ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 466

ตอนที่ 466 การแสดง

“พวกคุณกำลังคุยอะไรกันอยู่..คุณคงไม่ได้พูดเรื่องที่ไม่ดีเกี่ยวกับฉันหรอกใช่ไหม?” โปดันโนว่าหันกลับมาและพูดด้วยรอยยิ้ม

“ไม่ๆ ..เรากำลังคุยกันว่าถ้ามิสโปดันโนว่าไปประกวดนางงามล่ะก็คุณจะกลับมาในฐานะผู้ชนะอย่างแน่นอน” เย่เชียนพูดอย่างขบขัน

ผู้หญิงทุกคนชอบฟังคำพูดที่สวยงามไม่ว่าพวกเธอจะฉลาดและเย่อหยิ่งแค่ไหนก็ตาม ซึ่งเมื่อได้ยินเช่นนั้นโปดันโนว่าก็ยิ้มและพูดว่า “มิสเตอร์เย่พูดแบบนั้นจริงๆ เหรอ?”

“ใช่..ผมพูดแบบนั้นจริงๆ” เย่เชียนพูด

“แล้วที่คุณพูดว่าเชื้อราล่ะ..เชื้อราคืออะไร?” โปดันโนว่าถามอย่างสงสัย ถึงแม้ว่าเธอจะสามารถพูดภาษาจีนได้อย่างคล่องแคล่วก็ตามแต่เธอก็ไม่รู้ภาษาจีนอย่างเจาะลึกมากนัก

หลินเฟิงก็กลั้นยิ้มเอาไว้และหันหน้าหนีไปอย่างรวดเร็ว ซึ่งเย่เชียนก็ยิ้มอย่างมีความสุขและพูดว่า “เชื้อราเป็นพืชชนิดหนึ่งของจีนซึ่งเติบโตบนต้นไม้และสามารถนำมาทำอาหารได้..และพี่หลินเฟิงก็ชอบเชื้อรามาก”

“หืม…” หลินเฟิงเกือบจะเข่าทรุดลงกับพื้นเพราะเขายังบริสุทธิ์อยู่ดังนั้นเขาจึงชอบยุ่งเกี่ยวกับสิ่งเหล่านี้

“อ๋อ!” โปดันโนว่าก็พยักหน้าด้วยความไม่เข้าใจและหลังจากป้อนรหัสผ่านของประตูบ้านแล้วมันก็เปิดออกอย่างช้าๆ และเธอก็พูดว่า “มิสเตอร์เย่..มิสเตอร์หลินเชิญค่ะ! ”

การตกแต่งภายในบ้านนั้นหรูหรามากราวกับเดินเข้าไปในพระราชวังจนเย่เชียนอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจอย่างมีความสุขเพราะเมื่อไหร่ที่เขาได้ซื้อเกาะด้วยตัวเองเขาก็จะสร้างวังเช่นนี้ขึ้นมาดั่งจักรพรรดิ

โปดันโนว่าก็เชิญเย่เชียนและหลินเฟิงให้นั่งลงบนโซฟาจากนั้นก็นั่งลงตรงข้ามพวกเขาจากนั้นถามว่า “พวกคุณอยากดื่มอะไรไหม?”

“ขอชา! ” เย่เชียนและหลินเฟิงพูดพร้อมกัน ทั้งสองหันมามองหน้ากันและยิ้มจากนั้นเย่เชียนก็พูดว่า “มาดื่มชากันเถอะ”

“คุณทั้งสองคงชอบชามากเลยสินะ..ถ้างั้นฉันขอแนะนำชาเหมาเฟิงจากประเทศจีน..ฉันได้ยินมาว่ามันเป็นชาที่มีชื่อเสียงของจีน” โปดันโนว่าพูดและโบกมือให้คนรับใช้ถอยออกไปด้วยความเคารพและรีบนำชาทั้งสามถ้วยออกมาเสิร์ฟ

เย่เชียนก็หยิบถ้วยชาขึ้นมาแล้วจิบเล็กน้อยแล้วพูดว่า “มิสโปดูโนว่าบ้านหลังนี้ตกแต่งได้สวยจริงๆ ..คุณตกแต่งเองเลยใช่ไหม?”

“ฉันออกแบบเลย์เอาต์เองทั้งหมดเลย..มิสเตอร์เย่คิดว่าไงบ้าง” โปดูโนว่าพูด

“ดีมากครับบรรยากาศเหมือนบ้านที่อบอุ่นและสบายหรูหราและสง่างามไปพร้อมๆ กัน” เย่เชียนพูดอย่างมีหลักการแต่ทว่าจริงๆ แล้วเย่เชียนนั้นไม่รู้อะไรเกี่ยวกับการตกแต่งเลย

“แต่ที่นี่ยังขาดโฮสต์บาร์ชายและครอบครัวที่แท้จริง” โปดูโนว่าพูดด้วยความผิดหวังพร้อมกับแววตายั่วยวนของเธอดูเหมือนจะบอกถึงความเหงาและการสูญเสียของเธอและเธอมองไปที่เย่เชียนอย่างใจจดใจจ่อ ซึ่งเย่เชียนก็รู้ดีว่าเธอต้องการหลอกล่อตัวเองอย่างเห็นได้ชัด

เย่เชียนก็หัวเราะเบาๆ และพูดว่า “มิสโปดันโนว่าก็ถ่อมตัวเกินไปเพราะด้วยสถานะและรูปร่างหน้าตาของคุณน่ะ..ผมคิดว่าต้องมีผู้คนมากมายที่คอยติดตามคุณอยู่แล้ว”

“มิสเตอร์เย่ก็พูดเกินไป” โปดูโนว่าก็พูดด้วยยิ้มและหลับตาลง หลังจากหยุดไปชั่วขณะโปดันโนว่าก็พูดต่อ “ฉันได้ยินเซอร์เก้วิชพุชกินบอกว่ามิสเตอร์เย่เป็นเพื่อนกับเขาและคราวนี้คุณก็มามอสโกเพื่อหารือเกี่ยวกับความร่วมมือกับอเล็กซานเดอร์โซโรวิยอฟหัวหน้าของเราใช่ไหม”

“ใช่” เย่เชียนตอบสั้นๆ โดยไม่ต้องอธิบายมากเกินไป

“เท่าที่ฉันรู้มามิสเตอร์เย่เป็นเป็นผู้นำขององค์กรทหารรับจ้างเขี้ยวหมาป่าแล้วทำไมคุณถึงคิดที่จะร่วมมือกับพวกเราล่ะ? ” โปดูโนว่าก็ยังคงถามต่อ

“หืม” เย่เชียนถอนหายใจเฮือกใหญ่และพูดว่า “เป็นเรื่องจริงที่ธุรกิจทหารรับจ้างไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะทำในตอนนี้และการเอาชีวิตและหัวไปเสี่ยงและถ้าไม่ระวังก็อาจจะตายได้ทุกเมื่อ..นอกจากนี้ผมเองก็ไม่สามารถทำธุรกิจนี้ไปได้ตลอดชีวิต..ดังนั้นผมจึงขอให้มิสเตอร์พุชกินช่วยคุยกับอเล็กซานเดอร์โซโลวิยอฟที่เป็นหัวหน้าเพื่อพูดคุยเกี่ยวกับธุรกิจและการร่วมมือ”

“มิสเตอร์เย่เป็นคนตลกจริงๆ” โปดูโนว่าก็ยิ้มและพูดว่า “ฉันไม่รู้ว่ามิสเตอร์เย่เข้าใจถึงจุดประสงค์ของการร่วมมือนี้หรือเปล่า”

“พูดตามตรงผมก็ยังไม่แน่ใจเลย..อย่างไรก็ตามผมคิดว่ามิสเตอร์พุชกินคงจะไม่หลอกลวงผม..เพราะงั้นตอนนี้ผมมั่นใจแค่ 30% เท่านั้น” เย่เชียนพูด ซึ่งเย่เชียนก็ยังคงต้องระมัดระวังอย่างมากเมื่อต้องเผชิญหน้ากับผู้หญิงอย่างโปดันโนว่าและเย่เชียนก็ต้องระวังคำพูดต่างๆ อย่างมาก อย่างไรก็ตามคำที่พูดออกไปนั้นก็ผสมกับความจริงบางอย่างอีกด้วยและเป็นการยากที่จะแยกความแตกต่างระหว่างความจริงและความเท็จ

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน