ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 577

ตอนที่ 577 มวยจีนปะทะคาราเต้

ไม่เพียงแค่โยชิดะเท่านั้นเพราะแม้แต่เย่เชียนและชิงเฟิงเองก็รู้สึกตกใจกับการกระทำของหมาป่าผีไป๋ฮวยเช่นกัน ถึงแม้ว่าเย่เชียนจะคิดเรื่องการกำจัดครอบครัวเหรินมานานแล้วก็ตามแต่เขาก็รู้สึกประหลาดใจอย่างมากกับพฤติกรรมและการกระทำของหมาป่าผีไป๋ฮวย ซึ่งสำหรับหมาป่าผีไป๋ฮวยนั้นการฆ่าก็เป็นเรื่องที่คุ้นเคยและเป็นเรื่องธรรมดาอยู่แล้วและโดยธรรมชาติแล้วจะไม่มีการเปลี่ยนแปลงในการแสดงออกของเขาและในสายตาของเขาการฆ่าใครสักคนไม่ใช่เรื่องใหญ่และมันไม่จำเป็นต้องมีเหตุผลเลย แต่ทุกๆ ครั้งที่หมาป่าผีไป๋ฮวยฆ่าใครบางคนมันก็ล้วนมีเหตุผลที่ดีแต่คำพูดของเขานั้นราวกับว่าจะทำให้ตัวเองไร้มนุษยธรรม

“พวกแกเป็นใคร” โยชิดะถึงกับตกตะลึงและถามอย่างระมัดระวังและถึงแม้ว่าเขาจะใส่แค่กางเกงในและมันก็น่าอับอายอย่างมากก็ตามแต่ตอนนี้เขาไม่กล้าที่จะหันไปใส่เสื้อผ้าเพราะถ้าอีกฝ่ายอยากจะจัดการเขาอีกฝ่านก็สามารถใช้โอกาสนี้ได้อย่างง่ายดาย

“แกมันไร้มนุษยธรรม..ถ้าจะฆ่าก็ฆ่าทำไมนายต้องทำแบบนี้” ชิงเฟิงตะคอกอย่างเย็นชา

“แต่พวกแกเป็นคนฆ่าเธอ..ฉันไม่ได้คิดที่จะทำแบบนั้น..ลองคิดดูว่าใครไร้มนุษยธรรมมากกว่ากัน” โยชิดะพูด

“โยชิดะโยโตะแชมป์คาราเต้สามสมัยของประเทศญี่ปุ่นที่ฝึกวิชานินจาอย่างเคร่งครัดในตระกูลอิงะอันยิ่งใหญ่..แกเคยเป็นคนที่น่าเคารพแต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าแกจะไร้มนุษยธรรม..ฉันมาฆ่าและฉันก็ไม่อยากจะทำให้มือฉันสกปรก” หมาป่าผีไป๋ฮวยพูดเบาๆ ซึ่งน้ำเสียงของเขาไม่มีความโกรธหรือดูถูกเหยียดหยามเลยแม้แต่น้อยและถึงจะมีความหมายเช่นนั้นแต่น้ำเสียงของเขาก็ดูเรียบง่าย

โยชิดะก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งเพราะปรากฏว่าอีกฝ่ายตรวจสอบรายละเอียดของตัวเองมาอย่างชัดเจนและดูเหมือนว่าเขาจะมาหาตัวเองเป็นพิเศษ เมื่อนึกถึงเรื่องนี้โยชิดะก็อดไม่ได้ที่จะระมัดระวังมากกว่าเดิมเพราะเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าอีกฝ่ายเป็นใครแต่อีกฝ่ายกลับรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับตัวเองและดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะเป็นศัตรูที่ยากจะรับมือ ยิ่งไปกว่านั้นโยชิดะยังเป็นผู้มีความสามารถดังนั้นเขาจึงสัมผัสได้ถึงออร่าอันทรงพลังที่หลั่งออกมาจากคนทั้งสามที่อยู่ตรงหน้าเขาและเขาก็มั่นใจว่าถ้าทั้งสามโจมตีเขาพร้อมๆ กันล่ะก็เขาจะไม่มีโอกาสแม้แต่หลบหนีเลยด้วยซ้ำ

ซึ่งดูเหมือนว่าคนทั้งสามจะประเมินตัวเขาสูงอย่างมากและยกย่องเขามากเกินไปใช่หรือไม่ที่ถึงกลับต้องมีนักสู้สามคนมารับมือกับเขา?

“จริงเหรอ? ” ชิงเฟิงพูดอย่างตื่นเต้น “ก็ใช่ไงถ้าพวกเราไม่มาที่นี่แกคงทำไปแล้ว”

“แต่ก็นะมือของฉันเปื้อนเลือดไปแล้วและฉันก็ไม่รู้เลยว่าฉันฆ่าพวกขยะไปแล้วตั้งกี่คนเพราะงั้นฉันก็ไม่สนใจว่าฉันจะต้องฆ่าอีกกี่ครั้ง” หมาป่าผีไป๋ฮวยพูดเบาๆ

“ก็ไม่รู้สินะ” ชิงเฟิงกลอกตาไปมาและพูด

หมาป่าผีไป๋ฮวยก็มองไปที่โยชิดะและพูดว่า “ฉันจะให้โอกาสแกแต่งตัวก่อน..แล้วถ้าแกสามารถหนีออกจากห้องนี้ไปได้ฉันจะปล่อยแกไปและก็ไม่ต้องกังวลเพราะสองคนนั้นจะไม่เข้ามายุ่ง”

โยชิดะมองไปที่หมาป่าผีไป๋ฮวยและไม่เชื่อว่าพวกเขาจะทำอย่างที่พูด อย่างไรก็ตามเขาก็ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าถ้าอีกฝ่ายโกหกตัวเองและลงมือกับตนในขณะที่ตนสวมเสื้อผ้าล่ะ? เห็นได้ชัดว่าทักษะของคู่ต่อสู้นั้นจะไม่ธรรมดาแล้วถ้าหากพวกเขาเริ่มโจมตีล่ะก็ตนจะเสียเปรียบทันที

ในความเป็นจริงหมาป่าผีไป๋ฮวยไม่ได้วางแผนที่จะโจมตีโยชิดะตอนเขาเผลอเพราะถ้าเป็นเช่นนั้นหมาป่าผีไป๋ฮวยก็สามารถโจมตีทันทีที่เข้าประตูมาแล้วและทำไมถึงต้องรอจนถึงตอนนี้ด้วยล่ะ?

“พวกแกเป็นใคร! ” โยชิดะพูด ซึ่งความคิดของเขาคือเขาต้องหนีออกไปจากที่นี่แล้วรอโอกาสที่จะตอบโต้

หมาป่าผีไป๋ฮวยก็เฝ้าระวังโยชิดะเอาไว้แล้วและเขาจะไม่รู้ได้อย่างไรว่าโยชิดะคิดอะไรอยู่ หลังจากนั้นหมาป่าผีไป๋ฮวยก็ยิ้มจางๆ แล้วพูดว่า “ฉันรู้แผนของแกดี..แต่ฉันขอบอกเอาไว้ก่อนนะว่าวันนี้แกจะไม่ได้ออกไปจากที่นี่และนี่ก็เป็นทางเลือกที่เลวร้ายที่สุดในชีวิตของแกและนั่นคือแกไม่ควรมาที่ประเทศจีน! ..มันน่าเสียดายที่แกจะไม่มีโอกาสได้กลับไปเพราะงั้นเพื่อเห็นแกวิญญาณของแกฉันจะบอกแกว่าแซ่สกุลของฉันคือไป๋..และชื่อของฉันคือไป๋ฮวยและทุกคนต่างก็เรียกฉันว่าหมาป่าผี! ”

“หมาป่าผี! ..แกคือทหารรับจ้างเขี้ยวหมาป่างั้นเหรอ? ” โยชิดะพูดด้วยความสั่นเทาเพราะเขารับใช้สมาคมมังกรดำมาเป็นเวลานานดังนั้นเขาจึงรู้อะไรบางอย่างเกี่ยวกับองค์กรหทารรับจ้างเขี้ยวหมาป่าโดยปริยาย อย่างไรก็ตามเขาก็ไม่รู้ว่าหมาป่าผีไป๋ฮวยนั้นได้ถอนตัวออกไปจากเขี้ยวมาป่าตั้งนานแล้ว

“ฉันออกจากเขี้ยวหมาป่าแล้ว..เพราะงั้นฉันไม่ได้เขี้ยวหมาป่าอีกต่อไป..แต่ฉันชอบชื่อหมาป่าผีมาก” หมาป่าผีไป๋ฮวยพูดเบาๆ และหลังจากหยุดไปชั่วขณะเขาก็พูดต่อ “เอาเถอะเรื่องไร้สาระจบมันแล้ว..รีบแต่งตัวซะ! ”

“มันไม่จำเป็น! ..แต่แกก็จำสิ่งที่แกพูดเอาไว้ให้ได้ก็แล้วกัน” โยชิดะพูดอย่างร้อนรนและระวังตัวอย่างมาก

เย่เชียนก็หัวเราะอย่างเย้ยหยันและพูดว่า “ไม่ต้องกังวลไปเพราะเขาก็บอกไปแล้วหนิว่าพวกเราจะไม่เขาไปแทรกแซง..เพราะคนจีนไม่น่าสมเพชเหมือนชาวญี่ปุ่นแบบคุณ”

“ใช่ๆ ..คุณดูท่าทางที่น่าสมเพชของแกสิ..ช่างทุเรศสิ้นดี! ” ชิงเฟิงพูดอย่างเห็นด้วย

“ก็ฉันให้โอกาสแกแต่งตัวแล้ว..แต่แกไม่ต้องการเองเพราะงั้นก็อย่ามาโทษฉันที่ไม่ให้โอกาสก็แล้วกัน” หมาป่าผีไป๋ฮวยพูดเบาๆ และทันทีที่เสียงพูดจบลงหมาป่าผีไป๋ฮวยก็พุ่งออกไปเหมือนลูกศรจากคันธนูพร้อมกับหมัดและเขาก็เคลื่อนไหวเหมือนกระต่ายราวกับการพลังบางอย่างได้ถูกสร้างขึ้นไปทั่วร่างกายและมีพลังอยู่ที่หมัด

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน