ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 643

ตอนที่ 643 คำขอโทษ

การเรียนรู้ภาษาต่างประเทศนั้นมีความสำคัญมากแค่ไหนเย่เชียนก็เพิ่งตระหนักได้ในขณะนี้เพราะการคุยกับนินจาชุดดำเหล่านี้ก็เหมือนคุยกับเป็ดและไก่ ซึ่งไม่มีทางสื่อสารกันได้เลยและนินจาชุดดำก็ไม่รู้ว่าเย่เชียนกำลังพูดถึงอะไรดังนั้นทั้งสองฝ่ายจะเข้าใจกันได้อย่างไร อีกอย่างถึงแม้ว่าพวกเขาจะเข้าใจแต่นินจาชุดดำเหล่านี้ก็จะไม่ยอมอยู่ดีและไม่หันไปรุมชายหนุ่มหรอกใช่ไหม?

เย่เชียนก็จ้องมองไปที่ชายหนุ่มแล้วพูดว่า “มันคงสายไปแล้วสินะที่จะเสียใจตอนนี้” หลังจากนั้นเย่เชียนก็เริ่มการโจมตีราวกับคลื่น ยิ่งไปกว่านั้นกลยุทธ์และทักษะของเย่เชียนนั้นเปลี่ยนไปมากเช่นกันและมันเดาทางได้ยากมาก

ทักษะนี้ไม่ใช่ทักษะดั้งเดิมของเย่เชียนเพราะนี่เป็นสิ่งที่เย่เชียนได้เรียนรู้จากหลินเฟิงเมื่อเขาอยู่ในประเทศรัสเซียครั้งก่อนเมื่อเขาร่วมมือกับองค์กรเซเว่นคิลอย่างเป็นทางการเป็นครั้งแรก กล่าวกันว่าเป็นการลอกเลียนแบบทักษะการต่อสู้อย่างสมบูรณ์แบบ

ต้องบอกว่าการเคลื่อนไหวของหลินเฟิงกับนินจาเหล่านี้ดูเหมือนจะมีประสิทธิภาพมากกว่าการเคลื่อนไหวของเย่เชียนเพราะดูเหมือนว่าการเคลื่อนไหวของหลินเฟิงนั้นจะถูกนำมาใช้เพื่อจัดการกับนินจาเหล่านี้โดยเฉพาะ ดังนั้นเย่เชียนจึงรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยและเขาก็ฉุกคิดว่าอาจเป็นเพราะการที่องค์กรเซเว่นคิลเผชิญหน้ากับตระกูลนินจาอิงะอยู่บ่อยๆหลินเฟิงจึงเข้าใจวิถีของนินจาได้ดีขึ้น ดังนั้นหลินเฟิงจึงสร้างกระบวนการทักษะการเคลื่อนไหวที่ยุ่งยากเช่นนี้ออกมาในการต่อสู้กับศัตรู

หลังจากที่เย่เชียนจัดการนินจาที่อยู่ข้างหน้าเขาเย่เชียนก็เห็นว่าชายหนุ่มก็จัดการคู่ต่อสู้ของเขาแล้วเช่นกันดังนั้นเย่เชียนจึงมองไปที่ชายหนุ่มแล้วขดริมฝีปากเล็กน้อยแล้วพูดว่า “นี่..เรารีบออกจากที่นี่กันก่อนเถอะ..ขึ้นรถแล้วผมจะไปส่งคุณที่อื่น” หลังจากพูดจบเย่เชียนก็เดินตรงไปที่รถของเขา

ไม่ว่าชายหนุ่มจะเย่อหยิ่งสักแค่ไหนแต่เขาก็รู้สถานการณ์ปัจจุบันของเขาดีเพราะตอนนี้เขากำลังถูกจับตามองอย่างใกล้ชิดโดยนินจาเหล่านั้นและพวกนั้นก็จะเปิดเผยตัวออกมาหากเขาไม่ระวังและชีวิตของเขาก็จะจบลงที่นี่ ซึ่งเขาเคยได้ยินเรื่องราวมากมายเกี่ยวกับเย่เชียนจากหวงฟู่ชิงเตี๋ยนและได้รู้ว่าเย่เชียนนั้นมีความสามารถมากเพียงใด เนื่องจากองค์กรทหารปรากฏตัวในประเทศญี่ปุ่นแบบนี้เขาก็เชื่อว่าเย่เชียนจะสามารถส่งตัวเองออกจากประเทศญี่ปุ่นได้อย่างปลอดภัย ดังนั้นเขาจะไม่โง่พอที่จะทำให้เย่เชียนขุ่นเคืองมากนัก ดังนั้นหลังจากฟังคำพูดของเย่เชียนเขาจึงรีบทำตาม

หลังจากเข้าไปในรถของเย่เชียนแล้วเย่เชียนก็สตาร์ทรถแล้วขับออกไปอย่างรวดเร็ว “ผมยังไม่รู้ชื่อของคุณเลย..คุณไม่คิดที่จะแนะนำตัวเองบ้างเลยหรอ?” เย่เชียนเหลือบมองชายและพูด

“ผมชื่อหยานฮั่น” ชายหนุ่มพูด

“หยานฮั่น!..ชื่อแปลกดี” เย่เชียนขดปากเล็กน้อยแล้วพูดเพราะเขารู้กฎเกณฑ์ของสำนักงานความมั่นคงแห่งชาติจีนเป็นอย่างดี ดังนั้นเขาจึงไม่สอบถามเกี่ยวกับภารกิจของหยานฮั่นและจุดประสงค์ที่เขามาที่ประเทศญี่ปุ่นและเย่เชียนก็ไม่ได้อยากรู้เรื่องเหล่านี้มากนัก ซึ่งถึงแม้ว่าเย่เชียนจะถามไปแต่ถึงยังไงหยานฮั่นก็จะไม่พูดอย่างแน่นอน

“ผมเคยได้ยินหัวหน้าพูดถึงผู้นำองค์กรทหารรับจ้างว่าเขาคือราชาหมาป่าเย่เชียน..ชื่อนี้ฟังดูแปลกๆและมันก็ไม่ได้ดีไปกว่าของผมมากนักหรอก” หยานฮั่นพูด “หัวหน้าบอกว่าคุณมีเครื่อข่ายมากมายทั่วโลกเพราะงั้นคุณสามารถพาผมหลบหนีออกจากประเทศญี่ปุ่นได้ใช่มั้ย”

เย่เชียนเหลือบมองเขาอย่างแผ่วเบาแล้วพูดว่า “แน่นอน..ผมมีช่องทางมากมาย..แต่ทำไมผมถึงต้องช่วยคุณด้วย..ผมมาช่วยชีวิตคุณแต่คุณกลับพูดแบบนั้น..ตัวตนของคุณน่ะเป็นภัยต่อประเทศญี่ปุ่นมากแล้วคุณไปเหยียบเท้าของพวกมันแล้วเพราะงั้นจึงคิดว่าสนามบินคงจะอยู่ภายใต้การตรวจตราที่เข้มงวดอย่างมาก..การที่คุณต้องการหลบหนีออกนอกประเทศนั้นมันเป็นความคิดที่โง่เขลามาก”

“พวกนั้นมันเป็นนินจาของตระกูลอิงะ..มันยากที่จะรับมืออย่างมาก..แต่คุณก็ควรจะรู้นะว่าภารกิจในฐานะสายลับอย่างผมย่อมเสี่ยงชีวิตอยู่แล้วเพราะงั้นถ้าคุณไม่อยากช่วยมันก็ไม่แห็นจะเป็นอะไร..แต่ผมแค่ประเมินคุณต่ำไปผมไม่คิดว่าคุณจะช่วยในฐานะชาวจีนด้วยกัน” หยานฮั่นพูด

“นี่คุณยังคิดแบบนี้อยู่อีกเหรอให้ตายเถอะ..อะไรจะรักในศักดิ์ศรีขนาดนั้น” เย่เชียนพูดต่อ “ผมรู้ว่าคุณไม่กลัวความตายแต่คุณมาที่ประเทศญี่ปุ่นแบบนี้จุดประสงค์ของคุณคืออะไร..สืบค้นข้อมูลของตระกูลนินจาอิงะงั้นเหรอ?..ผมเชื่อว่าเรื่องแบบนี้คุณน่าจะรู้ดีกว่าผม..ซึ่งถ้าข้อมูลของคุณส่งไปไม่ถึงหวงฟู่ชิงเตี๋ยนล่ะก็สิ่งที่คุณมาทำทั้งหมดก็จะสูญเปล่าไปอย่างไร้ค่า”

หยานฮั่นก็อดไม่ได้ที่จะตัวสั่นเพราะเขาต้องยอมรับเลยว่าสิ่งที่เย่เชียนพูดออกมานั้นถูกต้องอย่างยิ่ง ซึ่งหากเป็นเช่นนั้นชีวิตของเขาก็จะไร้ค่าอย่างมากเพราะตั้งแต่วินาทีที่เขาเข้าร่วมสำนักงานความมั่นคงแห่งชาตินั้นชีวิตของเขาก็ได้ถูกส่งมอบให้กับประเทศอย่างสมบูรณ์แบบ อย่างไรก็ตามหากข้อมูลที่เขาได้มาอย่างยากลำบากไม่สามารถส่งไปยังหวงฟู่ชิงเตี๋ยนได้นั้นชีวิตของเขาก็เหมือนไม่มีค่าอะไรเลย

“หืม..เหมือนคุณจะดูถูกคนของสำนักงานความมั่นคงของประเทศและประเมินเราต่ำเกินไปนะ” หยานฮั่นพูด “มันก็มีอยู่หลายวิธีในการส่งข้อมูลและคุณคงไม่ได้คิดน้อยเกินไปว่าผมต้องกลับไปที่จีนเพื่อส่งข้อมูลหรอกใช่ไหม?..คุณคิดว่าผมเป็นเจ้าหน้าที่ข่าวกรองและสายลับเพียงคนเดียวที่เข้ามาแฝงตัวที่ประเทศญี่ปุ่นอย่างงั้นเหรอ?”

“ถ้าคุณคิดว่ามีวิธีของคุณก็ไปซะสิ..คุณลองไปถามหวงฟู่ชิงเตี๋ยนดูสิว่าผมใจดีขนาดนั้นเลยหรอ?” เย่เชียนพูดต่อ “เชื่อไหมว่าผมสามารถจับคุณไปส่งให้พวกนินจาอิงะได้?”

หยานฮั่นก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งซึ่งเห็นได้ชัดว่าเขาตกตะลึงไปกับคำพูดของเย่เชียน “คุณคงไม่ได้พูดจริงหรอกใช่มั้ย?” หยานฮั่นจ้องไปที่เย่เชียนอย่างว่างเปล่าและพูด

“ผมจะทำอย่างที่ผมพูด” เย่เชียนพูด

“บ้าจริง..คุณไม่กลัวคนอื่นเรียกคุณว่ากบฏของชาติเหรอ” หยานฮั่นพูด

“คุณคิดว่าคุณเป็นใครกันเนี่ย..อย่าคิดว่าการเป็นคนของสำนักงานความมั่นคงแห่งชาติแล้วคุณจะเหนือคนอื่นนะ..คุณจะพูดอะไรผมก็ไม่สนใจหรอก..ผมหน้าด้านเหมือนหมูที่ตายแล้วไม่กลัวน้ำเดือดๆ..ใครจะด่าจะว่าผมก็เชิญเพราะผมมีความสุขที่โดนด่า” เย่เชียนแสยะยิ้มแล้วพูด

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน