ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 718

ตอนที่ 718 ถึงเวลาแล้ว

ถ้าไม่เพราะมารุยามะทาโร่ที่หยิ่งผยองเกินไปและดูถูกจีนแล้วเย่เชียนก็จะไม่ลงโทษเขาด้วยวิธีนี้ ตามคำกล่าวที่ว่าคนชั่วร้ายมักจะพบเจอความชั่วร้ายกว่าเสมอ ซึ่งมารุยามะทาโร่ได้ทำสิ่งที่ไม่น่าให้อภัยและคนที่เย่อหยิ่งเช่นนี้คู่ควรกับคนอย่างเย่เชียนที่จะมอบบทเรียนให้กับเขา เดิมทีเย่เชียนไม่เคยคิดที่จะก่อปัญหาเพราะตอนนี้มันเป็นช่วงเวลาที่ความตึงเครียดและละเอียดอ่อนอย่างมากดังนั้นเย่เชียนจึงไม่คิดที่จะก่อปัญหาใดๆเพิ่ม แต่ทว่าเขากลับพบคนที่ดูหมิ่นดูถูกบ้านเกิดและชาติของเขาแล้วถ้าเขายังเพิกเฉยอยู่ล่ะก็เขายังคู่ควรกับการเป็นมนุษย์อยู่หรือเปล่า?

อย่างน้อยๆเย่เชียนก็ไม่ใช่คนแบบนั้นและถึงแม้ว่าจะมีอันตรายและอุปสรรคอยู่ตรงหน้าเขาแล้วเขาก็ยังคงทำ เพราะการเป็นลูกผู้ชายควรจะมีความแน่วแน่ ไม่เช่นนั้นเขาจะไม่แตกต่างอะไรกับผู้หญิงไม่ใช่เหรอ?

อย่างไรก็ตามเย่เชียนก็ไม่ได้คิดว่าคนเหล่านี้จะเป็นสมาชิกของแก๊งอินาดะ เพราะแก๊งอินาดะกับแก๊งยามากุจิล้วนเป็นเครือข่ายของสมาคมมังกรดำและถือได้ว่าเป็นศัตรูหลักของเย่เชียน ดังนั้นไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเนื่องจากพวกเขาถูกกำหนดให้มาพบกันเช่นนี้เย่เชียนก็ต้องกำจัดพวกเขาอยู่ดี

มารุยามะทาโร่ก็คอยยืนดูอยู่ข้างๆอย่างระมัดระวังและไม่กล้าที่จะละเลยเพราะกลัวว่าเขาจะทำให้เย่เชียนโกรธอีกครั้งและทำให้ตัวเองต้องถูกฆ่าตาย ดังนั้นไม่ว่าภายในใจของเขาจะโกรธแค้นสักแค่ไหนแต่ในเวลานี้เขาก็ต้องอดทนและยับยั้งมันอย่างเชื่อฟัง

เย่เชียนก็มีความสุขเช่นกันที่ได้รับประทานอาหารสบายๆกับซ่งหลัน ซึ่งถึงแม้ว่าบรรยากาศจะตึงเครียดแต่เขาก็รู้สึกมีความสุขที่ได้กินและสิ่งสำคัญคือเย่เชียนก็รู้สึกสดชื่นเมื่อเขาได้สั่งสอนมารุยามะทาโร่และไม่เพียงแค่ทำให้มารุยามะทาโร่เสียหน้าแต่ยังทำให้แก๊งอินาดะเสียหน้าอีกด้วย นี่ถือได้ว่าเป็นคำเตือนของเย่เชียนโดยตักเตือนพวกเขารู้ถึงการมาเยือนของคนต่างถิ่นเสียบ้าง

หลังจากนั้นประมาณครึ่งชั่วโมงเย่เชียนกับซ่งหลันก็รับประทานอาหารเสร็จในที่สุดและเย่เชียนก็เช็ดปากเช็ดมือแล้วพูดว่า “ค่าอาหารเท่าไหร่?”

“อ๋อไม่เป็นไรครับ..ถือว่าเป็นการชดเชยที่ผมทำให้คุณต้องขุ่นเคืองก็แล้วกัน..นั่นเป็นเกียรติของผมแล้วผมจะเรียกเก็บเงินจากคุณได้ยังไง” มารุยามะทาโร่พูดอย่างสุภาพ

“นี่คุณกำลังพูดอะไร..ทำไม?..คุณคิดว่าผมไม่มีเงินมากพอที่จะจ่ายเหรอ?” เย่เชียนขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วพูดว่า “พวกเราคนจีนเดินทางไปทั่วโลกแล้วเราจะไม่จ่ายค่าอาหารได้ยังไง..ถ้าสิ่งเหล่านี้ถูกเผยแพร่ออกไปมันคงจะเป็นเรื่องตลกที่คนจีนกินอาหารแล้วไม่จ่าย..อย่ามาพูดแบบนี้..รีบคิดมาว่าราคาเท่าไหร่!”

“ได้ครับผมจะรีบคำนวณค่าอาหาร” มารุยามะทาโร่รีบพูด “ทั้งหมดรวมเป็นเงิน 98,000 เยนครับ” มารุยามะทาโร่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเย่เชียนพูดจริงหรือประชด ซึ่งมันค่อนข้างลำบากใจดังนั้นเขาจึงเลือกทำตามคำพูดของเย่เชียนแล้วบอกราคา

“อะไรนะ?” เย่เชียนตะโกนแล้วพูดว่า “นี่มันร้านเถื่อนหรือไง?..คุณลองนับจานอาหารดูสิว่ามันมีทั้งหมดกี่จาน?..คุณกล้าที่จะเรียกเก็บเงิน 98,000 เยนอย่างงั้นเหรอ?..พวกคุณเป็นนักต้มตุ๋นกันเหรอ?”

มารุยามะทาโร่ก็ตกตะลึงโดยสิ้นเชิงและรู้สึกสูญเสียไปชั่วขณะหนึ่ง เย่เชียนบอกว่าต้องการจะจ่ายแต่ตอนนี้เย่เชียนกลับบอกว่าค่าอาหารนั้นแพงเกินไป นี่มันไร้สาระมากเพราะเย่เชียนไม่ได้กินอะไรไปมากขนาดนั้นและเมื่อเทียบกับราคาแล้วมันก็ดูแพงเกินไปจริงๆ หลังจากมึนงงอยู่ครู่หนึ่งมารุยามะทาโร่ก็พูดว่า “เอ่อคือ..คิดซะว่ามื้อนี้ผมเป็นเจ้าภาพให้ก็แล้วกันครับ”

เย่เชียนจ้องมองเขาอย่างดุเดือดและพูดว่า “คุณไม่ได้ยินสิ่งที่ผมพูดงั้นเหรอ?..คุณจะให้ผมพูดอีกครั้งมั้ย?”

“เอ่อไม่ใช่แบบนั้นครับ..ผมไม่ได้จะดูถูกคุณ..ผมแค่ชื่นชมคุณจริงๆเพราะงั้นผมก็เลยอยากจะเป็นเจ้าภาพอาหารมื้อนี้ให้เท่านั้นเอง” มารุยามะทาโร่พูด

เย่เชียนก็ฉีกยิ้มแล้วตบบ่าของมารุยามะทาโร่แล้วพูดว่า “ดี..ผมชอบคนฉลาดๆ..เอาล่ะในเมื่อคุณยืนกรานแบบนั้นผมก็จะไม่ปฏิเสธก็แล้วกัน..ผมหวังว่าในอนาคตทัศนคติและกฎของคุณจะเปลี่ยนแปลงได้นะ”

“มันจะต้องเป็นอย่างนั้นอยู่แล้วครับ..ผมเคยโง่เขลาและหยิ่งผยองแต่หลังจากที่ได้เห็นความยิ่งใหญ่ของคุณในวันนี้แล้วผมก็เปลี่ยนความคิด..เพราะงั้นในอนาคตผมจะปรับเปลี่ยนทัศนคติครับ” มารุยามะทาโร่พยักหน้าแล้วพูด เขาแทบรอไม่ไหวให้เย่เชียนออกไปจากที่นี่ดังนั้นเขาจึงจำเป็นต้องกัดฟันยอมทุกเรื่องเพื่อที่จะไม่ทำให้เย่เชียนโกรธอีก

แน่นอนว่าเย่เชียนนั้นรู้ดีว่ามารุยามะทาโร่แค่ประจบประแจงตัวเองเพราะความจำเป็นและรู้ดีกว่ามันจะเป็นอย่างไรเมื่อเย่เชียนออกไปจากที่นี่ อย่างไรก็ตามในประเทศญี่ปุ่นก็มีผู้คนมากมายที่มีนิสัยและทัศนคติเหมือนกับมารุยามะทาโร่ ดังนั้นมันจึงเป็นไปไม่ได้เลยที่เย่เชียนจะไล่ฆ่าคนเหล่านี้ให้หมดไป ดังนั้นเย่เชียนจึงทำเพียงแค่สั่งสอนบทเรียนให้เท่านั้น

หลังจากที่เย่เชียนพยักหน้าแล้วเขาก็เหลือบมองซ่งหลันแล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “พี่หลันไปกันเถอะ”

“เดี๋ยวก่อนครับ!” มารุยามะทาโร่รีบเรียก “คุณครับกรุณารอสักครู่”

เย่เชียนก็หันกลับไปมองมารุยามะทาโร่แล้วถามว่า “มีอะไรอีก..คุณคงไม่ได้กลับคำพูดใช่ไหม?..ลูกผู้ชายห้ามกลับคำเพราะคุณพูดเองว่ามื้อนี้คุณจะเป็นคนรับผิดชอบเองเพราะงั้นคุณต้องรักษาคำพูด..ไม่ใช่ว่าผมจ่ายไม่ได้แต่ผมไม่อยากทำให้ความหวังดีของคุณต้องสูญเปล่า”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน