ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 814

814 /1358

ตอนที่ 814 ยั่วยุเย้ยหยัน

หยุนหยานเหมินมีสถานะที่สูงมากในโลกแห่งศิลปะการต่อสู้ แม้กระทั่งเหนือกว่าตระกูลเย่ซึ่งถ้าหากเย่เจิ้งหรานไม่ได้เป็นสมาชิกของตระกูลเย่ล่ะก็ตระกูลเย่ก็จะไม่มีสถานะที่สูงเช่นนี้ได้เลย ควบคู่ไปการที่เย่เจียอู๋นำตระกูลเย่ไปสู่ความทันสมัยโดยการวางรากฐานที่มั่นคงสำหรับการพัฒนาของตระกูลเย่และเย่เจิ้งหรานก็สามารถท้าทายปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้ทั่วทุกมุมโลกจนเป็นอันดับหนึ่งในโลกแห่งศิลปะการต่อสู้ ด้วยเหตุนี้สถานะของตระกูลเย่จึงสูงมาก

สำนักหยุนหยานเหมินนั้นถูกก่อตั้งขึ้นโดยผู้บุกเบิกคนแรกของตระกูลหยุนหยานเหมินและไม่ว่าจะบุคคลใดก็ตามทั่วโลกก็ต้องปลดอาวุธออกเมื่อมาถึงสำนักเพื่อแสดงความเคารพต่อบรรพบุรุษหยุนหยานเหมิน ซึ่งเย่เชียนก็ขมวดคิ้วเล็กน้อยเพราะอาวุธของเขานั้นเต็มไปด้วยเลือดและนี่ก็เป็นสมบัติที่คนทั่วโลกต่างก็หมายปอง นอกจากนี้ก็ยังไม่ชัดเจนว่าการกระทำของซงเจิ้งหยวนนั้นเป็นคำสั่งของฮัวหยาซินหรือไม่เพราะถ้าใช่การฝากมีดคลื่นโลหิตเอาไว้กับคนเหล่านี้ก็เท่ากับการส่งแกะไปที่ถ้ำเสือเลยไม่ใช่หรือ? แต่ถ้าหากไม่ปลดอาวุธล่ะก็ดูเหมือนว่านั่นจะเป็นการยั่วยุหยุนหยานเหมินและสิ่งต่อไปที่คาดว่าจะยากยิ่งขึ้นไปอีก

เย่หานหลินนั้นรับรู้ได้ถึงความลำบากใจของเย่เชียนอย่างเห็นได้ชัดและเย่หานหลินก็เหลือบมองเย่เชียน ภายในศาลากลางนั้นมีลูกศิษย์สองคนเฝ้าที่หน้าทางเข้า พวกเธอทั้งสองเป็นหญิงสาวที่มีความสวยงามเป็นพิเศษและดูอ่อนโยนอย่างมากคล้ายกับหูวเค่อและเหยาซื่อฉี ซึ่งนี่น่าจะเป็นเพราะพวกเธอฝึกศิลปะการต่อสู้ตำราโบราณมาเหมือนๆกันใช่ไหม?

เมื่อเห็นเย่เชียนกำลังมาหญิงสาวทั้งสองก็เดินออกมาจากศาลาและหยุดอยู่ข้างหน้าเย่เชียนแล้วพูดอย่างสุภาพว่า “ท่านสุภาพบุรุษทั้งสองได้โปรดปลดอาวุธทั้งหมดออกด้วยค่ะ”

เย่หานหลินก็หันไปเหลือบมองเย่เชียนและเมื่อเห็นเย่เชียนพยักหน้าจากนั้นเขาก็เอื้อมมือออกไปและหยิบกระบี่ที่เอวของเขาออกมา ถึงแม้ว่ามีดเล่มนี้จะไม่เป็นที่รู้จักแต่ก็ทำมาจากเหล็กบริสุทธิ์และคมมาก ซึ่งสิ่งที่โด่นเด่นที่สุดคือมันสามารถโค้งงอรอบเอวได้เหมือนเข็มขัด จากนั้นเย่หานหลินก็ปลดกระบี่บางแล้วส่งมอบให้พวกเธอ

จากนั้นทั้งสองสาวก็จ้องมองไปที่เย่เชียนที่อยู่ข้างๆและโบกมือให้เขาปลดอาวุธด้วย เย่เชียนก็ยิ้มอย่างมีความสุขและยักไหล่เบาๆจากนั้นก็กางมือออกแล้วพูดว่า “ผมไม่มีอาวุธ”

หญิงสาวทั้งสองก็มองหน้ากันอย่างสงสัยเห็นได้ชัดว่าพวกเธองุนงงอย่างมากเพราะโดยทั่วไปคนที่มายังสำนักหยุนหยานเหมินจะต้องปลดอาวุธเพื่อแสดงความเคารพต่อหยุนหยานเหมินอย่างยินดีและไม่มีใครเคยละเมิดกฎนี้ ดังนั้นการคุ้มกันของพวกเธอที่นี่จึงเป็นเหมือนกฎเหล็ก แต่เย่เชียนกลับบอกว่าเขาไม่มีอาวุธและมันก็ยากจริงๆที่จะค้นร่างกายของเย่เชียน เมื่อได้ยินเช่นนั้นพวกเธอก็มองหน้ากันและหญิงสาวคนหนึ่งที่ดูรูปร่างผอมกว่าเล็กน้อยก็พูดว่า “เนื่องจากคุณไม่มีอาวุธ..ถ้างั้นก็เชิญเข้าไปข้างในได้เลยค่ะ..แต่ถ้าหลังจากนี้หากเราค้นพบว่าคุณซ่อนอาวุธโดยเจตนาทางเราก็จะขอเสียมารยาทนะคะ”

“ดูคุณพูดสิ..คุณสวยขนาดนี้ผมจะไปทำร้ายคุณทำไม?” เย่เชียนยิ้มอย่างมีความสุขแล้วพูดว่า “ของคุณพี่สาวทั้งสอง..ไว้มีโอกาสผมจะเลี้ยงมือเย็นพวกคุณทั้งสองเอง” หลังจากพูดแล้วเย่เชียนก็เดินไปข้างหน้า

“เดี๋ยวก่อน!” ในขณะนี้ชายหนุ่มคนหนึ่งก็เข้ามาขวางทางของเย่เชียนเอาไว้และไม่ใช่ใครอื่นนอกจากซงเจิ้งหยวนผู้ซึ่งมีความบาดหมางกับเย่เชียนและเป็นศิษย์เอกของสำนักหยุนหยานเหมิน

เย่เชียนก็ส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้เพราะดูเหมือนว่าซงเจิ้งหยวนนั้นจงใจมาสร้างปัญหา แต่เย่เชียนก็จะไม่หลงกลง่ายๆอย่างแน่นอน

“พี่ใหญ่!” หญิงสาวทั้งสองทำความเคารพและโค้งคำนับไอรีนโนเวล

ซงเจิ้งหยวนก็พยักหน้าเล็กน้อยแล้วถอนหายใจอย่างเย็นชาแล้วพูดว่า “พวกเธอประมาทแบบนี้ได้ยังไง..ถ้าเขาบอกว่าเขาไม่ได้นำอาวุธมาพวกเธอก็จะเชื่ออย่างงั้นเหรอ?..ถ้าหากเขาซ่อนอาวุธไว้โดยเจตนาและมีประสงค์ไม่ดีต่ออาจารย์ล่ะ?..พวกเธอจะอธิบายยังไง?..ถ้าเรื่องนี้ถูกแพร่กระจายออกไปสำนักหยุนหยานเหมินของเราจะไม่ถูกหัวเราะเยาะเหรอ?”

หญิงสาวทั้งสองคนจะกล้าโต้เถียงที่ไหนพวกเธอได้แต่ก้มหน้าลงและไม่ได้พูดอะไรสักคำ ในความเป็นจริงพวกเธอนั้นรู้สึกขุ่นเคืองใจอย่างมากเพราะพวกเธอไม่เคยชอบซงเจิ้งหยวนเลยแต่เนื่องจากเขาเป็นศิษย์เอกและพี่ใหญ่ของเหล่าลูกศิษย์หยุนหยานเหมินแล้วพวกเธอจึงต้องเคารพเขา แต่พวกเธอก็คิดอย่างโกรธเคืองในใจว่า “เขาเป็นผู้ชายแต่เราเป็นผู้หญิงเพราะงั้นเราจะไปค้นร่างกายของเขาได้ยังไง..ทำไมถึงไม่ให้ผู้ชายที่อยู่ที่นี่จัดการล่ะ?”ไอรีนโนเวล

อย่างไรก็ตามพวกเธอก็ไม่กล้าพูดเพราะในสำนักหยุนหยานเหมินสถานะของซงเจิ้งหยวนค่อนข้างสูงเพราะท้ายที่สุดเขาก็เป็นศิษย์เอกและอาจารย์ก็รักเขามาก ซึ่งมีภาระหน้าที่อันใหญ่หลวงหลายอย่างรอให้เขาสานต่อและสาเหตุหลักก็เป็นเพราะซงเจิ้งหยวนนั้นแสดงละครตบตาเก่งมาก ต่อหน้าฮัวหยาซินแล้วเขาดูเหมือนลูกกตัญญูแต่แน่นอนว่าความสามารถของซงเจิ้งหยวนนั้นก็ดีมากและศิลปะการต่อสู้ของเขาก็เป็นอันดับหนึ่งในเหล่าลูกศิษย์ของหยุนหยานเหมิน ดังนั้นฮัวหยาซินจึงโปรดปรานเขาเป็นพิเศษ ยิ่งการที่เขามมักจะแสดงออกว่าเขานั้นมั่นใจในทุกสิ่งนั้นมันเหนือกว่าสำหรับคนอื่น

ซงเจิ้งหยวนก็หันไปมองเย่เชียนแล้วสูดลมหายใจอย่างเย็นชาและพูดว่า “เราพบกันเมื่อเร็วๆนี้แต่ฉันไม่คิดเลยว่าเราจะได้พบกันอีกครั้งเร็วขนาดนี้..แต่น่าเสียดายที่ตัวตนของเราในปัจจุบันนั้นมันต่างกัน”