ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 495

ตอนที่ 495 เฉินยี่

เมื่อมองไปที่เฉินยี่อีกครั้งถึงแม้ว่าเขาจะอายุมากแล้วแต่แววตาในดวงตาคู่นั้นก็ดุร้ายอย่างมากจนเย่เชียนอดไม่ได้ที่จะร้องออกมาอย่างลับๆ ‘อาจารย์!’ ถึงเย่เชียนจะไม่ใช่ปรมาจารย์ก็ตามแต่จากการฝึกฝนกับปรมาจารย์หลินจินไท่และการติดต่อกับหวงฟู่ชิงเตี๋ยนมานานหลายปีนั้นจึงทำให้เย่เชียนสามารถรู้สึกและสัมผัสได้ถึงออร่าแบบเดียวกันกับอาจารย์ของเขาและหวงฟู่ชิงเตี๋ยน

เย่เชียนก็รู้ดีว่าผู้ฝึกชี่นั้นเก่งเพียงใดเพราะเขาดูจากหลินจินไท่อาจารย์ของเขาเป็นตัวอย่างที่แม้แต่เย่เชียนเองยังไม่สามารถทำอะไรได้เมื่อประลองกับเขาและยิ่งไปกว่านั้นหลินจินไท่ก็มักจะบอกว่าเขาเป็นเพียงผู้เริ่มต้นฝึกชี่เท่านั้นซึ่งหวงฟู่ชิงเตี๋ยนก็เช่นกันแล้วนับประสาอะไรกับเย่เชียน ดังนั้นเขาจะสามารถทำอะไรได้เมื่อเผชิญหน้ากับผู้ฝึกชี่ที่แท้จริงบ้าง

ทั้งองค์กรลึกลับที่หวงฟู่ชิงเตี๋ยนเคยกล่าวไว้และซงเจิ้งหยวนพี่ชายของหูวเค่อต่างก็เป็นผู้ฝึกชี่ใช่ไหม? นี่เป็นอีกหนึ่งเหตุผลสำคัญที่ทำให้เย่เชียนไม่กล้าที่จะนำเขี้ยวหมาป่าเข้าสู่กรุงปักกิ่งของจีนเพราะในทะเลสาบยังมีมังกรและในถ้ำก็ยังเสือและมีสิ่งที่ยังไม่รู้จักมากเกินไป ด้วยทักษะปัจจุบันของเย่เชียนนั้นเขาไม่สามารถรับมือกับคนเหล่านี้ได้เลยดังนั้นเขามักจะพูดถึงการพัฒนาพลังของตัวเองเสมอมา

เมื่อเขาเห็นเย่เชียนแล้วเฉินยี่ก็อดไม่ได้ที่จะแน่นิ่งไปและขมวดคิ้วโดยไม่ได้ตั้งใจเพราะในฐานะผู้ฝึกชี่นั้นเฉินยี่ก็สามารถสัมผัสได้ถึงความแตกต่างภายในร่างกายของเย่เชียนได้โดยธรรมชาติและเขาก็รู้สึกประหลาดใจอย่างมาก ซึ่งเฉินยี่นั้นไม่ได้ซ่อนออร่าของเขาและโดยไม่ลังเลใดๆ เขาก็ปลดปล่อยออร่าและแรงกดดันทั้งหมดออกมาราวกับว่ามีบางสิ่งที่กีดขวางเอาไว้พุ่งใส่เย่เชียน

เย่เชียนก็อดไม่ได้ที่จะสะดุ้งและพยายามขยับก้าวเดินแต่ก็พบว่าเขาขยับไม่ได้เลยและรู้สึกตกใจอย่างมากซึ่งเย่เชียนก็รู้ดีว่าปรมาจารย์คืออะไรและทำไมหวงฟู่ชิงเตี๋ยนถึงได้บอกว่าเย่เชียนนั้นไม่สามารถสู้เขาได้แม้แต่กระบวนท่าเดียว ซึ่งพลังแฝงในร่างกายของผู้ฝึกชี่นั้นท่วมท้นอย่างมากจนอีกฝ่ายไม่สามารถขยับได้แล้วนับประสาอะไรกับการโต้กลับ

หน้าผากของเย่เชียนในเวลานี้ก็เต็มไปด้วยเหงื่อที่ไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว

เมื่อม่อหลงปิดประตูและหันกลับมาเมื่อเขาก็สังเกตเห็นการแสดงออกที่แปลกประหลาดของเย่เชียนและคิ้วของเขาก็ขมวดและอดไม่ได้ที่จะโกรธ แน่นอนว่าเขาสามารถเห็นได้ว่าทั้งหมดนี้เกิดจากเฉินยี่และเมื่อม่อหลงเดินไปข้างๆ เย่เชียนแล้วม่อหลงก็สัมผัสได้ถึงแรงกดดันอันทรงพลังของเฉินยี่

ในใจของม่อหลงนั้นสาวกของม่อจื๊อก็มีความสำคัญมากแต่ทว่าเย่เชียนนั้นสำคัญยิ่งกว่าดังนั้นถ้าหากมีเพียงทางเลือกเดียวระหว่างสาวกม่อจื๊อกับเย่เชียนล่ะก็แน่นอนว่าม่อหลงจะต้องเลือกเย่เชียนโดยไม่ลังเลใดๆ ดังนั้นเมื่อเขาเห็นสถานการณ์เช่นนี้ม่อหลงจึงแทบไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อยและเขาก็ปล่อยหมัดของเขาไปที่เฉินยี่ทันที

เย่เชียนก็อดไม่ได้ที่จะประหลาดใจเพราะปรมาจารย์อย่างเฉินยี่นั้นม่อหลงจะไปเป็นคู่ต่อสู้ของเขาได้อย่างไร ถ้าหากเฉินยี่รู้จักตัวตนของม่อหลงล่ะก็เขาอาจจะเมตตาอยู่แต่ทว่าตอนนี้เฉินยี่นั้นไม่รู้ “พี่ม่อหลง!” เย่เชียนรีบตะโกนราวกับมีพลังงานบางอย่างระเบิดออกมาจากร่างกายของเขาและเขาก็สามารถคลายแรงกดดันของเฉินยี่ที่กักขังตัวเองได้ในทันที

“หือ? ” เฉินยี่ร้องออกมาด้วยความตกใจเพราะเขาไม่คาดคิดว่าจะมีออร่าที่แตกต่างกันสองอย่างและต่อต้านแรงกดดันของเขาได้อย่างสิ้นเชิงในร่างกายของเย่เชียน เด็กคนนี้เป็นผู้ฝึกตนด้วยหรือ? เฉินยี่คิดอย่างลับๆ อย่างไรก็ตามหลังจากตระหนักถึงเรื่องนี้เขาก็คิดว่ามันเป็นไปไม่ได้เพราะถ้าเย่เชียนเป็นผู้ฝึกตนเขาก็ต้องรู้ตั้งแต่แรกแล้วและเขาจะต้องสัมผัสบางอย่างได้

เฉินยี่ขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อเขาเห็นหมัดของม่อหลงพุ่งมาที่เขาและแววตาของเขาก็เปลี่ยนไปและเขาก็ใช้นิ้วชี้พุ่งออกไปอย่างรวดเร็วและไปสกัดจุดของม่อหลงทันที ซึ่งม่อหลงก็งรู้สึกเพียงแค่ว่าเขานั้นหายใจติดขัดรู้สึกอ่อนเพลียและร่างกายของเขาหยุดไปโดยไม่ได้ตั้งใจ หลังจากนั้นเฉินยี่ก็พลิกข้อมือของเขาไปเอวของม่อหลงและดึงกริชดาวตกของม่อหลงไปซึ่งกระบวนท่าทั้งหมดรวดเร็วมากและเกือบเสร็จสิ้นภายในชั่วพริบตา

เมื่อเห็นว่าเฉินยี่ไม่ได้ตั้งใจที่จะทำร้ายม่อหลงแล้วเย่เชียนก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก แต่เมื่อนึกถึงฉากเมื่อครู่นี้เย่เชียนก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกถึงความเย็นยะเยือกในใจของเขาเพราะทักษะต่อหน้ามันช่างน่าทึ่งอะไรเช่นนี้และเย่เชียนก็คิดว่าทักษะของชายชราคนนี้อาจจะอยู่เหนือทักษาะของหวงฟู่ชิงเตี๋ยนเลยเป็นไปได้ไหม?

ผู้ฝึกชี่สำหรับเย่เชียนนั้นก็น่าสนใจขึ้นเรื่อยๆ แต่เขาไม่รู้วิธีฝึกฝน อย่างไรก็ตามเย่เชียนไม่รู้ว่าหูวเค่อนั้นได้สอนพื้นฐานบางอย่างแก่เขาแล้วเมื่อตอนที่เขาอยู่ในเขตการปกครองไต้หวัน

“พี่เป็นอะไรไหม” เย่เชียนเดินไปที่ด้านข้างของม่อหลงและตบหลังของเขาเพื่อช่วยเขาและถามอย่างกระวนกระวาย

ม่อหลงไอสองครั้งและในที่สุดเขาก็หายใจเข้าซึ่งความรู้สึกตอนนี้ราวกับว่าเขาหายใจไม่ออกและมันก็อึดอัดมาก หลังจากนั้นม่อหลงก็มองไปที่เย่เชียนอย่างซาบซึ้งและส่ายหัวจากนั้นมองไปที่เฉินยี่และพูดว่า “ช่วยคืนมีดให้ผมที”

“พวกเอ็งได้กริชนี้มาจากไหน?” เฉินยี่ถามอย่างจริงจัง

เมื่อเห็นการแสดงออกของเขาเช่นนี้ม่อหลงก็รู้สึกตื่นเต้นอย่างมากเพราะการแสดงออกเช่นนี้นั้นหมายความว่าเมื่อเฉินยี่ได้เห็นกริชดาวตกแล้วเขาก็ตระหนักถึงบางอย่างและให้ความสำคัญกับสิ่งนี้มาก เมื่อเห็นเช่นนั้นม่อหลงก็คุกเข่าลงและพูดว่า “ผมม่อหลง! ..ลูกหลานตระกูลม่อ..บัดนี้ผมได้มาพบผู้อาวุโสเฉินแล้ว”

“เอ็ง! …เอ็งชื่ออะไร? ” สีหน้าของเฉินยี่ตื่นเต้นจนเห็นได้ชัด

“ม่อหลง! ..ทายาทตระกูลม่อ” ม่อหลงพูดซ้ำๆ เพราะม่อหลงนั้นเชื่อมั่นอย่างยิ่งว่าเฉินยี่ที่อยู่ตรงหน้าเขานั้นเป็นสาวกม่อจื๊อจริงๆ และเขาคนนี้จะต้องรู้เรื่องราวของปู่ของเขาอย่างแน่นอน

“เอ็งเป็นลูกหลานของตระกูลม่อจริงๆ หรือ..พระเจ้า! ..ข้าไม่คิดเลยว่าข้าจะได้อยู่เห็นลูกหลานตระกูลม่อในช่วงชีวิตของข้า..เอ้าลุกขึ้นมาเร็ว” เฉินยี่รีบช่วยพยุงม่อหลงขึ้นมา จากนั้นเฉินยี่ก็ถามอย่างกระตือรือร้นว่า “มีเพียงลูกหลานของตระกูลม่อเท่านั้นที่มีคุณสมบัติพอที่จะครอบครองกริชดาวตกในตำนานเล่มนี้..มาเถอะรับมันคืนไป”

ม่อหลงหยิบกริชดาวตกแล้วพูดว่า “ผู้อาวุโส…”

“อย่าทำตามกฎของสำนักเลย..เอ็งเป็นถึงทายาทของผู้บุกเบิกสำนักม่อจื๊อ..เพียงแค่เรียกชื่อของฉันก็พอ” เฉินยี่ขัดจังหวะม่อหลงแล้วพูด

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน