนาฆ่าที่ชัดเจนมาก..พวกแกคิดว่าฉันไม่รู้เหรอ..บอกฉันมาตรงๆ ไม่งั้นก็อย่ามาโทษที่ฉันโหดเหี้ยมก็แล้วกัน!” เย่เชียนพูด

“น้องเย่..ถามคนแบบนี้ไปมันก็มีแต่จะไร้ประโยชน์..ฆ่าพวกมันทิ้งซะเถอะ” เมื่อเสียงของหลินเฟิงจบลงแล้วมีดในมือของเขาก็ปาดเชือดคอชายชาวรัสเซียในทันทีและเลือดก็พุ่งออกมาและร่างของชายชาวรัสเซียก็ค่อยๆล้มลง

การฆ่าโดยไม่มีความลังเลใดๆ นั้นเป็นรูปแบบการฆ่าของหลินเฟิงที่คู่ควรอย่างยิ่ง ซึ่งเมื่อเห็นเช่นนั้นชายชาวรัสเซียคนที่ถูกเย่เชียนล็อคเอาไว้นั้นอดไม่ได้ที่จะรู้สึกประหม่าและกระวนกระวายอย่างยิ่งจนมีเหงื่อหยดลงบนหน้าผากของเขา “จะไม่บอกฉันเหรอ?” เย่เชียนถามอย่างเย็นชา

“โถ่น้องเย่..ถ้านายไม่อยากทำก็ปล่อยมันมาให้ฉันจัดการเถอะ..พวกนี้มันคุยไม่รู้เรื่องหรอก” หลินฟิงพูด

“ดีเลย..ฝากพี่จัดการด้วย” หลังจากที่เย่เชียนพูดจบเขาก็ผลักชายชาวรัสเซียอีกคนไปหาหลินเฟิง

“ก็ได้! ..ผมจะพูด! ..ผมจะพูดทุกอย่าง!” ชายชาวรัสเซียพูดอย่างรีบร้อน

“พวกแกนี่มันโง่จริงๆ ..ถ้าพวกแกพูดแบบนี้ตั้งแต่แรกมันก็จบ..ทำไมต้องยืดเยื้อด้วย” เย่เชียนจ้องเขม็งเขาและพูดต่อ “ไหนบอกมาซิว่าใครส่งพวกแกมาที่นี่? ..แล้วจุดประสงค์คืออะไร?”

“พวกเรา..พวกเป็นคนของมิสโปดันโนว่า..เธอบอกแค่ว่าให้พวกเราพามิสเตอร์เย่ไปหาเธอ..เราไม่รู้ว่าพวกเรากำลังทำอะไรอยู่..พวกเราก็แค่ทำตามคำสั่งเท่านั้น” ชายชาวรัสเซียพูด

“โปดันโนว่าเป็นใคร?” เย่เชียนถามชายคนนั้นอย่างว่างเปล่า

“เธอก็เหมือนเซอร์เก้วิชพุชกิน..เพราะพวกเขาทั้งหมดอยู่ภายใต้อเล็กซานเดอร์โซโรวิยอฟ!” หลินเฟิงพูด เพราะท้ายที่สุดแล้วฐานทัพขององค์กรเซเว่นคิลก็ตั้งอยู่ที่ชายแดนระหว่างประเทศจีนและประเทศรัสเซียดังนั้นหลินเฟิงจึงคุ้นเคยกับสิ่งต่างๆ และข้อมูลส่วนบุคคลของประเทศรัสเซียเป็นอย่างดี

“ใช่ๆ ..เป็นอย่างที่สุภาพบุรุษคนนี้พูดเลย” ชายชาวรัสเซียพูดอย่างร้อนรน

เย่เชียนก็ขมวดคิ้วแน่นเพราะดูเหมือนว่าคนที่อยู่ภายใต้อเล็กซานเดอร์โซโรวิยอฟจะไม่ค่อยปรองดองกันเลยแม้แต่น้อยเพราะดูเหมือนว่าพวกเขาจะต่อสู้และแข่งขันกันเอง ซึ่งเย่เชียนคิดว่าคนเหล่านี้ที่อยู่ภายใต้อเล็กซานเดอร์โซโรวิยอฟกำลังแบ่งพรรคแบ่งพวกกันอยู่และเขาก็สันนิษฐานว่าโปดันโนว่าและเซอร์เก้วิชพุชกินนั้นอยู่คนละฝ่ายกันและทั้งคู่ก็ต้องการฆ่ากันเอง ซึ่งหากเป็นเช่นนี้ก็ไม่น่าแปลกใจเลยที่โปดันโนว่าจะรู้ว่าเขามาเยือนที่ประเทศรัสเซียและพักที่โรงแรมนี้

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน