ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 600

ตอนที่ 600 เหยื่อ

หลังจากออกจากไนต์คลับแล้วเย่เชียนก็ยังคงสัมผัสได้ถึงคนที่สะกดรอยตามเขามาได้อย่างชัดเจน แต่เย่เชียนก็ไม่สนใจและขึ้นรถของเขาไปอย่างธรรมชาติ วันเวลาผ่านไปกว่าหนึ่งปีเย่เชียนก็สงบลงและพร้อมที่จะเริ่มต้นอีกครั้งและนอกจากนี้เขายังมั่นใจอย่างมากว่าจะไม่มีใครสามารถหยุดเขาได้อีกต่อไป

เนื่องจากมีคนสะกดรอยตามดังนั้นเย่เชียนจึงไม่สามารถเพิกเฉยไปได้และไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็ตามเพราะยิ่งไปกว่านั้นแม้แต่สมาชิกของเขี้ยวหมาป่าก็ไม่มีใครรู้เลยว่าเย่เชียนอยู่ในประเทศญี่ปุ่นและถึงแม้ว่าแจ็คจะรู้ก็ตามถึงยังไงเขาก็จะไม่ส่งใครมาติดตามเย่เชียนอย่างลับๆโดยไม่ได้รับอนุญาตจากเย่เชียนอย่างแน่นอน

เมื่อได้ยินเสียงหัวเราะเยือกเย็นของเย่เชียนเสี่ยวเซียวก็ตกตะลึงเล็กน้อยและหันหน้าไปมองดูเขาด้วยความประหลาดใจแล้วพูดว่า “ลุงหัวเราะอะไร..ทำไมต้องหัวเราะโดยไม่มีเหตุผลด้วย..ลุงจะทำให้ฉันตกใจจนหัวใจวายตายใช่มั้ย”

เย่เชียนก็กลอกตาไปมาแล้วพูดว่า “เธอไม่คิดว่าเพื่อนของเธอเป็นพวกตลกบ้างเหรอ..ฉันคิดว่ามันตลกดีเมื่อนึกถึงพวกเขาเมื่อครู่นี้”

“พวกเขาไม่ใช่เพื่อนของฉัน..พวกเขาเป็นแค่อดีตเพื่อนร่วมชั้นและพวกเขาก็บอกว่ามีการรวมรุ่นกันและฉันก็ไม่อยากที่จะปฏิเสธฉันก็เลยไป..ใครจะไปรู้ว่าพวกเขาจะบ้ากันถึงขนาดนี้..แล้วลุงล่ะ..ลุงแก่แล้วแต่ลุงยังแข็งแรงและเก่งอีกต่างหาก..สงสัยลุงจะรับมือกับสาวๆได้ทั้งวันเลยสินะ” เสี่ยวเซียวพูดด้วยรอยยิ้ม

“เอ่อ..เรา..เราจะไม่คุยเรื่องนั้นกันเพราะมันเป็นสิ่งที่น่าอายมาก..ถ้าปล่อยให้เรื่องนี้มันวนเวียนอยู่ให้หัวของฉันชีวิตที่ชาญฉลาดของฉันคงจะจบสิ้นกันพอดี “เย่เชียนพูดด้วยรอยยิ้มที่น่าอึดอัดใจและหลังจากหยุดไปชั่วขณะเย่เชียนก็เปลี่ยนเรื่องและพูดว่า “เธอจะไปที่ไหนเดี๋ยวฉันจะไปส่ง..เพราะฉันยังมีธุระที่ต้องทำอยู่”

“จะไปไหนหรอ..ฉันไม่รู้ว่าจะไปที่ไหน..ฉันไม่มีบ้าน..ไม่มีใครรักเสี่ยวเซียวเลย!” เสี่ยวเซียวพูดขณะขยี้ตาและบีบน้ำตาออกมา

เย่เชียนก็ยิ้มอย่างช่วยไม่ได้เพราะเขาไม่ได้โง่ ซึ่งเธอจะไม่มีบ้านได้อย่างไรในเมื่อเธอมีรถ BMW ได้?หรือเด็กคนนี้จะทะเลาะกับพ่อแม่และหนีออกจากบ้านมา? อย่างไรก็ตามเย่เชียนก็ยังคงมีสิ่งที่ต้องทำและไม่สามารถเสียเวลาไปกับสาวน้อยคนนี้ได้จริงๆ “แต่ฉันยังมีธุระที่ต้องทำ..เธอตามฉันไปไม่ได้หรอก” เย่เชียนพูด

“ก็ไปสิ..เพราะลุงตกลงเป็นอาจารย์ของฉันแล้วเพราะงั้นฉันก็ต้องติดตามลุงเป็นลูกศิษย์ไม่ใช่เหรอ” เสี่ยวเซียวพูด “อาจารย์คะ!” เธอพูดอย่างไพเราะและจับแขนเย่เชียนเอาไว้อย่างอ้อนวอน

“อย่าดึงสิฉันกำลังขับรถอยู่!” เย่เชียนพูดอย่างเร่งรีบและเหงามานานกว่าหนึ่งปีแต่ตอนนี้เด็กสาวคนนี้กลับมาเติมเต็มสิ่งที่ขาดหายไปของเย่เชียนจนเขาไม่อาจปฏิเสธได้ “ก็ได้ๆ..ฉันจะพาเธอไปแต่ตอนนี้เธอช่วยปล่อยมือออกก่อนเถอะเถิด..ถ้าเธอทำแบบนี้ฉันคงไม่มีสมาธิแล้วถ้าเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์มันคงจะแย่แน่ๆ..เธอกับชีวิตของเธอน่ะไร้ค่าแต่ถ้ารถสุดล้ำค่าของฉันเป็นอะไรไปล่ะก็ฉันคงจะร้องไห้ไปจนตาย”

เย่เชียนก็เขายิ้มอย่างมีความสุขแต่จู่ๆเสี่ยวเซียวก็โน้มตัวเข้าไปจูบแก้มของเย่เชียนแล้วพูดว่า “เย่..อาจารย์ใจดีที่สุด..ไปกันเถอะเราไปต่อสู้เพื่อทวงความยุติธรรมกัน..ลุงคือวีรบุรุษผู้ปล้นคนรวยและช่วยคนจน..ส่วนฉันเป็นเหมือนนางเอกในนวนิยาย”

เย่เชียนก็ยิ้มแหยงๆและพูดว่า “เธอน่ารำคาญเหมือนแมลง..เธอช่วยพูดภาษาจีนได้มั้ย..เวลาฉันพูดภาษาอังกฤษมันรู้สึกอึดอัดน่ะ..เธอบอกว่าแม่ของเธอเป็นคนจีนไม่ใช่เหรอ..แม่เธอก็น่าจะสอนภาษาจีนให้เธอใช่ไหมล่ะ?”

“พูดได้นิดหน่อย” เสี่ยวเซียวพูด “แต่ลุงต้องพูดช้าๆล่ะไม่งั้นฉันจะไม่เข้าใจ”

เย่เชียนก็พยักหน้าเบาๆแล้วพูดว่า “การเป็นลูกศิษย์ของฉันเธอจะต้องเรียนภาษาจีนให้ดี..แล้วก็อย่ามาบอกว่าเธอพูดภาษาจีนไม่ได้..เพราะฉันจะไม่รับเธอเป็นศิษย์”

“ก็ได้ๆ..ไม่มีปัญหา..เดี๋ยวเมื่อไหร่ที่ฉันกลับบ้านฉันจะบอกให้พ่อจ้างครูสอนภาษาจีนมาสอนฉัน..ฉันสัญญาเลยว่าฉันจะไม่ทำให้อาจารย์เสียหน้า” เสี่ยวเซียวพูดอย่างตื่นเต้น

เย่เชียนก็ชำเลืองมองเธอแล้วพูดว่า “เมื่อกี้เธอไม่ได้บอกว่าเธอไม่มีที่ไปหรอกเหรอ?”

เสี่ยวเซียวก็ผงะไปครู่หนึ่งจากนั้นเธอก็หัวเราะแล้วพูดว่า “ก็บ้านหลังนั้นไม่ใช่บ้านของฉันอีกต่อไปเพราะพ่อของฉันพาแม่เลี้ยงมาอยู่ด้วยแต่ฉันไม่ชอบเธอ..แม่เลี้ยงก็เหมือนแม่เลี้ยงของสโนว์ไวท์พวกเธอใจร้ายมาก..หื้อๆ!” เมื่อเสี่ยวเซียวพูดจบเธอก็ร้องไห้อีกครั้ง

เย่เชียนก็ส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้แล้วพูดว่า “เอาล่ะอย่าร้องไห้ๆ..ฉันก็สัญญาแล้วไงว่าจะพาเธอด้วยน่ะ..แต่จำเอาไว้นะว่ากฎของฉันคือหลั่งเลือดได้แต่ห้ามหลั่งน้ำตา!..คนเป็นลูกศิษย์ของฉันจะร้องไห้ไม่ได้”

เสียวเซียวก็ปาดน้ำตาจากหางตาด้วยความตื่นเต้นและพูดว่า “ได้ค่ะอาจารย์..ฉันจะจำเอาไว้”

เย่เชียนก็ยิ้มอย่างช่วยไม่ได้เพราะคนที่แข็งแกร่งอย่างเข้าต้องมาพ่ายแพ้ต่อเด็กสาวตัวเล็กๆเช่นนี้ ในขณะนี้เมื่อเย่เชียนมองไปที่กระจกมองหลังเขาก็ยังเห็นคนที่สะกดรอยตามเขาและเขาก็ยังคงเฝ้าดูรถที่วิ่งตามหลังเขามาโดยรักษาระยะห่างเอาไว้

“นั่งลงดีๆ..ฉันจะเร่งเครื่อง!” เย่เชียนก็เม้มปากจากนั้นเขาก็เหยียบคันเร่งจนเสี่ยวเซียวตกใจและรีบคว้าราวจับบนประตูรถ คนข้างหลังที่ติดตามเย่เชียนมาก็เห็นเย่เชียนเร่งความเร็วเขาจึงเร่งความเร็วเพื่อให้ตามเย่เชียนทัน

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน