ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 791

ตอนที่ 791 ทัศนคติของเย่เชียน

หลังอาหารเย็นหวงฟู่ถิงเตี๋ยนก็ชวนเย่เชียนพูดคุยกันเป็นเวลานาน เดิมทีเขาคิดที่จะให้เย่เชียนพักผ่อนที่นี่แต่เย่เชียนปฏิเสธ ถึงแม้ว่าทัศนคติของหวงฟู่ถิงเตี๋ยนจะสุภาพมากกว่า แต่ที่นี่ก็เป็นเขตบ้านพักของนายทหารระดับสูง ดังนั้นการพักที่นี่ค่อนข้างถูกจำกัดและเย่เชียนก็ไม่ชอบความรู้สึกนี้ ดังนั้นเขาจึงปฏิเสธความหวังดีของหวงฟู่ถิงเตี๋ยน

ประมาณสี่ทุ่มหวงฟู่เส้าเจี๋ยก็ขับรถพาเย่เชียนกลับไปส่งที่เขตทหารหนานจิงและหวงฟู่เส้าเจี๋ยก็จะจัดห้องแยกต่างหากสำหรับเย่เชียนแต่เย่เชียนปฏิเสธเพราะเขาไม่ได้อยากถูกมองว่ามีสิทธิพิเศษมากเกินไป ถึงแม้ว่าเขาจะมาที่นี่เพื่อหาความสนุกแต่เขาก็ยังต้องร่วมมือกับเย่เจียอู๋และอย่าให้ใครรู้สึกว่าเขานั้นมีสิทธิพิเศษเช่นนั้น

หวงฟู่เส้าเจี๋ยก็รู้ถึงความคิดของเย่เชียนจึงไม่ได้บังคับเขา ดังนั้นหวงฟู่เส้าเจี๋ยจึงจัดให้เย่เชียนไปพักที่ห้องพักเดียวกันกับเย่หานซวนเพราะพวกเขาเป็นพี่น้องกันแต่หวงฟู่เส้าเจี๋ยก็ไม่รู้จักความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาแต่ปกติแล้วเขาคิดว่าการจัดการแบบนี้จะดีกว่า แน่นอนว่าเย่เชียนเองก็ไม่ได้คัดค้านเช่นกันถึงแม้ว่าเขาจะไม่ชอบสองพี่น้องอย่างเย่หานรุ่ยกับเย่หานห่าวก็ตาม แต่คนเหล่านั้นก็เป็นญาติของเขาและเขาก็มีหน้าที่ดูแลคนเหล่านั้นในที่ต่างถิ่นอย่างที่แห่งนี้ต่อให้คนเหล่านั้นจะดูหมิ่นและเกลียดชังตัวเองก็ตาม

เมื่อผลักประตูหอพักออกไปหวงฟู่เส้าเจี๋ยก็ทักทายเย่เชียนด้วยความเคารพแล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “อาจารย์ผมได้ส่งของไปให้ใครบางคนแล้ว..จากนี้ไปอาจารย์จะต้องอยู่ที่นี่ไปชั่วคราวแต่ถ้าเกิดอะไรขึ้นก็บอกผมได้..คิดซะว่าที่นี่เป็นบ้างของตัวเองก็แล้วกันอาจารย์อยากจะทำอะไรก็ได้”

ทั้งสามก็กำลังนอนอยู่ในห้องพักแต่เย่หานซวนนั้นดูเหมือนจะไม่เป็นอะไรเพราะเขานั่งอยู่บนเตียงและเล่นกับโทรศัพท์มือถือแต่ทางด้านสองพี่น้องอย่างเย่หานรุ่ยกับเย่หานห่าวนั้นดูหดหู่อย่างมาก ซึ่งพวกเขานอนอยู่บนเตียงและถอนหายใจราวกับว่าพวกเขาหมดอาลัยตายอยาก เมื่อเห็นเย่เชียนเข้ามาทุกคนก็หันกลับมาและเห็นทัศนคติและการแสดงออกของหวงฟู่เส้าเจี๋ยที่ดูสุภาพและเคารพต่อเย่เชียนแล้วสองก็ตกตะลึงอย่างสมบูรณ์แบบและรู้สึกว่าหัวของพวกเขาคงจะไม่สามารถอยู่บนบ่าได้อีกต่อไป

เย่เชียนก็พยักหน้าเล็กน้อยและพูดว่า “เอาล่ะนายกลับไปเถอะ”

“อาจารย์ผมจะอยู่กับอาจารย์ในคืนนี้..เราไม่ได้เจอกันมาตั้งหลายปีแล้วเพราะงั้นผมมีหลายสิ่งหลายอย่างที่จะคุยกับอาจารย์..ผมอยากฟังเรื่องราวของอาจารย์ตลอดหลายปีที่ผ่านมา..ผมเชื่อว่ามันจะต้องน่าตื่นเต้นมาก!” หวงฟู่เส้าเจี๋ยพูดด้วยสีหน้าที่จริงจัง

“กลับไปซะฉันง่วงแล้ว..นี่มันค่ายทหารมันไม่ใช่บ้านของฉันและพรุ่งนี้ฉันก็ต้องตื่นแต่เช้า..ตอนนี้นายเป็นผู้บัญชาการแต่ฉันไม่ใช่!” เย่เชียนพูด

หวงฟู่เส้าเจี๋ยก็ขมวดคิ้วแล้วพูดว่า “ก็ได้..ผมกลับก็ได้..ถ้างั้นวันนี้อาจารย์พักผ่อนก่อนเถอะแล้วพรุ่งนี้ค่อยคุยกัน..โอ้ใช่มีอีกเรื่องหนึ่งผมเกือบลืมไปเลย..พรุ่งนี้จะมีการแข่งขันการประลองทักษะจากหลายๆหน่วยในกรมทหาร..หวังว่าอาจารย์จะแสดงได้ดีนะ”

เมื่อเย่เชียนกำลังจะพูดอะไรบางอย่างหวงฟู่เส้าเจี๋ยก็วิ่งออกไปแล้ว แน่นอนว่าเย่เชียนนั้นไม่ได้มีความสนใจแม้แต่น้อยในการแข่งขันทักษะดังกล่าวเพราะเขามาที่นี่เพียงเพื่อเย่เจียอู๋ขอมาไม่เช่นนั้นเย่เชียนคงจะจากไปตั้งนานแล้วเพราะมันยังมีอีกหลายสิ่งหลายอย่างที่รอเขาอยู่ข้างนอกเพราะงั้นเขาจะมีเวลาว่างมากพอที่จะวุ่นวายกับเรื่องแบบนี้ที่ไหน? การแข่งขันทักษะทางทหารนั้นสิ่งเหล่านี้เป็นเพียงการละเล่นของเด็กสำหรับเย่เชียน

“ลูกศิษย์ของนาย?” เย่หานซวนมองไปที่หวงฟู่เส้าเจี๋ยที่วิ่งออกไปและพูด

เย่เชียนก็พูดด้วยรอยยิ้มว่า “ฉันไม่คิดว่าจะได้พบเขาที่นี่..เขาเคยเป็นร้อยเอกที่ไม่เอาไหนและมักจะก่อปัญหาไปทั่วทุกที่แต่ตอนนี้เขายศพันตรีแล้ว..เห็นเขาได้ดีแบบนี้ฉันเองก็โล่งใจเช่นกัน..ฉันเป็นอาจารย์แค่ในนามเพราะจริงๆแล้วฉันไม่ได้ทำอะไรเลย..กลับกันฉันมักจะทำให้เขาประพฤติตัวไม่ดีอยู่บ่อยๆ”

“นั่นเป็นเพราะนายถ่อมตัว..นายอาจจะเป็นต้นแบบของเขาเพราะจริงๆแล้วนายอาจมีหลายสิ่งหลายอย่างที่เขาสามารถเรียนรู้ได้แต่นายไม่ได้ค้นพบมันในฐานะคนอื่น..อาจารย์เป็นผู้ชี้นำแต่การกระทำมันก็อยู่ที่ตัวเขาเอง..แต่ที่เขาสามารถบรรลุความสำเร็จนี้ได้มันก็เป็นเพราะนายนั่นแหละ” เย่หานซวนพูด

“วิเศษมาก..รู้จักคนใหญ่คนโตด้วย?” เย่หานรุ่ยพูดด้วยความโกรธเล็กน้อย

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน