ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 748

ตอนที่ 748 คนแปลกหน้าที่ดูคุ้นเคย

ความสามารถในการเป็นพ่อบ้านของตระกูลเย่นั้นไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาทั่วไปจะสามารถทำได้ ซึ่งความสามารถของเย่เจิ้งหยางที่ได้รับคำชมเชยและความไว้วางใจจากเย่เจียอู๋ก็เพียงพอแล้วที่จะบ่งบอกถึงความสามารถของเขา เมื่อเผชิญกับการยั่วยุของอันซือแล้วเย่เจิ้งหยางก็เพียงแค่ยิ้มเบาๆโดยไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองมากนักเพราะหลายปีที่ผ่านมามีผู้คนมากมายได้ท้าทายความยิ่งใหญ่ของตระกูลเย่แต่สุดท้ายก็ไม่มีใครสามารถเผชิญหน้าอย่างยืนหยัดได้ ดังนั้นเมื่อเผชิญกับการยั่วยุของอันซือแล้วเย่เจิ้งหยางจึงยังสามารถยิ้มได้อย่างมั่นใจ

การใช้ความสุขุมและสงบเสงี่ยมเพื่อเอาชนะสถานการณ์ตรงหน้าบางครั้งก็เป็นวิธีที่ดี

เย่เชียนก็ขอโทษเย่เจิ้งหยางด้วยรอยยิ้มและทัศนคติของเขาไม่ได้เหมือนกับอันซือเพราะท้ายที่สุดแล้วเขาก็ยังไม่รู้ว่าคนที่อยู่ข้างหน้าเขาเป็นศัตรูของเขาจริงๆหรือไม่ ยิ่งไปกว่านั้นถ้าหากเย่เชียนต้องการทราบตัวตนที่แท้จริงเกี่ยวกับชีวิตของเขานั้นเขาก็อาจจะค้นพบข้อมูลต่างๆจากคนเหล่านี้ ดังนั้นมันจึงไม่ใช่วิธีที่ดีที่จะทำให้พวกเขาขุ่นเคือง

เมื่อเห็นรอยยิ้มที่สื่อการขอโทษของเย่เชียนแล้วเย่เจิ้งหยางก็อดไม่ได้ที่จะตกตะลึงเล็กน้อยซึ่งเห็นได้ชัดว่ารู้สึกประหลาดใจเพราะในความเห็นของเขาเย่เชียนน่าจะเป็นคนที่มาสร้างปัญหาพร้อมกับอันซือแต่ทว่าตอนนี้ชายหนุ่มคนนี้กลับยิ้มให้ตัวเองอย่างขอโทษซึ่งทำให้เขาประหลาดใจจริงๆ เมื่อเห็นเช่นนั้นเย่เจิ้งหยางก็หันไปหาเย่เชียนแล้วยิ้มตอบอย่างสุภาพ

คฤหาสน์ของตระกูลเย่นั้นมีขนาดใหญ่มากและครอบคลุมพื้นที่กว่า 3,000 เอเคอร์ ซึ่งนอกจากสถานที่จัดประชุมขนาดใหญ่และที่อยู่อาศัยของครอบครัวต่างๆแล้วยังมีห้องพักพิเศษอีกด้วย ยิ่งไปกว่านั้นในช่วงวันเกิดครบรอบของเย่เจียอู๋แล้วเย่เจิ้งเซียงจึงสั่งให้ลูกน้องทำความสะอาดห้องพักอย่างทั่วถึงเพื่อให้บรรดาแขกที่มาเข้าร่วมงานได้พักผ่อนกัน

อย่างไรก็ตามที่พักที่จัดเอาไว้ให้อันซือและคนอื่นๆก็ไม่ได้อยู่ในบริเวณห้องพักของแขกแต่อยู่ในสนามหลังบ้านที่ห่างไกลและอยู่ใกล้ห้องครัวดังนั้นสภาพแวดล้อมจึงไม่ค่อยดีแต่บ้านพักก็ค่อนข้างสะอาดแต่เห็นได้ชัดว่าพวกเขาไม่ได้ใส่ใจในการต้อนรับมากนักเพราะถึงยังไงอันซือและคนอื่นๆก็เป็นสมาชิกในตระกูลเย่ด้วยไม่ใช่หรือ? ถึงแม้ว่าจะมีจุดประสงค์เพื่อแยกพวกเขาออกจากแขกคนอื่นๆก็ตามแต่อย่างน้อยๆก็ควรจะจัดที่พักที่ดีกว่านี้หน่อยใช่ไหม? แน่นอนว่าตระกูลเย่ให้ความสำคัญอย่างยิ่งกับงานครบรอบวันเกิดปีที่ 80 ของเย่เจียอู๋และเย่เจิ้งเซียงจะไม่มีวันปล่อยให้อันซือเข้ามาทำลายบรรยากาศในเวลานั้นได้ ดังนั้นเขาจึงจัดเตรียมเอาไว้เช่นนี้

ครั้งนี้อันซือก็ไม่ได้รู้สึกอึดอัดใดๆและอารมณ์ของเธอก็ดูสงบมากและเธอก็ไม่ได้ทะเลาะหรือโต้เถียงกับเย่เจิ้งหยางเกี่ยวกับเรื่องที่พัก เนื่องจากสถานการณ์ต่างๆดูสงบเย่เชียนจึงไม่คิดที่จะออกความคิดเห็นใดๆ แน่นอนว่าถ้าหากเย่เจิ้งหยางเลือกปฏิบัติต่ออันซือไม่ดีและไม่ให้เกียรติอันซือล่ะก็เธอจะต้องโกรธอย่างแน่นอน ดังนั้นเขาจึงต้องทำเช่นนี้เพื่อหลีกเลี่ยงปัญหาความวุ่นวาย

มนุษย์สู้เพื่อความอยู่รอดส่วนพระเจ้านั้นสู้เพื่อสร้างโลก อย่างไรก็ตามตระกูลเย่ก็เป็นตระกูลศิลปะการต่อสู้โบราณที่สืบทอดมานับพันปีและเย่เชียนก็ไม่ได้ตระหนักถึงความแข็งแกร่งของตระกูลเย่เลย ยิ่งไปกว่านั้นเย่เชียนแค่ต้องการใช้โอกาสนี้เพื่อทำให้สิ่งต่างๆชัดเจนและกระจ่างแจ้ง ดังนั้นทัศนคติและอารมณ์ของเขาจึงดูสงบอย่างมาก

หลังจากแก้ปัญหาเรื่องอันซือและคนอื่นๆแล้วเย่เจิ้งหยางก็เดินออกไปและเมื่อเขาออกไปข้างนอกเขาก็ได้ออกคำสั่งพิเศษให้เหล่าลูกน้องและคนรับใช้ให้พวกเขาดูแลอันซือ,เย่เชียนและเย่เหวินแล้วกำชับพวกเขาว่าอย่าปล่อยให้คนเหล่านี้ออกไปรอบๆ ซึ่งถ้าหากมีอะไรเกิดขึ้นพวกเขาจะต้องรายงานตนทันที

เย่เชียนถึงแม้ว่าอาการบาดเจ็บเก่าของอันซือจะหายดีแล้วก็ตามแต่ร่างกายของเธอก็ไม่เหมือนในอดีตอีกต่อไป หลังจากนั่งอยู่ในรถเป็นเวลานานอันซือก็ปวดเมื่อยไม่ได้นอนเลยเมื่อคืนนี้เพราะเธอเมาเรือและอาเจียนไปทั่วพื้น ในเวลานี้เธอดูเหนื่อยล้าอย่างมากดังนั้นทันทีที่เย่เจิ้งหยางจากไปอันซือก็แทบจะไม่ได้คุยอะไรกับเย่เชียนเพราะเธอขอตัวไปพักผ่อนในห้องนอนของเธอ

เย่เชียนก็ไม่ได้พูดอะไรและหลังจากที่สั่งเย่เหวินให้ดูแลอันซือแล้วเย่เชียนก็เดินออกไปและเมื่อมองไปรอบๆเย่เชียนก็ดูเหมือนจะมีความรู้สึกคุ้นเคยอยู่ลึกๆในใจและความรู้สึกนั้นก็รุนแรงมากในหัวใจของเขา ซึ่งดูเหมือนจะมีพลังบางอย่างที่ดึงเขาไปข้างหน้าและมันก็สลายหายไป

“ขอโทษด้วยนะครับแต่พ่อบ้านสั่งผมเอาไว้ว่าห้ามไม่ให้คุณออกไปไหนครับ” ลูกศิษย์ของตระกูลเย่หยุดเย่เชียนเอาไว้แล้วพูด

เย่เชียนก็มองเขาแล้วพูดว่า “ผมไม่ได้จะไปไหน..ผมแค่ออกมาสูดอากาศและชมวิวทิวทัศน์รอบๆแค่นั้น”

“แบบนี้ก็ไม่ได้เหมือนกันครับ” ลูกศิษย์ของตระกูลเย่พูด “มันไม่ใช่แค่คุณเท่านั้นเพราะแขกคนอื่นๆก็ไม่สามารถเดินไปไหนมาไหนรอบๆได้หากไม่ได้รับอนุญาต..คุณควรกลับเข้าไปในบ้านพักซะ..ได้โปรดอย่าทำให้พวกเราลำบากใจเลย”

เย่เชียนก็ยักไหล่เล็กน้อยแล้วหันหลังเดินกลับเข้าไปที่ห้องพักของเขาและทันทีที่เขาหันกลับมาเขาก็เห็นร่างที่คุ้นเคยอยู่ที่หางตา และเขาก็ตกตะลึงเล็กน้อย ซึ่งมันเป็นเวลาเพียงชั่ววูบเดียวและเย่เชียนก็รู้สึกคุ้นเคยอย่างมากแต่เขาก็จำไม่ได้ว่าเขาเคยเห็นที่ไหน จากนั้นเขาก็ขมวดคิ้วแล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ขอโทษนะ..เมื่อครู่นี้ใครเดินผ่านไปงั้นหรอ?”

ลูกศิษย์ตระกูลเย่ก็หันกลับไปแล้วชำเลืองมองออกไปไกลๆและพูดว่า “ถ้าอะไรที่ไม่ควรถามคุณก็ไม่ต้องถาม..ขอบคุณ”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน