ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 761

ตอนที่ 761 การประลองของตระกูลเย่ ตอนที่ 1

ตระกูลเย่นั้นจัดการแข่งขันการประลองขนาดใหญ่เช่นนี้ในทุกๆปีทั้งในช่วงเทศกาลไหว้เจ้าและเทศกาลปีใหม่ อย่างไรก็ตาม ตราบใดที่เป็นเทศกาลขนาดใหญ่พวกเขาก็สามารถจัดการแข่งขันเช่นนี้ได้ทุกเมื่อ ซึ่งตระกูลเย่มีหลักการที่สมาชิกทุกคนในตระกูลต้องปฏิบัติตามและนั่นก็คือไม่ว่างานของใครจะยุ่งสักแค่ไหนแต่สมาชิกทุกคนในตระกูลก็ต้องกลับมารวมตัวเท่านั้น

ถึงแม้ว่าจะไม่มีกฎเกณฑ์เช่นนี้ก็ตามแต่ถึงยังไงสมาชิกของตระกูลเย่ก็จะกลับมาในวันนี้เพราะสำหรับพวกเขาแล้วการแข่งขันการประลองเป็นงานที่สำคัญมากและเป็นเหตุการณ์ที่สามารถเปลี่ยนแปลงโชคชะตาของพวกเขาได้ ซึ่งนี่คือการตรวจสอบในตระกูลเพื่อกำหนดสถานะและชะตากรรมของพวกเขาในตระกูล นั่นเป็นเพราะว่าไม่มีใครอยากยอมจำนนต่อผู้อื่นตลอดไปเว้นแต่เขาจะเป็นคนที่ไร้ความกล้าหาญและความพยายามอย่างน่าสังเวช

ดังนั้นการแข่งขันการประลองศิลปะการต่อสู้ของตระกูลเย่ถือได้ว่าเป็นการรวมตัวครั้งใหญ่ของตระกูลและเหล่าลูกศิษย์และสมาชิกของตระกูลที่กระจัดกระจายไปทั่วโลกก็จะรีบกลับเพื่อแสดงความโดดเด่นในการแข่งขันการประลองศิลปะการต่อสู้ เช่นเดียวกับเย่หานหลินเพราะเขาฝึกฝนอย่างหนักหน่วงมาหลายปีเพื่อรอวันนี้ ตราบใดที่เขาชนะอย่างอันรุ่งโรจน์ในการแข่งขัน ชีวิตของเขาก็จะเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิงและถึงแม้ว่าสมาชิกของตระกูลสาขาจะชนะแต่ไม่ได้รับสิทธิ์และประโยชน์มากมายก็ตามแต่อย่างน้อยๆเขาก็จะไม่ได้รับการปฏิบัติเหมือนเป็นขยะเหมือนเมื่อก่อนอย่างแน่นอน

เมื่อเย่เชียนกับเย่หานหลินมาถึงลานประลองแล้วอัฒจันทร์ก็เต็มไปด้วยผู้คนและการแข่งขันในครั้งนี้ก็แตกต่างไปจากเดิมที่เคยเป็นเพียงกิจกรรมและการแข่งขันภายในตระกูลและคนที่เข้าร่วมและพิจารณาหรือตัดสินการแข่งขันล้วนเป็นสมาชิกในตระกูลทั้งหมด แต่ครั้งนี้เป็นวันครบรอบวันเกิดปีที่ 80 ของเย่เจียอู๋ดังนั้นเย่เจิ้งเซียงจึงต้องการใช้โอกาสเพื่อแสดงคุณสมบัติรุ่นลูกรุ่นหลานของตระกูลเย่ให้เหล่าบรรดาแขกจากทั่วทุกสารทิศที่มาอวยพรวันเกิดเย่เจียอู๋ได้เห็นและยกระดับฐานะของตระกูลเย่ในวงการศิลปะการต่อสู้

สำหรับบรรดาแขกที่มาอวยพรวันเกิดพวกเขาก็จะไม่พลาดโอกาสนี้ไปโดยธรรมชาติเพราะพวกเขาก็ต้องการจะดูว่าในตระกูลเย่นั้นจะมีรุ่นเยาว์ที่มีพรสวรรค์ที่โดดเด่นหรือไม่ เพื่อที่จะดูว่าอนาคตของตระกูลเย่นั้นจะเป็นอย่างไรและอันที่จริงโลกของนักสู้โบราณเหล่านี้ก็เป็นอีกโลกเช่นกันและมันก็ค่อนข้างเล็กแต่ก็มีการต่อสู้ที่หลากหลายอย่างไม่มีที่สิ้นสุด

เย่เจียอู๋เองก็นั่งอยู่บนอัฒจันทร์แต่ตาของเขาเหลือบมองไปรอบๆและคิ้วของเขาก็ขมวดเข้าหากันเล็กน้อยแต่เมื่อเขาเห็นเย่เชียนกำลังเดินเข้ามาคิ้วของเขาก็ค่อยๆคลายออกและดวงตาของเขาก็เต็มไปด้วยความสุข แน่นอนว่ามังกรจะให้กำเนิดมังกรและนกฟีนิกซ์ก็จะให้กำเนิดนกฟีนิกซ์ ดังนั้นการที่เย่เชียนเป็นบุตรของเย่เจิ้งหรานนั้นเย่เจียอู๋ก็เชื่อว่าต่อให้เย่เชียนจะไม่ได้เก่งเท่ากับเย่เจิ้งหรานแต่อย่างน้อยๆเย่เชียนก็คงจะไม่ใช่คนที่ไม่มีความสามารถเลย ซึ่งเย่ควรจะสามารถเป็นผู้นำในหมู่คนรุ่นใหม่ด้วยทักษะที่น่าภาคภูมิใจใช่มั้ย? ยิ่งไปกว่านั้นระหว่างที่อยู่กับเย่เชียนในช่วงระยะเวลาสั้นๆเย่เจียอู๋ก็รู้สึกได้ชัดเจนว่าพลังที่ไหลเวียนอยู่ในร่างกายของเย่เชียนนั้นแข็งแกร่งมากและถ้าหากเขาเดาไม่ผิดระดับขอบเขตของศิลปะการต่อสู้โบราณของเย่เชียนก็ควรจะอยู่ที่ขั้นสูง? การที่คนในวัยนี้สามารถบรรลุถึงขอบเขตดังกล่าวได้นั่นก็ถือได้ว่าเป็นอัจฉริยะแล้วเพราะแม้แต่เย่เจิ้งหรานซึ่งเดิมทีถูกขนานนามว่าเป็นปรมาจารย์อันดับหนึ่งของตระกูลเย่ก็ยังไม่สามารถบรรลุขอบเขตเดียวกันกับเย่เชียนได้ในวัยเดียวกัน

อย่างไรก็ตามเมื่อเย่เจียอู๋เห็นเย่เชียนกับเย่หานหลินเดินมาด้วยกันด้วยท่าทางที่ดูสนิทสนมกันอย่างมากจนเย่เจียอู๋อดไม่ได้ที่จะตกตะลึงและคิ้วของเขาก็ขมวดเข้าหากันเพราะเย่เชียนนั้นเป็นทายาทของสายตรงของตระกูลเย่ดังนั้นเขาจะอยู่ใกล้กับตระกูลสาขาได้อย่างไร? ทายาทสายตรงควรมีความเย่อหยิ่งและคงามภาคภูมิใจเมื่อต้องเผชิญกับตระกูลสาขาและนี่คือความสัมพันธ์ระหว่างเจ้านายกับบ่าว

เห็นได้ชัดว่าเย่เชียนนั้นไม่ได้สังเกตสายตาของเย่เจียอู๋และถึงแม้เขาจะเห็นเช่นนั้นถึงยังไงเขาก็จะไม่ใส่ใจเพราะเย่เชียนนั้นไม่ได้ต้องการอะไรใดๆอยู่แล้ว ซึ่งเย่เชียนมีความคิดและการตัดสินใจเป็นของตัวเองดังนั้นถึงแม้ว่าเย่เจียอู๋จะเป็นผู้อาวุโสแต่เขาก็ไม่สามารถมีอิทธิพลต่อความคิดและการกระทำของเย่เชียนได้ ยิ่งไปกว่านั้นเย่เชียนไม่ได้สนใจเรื่องลำดับชั้นตระกูลสายตรงและตระกูลสาขาเลยเพราะในสายตาของเย่เชียนนั้นมีเพียงแค่คำถามว่าคนๆนั้นคู่ควรหรือไม่ ซึ่งเย่เชียนเชื่อว่าเย่หานหลินนั้นเป็นคนที่คู่ควรกับคำว่าเพื่อนดังนั้นเขาจึงไม่สนใจเกี่ยวกับตัวตนของเย่หานหลินเพราะตัวเขาเองก็เป็นคนที่ลุกขึ้นมาจากใต้ล่างสุดของสังคมและจะไม่มีวันมองคนด้วยสายตาแบบนั้นเพื่อตัดสินใจว่าจะมีเพื่อนเพราะตัวตนของคนๆนั้นหรือไม่

เย่เชียนก็ฉีกยิ้มและมองที่เย่หานหลินแล้วตบไหล่เบาๆแล้วพูดว่า “ต่อไปนี้ผมจะคอยดูคุณต่อสู้..จำคำพูดของผมเอาไว้ว่าการแข่งขันนั้นไม่ใช่การแสดงเพราะสิ่งสำคัญคือการเอาชนะคู่ต่อสู้ของคุณไม่ใช่เพื่อแสดงท่วงท่าของคุณเพราะไม่ว่าท่วงท่าจะงดงามและวิเศษแค่ไหนแต่ถ้าหากมันไม่สามารถเอาชนะคู่ต่อสู้ได้มันก็ไร้ประโยชน์”

เมื่อได้ยินเช่นนั้นเย่หานหินก็เหลือบมองเย่เชียนแล้วพยักหน้าจากนั้นก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆและพูดว่า “ไม่ต้องกังวลผมรู้ว่าต้องทำอะไร”

เย่เชียนก็พูดด้วยรอยยิ้มว่า “ถ้าแบบนั้นผมก็โล่งใจ..เอาล่ะผมขอตัวก่อนส่วนคุณก็ควรจะไปเตรียมตัวให้พร้อมและผ่อนคลายเพื่อทำสมาธิและไม่จำเป็นต้องวิตกกังวลอะไรมากนัก..สิ่งต้องห้ามในการแข่งขันหรือการประลองนั้นคือความใจร้อน” หลังจากพูดจบเย่เชียนก็เดินไปหาเย่เจียอู๋เพราะถ้าหากเย่เชียนไม่ไปที่นั่นเกรงว่าเย่เจียอู๋คงจะมาหาเขาเอง จากระยะไกลเย่เชียนเห็นเย่เจียอู๋กำลังโบกมือให้เขาอย่างต่อเนื่อง

พฤติกรรมของเย่เจียอู๋นั้นดึงดูดความสนใจของบรรดาแขกที่มาเข้าร่วมงานเลี้ยงวันเกิดโดยธรรมชาติและสายตาของพวกเขาทั้งหมดก็เพ่งไปที่เย่เชียนและแอบคาดเดาตัวตนของเย่เชียนและเดาว่าเขาเป็นใครกันแน่และเหตุใดจึงทำให้เย่เจียอู๋ทำเช่นนั้น

ในฉากนี้ซงเจิ้งหยวนก็มองเห็นได้อย่างเป็นธรรมชาติและแอบถอนหายใจด้วยความโกรธแล้วพึมพำว่า “มันก็เป็นแค่ไอ้นักเลงอันธพาล”

เมื่อได้ยินเช่นนั้นเหยาซื่อฉีก็ถึงกับผงะไปครู่หนึ่งและมองไปที่ซงเจิ้งหยวนด้วยความประหลาดใจแล้วถามว่า “ศิษย์พี่กำลังพูดถึงใครอยู่”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน