ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 745

ตอนที่ 745 เปลวไฟแห่งการล้างแค้น

ไม่ว่าหลินเฟิงจะรู้สึกหมดหนทางเพียงใดเขาก็ทำได้เพียงแค่อดทนในตอนนี้ อย่างที่เย่เชียนพูดถึงแม้ว่าประเทศจีนจะกว้างใหญ่แต่ด้วยความสามารถในการรวบรวมข่าวกรองขององค์กรเซเว่นคิลและองค์กรทหารรับจ้างเขี้ยวหมาป่าการค้นหาตัวของหลินฟานนั้นก็ไม่น่าจะเป็นปัญหาใหญ่ใช่ไหม? เมื่อคิดเช่นนั้นสิ่งที่หลินเฟิงทำได้ก็คือสงบสติอารมณ์และค่อยๆถามเกี่ยวกับข้อมูลของหลินฟาน

แต่ในเมื่อมาที่นี่แล้วเย่เชียนก็จะไปที่หลุมฝังศพของอาจารย์ของเขาเพื่อกราบไหว้เพราะท้ายที่สุดหลินจินไท่นั้นก็เป็นผู้มีพระคุณกับเขาและเป็นคนที่มอบชีวิตใหม่ให้เขาและเปลี่ยนชีวิตของเขา

ภายใต้การนำทางของหูจื้อเย่เชียนกับหลินเฟิงก็ได้มาถึงยอดเขาซึ่งมีสุสานอยู่เพียงลำพังและดูอ้างว้างและเคว้งคว้างอย่างมาก หลุมศพนี้ทำมาจากไม้สลักวันเดือนปีเกิดและวันตายของหลินจินไท่และมีคราบเลือดติดอยู่เล็กน้อยและน่าจะเป็นเลือดของหลินฟานที่มาจากการขนโลงศพขึ้นมาอย่างยากลำบาก

หลังจากแสดงความเคารพต่ออาจารย์ของเขาแล้วเย่เชียนกับหลินเฟิงก็ออกจากหมู่บ้านเล็กๆในเช้าวันรุ่งขึ้นและเมื่อพวกเขามาถึงตัวเมืองเย่เชียนกับหลินเฟิงก็แยกกัน ซึ่งหลินเฟิงนั้นกระตือรือร้นที่จะค้นหาข่าวเกี่ยวกับหลินฟานเพราะเขาไม่อยากที่จะพลาดข่าวของหลินฟานเลยแม้แต่น้อย เมื่อเห็นหลินเฟิงที่ดูกระตือรือร้นและกังวลเรื่องหลินฟานเช่นนี้เย่เชียนก็อดไม่ได้ที่จะนึกถึงอันซือและเย่เหวินเพราะสองคนนี้บอกว่าพวกเธอเป็นแม่และน้องสาวของเขา

ถึงแม้ว่าเย่เชียนจะสงสัยอย่างมากเกี่ยวกับความถูกต้องในตัวตนของพวกเขาโดยเฉพาะอย่างยิ่งคำพูดที่ไป๋ฮวยพูดในตอนนั้นและนั่นยิ่งทำให้ความสงสัยของเย่เชียนมีมากยิ่งขึ้นกว่าเดิมและในตอนนี้เย่เชียนยังตระหนักถึงพวกเธอโดยไม่มีเหตุผล แต่ทว่าจนตอนนี้มันก็ยังไม่มีหลักฐานพิสูจน์ว่าพวกเธอไม่ใช่แม่และน้องสาวของเย่เชียนเลย ดังนั้นเย่เชียนจึงยังคงหวังว่าเขาจะสามารถรับรู้ความรู้สึกที่อบอุ่นแบบครอบครัวเหมือนกับครอบครัวอื่นๆบ้าง

หลังจากนั้นเย่เชียนก็เดินทางไปที่มณฑลเหอหนานในไม่กี่วันต่อมาและเย่เชียนก็ไม่หยุดพักแต่อย่างใดและรีบตรงไปที่บ้านทันทีที่เขาลงจากเครื่องบิน ซึ่งบ้านหลังนี้เย่เชียนซื้อเอาไว้ให้อันซือกับเย่เหวินเพื่อให้เป็นที่อยู่อาศัยของพวกเธอ ระหว่างทาง หัวใจของเย่เชียนก็กระวนกระวายอย่างมากเพราะเขาต้องการพบพวกเธอจริงๆแต่ก็กลัวที่จะพบหน้าพวกเธอ

ถ้าไม่ใช่ครอบครัวของเย่เชียนจริงๆมันก็ไม่เป็นอะไรแต่ถ้าหากอยู่ด้วยกันไปนานๆมันก็ย่อมทำใจลำบากเสมอเพราะเมื่อถึงเวลาที่พบและรู้ความจริงว่าพวกเธอไม่ใช่ครอบครัวของตนจริงๆล่ะก็เย่เชียนก็ไม่รู้จะทำอย่างไรกับพวกเธอ ซึ่งบางสิ่งบางอย่างนั้นเราต้องเผชิญหน้ากับความจริงให้ได้

หากพวกเธอไม่ใช่ครอบครัวของเย่เชียนจริงๆล่ะก็แน่นอนว่ามันต้องมีจุดประสงค์บางอย่างแอบแฝงอยู่ในการเข้าหาเย่เชียน ดังนั้นเย่เชียนต้องค้นหาข้อมูลและความจริงที่ซ่อนอยู่ให้ได้ อีกอย่างในตอนนี้ขอบเขตศิลปะการต่อสู้โบราณของเย่เชียนก็ได้ทะลวงมาถึงระดับสูงแล้ว ด้วยเหตุนี้เย่เชียนควรจะสามารถตอบสนองความต้องการของอันซือที่จะล้างแค้นได้แล้วและมันก็ถึงเวลาที่เธอควรบอกทุกอย่างกับเย่เชียนและพาเขาไปที่บ้านของตระกูลเย่ได้แล้วใช่ไหม? เมื่อถึงเวลานั้นทุกๆอย่างก็จะชัดเจนอย่างสมบูรณ์แบบ

ที่หน้าประตูบ้านเย่เชียนก็ไม่สามารถที่จะตัดสินใจเข้าไปได้และยืนอยู่ตรงนั้นเป็นเวลานาน เมื่อมองดูแสงไฟที่สว่างในบ้านแล้วหัวใจของก็ประหม่าอย่างมาก ดังนั้นเย่เชียนจึงสูดลมหายใจเข้าลึกๆอย่างช้าๆและเมื่อเคาะประตูทันใดนั้นเสียงของเย่เหวินก็ดังขึ้นมาจากด้านใน “ใครคะ!”

ด้วย “เสียงดังเอี๊ยด” ประตูก็ถูกเปิดออกและใบหน้าของเย่เหวินก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าเย่เชียนและการแสดงออกของเธอก็ดูตกตะลึงเล็กร้อยจากนั้นรอยยิ้มจางๆก็ปรากฏขึ้นแล้วเธอก็พูดว่า “พี่ชาย..พี่กลับมาแล้วหรอ?”

“อืม..ใช่!” เย่เชียนพยักหน้าเบาๆและเดินเข้าไป หลังจากปิดประตูเย่เหวินก็พูดว่า “พี่ชาย..ทำไมพี่ถึงไม่ติดต่อกลับมาเลยตั้งหนึ่งปีกว่า?”

เย่เชียนก็หยุดไปชั่วขณะแล้วถามว่า “เกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอ?”

เย่เหวินก็ส่ายหัวแล้วพูดว่า “ฉันไม่รู้..แต่แม่เอาแต่ขังตัวเองอยู่ในห้องมาสองสามวันและไม่ยอมออกมาเลย..ฉันไม่รู้ว่าแม่เป็นอะไรฉันคิดว่ามันต้องมีบางอย่างผิดปกติไป..มันน่าจะเป็นเรื่องใหญ่เพราะงั้นพี่ชายควรจะไปดูแม่สักหน่อย”

เมื่อได้ยินเช่นนั้นเย่เชียนก็เดินไปที่ห้องนอนของอันซือและเย่เหวินก็เดินตามไปอย่างใกล้ชิด

ที่ประตูห้องนอนของอันซือนั้นเย่เหวินก็เคาะประตูแล้วพูดว่า “แม่คะ!..พี่ชายกลับมาแล้ว”

ข้างในห้องมีเสียงเก้าอี้และโต๊ะขยับจากนั้นประตูก็เปิดออก เมื่อเห็นเย่เชียนการแสดงออกของอันซือก็ดูตื่นเต้นเล็กน้อยแต่แล้วใบหน้าของเธอก็มืดมนลงในทันทีและความโกรธก็เพิ่มขึ้นอย่างมาก “เพลี๊ยะ!” อันซือตบหน้าของเย่เชียนอย่างรุนแรง

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน