ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 789

ตอนที่ 789 บ้านพักเขตทหาร

บ้านของหวงฟู่เส้าเจี๋ยก็อยู่ในเขตพื้นที่ทหาร ซึ่งพ่อของหวงฟู่เส้าเจี๋ยอย่างฟวงฟู่ถิงเตี๋ยนก็เป็นถึงเสนาธิการบัญชาการเขตทหารหนานจิง เมื่อหวงฟู่ชิงเตี๋ยนแนะนำหวงฟู่เส้าเจี๋ยให้กับเย่เชียนนั้นหวงฟู่ถิงเตี๋ยนก็กังวลและไม่เต็มใจเสมอมาเพราะในสายตาของเขาเย่เชียนนั้นเป็นเพียงอาชญากรข้ามชาติที่ยังห่างไกลและไม่สามารถเปรียบเทียบกับตัวเขาได้ ดังนั้นการมอบหวงฟู่เส้าเจี๋ยไปอยู่ในความดูแลของเย่เชียนเขาก็ไม่สามารถเดาได้เลยว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นในอนาคตบ้างและกลัวว่าเย่เชียนจะทำลายต้นกล้าเพียงต้นเดียวในตระกูลหวงฟู่

อย่างไรก็ตามหวงฟู่ถิงเตี๋ยนก็สัญญาเอาไว้ว่าเขาไม่มีอะไรจะพูดมาก ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงรอดูการเปลี่ยนแปลงและข้อเท็จจริงก็ได้พิสูจน์แล้วว่าแนวทางและวิสัยทัศน์ของหวงฟู่ชิงเตี๋ยนนั้นไม่ผิดเพราะถึงแม้ว่าหวงฟู่เส้าเจี๋ยที่ถูกส่งให้เย่เชียนฝึกฝนจะสร้างปัญหาในบางครั้งแต่ในช่วงหลายปีที่ผ่านมาหวงฟู่เส้าเจี๋ยได้เติบโตในกองทัพดั่งที่ควรจะเป็น เมื่อเห็นการเปลี่ยนแปลงของหวงฟู่เส้าเจี๋ยเช่นนี้หวงฟู่ถิงเตี๋ยนก็มีความสุขมากและรู้สึกสบายใจ ดังนั้นเขาจึงรู้สึกขอบคุณเย่เชียนอย่างใจจริงและเขาก็ต้องการเชิญเย่เชียนมาที่บ้าน แต่น่าเสียดายที่เย่เชียนนั่นมีหลายสิ่งหลายอย่างที่ต้องทำจนไม่มีเวลาว่างเลย ด้วยเหตุนี้เขาจึงไม่รบกวนเย่เชียน

ในที่สุดโอกาสนี้ก็มาถึงแล้วหวงฟู่ถิงเตี๋ยนก็ต้องเตรียมตัวให้ดีเพราะหลังจากได้รับโทรศัพท์จากหวงฟู่เส้าเจี๋ยและรู้ว่าเย่เชียนกำลังจะไปเป็นแขกที่บ้านเขาก็ไม่กล้าที่จะละเลยแม้แต่น้อย ดังนั้นเขาจึงรีบขอให้ภรรยาเตรียมไวน์และอาหารชั้นเลิศเอาไว้

หลังจากวางสายหวงฟู่เส้าเจี๋ยก็ส่งยิ้มให้เย่เชียนและพูดว่า “อาจารย์เราไปกันเลยมั้ย?”

เย่เชียนนั้นไม่ใช่คนที่ชอบเข้าสังคมมากนักแต่หวงฟู่เส้าเจี๋ยกับหวงฟู่ชิงเตี๋ยนก็เป็นลุงกับหลานกันดังนั้นเขาคงต้องให้เกียรติไม่มากก็น้อยใช่มั้ย? ไม่เช่นนั้นก็คงจะเป็นการเสียมารยาทไม่ใช่หรอกหรือ นี่เป็นเรื่องปกติที่จะเข้าไปหาผู้หลักผู้ใหญ่เพื่อทำการเคารพและสำหรับเย่เชียนที่มักจะเผชิญกับโลกกว้างตลอดทั้งปีนี่คือสิ่งที่เขาควรจะต้องทำ

ทัศนคติของหวงฟู่เส้าเจี๋ยนั้นดีขึ้นอย่างมากเพราะในช่วง 2 ปีที่ผ่านมาบุคลิกภาพของเขาก็เปลี่ยนไปเช่นกันและในสายตาของคนอื่นเย่เชียนอาจเป็นแค่นักเลงหัวไม้แต่สำหรับหวงฟู่เส้าเจี๋ยแล้วเย่เชียนคือคนที่เปลี่ยนชีวิตของเขาไป หากไม่มีเย่เชียนบางทีเขาอาจจะยังคงเป็นเหมือนทหารคนอื่นๆที่เที่ยวเล่นอยู่นอกค่ายทหารทั้งวันตามอำเภอใจและเพลิดเพลินกับสวัสดิการของประเทศ ในอดีตหวงฟู่เส้าเจี๋ยอาจคิดว่าชีวิตแบบนี้มีความสุขมากแต่ตอนนี้เขารู้สึกว่ามันเป็นการเสียเวลาและความท้าทายวัยหนุ่มสาวไปโดยเปล่าประโยชน์ อย่างที่เย่เชียนกล่าวเอาไว้เมื่อคุณแก่เมื่อมองย้อนกลับไปคุณจะพบว่าคุณไม่มีความทรงจำที่น่าภาคภูมิใจและมันจะเป็นเรื่องที่น่าเศร้ามากที่สุดในชีวิต

หลังจากออกจากตัวอาคารหวงฟู่เส้าเจี๋ยก็สั่งให้ผู้ใต้บังคับบัญชาขับรถจี๊ปของเขาให้ ถึงแม้ว่ารถคันนี้จะไม่เท่เหมือนรถสปอร์ตรุ่นก่อนๆแต่นี่ก็เป็นอีกความรู้สึกหนึ่ง ในสนามลู่วิ่งเย่หานรุ่ย,เย่หานห่าว,เย่หานซวนก็ยังคงวิ่งอยู่ ซึ่งเย่หานซวนก็ดูสงบนิ่งไม่แสดงอาการเหนื่อยล้าเพราะเขาสังกัดกองทัพมานานดังนั้นการฝึกง่ายๆแบบนี้มันจึงไม่สามารถทำให้เขาเหนื่อยล้าได้เลย แต่ทว่าเย่หานรุ่ยกับเย่หานห่าวนั้นต่างออกไปอย่างสิ้นเชิงเห็นได้ชัดว่าพวกเขาหายใจไม่ออกและเหนื่อยเกินกว่าที่จะวิ่งต่อได้

หวงฟู่เส้าเจี๋ยก็เหลือบมองโดยไม่ได้ตั้งใจและเขาก็ตกตะลึงเล็กน้อยและถามด้วยความสงสัยว่า “อาจารย์..เขานั้นดูเหมือนจะค่อนข้างแข็งแรงเลยนี่..เขาแตกต่างจากสองคนนั้นมาก” เขาชี้ไปทางเย่หานซวน

“แน่นอน” เย่เชียนพูด “ที่จริงแล้วเขาก็มียศเดียวกับนายนั่นแหละผู้บังคับการกองพันของเขตทหารเสิ่นหยางเพราะงั้นการฝึกแบบนี้โดยปกติแล้วมันจะไม่เป็นปัญหาสำหรับเขาเลย”

“ผู้บังคับการกองพัน?” หวงฟู่เส้าเจี๋ยก็ตกตะลึงเล็กน้อยและพูดว่า “อาจารย์ครอบครัวของอาจารย์เนี่ไม่ธรรมดาจริงๆ..แล้วผู้บังคับการกองพันมาทำอะไรที่นี่ล่ะ?”

“ผู้อาวุโสในตระกูลส่งมาให้เข้าร่วมการฝึกทหารน่ะสิและทุกคนก็ต้องปฏิบัติตาม..อย่ากังวลไปเรามาทำในสิ่งที่เราควรทำดีกว่า” เย่เชียนพูดไอรีนโนเวล

หวงฟู่เส้าเจี๋ยก็ถึงกับตกตะลึงเล็กน้อยและเขาก็ไม่เข้าใจว่าผู้อาวุโสที่เย่เชียนหมายถึงนั้นคือใครแต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะถามเพิ่มเติมเกี่ยวกับเรื่องนี้

ทั้งสามคนบนลู่วิ่งก็เห็นการสนทนาที่ดูสนิทสนมของเย่เชียนกับหวงฟู่เส้าเจี๋ยแล้วพวกเขาก็ถึงกับผงะไปครู่หนึ่งและเย่หานซวนก็ส่งยิ้มให้เย่เชียนเมื่อรู้ว่าเย่เชียนไม่ได้ทำให้หวงฟู่เส้าเจี๋ยขุ่นเคืองเขาก็โล่งใจโดยธรรมชาติ แต่สองพี่น้องอย่างเย่หานรุ่ยกับเย่หานห่าวนั้นที่คิดว่าตนกำลังวิ่งอยู่อย่างเหน็ดเหนื่อยแต่เย่เชียนกลับยืนพูดคุยกันอย่างสบายๆที่นั่นพวกเขาจึงอดไม่ได้ที่จะโกรธและความเกลียชังที่มีต่อเย่เชียนก็ยิ่งลึกซึ้งมากขึ้น ยิ่งไปกว่านั้นก่อนที่จะมาที่นี่เย่เจียอู๋ก็ได้กำชับเอาไว้แล้วว่าจะไม่มีใครได้รับอนุญาตให้ใช้อำนาจของตระกูลเพื่อสิทธิพิเศษและการอำนวยความสะดวกสบาย แต่ตอนนี้พวกเขาเห็นเย่เชียนทำแบบนั้นจนทั้งสองแอบตัดสินใจว่าพวกเขาจะต้องโทรหาเย่เจียอู๋ในภายหลังและรายงานเรื่องเย่เชียนอย่างเข้มงวด เมื่อคิดว่าเย่เชียนจะต้องถูกเย่เจียอู๋ตำหนิในภายหลังทั้งสองก็รู้สึกโล่งใจอย่างมากจากความเกลียดชังของพวกเขา

ไม่นานนักรถจี๊ปก็หยุดอยู่ตรงหน้าหวงฟู่เส้าเจี๋ยกับเย่เชียนและขับออกไปยังบริเวณเขตทหารช่องทางพิเศษเป็นการส่วนตัว

แน่นอนว่าระดับหวงฟู่ถิงเตี๋ยนที่เป็นถึงเสนาธิการใหญ่ของเขตทหารหนานจิงโดยธรรมชาติแล้วเขาจะไม่อาศัยอยู่ในเขตทหารธรรมดาแต่อยู่ในเขตของนายทหารระดับสูงซึ่งมีทหารรักษาการณ์อยู่ภายใน ไม่นานนักหลังจากออกจากค่ายทหารมารถก็มาถึงบ้านของหวงฟู่เส้าเจี๋ย เมื่อลดกระจกรถลงแล้วเห็นผู้ใต้บังคับบัญชาของหวงฟู่เส้าเจี๋ยแล้วทหารรักษาการณ์ก็วันทยหัตถ์

หลังจากที่รถหยุดลงเย่เชียนก็มองเข้าไปที่บ้านจากนั้นหวงฟู่เส้าเจี๋ยก็เปิดประตูให้เย่เชียนแล้วพูดว่า “เชิญครับอาจารย์”

เย่เชียนยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ซึ่งหลังจากลงรถแล้วเย่เชียนก็เดินเข้าไปข้างในพร้อมกับหวงฟู่เส้าเจี๋ย

ที่ประตูผู้ใต้บัญชาการของหวงฟู่ถิงเตี๋ยนได้หยุดเย่เชียนเอาไว้และทำความเคารพอย่างสุภาพ “ขออภัยครับ..เราต้องตรวจค้นก่อน”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน