ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 565

ตอนที่ 565 รอยฝ่ามือ

เหรินชุนไป่นั้นอยากจะตีลูกชายของตัวเองให้ตายคามือในตอนนี้จริงๆ เพราะเหรินเฉานั้นไม่ได้ใช้สมองเลยแม้แต่น้อยในเวลานี้ ซึ่งเดิมทีเรื่องนี้แก้ไขได้ไม่ยากนักแต่ทว่าตอนนี้เหรินชุนไป่ไม่สามารถมองเห็นทางออกใดๆ ได้เพราะเขาเป็นผู้อำนวยการสำนักงานกรมตำรวจส่วนกลางแต่ไม่ใช่เทพเจ้าที่จะสามารถแก้ไขทุกสิ่งได้ ซึ่งตอนนี้เย่เชียนนั้นไม่ต้องการที่จะปล่อยเรื่องนี้ไปอย่างเห็นได้ชัดดังนั้นเหรินชุนไป่จึงต้องการที่จะยื้อเวลาและหวังว่าหลี่จื้อเทียนจะช่วยเขาแต่ลูกชายที่งี่เง่าคนนี้กลับมาพูดประโยคแบบนั้นขึ้นมาจนสถานการณ์เครียดมากขึ้นอย่างมาก

เหรินชุนไป่ก็ไม่กล้าที่จะลังเลเพราะหลังจากคำพูดของเหรินเฉาจบลงเหรินชุนไป่ก็ตบหน้าเขาและมีเสียง “เพี้ยะ!” จากนั้นรอยฝ่ามือก็ปรากฏอยู่บนแก้มของเหรินเฉาอย่างชัดเจน “พ่อ! ..พ่อตบผมทำไม?” เหรินเฉากุมหน้าและถามด้วยความงงงวยและโกรธอย่างมาก

“ทำไมถึงตีน่ะเหรอ..พ่อต้องถามก่อนว่าแกทำอะไรอยู่กันแน่แกรู้ไหมว่าพฤติกรรมของแกมันคืออะไร..ทั้งข่มขู่และมีพฤติกรรมแบบมาเฟีย! ” เหรินชุนไป่พูดอย่างโกรธเกรี้ยว นี่คือการตัดบทเพราะไม่ว่ายังไงเหรินชุนไป่ก็จะทำทุกอย่างเพื่อไม่ให้ใครมีโอกาสพูดอะไรออกมาในตอนนี้

เมื่อเห็นใบหน้าของพ่อของเขาเช่นนี้ดวงตาของเหรินเฉาก็กลอกไปมาและเข้าใจสิ่งต่างๆแล้วซึ่งนั่นก็หมายความชัดเจนว่าเรื่องนี้พ่อของเขาไม่สามารถจัดการและแก้ไขได้ง่ายๆ ในตอนนี้เหรินเฉานั้นก็เข้าใจสิ่งต่างๆ แล้วเขาจึงก้มหน้าลงทันทีพร้อมกับแสดงความรู้สึกผิดบนใบหน้าของเขา

“หืม? ..ผู้อำนวยการเหรินเขาเป็นลูกชายของคุณเหรอ? ” เย่เชียนแสร้งทำเป็นสับสนและประหลาดใจมากและพูดต่อ “นี่..มันเป็นแบบนี้ไปได้ยังไง..คุณเป็นถึงผู้อำนวยการฝ่ายรักษาความปลอดภัยแต่ลูกชายของคุณกลับสร้างความวุ่นวายเนี่ยนะ? ”

เย่เชียนแสร้งทำเป็นสับสนงงงวยและถึงแม้ว่าเหรินชุนไป่จะรู้ว่าเย่เชียนกำลังเสแสร้งและจงใจล้อเลียนตัวเองก็ตามแต่ถึงยังไงเขาก็ต้องก้มหน้าและปล่อยให้เย่เชียนพูดต่อไป

“คุณเย่ครับผมจะแจ้งเรื่องนี้ให้คุณทราบโดยเร็วที่สุดและไม่ว่าเขาจะเป็นลูกชายแท้ๆ ของผมก็ตามแต่ถึงยังไงผมก็จะจัดการและทำทุกอย่างให้เป็นกลางครับ” เหรินชุนไป่พูด

เย่เชียนก็ฉีกยิ้มและพูดว่า “ผู้อำนวยการครับผมไม่รู้จริงๆ ว่าเขาเป็นลูกชายของคุณเพราะถ้าผมรู้ล่ะก็หุ้นโครงการ 20% ของทั้งหมดก็จะเป็นของเขา..ผมไม่ใช่คนขี้เหนียวอะไรแบบนั้น..ถ้างั้นก็ลืมเรื่องนี้ไปเถอะเพราะถึงยังไงเขาก็เป็นลูกชายของคุณผมจึงไม่อยากทำให้คุณลำบากใจ..อีกอย่างพวกเราก็ไม่ได้เสียหายอะไรเพราะงั้นเรื่องนี้ก็ช่างมันเถอะ”

คำพูดของเย่เชียนทำให้เหรินชุนไป่ตกตะลึงและเขาก็ไม่เข้าใจว่าเย่เชียนต้องการทำอะไรกันแน่ ตอนนี้เย่เชียนกำลังเยาะเย้ยเขาอยู่? หรือเย่เชียนต้องการเหน็บแนมเขาหรือไม่? อย่างไรก็ตามเนื่องจากเย่เชียนพูดเช่นนั้นเหรินชุนไป่ก็รู้สึกโล่งใจมากเพราะถ้าหากเรื่องนี้ถูกดำเนินไปตามขั้นตอนและกฎหมายล่ะก็ในฐานะผู้รับผิดชอบกฎหมายทางอาญาแล้วมันไม่ง่ายเลยที่จะจัดการและยิ่งไปกว่านั้นถ้าหากเรื่องนี้ถึงเบื้องบนล่ะก็เขาคงจะถูกปลดออกจากตำแหน่งปัจจุบันของเขา

“เด็กๆ ก็แบบนี้ทำอะไรไม่คิดเสมอ..ผมต้องขอโทษคุณเย่และคุณหลี่ด้วย..ถ้างั้นพรุ่งนี้ผมจะขอเป็นเจ้าภาพงานเลี้ยงแทนคำขอโทษและผมก็หวังว่าคุณเย่จะไม่ขุ่นเคืองนะครับ” เหรินชุนไป่พูด จากนั้นเขาก็จ้องไปที่เหรินเฉาและดุว่า “ขอโทษพวกเขาซะสิ..คุณเย่กับคุณหลี่เขาไม่เอาความแล้ว”

“ขอบคุณ…” เหรินเฉาก้าวไปข้างหน้าสองก้าวและพูดแต่เหรินชุนไป่ตบเขาอีกครั้งและพูดว่า “แสดงท่าทีขอโทษที่จริงใจกว่านี้หน่อย..ไม่งั้นฉันจะส่งแกเข้าคุกทันทีและปล่อยให้แกได้ลิ้มรสอาหารในคุก..รสชาติของมันน่ะเหรอต่างกันเหมือนฟ้ากับเหว..แกไม่เห็นโลงศพคงไม่หลั่งน้ำตาสินะ”

ถ้าเป็นเมื่อก่อนเหรินเฉาคงจะเถียงแต่ในเวลานี้เขาไม่กล้าที่จะโต้เถียงเลย ซึ่งถ้าเหรินชุนไป่ไม่เตือนสติเขาก่อนหน้านี้แล้วตเขาก็ไม่รู้เลยว่าชะตากรรมของตัวเองจะเป็นอย่างไร ดังนั้นเขาจึงต้องเชื่อฟังพ่อและก้มลงอย่างเคารพและพูดว่า “ขอบคุณครับคุณเย่คุณหลี่สำหรับความเมตตาของพวกคุณ..ผมเป็นเด็กที่ไม่เอาไหนผมขอโทษครับ”

เย่เชียนก็แสยะยิ้มแล้วพูดว่า “ถ้าผมรู้ว่าเหรินเฉาเป็นลูกชายของผู้อำนวยการเหรินมันคงจะไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นหรอก..ผมหวังว่าคุณจะไม่โกรธเคืองนะ”

ในใจของเหรินเฉานั้นต้องการพุ่งออกไปและฆ่าเย่เชียนด้วยมือของเขาเองเพราะเย่เชียนนั้นเสแสร้งแกล้งทำอย่างมากเพราะก่อนหน้านั้นเขาได้บอกเย่เชียนไปแล้วว่าตัวตนของเขาคือใครและพ่อของเขาคือใคร แต่ตอนนี้เย่เชียนกลับบอกว่าไม่รู้อะไรเลย ซึ่งเมื่อเห็นท่าทางที่เสแสร้งของเย่เชียนแล้วเหรินเฉาก็รู้สึกโกรธอย่างมาก อย่างไรก็ตามตอนนี้เขาก็เป็นเหยื่อของเย่เชียนดังนั้นเขาจึงต้องกลืนกินความคิดเช่นนั้นลงไปและถึงแม้ว่าเขาจะรู้ว่าเย่เชียนกำลังเยาะเย้ยตัวเองก็ตามแต่เขาก็ไม่กล้าพูดอะไรหรือทำอะไรใดๆ เลย

เมื่อเห็นว่าเรื่องได้รับการแก้ไขแล้วเหรินชุนไป่ก็กังวลเกี่ยวกับสิ่งที่อาจจะเกิดขึ้นในอนาคตและเขาก็โบกมือให้ผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาและสั่งให้เจ้าหน้าที่นำตัวเหรินเฉาและคนอื่นๆ ที่เกี่ยวข้องกลับไปที่สถานีตำรวจจากนั้นเขาก็เหลือบมองไปที่เย่เชียนด้วยความขอบคุณและพูดว่า “ขอบคุณครับคุณเย่คุณหลี่สำหรับเรื่องนี้..ผมจะนำตัวคนที่เกี่ยวข้องทั้งหมดกลับไปที่สถานีตำรวจแล้วและผมจะรายงานสิ่งต่างๆ ให้คุณโดยเร็วและผมรับปากว่าจะไม่มีใครมาก่อปัญหาที่นี่อีก”

“ผมหวังว่าผู้อำนวยการเหรินจะจัดการปัญหานี้ได้อย่างจริงจังเพราะคนเหล่านั้นก็เหมือนแมลงของสังคมที่มีผลต่อการพัฒนาสังคมของเรา..คุณไม่สามารถเพิกเฉยต่อเรื่องนี้ได้” แม้ว่าเย่เชียนจะพูดถึงเรื่องอื่นๆ แต่เหรินชุนไป่ก็เข้าใจได้ว่านี่คือการพูดถึงวีรกรรมของลูกชายของเขา อย่างไรก็ตามตอนนี้เรื่องทั้งหมดก็ได้รับการแก้ไขไปแล้วดังนั้นถึงแม้ว่าเย่เชียนจะพูดเหน็บแนมตนสักแค่ไหนถึงยังไงเหรินชุนไป่ก็ต้องแสร้งทำเป็นว่าเขาไม่รู้และไม่เห็นอะไรเลยจะได้ไม่ต้องมีปัญหาอะไรอีก

หลังจากบอกลาเย่เชียนและหลี่จื้อเทียนแล้วเหรินชุนไป่ออกจากไซต์ก่อสร้างพร้อมกับตำรวจและชายวัยกลางคนหัวโล้นและเหล่าอันธพาลทั้งหลาย ตั้งแต่ต้นจนจบดูเหมือนเหรินชุนไป่จะไม่เห็นฮัวซงเจี๋ยเขาจึงไม่ได้ทักทาย ซึ่งฮัวซงเจี๋ยถือได้ว่าเป็นคนที่มีมือและตาทั่วทุกแห่งในมณฑลเหอหนานดังนั้นจึงเป็นไปไม่ได้ที่เหรินชุนไป่จะไม่รู้จักฮัวซงเจี๋ย อย่างไรก็ตามไม่มีใครรู้ว่าเหรินชุนไป่นั้นกำลังขัดแย้งกับฮัวซงเจี๋ยอยู่หรือเปล่าหรือเขามีเหตุผลอื่นๆ แต่ทว่าเรื่องนี้มันก็ไม่สำคัญสำหรับเย่เชียนเลย

คนตัวเล็กๆ อย่างเหรินเฉานั้นเย่เชียนไม่จำเป็นต้องกังวลที่จะจัดการกับเขาเลยและยิ่งไปกว่านั้นเขาจะไม่ทำให้เหรินชุนไป่ต้องขายหน้าเพื่อที่จะเป็นประโยชน์ต่อเขาและไม่เป็นอันตรายในอนาคต เพราะเย่เชียนเชื่อว่าหลังจากเหตุการณ์ในวันนี้เหรินชุนไป่ก็จะรู้ว่าเขานั้นทำอะไรได้บ้างและจะต้องกลัวเขาในอนาคต

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน