ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 728

ตอนที่ 728 ความเกลียดชังทางเชื้อชาติ ตอนที่ 1

คนอย่างมารุยามะทาโร่นั้นเป็นคนประเภทไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตาเพราะงั้นถ้าหากเย่เชียนไม่ข่มขู่หรือเอามีดจ่อคอเขาล่ะก็เขาคงจะไม่มีวันอ้อนวอนเป็นแน่

แน่นอนว่าเย่เชียนไม่เชื่อคำพูดของมารุยามะทาโร่เพราะเหตุผลที่เขายอมพูดแบบนี้ก็เพื่อเอาชีวิตรอดเท่านั้น นอกจากนี้เย่เชียนก็ไม่ได้คิดที่จะฆ่ามารุยามะทาโร่เพราะเย่เชียนยังคงตระหนักถึงแผนการที่จะทำให้แก๊งอินาดะขัดแย้งกับสมาคมมังกรดำ ดังนั้นถ้าหากเย่เชียนฆ่ามารุยามะทาโร่ล่ะก็ทุกอย่างก็จะจบสิ้น

หากเย่เชียนสามารถยุยงแก๊งอินาดะได้สำเร็จจนแก๊งอินาดะขัดแย้งกับสมาคมมังกรดำได้ล่ะก็มันจะสามารถสร้างแรงกดดันมหาศาลต่อสมาคมมังกรดำได้อย่างมาก ซึ่งถ้าหากเป็นเช่นนั้นมันจะช่วยลดความสนใจของสมาคมมังกรดำไปได้อย่างมากและเราจะสามารถมีเวลาวางแผนเพื่อกำจัดสมาคมมังกรดำได้มากยิ่งขึ้น

เย่เชียนก็มองไปที่มารุยามะทาโร่แล้วพูดว่า “จะเป็นหมูเป็นหมางั้นเหรอน่าเสียดายที่คุณไม่มีคุณสมบัติมากพอจะเป็นลูกน้องของผม..ครั้งก่อนผมยอมปล่อยคุณไปแต่ตอนนี้คุณกลับพาพรรคพวกมาหาผม..บอกหน่อยสิว่าถ้าผมไม่ลงโทษคุณแล้วผมจะมีหน้ามีตาในสังคมได้ยังไง?”

มารุยามะทาโร่ก็ถึงกับสั่นเทาไปทั้งตัวแล้วพูดอย่างเร่งรีบว่า “อย่า!..อย่านะ!..คุณเย่!..ทั้งหมดเป็นความผิดของผมเอง..ได้โปรดยกโทษให้ผมด้วย”

“หืม..ปล่อยคุณไปอีกครั้งงั้นเหรอ?” เย่เชียนพูดด้วยรอยยิ้ม “ก็ไม่ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้แต่ในเมื่อคุณพาพวกมาซะเยอะแบบนี้มันจะไม่ดูน่าอายไปหน่อยเหรอที่จะให้พวกเขากลับไปมือเปล่า?” เมื่อเย่เชียนมองไปที่เหล่าสมาชิกแก๊งยากูซ่าที่กำลังตกตะลึงแล้วเย่เชียนก็พูดว่า “ไม่ต้องตกใจ..พวกคุณแค่กลับไปบอกมารุยามะไทจิว่าลูกชายของเขาอยู่ในกำมือของผมแล้ว..ถ้าเขาต้องการลูกชายกลับไปตัวเป็นๆก็บอกให้เขาไปหาผมที่ร้านกาแฟฝั่งตรงข้ามของถนน..ผมให้เวลาเขาหนึ่งชั่วโมงและถ้าเขาไม่มาล่ะก็อย่ามาโทษที่ผมหยาบคายก็แล้วกัน”

เหล่าสมาชิกแก๊งยากูซ่าทั้งหลายก็ถึงกับตกตะลึงและสูญเสียอาการกันอย่างมาก เมื่อได้ยินเช่นนั้นมารุยามะทาโร่ก็ตะโกนอย่างร้อนว่า “พวกแกมัวทำอะไรกันอยู่..รีบไปซะสิ!”

ด้วยคำสั่งของมารุยามะทาโร่แล้วคนเหล่านั้นก็ไม่กล้าที่จะลังเลใดๆแล้วรีบส่งคนกลุ่มหนึ่งออกไปในทันที ซึ่งเย่เชียนก็เหลือบมองมารุยามะทาโร่และถอนมีดออกจากคอของมารุยามะทาโร่และกระแทกไหล่เขาแล้วพูดว่า “เอาล่ะมากับผม..อย่าตุกติกไม่งั้นคุณได้ตายแน่”

มารุยามะทาโร่จะกล้าพูดอะไรที่ไหนเขาเพียงพยักหน้าและโค้งคำนับครั้งแล้วครั้งเล่า “ครับ..ครับ!”

เมื่อเขามาถึงร้านกาแฟเย่เชียนก็สุ่มหาที่นั่งส่วนดีห์ราห์ก็ยืนอยู่ข้างๆเย่เชียนอย่างเป็นธรรมชาติและไม่มีความคิดที่จะนั่งลง ส่วนมารุยามะทาโร่ก็อย่างให้เกียรติเหมือนสุนัขรับใช้เพราะเขากลัวว่าจะทำร้ายเขาอีกซึ่งมันไม่คุ้มค่าเลยเพราะคนของเขากำลังไปแจ้งข่าวถึงพ่อของเขาแล้ว ดังนั้นเขาก็เชื่อว่าพ่อของเขาควรจะมาที่นี่เร็วๆนี้และเมื่อพ่อของเขามาถึงเขาก็จะปลอดภัยและบางทีเขาอาจจะแก้แค้นเย่เชียนได้อย่างสมใจ ซึ่งในตอนนี้เขามีคนจำนวนมากกว่าแต่มันกลับไร้ประโยชน์จนทำให้เขารู้สึกขมขื่นอย่างมาก

เย่เชียนก็หันไปมองดีห์ราห์แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “นั่งลงสิ..เราไม่มีความแตกต่างระหว่างหัวหน้ากับลูกน้อง..นายไม่จำเป็นต้องเกรงใจ..ต่อหน้าฉันก็ทำตัวสบายๆซะ”

ดีห์ราห์ก็ถึงกับตกตะลึงเล็กน้อยแต่เขาก็ไม่ได้คัดค้านใดๆและเขานั่งลงฝั่งตรงข้ามกับเย่เชียน ซึ่งเขาไม่รู้ตัวเลยว่าเขาจะเข้ามามีบทบาทและทำให้คนอื่นมองว่าตัวเองเป็นลูกน้องของเย่เชียน เมื่อเห็นปฏิกิริยาของดีห์ราห์แล้วเย่เชียนก็ฉีกยิ้มเพราะถ้าหากดีห์ราห์ไม่สนใจอะไรล่ะก็เขาคงจะนั่งก่อนที่เย่เชียนจะพูดอะไรไปแล้ว

เมื่อเห็นดีห์ราห์นั่งลงแล้วมะรุยามะทาโร่ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเศร้าเพราะเมื่อนึกถึงตัวเองที่ไม่เคยโดนดูถูกแบบนี้มาก่อนแล้วเขาก็รู้สึกขมขื่นอย่างมาก

เย่เชียนก็สั่งกาแฟมาสองถ้วยสำหรับตัวเองและดีห์ราห์ แน่นอนว่ามันไม่มีส่วนของมารุยามะทาโร่อย่างแน่นอน ส่วนดีห์ราห์ก็รู้สึกแปลกๆเพราะตั้งแต่เกิดมาเขาเคยแค่เฝ้าดูคนอื่นดื่มกาแฟในร้านกาแฟและไม่เคยดื่มด้วยตัวเองเลย อย่างไรก็ตามดีห์ราห์ก็มีความเกลียดชังต่อแก๊งอินาดะอย่างมาก ดังนั้นเขาจะไม่เห็นใจมารุยามะท่าโร่แต่อย่างใดและยิ่งไปกว่านั้นในตอนนี้เขาก็กำลังติดตามเย่เชียนอยู่เพราะงั้นสิ่งที่เขาต้องทำก็คือการปิดหูและหลับตานั่นเอง

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน