ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 784

ตอนที่ 784 ปลื้มปีติ

ถ้าคนในลัทธิม่อจื๊อรู้เกี่ยวกับการมีอยู่ของม่อหลงล่ะก็มันจะเป็นภัยคุกคามต่อม่อหลงอย่างแน่นอน ซึ่งด้วยทักษะและความสามารถปัจจุบันของม่อหลงนั้นเกรงว่าเขาจะไม่ใช่คู่ต่อสู้ของสาวกม่อจื๊อเลย ถึงแม้ว่าจะมีหวงฟู่ชิงเตี๋ยนคอยฝึกสอนสิ่งต่างๆแต่ก็ยังไม่สามารถเผชิญหน้ากับสาวกฝ่ายอธรรมของลัทธิม่อจื๊อได้เลย ซึ่งหลังจากสงครามครั้งที่แล้วสาวกฝ่ายธรรมะของลัทธิม่อจื๊อต่างก็อาศัยอยู่อย่างสันโดษมานานหลายปีและมันไม่ง่ายเลยที่จะตามหาพวกเขาได้ ดังนั้นเพียงแค่พึ่งพาม่อหลงกับหวงฟู่ชิงเตี๋ยนมันก็ไม่เพียงพอที่จะรับมือและจัดการกับสำนักม่อจื๊อในปัจจุบันได้

ไม่ต้องพูดถึงสาวกฝ่ายอธรรมคนอื่นๆเลยเพราะเพียงแค่หยานซื่อฉุยคนเดียวม่อหลงก็ไม่สามารถรับมือกับเธอได้แล้ว ท้ายที่สุด ทักษะและความสามารถในปัจจุบันของม่อหลงก็ยังไม่เพียงพอและถึงแม้ว่าจะมีพลังขององค์กรทหารรับจ้างเขี้ยวหมาป่าด้วยก็ตามแต่ก็คาดว่ามันยังไม่สามารถต่อสู้กับสำนักม่อจื๊อได้ แน่นอนว่าพลังและความสามารถของเขี้ยวหมาป่าในปัจจุบันจะไม่ได้อ่อนแอแต่ก็ไม่สามารถประมาทลัทธิม่อจื๊อที่สืบทอดมานับพันปีได้ ยิ่งไปกว่านั้นพวกเขายังไม่รู้อะไรเกี่ยวกับลัทธิม่อจื๊และยังไม่เข้าใจจุดแข็งจุดอ่อนและโครงสร้างของลัทธิและสำนักม่อจื๊อเลย ดังนั้นการประกาศสงครามโดยไม่รู้อะไรเลยท้ายที่สุดก็จะมีเพียงทางตันและความล้มเหลวเท่านั้น

เย่เชียนไม่อนุญาตให้ม่อหลงเปิดเผยตัวตนของเขาต่อหน้าเย่เจียอู๋และไม่ใช่ว่าเย่เชียนไม่เชื่อในเย่เจียอู๋แต่ยิ่งตัวตนของม่อหลงเป็นความลับมากเท่าไหร่และคนรู้น้อยมากเท่าไหร่มันก็ยิ่งดีสำหรับเขาเท่านั้น เย่เชียนนั้นรู้ถึงความสำคัญของเรื่องนี้เพราะแม้แต่หน่วยกรงเล็บหมาป่าที่เป็นหน่วยลับยังไม่รู้เรื่องเหล่านี้เลยดังนั้นนับประสาอะไรกับชายชราคนนี้กัน? ในหัวใจของเย่เชียนแล้วพี่น้องเหล่านี้ที่ผ่านชีวิตและความตายกับเขามานับไม่ถ้วนนั้นสำคัญกว่าสิ่งอื่นใด

เมื่อได้ยินสิ่งที่เย่เชียนพูดม่อหลง,ชิงเฟิงและคนอื่นๆก็บอกลาเย่เชียนแล้วจากนั้นเย่เจียอู๋ก็หันหลังและเดินไปนั่งที่เก้าอี้ข้างๆเตียง ส่วนเย่เจิ้งเฟิงนั้นไม่ได้พูดอะไรใดๆเพราะหลังจากใช้เวลาหลายปีในกองทัพเย่เจิ้งเฟิงก็สามารถสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายของทหารที่เล็ดลอดออกมาจากม่อหลงและคนอื่นๆซึ่งไม่สามารถปกปิดได้ ผู้ที่อยู่ในกองทัพมานานหลายปีจะเผยอารมณ์และกิริยาทางทหารออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจ ดังนั้นเย่เจิ้งเฟิงจึงสามารถสัมผัสได้อย่างชัดเจนโดยธรรมชาติและเห็นได้ชัดว่าคนเหล่านี้เป็นพี่น้องและผู้ใต้บังคับบัญชาของเย่เชียนซึ่งทำให้เย่เจิ้งเฟิงอดไม่ได้ที่จะคาดเดาตัวตนของเย่เชียนและเดาว่าเย่เชียนนั้นสังกัดกองทัพใด

เย่เชียนก็หันไปเหลือบมองเย่เจิ้งเฟิงที่กำลังครุ่นคิดเกี่ยวกับเขาและเย่เชียนก็เดาความคิดของเย่เจิ้งเฟิงได้ ดังนั้นเขาจึงขัดจังหวะโดยการพูดว่า “ลุงเจิ้งเฟิงครับ..ผมต้องขอบคุณจริงๆถ้าไม่ใช่เพราะคุณแล้วผมเกรงว่าความจริงคงจะไม่ปรากฏอย่างแน่นอน” จากนั้นเขาก็เหลือบมองเย่หานซวนแล้วพูดว่าและพูดว่า “นายด้วยขอบคุณ!”

เย่หานซวนก็ตกตะลึงไปชั่วขณะแล้วยิ้มเบาๆและคิดว่าทำไมเย่เชียนถึงขอบคุณตัวเอง? เย่หานซวนก็คาดเดาคร่าวๆว่าอาจจะเป็นเพราะเย่เชียนรู้แล้วว่าทั้งหมดนี้เป็นเพราะตนที่เตือนสติพ่อของตน ด้วยเหตุนี้เย่เจิ้งเซียงจึงคิดว่า ‘ช่างมีสายตาที่เฉียบคมจริงๆ..การสังเกตสิ่งต่างๆได้ถี่ถ้วนขนาดนี้มันไม่ง่ายเลย”

เย่เจิ้งเฟิงก็หัวเราะและพูดว่า “ฉันในฐานะอาสามของเอ็งยังทำได้ไม่ดีพอเพราะงั้นไม่ต้องขอบคุณฉันหรอก..ฉันแค่ทำหน้าที่ของฉัน..ปู่ของเอ็งเรียกฉันว่าคนไม่เอาไหนมาหลายปีแล้วด้วยเหตุนี้ฉันถึงถูกส่งตัวไปยังกองทัพตั้งแต่ยังเด็กแต่พอหลายปีผ่านไปบุคลิกและนิสัยของฉันก็ยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง”

“อันที่จริงลุงสามไม่ได้ไม่เอาไหนแต่ลุงสามค่อนข้างไม่เด็ดขาดเพราะกลัวเกี่ยวกับความสัมพันธ์ในครอบครัว” เย่เชียนพูดถึงแม้ว่าจะเป็นการประจบสอพลอเล็กน้อยแต่มันก็เป็นความจริง ถึงแม้ว่าเย่เจิ้งเฟิงจะไม่เอาไหนแต่เขาก็เป็นลูกชายที่ดีและเป็นน้องชายและพ่อที่ดีให้กับครอบครัวมาโดยตลอด ดังนั้นหากตำแหน่งของผู้นำของตระกูลเย่อยู่กับเขาล่ะก็ถึงแม้ว่าตระกูลเย่จะไม่ได้มีอนาคตที่ยิ่งใหญ่รุ่งโรจน์ก็ตามแต่ตระกูลเย่ก็จะเป็นตระกูลที่ดีและอบอุ่นอย่างมาก

หลังจากหยุดไปชั่วขณะเย่เชียนก็ถามต่อ “ลุงสามสังกัดอยู่ในเขตทหารไหนหรอครับ”

“เขตทหารเสิ่นหยาง” เย่เจิ้งเฟิงตอบ

“หานซวนก็สังกัดที่นี่ด้วยใช่มั้ย?” เย่เชียนพูดด้วยรอยยิ้ม มันเป็นปกติที่พ่อกับลูกจะอยู่ด้วยกันโดยธรรมชาติด้วยเหตุนี้เย่เชียนจึงคิดว่าพ่อกับลูกคู่นี้ค่อนข้างจะสนิทสนมกันดีและพวกเขาก็เป็นญาติของตน ดังนั้นเย่เชียนจึงหวังที่จะสนิทสนมกับพวกเขาเอาไว้ ในอดีตเย่เชียนเป็นเพียงแค่คนนอกและบางทีเขาอาจจะมองข้ามมันไปแต่ตอนนี้มันต่างออกไปเพราะคนเหล่านี้เป็นครอบครัวของเขา แต่ด้วยความห่างเหินมายสยหลายปีเย่เชียนจึงไม่ได้มีความประทับใจใดๆกับญาติๆเหล่านี้ ด้วยเหตุนี้หากเย่เชียนต้องการรักษาความสัมพันธ์นี้เอาไว้เขาจะต้องค่อยเป็นค่อยไปตามธรรมชาติ

“ใช่..ผู้บังคับการกองพันทหารอากาศ!” เย่หานซวนพูด

ผู้บังคับการกองพัน? ถึงแม้ว่าตำแหน่งนี้จะไม่ได้ยิ่งใหญ่อะไรมากนักแต่มันก็ไม่ง่ายที่จะไต่เต้าไปถึงระดับดังกล่าวได้ในวัยเดียวกันกับเย่หานซวน อย่างไรก็ตามเย่เชียนก็คาดว่าตำแหน่งดังกล่าวอาจจะเกี่ยวข้องกับสถานะของตระกูลเย่ด้วยไม่มากก็น้อย แต่เมื่อเทียบกับตำแหน่งจอมพลของเย่เชียนแล้วตำแหน่งผู้บังคับการกองพันเช่นนี้ก็ดูธรรมดาไปเลยถึงแม้ว่าเย่เชียนจะไม่ได้มีอำนาจที่แท้จริงในการบัญชาการก็ตาม

ทุกคนก็พูดคุยกันอย่างสบายๆและเมื่อเห็นว่าเวลาใกล้จะเที่ยงแล้วพวกเขาก็ออกจากห้องพักผู้ป่วยไป เย่เชียนเองก็ลุกขึ้นจากเตียงเพราะอาการบาดเจ็บของเย่เชียนไม่ได้ร้ายแรงดังนั้นมันจะเป็นการเสียเวลาที่จะอยู่ในโรงพยาบาลต่อ นอกจากนี้เย่เชียนก็ไม่ชอบโรงพยาบาลเพราะถึงแม้ว่านี่จะเป็นโรงพยาบาลเอกชนและสภาพแวดล้อมก็ดีกว่าแต่เย่เชียนยังคงรู้สึกขุ่นเคืองเล็กน้อยเมื่อคิดว่านี่เป็นโรงพยาบาลและมันจะต้องมีหมอที่หน้าเงินและเห็นแก่เงินเหมือนครั้งที่แล้วไอรีนโนเวล

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน