ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 666

666 /1358

ตอนที่ 666 ประชดประชัน

เย่เชียนนั้นไม่ได้สงสัยในตัวของไป๋ฮวยเลยเพราะคนอย่างหมาป่าผีไป๋ฮวยไม่คิดที่จะช่วยเย่เชียนเขาก็คงจะไม่มา เช่นเดียวกันกับที่ไป๋ฮวยพูดว่าเขาต้องการที่จะกำจัดสมาคมมังกรดำเหมือนกันดังนั้นเขาจึงไม่คิดที่จะเล่นแผนซ้อนแผนแต่อย่างใด ยิ่งไปกว่านั้นทั้งหมดทั้งมวลเย่เชียนก็แค่อยากรู้ว่าไป๋ฮวยนั้นต้องการที่จะเข้ามาสร้างกองกำลังของเขาในประเทศญี่ปุ่นหรือไม่เพราะถ้าเป็นเช่นนั้นเย่เชียนก็อยากจะถอนตัวเพราะมันไม่มีอะไรสำคัญไปกว่ามิตรภาพระหว่างเขากับไป๋ฮวย

แน่นอนว่าอารมณ์ของไป๋ฮวยนั้นทำให้เย่เชียนรู้สึกหดหู่เล็กน้อยเพราะไป๋ฮวยมักจะพูดตรงๆจนเย่เชียนไม่กล้าที่จะพูดอะไรมากนัก

ไป๋ฮวยนั้นไม่คิดที่จะบอกเย่เชียนเพราะถ้าหากเขาบอกสิ่งต่างๆกับเย่เชียนล่ะก็ความพยายามของเขาเป็นเวลาหลายปีก็จะสูญเปล่า อย่างไรก็ตามไป๋ฮวยก็อดไม่ได้ที่จะช่วยเย่เชียนและเขี้ยวหมาป่า ดังนั้นถึงแม้ว่าเขาจะมีข้อแก้ตัวที่ดีโดยบอกว่าเขาจะทำลายองค์กรทหารรับจ้างเขี้ยวหมาป่าด้วยมือของเขาเองและคนอื่นๆห้ามแตะต้องเขี้ยวหมาป่านอกจากเขา แต่หลังจากผ่านมาสักพักเย่เชียนก็สังเกตเห็นความแปลกประหลาดอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ดังนั้นไป๋ฮวยจึงคิดว่าสิ่งต่างๆมันคงถึงวาระแล้ว

ในตอนนี้ไป๋ฮวยก็รักชีวิตของเขามากกว่าเดิมเพราะเขานึกถึงหวังยู่เพราะถ้าหากเขาตายไปหวังยู่จะเป็นอย่างไร? สำหรับไป๋ฮวยผู้ซึ่งไม่เคยเข้าไปพัวพันกับเรื่องของคนอื่นมาก่อนเขาจึงยังคงลังเลอยู่และบางทีอาจไม่มีใครสามารถเข้าใจความเจ็บปวดของไป๋ฮวยได้ แต่ไป๋ฮวยนั้นเป็นคนที่ทุกคนควรค่าแก่การชื่นชมอย่างแท้จริง

คำพูดของหลินเฟิงได้ขัดจังหวะการโต้เถียงของเย่เชียนกับไป๋ฮวยจนทั้งคู่ปิดปากและไม่พูดอะไรอีก ซึ่งเย่เชียนก็ขมขื่นเล็กน้อยและดูเหมือนว่าเขาต้องการแก้ไขปมความสัมพันธ์ระหว่างเขากับไป๋ฮวยโดยเร็ว เย่เชียนนั้นรู้ดีว่าการร่วมมือกันเพียงครั้งเดียวก็ไม่สามารถบรรลุผลได้และสิ่งเดียวที่เขาทำได้คือหวังว่ากาลเวลาจะสามารถเปลี่ยนไป๋ฮวยได้นั่นเอง

“ในตอนนี้การประชุมภายในของแก๊งฝูชิงก็สิ้นสุดลงแล้วและพวกสายลับที่แฝงตัวในแก๊งยกเว้นโย่วซวนก็ถูกกำจัดเรียบร้อยแล้ว..เพราะงั้นฉันก็คิดว่ามันคงถึงเวลาที่เราต้องลงมือแล้วใช่ไหม?” หลินเฟิงถามเพื่อเปลี่ยนหัวข้อในการสนทนา สำหรับหลินเฟิงแล้วเขาไม่สามารถรอได้หลังจากที่ได้ยินเรื่องที่เกี่ยวกับหลินฟานผู้ที่อาจจะเป็นน้องชายแท้ๆของเขา ซึ่งหลินเฟิงก็กังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้มาโดยตลอด ดังนั้นเขาจึงคิดว่าเขาควรจะรีบดำเนินการสิ่งต่างๆในประเทศญี่ปุ่นให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้แล้วเขาก็จะรีบกลับประเทศจีนเพราะในที่สุดเขาก็ได้ข่าวของหลินฟานแล้วเพราะงั้นเขาจึงไม่อยากพลาดโอกาสนี้ไปอีก

“พี่ไป๋ล่ะ?..พี่คิดว่าไง” เย่เชียนเอ่ยปากถามอย่างรวดเร็วเพราะเขาต้องการลบล้างความอับอายก่อนหน้านี้ดังนั้นเขาจึงต้องการพูดอะไรบางอย่างที่เป็นประเด็นอื่น อย่างไรก็ตามไป๋ฮวยก็ยังคงประชดประชันว่า “ฉันจะไปพูดอะไรได้?..ก็คราวนี้นายเป็นตัวเอกของงานไม่ใช่เหรอ..หลินเฟิงกับฉันก็ทำได้แค่สนับสนุนนายก็เท่านั้น..สิ่งต่างๆมันก็ขึ้นอยู่กับนาย”

เย่เชียนก็ส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้และเขาก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องอดทน ซึ่งหลังจากหยุดไปชั่วขณะเย่เชียนก็พูดว่า “ผมคิดว่าเราควรจะรอก่อนเพราะในตอนนี้กำลังเสริมของเราบางส่วนยังมาไม่ถึง..แต่ตราบใดที่พวกเขามาถึงล่ะก็พวกเราก็สามารถดำเนินการได้”

“นายกำลังพูดถึงหมาป่าเขี้ยวพิษหลิวเทียนเฉินหรือเปล่า?” หลินเฟิงถาม “การทำลายองค์กรทหารรับจ้างเรดซันนั้นบางทีเราอาจไม่ต้องการหมาป่าเขี้ยวพิษหลินเทียนเฉินก็ได้เพราะพวกทหารรับจ้างเรดซันนั้นเป็นเพียงคนธรรมดาและไม่สามารถใช้พิษได้เหมือนพวกนินจาอิงะด้วย”

เย่เชียนนั้นเข้าใจถึงความคิดของหลินเฟิงได้อย่างแน่นอน แต่องค์กรทหารรับจ้างเรดซันนั้นเป็นหนึ่งในเครือข่ายของสมาคมมังกรดำและเนื่องจากโย่วซวนเป็นสายลับของสมาคมมังกรดำเช่นนี้เย่เชียนก็เชื่อว่าสมาคมมังกรดำคงจะไหวตัวทัน ดังนั้นถ้าหากเย่เชียนเริ่มโจมตีองค์กรทหารรับจ้างเรดซันล่ะก็สมาคมมังกรดำจะต้องตั้งรับและป้องกันอย่างแน่นอน ซึ่งถึงแม้ว่าสมาคมมังกรดำจะยังรอแผนปฏิบัติการของโย่วซวนเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการกวาดล้างกองกำลังที่มารุกรานประเทศญี่ปุ่นก็ตามแต่เย่เชียนก็เชื่อว่ามาตรการป้องกันในปัจจุบันต้องเข้มงวดกว่าเมื่อก่อนมาก ดังนั้นอาจเป็นไปได้ว่าสมาคมมังกรดำจะระดมกำลังของเหล่านินจาอิงะเพื่อเสริมกำลังในการตั้งรับก็เป็นได้ ด้วยเหตุนี้เย่เชียนจึงคิดว่าหมาป่าเขี้ยวพิษหลิวเทียนเฉินจึงเหมาะสมสำหรับการกวาดล้างองค์กรที่มีสมาชิกจำนวนมากทั้งองค์กรด้วยยาพิษได้อย่างง่ายดาย ซึ่งในความเป็นจริงเย่เชียนก็กังวลเกี่ยวกับเหล่านินจาอิงะเช่นกันเพราะท้ายที่สุดแล้วถึงแม้ว่าเย่เชียนจะมีทักษะที่ยอดเยี่ยมมากแค่ไหนก็ตามแต่เมื่อเผชิญหน้ากับพิษเหล่านั้นแล้วมันก็เป็นอะไรที่เสี่ยงอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

แต่เมื่อเห็นหลินเฟิงเป็นเช่นนั้นเย่เชียนก็ไม่คิดที่จะคัดค้านเขาและทำเพียงหันหน้าไปมองไป๋ฮวยเพื่อหวังว่าเขาจะเห็นด้วย แต่ไป๋ฮวยนั้นไม่ได้สนใจและเพิกเฉยไปโดยสิ้นเชิง ซึ่งเย่เชียนก็ได้แต่มองและเชื่อว่าไป๋ฮวยควรจะเข้าใจความคิดของเขาได้แต่ทว่าไป๋ฮวยกลับเสแสร้งทำเป็นไม่สนใจอะไรใดๆ เมื่อเห็นเช่นนั้นเย่เชียนก็แอบถอนหายใจอย่างหดหู่

ในกรณีนี้เย่เชียนก็มีเพียงทางเลือกเดียวคือการรอหลิวเทียนเฉินมาถึง หลังจากหยุดไปชั่วขณะเย่เชียนก็พูดว่า “เรามาคุยกันถึงแผนขั้นต่อไปกันเถอะ”

“คราวนี้เป็นพวกนีโอมิลิทารี่ที่รับผิดชอบในการโจมตีกองหลักไม่ใช่เหรอ..ฉันคิดว่าเราควรจะหารือกับไอซอลเดแฮมป์ตันด้วย..บางทีเขาอาจจะมีข้อเสนอแนะที่ดีก็ได้” ถึงแม้ว่าหลินเฟิงจะกระวนกระวายเรื่องน้องชายแต่เขาก็ยังรู้ดีว่าเขาควรจะทำตัวอย่างไร

เย่เชียนก็พยักหน้าแล้วพูดว่า “ใช่..เรื่องนี้เราควรหารือกับไอซอลเดแฮมป์ตันจริงๆ..ผมกลัวว่าถ้าหากเราไม่ทำแบบนั้นเขาอาจจะมองว่าพวกเราปฏิบัติต่อเขาในฐานะคนนอก” หลังจากพูดจบเย่เชียนก็ยกข้อมือขึ้นและมองดูนาฬิกาข้อมือแล้วพูดว่า “เอาล่ะมันยังไม่ดึกถ้างั้นเราไปหาเขากันเลยดีไหม..พี่ไป๋ก็มาได้นะ”