ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 799

ตอนที่ 799 ละทิ้งเจตนารมณ์ (2)

ถึงแม้ว่าไป๋ฮวยจะบอกว่าเย่เชียนนั้นใจดีเกินไปแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเย่เชียนจะไม่สามารถจัดการและรับมือกับสิ่งต่างๆได้ บางสิ่งเย่เชียนก็จะไม่ยอมให้ความเมตตาใดๆเพราะทุกอย่างล้วนมีขีดจำกัดดังนั้นหากละเมิดกฎดังกล่าวเย่เชียนก็จะไม่เมตตาแม้แต่น้อย

ถึงแม้ว่าความจริงหยูซิงและคนอื่นๆจะเป็นลูกน้องของเย่เชียนโดยตรงก็ตามแต่เย่เชียนนั้นไม่เคยมองพวกเขาเป็นลูกน้องของตนเลยแต่มองว่าพวกเขาเป็นพี่น้องกัน ตามที่เย่เชียนพูดว่าถ้าหากหยูซิงและคนอื่นๆมีความไม่พอใจกับเขาเมื่อไหร่พวกเขาก็สามารถพูดได้เสมอ ต่อให้พวกเขาต้องการที่จะถอนตัวเย่เชียนก็จะไม่ปฏิเสธหรือขัดขวางอย่างแน่นอนกลับกันเย่เชียนจะให้ผลตอบแทนที่ดีแก่พวกเขาเลยด้วยซ้ำ ความชอบธรรมนั้นไม่เกี่ยวข้องกับธุรกิจและไม่ต้องการทำอะไรมากเกินไปสำหรับหลายๆอย่าง เย่เชียนนั้นยืนอยู่ข้างสนามเพื่อรอดูสิ่งต่างๆในอนาคตมาโดยตลอดอย่างไรก็ตามเย่เชียนจะไม่ยอมให้หยูซิงทำสิ่งเหล่านี้ลับหลังอย่างแน่นอน

เมื่อเห็นหยูซิงไม่ได้พูดอะไรใดๆเย่เชียนก็พูดด้วยรอยยิ้มว่า “ว่าไงคุณไม่มีอะไรจะพูดกับผมหรอกเหรอ?..อย่าคิดว่าผมไม่รู้เกี่ยวกับสิ่งที่คุณทำ..ผมแค่ไม่อยากที่จะบีบคั้นคุณ..ผมต้องการให้โอกาสคุณอีกครั้ง..แต่การที่คุณเรียกคนมามากมายขนาดนี้คุณคิดว่าผมจะกลัวอย่างงั้นเหรอ?..คุณต้องการจัดงานเลี้ยงส่งผมอย่างงั้นเหรอ?..ขนาดสำนักงานใหญ่ซีไอเอที่สหรัฐอเมริกาผมยังเข้าออกได้อย่างอิสระนับประสาอะไรกับที่นี่?..คุณคิดว่าคุณจะทำอะไรผมได้อย่างงั้นเหรอ?”

ทันทีที่เสียงของเย่เชียนจบลงสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปและลุกขึ้นยืนทันที จากนั้นเย่เชียนก็กระชากหัวของหยูซิงมาด้วยมือข้างหนึ่งและกระแทกอย่างแรงบนโต๊ะประชุม ในเวลานี้ทุกคนต่างตกตะลึงและไม่มีใครคาดคิดว่าเย่เชียนจะลงมือโดยไม่พูดอะไรใดๆและพวกเขาก็ไม่ได้คาดหวังว่าเย่เชียนจะกล้าถึงขนาดนี้เพราะถึงแม้เย่เชียนจะรู้อยู่แก่ใจว่าแถวๆนี้มีลูกน้องของหยูซิงที่อาวุธครบมืออยู่แต่เย่เชียนกลับกล้าที่จะลงมือ

หยูซิงก็รู้สึกวิงเวียนที่หัวของเขาและดาวสีทองก็ปรากฏขึ้นในดวงตาของเขาและเลือดก็ออกมาจากหน้าผากของเขาไหลอาบไปทั่วหน้าของเขา ซึ่งมีความทุกข์และความโกรธแค้นมากมายในดวงตาของเขาแต่เขาไม่กล้าพูดอะไรสักคำ เมื่อปล่อยมือเย่เชียนก็หยิบกระดาษทิชชู่จากกล่องทิชชู่บนโต๊ะแล้วเช็ดมือของเขาจากนั้นก็โยนมันทิ้งแล้วนั่งลง

จากนั้นเย่เชียนก็ชำเลืองมองทุกคนที่อยู่ที่นี่แล้วพูดว่า “ผมคิดมาเสมอว่าพวกเราเป็นพี่น้องกันและครอบครัวดังนั้นผมจึงให้อิสระแก่พวกคุณมากมายแต่ผมก็มีกฎและขีดจำกัดของมัน..ถ้าคุณไม่พอใจอะไรคุณก็แค่พูดออกมาแต่ถ้าพวกคุณทำแบบนี้ผมบอกได้เลยว่าผมสามารถฆ่าพวกคุณทั้งหมดได้ในชั่วข้ามคืน!”

หลังจากหยุดไปชั่วครู่ เย่เฉียนก็กล่าวว่า “ฉันไม่ได้ตั้งใจจะสืบเสาะว่าเป็นความคิดของใคร ฉันรู้ว่าคุณเป็นใครและใครไม่เกี่ยวข้อง อย่างไรก็ตาม ฉันยินดีที่จะให้โอกาสคุณ ส่วนการทะนุถนอมในครั้งนี้ ถ้ามีโอกาสก็ต้องตัดสินใจเอง แต่ก็ต้องกล้าตัดสินใจ”

เย่เชียนก็หันไปเหลือบมองหยูซิงและหยิบกระดาษทิชชู่ออกมาแล้วยื่นให้จากนั้นก็พูดว่า “ผมคิดว่าผมปฏิบัติต่อคุณเป็นอย่างดีมาเสมอ..คุณเคยเป็นแค่รองผู้จัดการที่นี่และชีวิตก็ไม่ค่อยจะดี..มันไม่มีใครปฏิบัติต่อคุณเหมือนมนุษย์แต่ผมคิดว่าคุณน่ะมีศักยภาพมากพอผมจึงยินดีที่จะให้โอกาสคุณและมอบสโมสรนี้ให้คุณดูแลและยังให้สิทธิ์ในการจัดการธุรกิจการบันเทิงแก่คุณมากมาย..แต่คุณตอบแทนผมแบบนี้น่ะเหรอ?..แค่นั้นยังไม่พอคุณยังคิดที่จะกำจัดผมอีกด้วย?..มันสมควรเหรอ?..ถ้าคุณคิดว่าทำได้ก็ไปเรียกพวกของคุณออกมาให้หมด!” ประโยคสุดท้ายเย่เชียนเปล่งเสียงตะโกนอย่างดังและคนที่อยู่ที่นั่นก็อดไม่ได้ที่จะสั่นสะท้าน

ผู้คนรู้ดีในเวลานี้ความคิดทั้งหมดของหยูซิงแทบจะถูกลบออกไปโดยสิ้นเชิงและไม่มีทางที่จะต้านทานได้ เขาจึงพยักหน้าเล็กน้อยให้กับชายหนุ่มคนหนึ่งและยืนขึ้นแล้วหันหลังเดินออกไป ไม่นานนักก่อนที่เขาจะกลับมาพร้อมชายชกรรจ์ประมาณ 20 คนเดินเข้ามาพร้อมกับอาวุธต่างๆนาๆ พวกเขานั้นยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นและเมื่อพวกเขาหน้าของเห็นหยูซิงเต็มไปด้วยเลือด พวกเขาก็ตกตะลึง

“พวกคุณคงไม่รู้จักผมถ้างั้นผมขอแนะนำตัวเองเลยก็แล้วกัน..ผมเย่เชียนเป็นประธานของบริษัทนี้..พูดให้เข้าใจก็คือพวกคุณทุกคนทำงานให้ผมแต่ผมก็ไม่ได้คาดหวังอะไรจากพวกคุณเพราะผมต้องการแค่ความซื่อสัตย์และความจริงใจอย่างยิ่ง..ผมไม่ได้ต้องการให้ใครมาเคารพผม..ผมแค่ต้องการให้พวกคุณเคารพในหน้าที่การงานของตัวเอง” เย่เชียนพูด “เรื่องวันนี้ถ้าพวกคุณฟังผมล่ะก็ผมจะปล่อยผ่าน..ทุกอย่างสามารถแก้ไขได้เสมอ..ผมปฏิบัติต่อพวกคุณทุกคนเหมือนพี่น้องกันและผมก็มีหน้าที่รับผิดชอบในเหตุผลที่พวกคุณทำเช่นนี้..ทุกคนคือพี่น้องผมหวังว่าพวกคุณจะมีชีวิตที่ดีและเดินนำหน้าคนอื่นได้อย่างสบายใจ..ทุกคนเกิดมาเพื่อมีชีวิตที่ดีผมเชื่อว่าไม่มีใครอยากเป็นทาสรับใช้ของคนอื่นไปตลอดหรอกใช่มั้ย..แต่ในกรณีของผู้จัดการหยูซิงที่ผมเป็นคนมอบสิ่งต่างๆให้แก่เขาแต่เขาต้องการจะฆ่าผมแบบนี้มันไม่สมเหตุสมผลเลยจริงมั้ย..พวกคุณคิดว่าผมจะลงโทษเขายังไงดี?”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน