ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 586

ตอนที่ 586 เกลี้ยกล่อม

ไม่ใช่ว่าซ่งหลันไม่สามารถช่วยเย่เชียนได้เมื่อเขาเจอปัญหาเพราะในใจของเธอเย่เชียนคือคนที่สำคัญที่สุดและไม่ว่าคนอื่นๆ จะมีชีวิตอยู่หรือตายไปมันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเธอ แต่ซ่งหลันนั้นไม่ได้มีความสัมพันและความรักกับเย่เชียนเลยแม้แต่น้อยเพียงแต่คำพูดที่กระตุ้นอารมณ์ของเย่เชียนในคืนนั้นทำให้เธอก็รู้สึกอึดอัดและรู้สึกผิด ดังนั้นเมื่อเธอพบกับเย่เชียนเธอก็พยายามอย่างเต็มที่เพื่อหลีกเลี่ยงการพูดถึงเรื่องในคืนนั้นเพราะอันที่จริงทั้งสองฝ่ายต่างก็เข้าใจความคิดของกันและกันโดยเฉพาะซ่งหลันในคืนนั้นเธอไม่ได้โกรธแต่เธอกลับมีความสุขมากขึ้นกว่าเดิมเพราะการแสดงออกของเย่เชียนแสดงให้เห็นว่าเขาใส่ใจตัวเธอมากแค่ไหน

ซ่งหลันนั้นรู้ดีว่าเย่เชียนต้องหดหู่มากเพราะเรื่องพ่อของเขาดังนั้นซ่งหลันจึงปล่อยให้เย่เชียนใช้โอกาสนี้ระบายสิ่งต่างๆ ออกมาและเธอก็รู้ว่าเย่เชียนนั้นตึงเครียดอยู่ตลอดเวลาและเรื่องพ่อของเขาทำให้จิตใจของเย่เชียนยุ่งเหยิงมากขึ้นและถ้าหากเย่เชียนไม่ระบายออกมาล่ะก็เย่เชียนคงจะพังทลายในสักวันหนึ่ง

หลี่ฮ่าวเองก็กระวนกระวายเมื่อได้ยินเรื่องต่างๆ เช่นกันและเมื่อเขาไปถึงที่เกิดเหตุเขาก็เห็นว่าด้านหน้าประตูเต็มไปด้วยผู้คน และเขาก็แหวกฝูงชนเดินเข้าไป ซึ่งเมื่อเห็นเย่เชียนทำร้ายหมอโจวเขาก็ตกใจและรีบวิ่งเข้าไปเพื่อห้ามเย่เชียนและดึงเย่เชียนออกไปแล้วพูดว่า “พี่สองหยุดก่อน..มันเกิดอะไรขึ้น?”

“อย่ามาห้ามฉัน..วันนี้ฉันต้องฆ่าเขาให้ได้” เย่เชียนตะโกนด้วยความโกรธ

“มันเกิดอะไรขึ้นบอกผมสิ..มันไม่มีประโยชน์อะไรหรอกถ้าพี่ฆ่าเขา” หลี่ฮ่าวเกลี้ยกล่อมเย่เชียนให้ยอมปล่อย

เย่เชียนจ้องเขม็งไปที่หมอโจวซึ่งกำลังนอนโอดครวญอยู่กับพื้นแล้วพูดว่า “ก็ฉันถามเขาถึงอาการป่วยของพ่อเพราะงั้นเขาก็แค่บอกเกี่ยวกับเรื่องนี้แต่เขากลับทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น! ..ฉันจะฆ่ามันเดี๋ยวนี้!”

ถึงแม้ว่าเย่เชียนบอกว่าต้องการจะฆ่าแต่หมอโจวคนนั้นก็จะยังมีชีวิตอยู่ อย่างไรก็ตามเย่เชียนก็รู้สึกสบายใจขึ้นมากหลังจากได้สั่งสอนบทเรียนเพราะเย่เชียนไม่ชอบหมอพวกนี้สักเท่าไหร่เพราะคนเหล่านี้มักจะแสร้งทำเป็นเหมือนเทวดาแต่ตอนนี้หมอโจวกลับล้อเล่นและเพิกเฉยเรื่องชีวิตของพ่อเขาดังนั้นจะไม่ให้เย่เชียนโกรธได้อย่างไร?

ถึงแม้ว่าเย่เชียนจะรุนแรงแต่เขาไม่ได้เล็งจุดสำคัญและมันก็เป็นเพียงอาการบาดเจ็บเล็กน้อย อย่างไรก็ตามเนื่องจากเย่เชียนเลือกส่วนอ่อนไหวและเปราะบางของร่างกายมนุษย์เพื่อโจมตีหมอโจวจึงร้องอย่างน่าสังเวช หลังจากที่หลี่ฮ่าวห้ามเย่เชียนเอาไว้แล้วเขาก็เดินไปช่วยพยุงหมอโจวขึ้นมาและถามว่า “คุณหมอเป็นยังไงบ้าง? ”

“มันป่าเถื่อนมาก..ผมจะฟ้องร้องให้ตำรวจจับเขาเข้าคุก” หมอโจวพูดอย่างโกรธเกรี้ยว

“หืม..อยากโดนอีกครั้งงั้นเหรอ? ” ดวงตาของเย่เชียนเบิกกว้างจนหมอโจวกลัวแล้วไปอยู่ที่ด้านหลังของหลี่ฮ่าว

หลังจากนั้นก็มีชายชราคนหนึ่งเดินเข้ามาและเห็นรอยแผลสดๆ บนใบหน้าของหมอโจวและเขาก็หันมองที่เย่เชียนกับหลี่ฮ่าวจากนั้นเขาก็ถอนหายใจเพราะเขารู้จักทั้งสองซึ่งคนหนึ่งเป็นประธานของเครือน่านฟ้ากรุ๊ปและอีกคนเป็นถึงผู้อำนวยการสำนักงานกรมตำรวจส่วนกลางเทศบาลเมืองเซี่ยงไฮ้และไม่ใช่คนที่สามารถทำให้ขุ่นเคืองได้เลย หลังจากนั้นเขาก็หันไปมองฝูงชนรอบๆ แล้วพูดว่า “มันไม่มีอะไรน่าสนใจหรอกแยกย้ายไปกันเถอะ”

ทุกคนก็เห็นว่าตอนนี้ไม่มีอะไรดีๆ ให้ดูอีกต่อไปแล้วดังนั้นพวกเขาจึงแยกย้ายกันไป จากนั้นชายชราก็เดินไปหาเย่เชียนแล้วพูดด้วยรอยยิ้มที่ขุ่นเคืองว่า “ผมเป็นผู้อำนวยการของโรงพยาบาลนี้..ผมต้องขอโทษคุณเย่ด้วย..ว่าแต่มันเกิดอะไรขึ้นหรอ? ”

“เกิดอะไรขึ้นก็ลองถามเขาดูสิ” เย่เชียนมองชายชราแล้วหันไปมองหมอโจวแล้วพูด

“หมอโจวมันเกิดอะไรขึ้น? ..ทำไมพวกคุณถึงทะเลาะวิวาทกันโดยไม่มีเหตุผล” ผู้อำนวยการถาม

หมอโจวก็ตอบว่า “ทะเลาะวิวาทอะไรกัน? ..หลายๆ คนก็เห็นแล้วหนิว่าเขาเป็นฝ่ายทำร้ายผม..เรื่องมันเกิดจากตอนที่ผมทำงานอยู่ในออฟฟิศและจู่ๆ เขาก็เข้ามาถามผมเกี่ยวกับอาการของหยางเจียนกั๋วจากนั้นผมก็บอกให้พวกเขาเตรียมงานศพรอแต่ผมกลับถูกเขาทำร้าย!”

“แม่งเอ๊ยพูดจาไร้สาระอะไรวะ! ..ฉันจะฆ่าแกเดี๋ยวนี้! ” เมื่อสิ้นเสียงพูดเย่เชียนก็เดือดดาลและเขาก็รีบวิ่งเข้าไปอีกครั้งแต่หลี่ฮ่าวดึงเย่เชียนเอาไว้อย่างรวดเร็วและเกลี้ยกล่อมว่า “พี่สองหยุดสร้างปัญหาได้แล้ว..เกิดอะไรขึ้นกันแน่เนี่ย?”

ผู้อำนวยการโรงพยาบาลก็ยิ้มเจื่อนๆ และพูดว่า “ใช่คุณเย่เราค่อยๆ มาคุยกันเถอะ”

“หึ..ผมก็ไปถามเขาถึงอาการของพ่อ..แต่ผมเข้าไปเห็นหมอคนนี้กำลังพลอดรักกับนางพยาบาลอยู่ข้างในออฟฟิศแล้วพอผมถามเขาเกี่ยวกับอาการของพ่อดีๆ แต่เขากลับตอบแบบไร้สาระเหมือนตัวเองเป็นเทวดา..นี่แกเป็นหมอหรือคนขายเนื้อกันแน่วะ! ” เย่เชียนตะคอก

หมอโจวรีบก้มหน้าลงและเมื่อผู้อำนวยการเห็นสิ่งนี้เขารู้แล้วว่าสิ่งที่เย่เชียนพูดนั้นเป็นความจริง ดังนั้นผู้อำนวยการจึงหันไปมองหมอโจวแล้วพูดว่า “คุณนี่ไร้สาระจริงๆ ที่กล้าทำเรื่องแบบนี้ในโรงพยาบาล..ในฐานะหมอเราต้องช่วยชีวิตผู้คนและรักษาผู้คนเพราะนั่นเป็นความรับผิดชอบของพวกเรา..มันเป็นเรื่องปกติที่ญาติของผู้ป่วยจะถามเกี่ยวกับอาการต่างๆ ..เพราะงั้นเรื่องนี้เราค่อยเอาไว้คุยกันทีหลัง!” จากนั้นเขาก็เหลือบมองเย่เชียนแล้วพูดว่า “คุณเย่ผมขอโทษ..เรื่องนี้เป็นความผิดของบุคลากรในโรงพยาบาลของเรา..แต่มันก็แค่…” เมื่อคำพูดต่อไปกำลังจะออกมาจากปากของผู้อำนวยการแต่เขาก็ต้องกลืนมันลงไป

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน