ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 816

ตอนที่ 816 ไร้เหตุผล

ทุกคนล้วนมีหลักการเป็นของตัวเองและถึงแม้ว่าในสายตาของผู้อื่นหลักการของเขาอาจดูไร้สาระและไร้เหตุผลไปหน่อยแต่สำหรับตัวเองแล้วนี่คือมาตรฐานในการใช้ชีวิตจริงๆ ซึ่งความขัดแย้งระหว่างหวงฟู่ชิงเตี๋ยนและฮัวหยาซินนั้นคือความเข้าใจเกี่ยวกับศิลปะการต่อสู้ที่แตกต่างกันดังนั้นเป็นการดีกว่าที่จะบอกว่าหลักการและความคิดของพวกเขาแตกต่างโดยสิ้นเชิง

อย่างไรก็ตามทุกคนย่อมมีวิถีทางเป็นของตัวเองดังนั้นหากยอมเห็นด้วยกับคนอื่นทั้งๆที่ไม่เต็มใจคนๆก็จะสูญเสียความเป็นตัวเองไปและสุดท้ายก็จะกลายเป็นคนที่ไม่มีความคิดเป็นของตัวเอง อันที่จริงทั้งสองก็ไม่จำเป็นต้องขัดแย้งกันเลยถ้าหากพวกเขาอดทนและอดกลั้นต่อข้อบกพร่องของกันและกันและยอมกันบางเรื่อง แต่ทว่าหวงฟู่ชิงเตี๋ยนกับฮัวหยาซินนั้นดูเหมือนจะไม่มีใครยอมใครเพราะฉะนั้นถึงจะรักกันแต่พวกเขาก็ยังคงเกลียดกันมาเสมอ

เย่เชียนนั้นเป็นคนที่รู้จักกตัญญูและถึงแม้ว่าหวงฟู่ชิงเตี๋ยนจะไม่เคยถามเย่เชียนหรืออะไรก็ตามแต่ในใจของเย่เชียนนั้นเขาชัดเจนว่าเขาเป็นหนี้บุญคุณหวงฟู่ชิงเตี๋ยนมากและต้องตอบแทนความกตัญญูนี้ในสักวันหนึ่ง ซึ่งนี่คือหลักการแลกเปลี่ยนพื้นฐานที่สุดของการเป็นมนุษย์ ดังนั้นเย่เชียนก็จะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อคืนบุญคุณนี้ให้กับหวงฟู่ชิงเตี๋ยนด้วยการแก้ไขเรื่องระหว่างหวงฟู่ชิงเตี๋ยนกับฮัวหยาซิน แต่เย่เชียนก็ต้องจัดการอย่างระมัดระวังเพราะอันที่จริงมันพูดง่ายแต่จะทำนั้นยาก ยิ่งไปกว่านั้นมันก็เป็นเรื่องระหว่างพวกเขาสองคนอีกด้วย

หลังจากนึกถึงผ้าเช็ดหน้าที่หวงฟู่ชิงเตี๋ยนมอบให้แล้วแล้วก็ดูเหมือนจะมีความคิดบางอย่างแต่เขาก็ยังต้องคิดให้รอบคอบพราะท้ายที่สุดแล้วสถานการณ์ปัจจุบันของเขาก็อันตรายมากตามที่หวงฟู่ชิงเตี๋ยนและหูวเค่อบอกว่าฮัวหยาซินนั้นไม่ใช่คนง่ายๆและไม่ได้อารมณ์ดีหรือผ่อนคลายเหมือนคนอื่นนัก ดังนั้นหากครั้งนี้เย่เชียนไม่ได้จัดการอย่างรอบคอบแล้วตระกูลเย่ก็จะเสื่อมเสียเกียรติและจะไม่มีจุดยืนอีกต่อไปจากนั้นเย่เชียนก็จะรับมือได้อย่างยากลำบาก

อย่างไรก็ตามตามข้อมูลเกี่ยวกับบุคลิกของฮัวหยาซินนั้นก็มาจากคนอื่นและถึงแม้ว่าเธอจะเป็นแบบนั้นจริงๆหรือไม่ก็ตามถึงยังไงเย่เชียนก็ต้องค้นหาและเผชิญหน้าด้วยตัวเองอยู่ดี

ขณะพูดคุยกันทั้งสองก็เดินมาถึงห้องโถงแล้วและนี่คือสถานที่การฝึกฝนศิลปะการต่อสู้ตำราโบราณที่สืบทอดมานับพันปีและสถาปัตยกรรมแห่งนี้ก็ได้รับการตกแต่งแบบโบราณ ซึ่งที่บ้านของตระกูลเย่เองก็เป็นเช่นนี้เหมือนๆกับสำนักหยุนหยานเหมินโดยภายในห้องโถงก็ทำมาจากไม้ทั้งหมดและถึงแม้ว่าในหลายๆแห่งจะมีผุพังบ้างแต่ก็ยังแข็งแรงมากอยู่ดี เห็นได้ชัดว่าห้องโถงได้รับการปรับปรุงและทาสีไม้ใหม่เพราะตอนนี้มีกลิ่นของสีอยู่บ้าง

ระหว่างทางเย่เชียนไม่เห็นเหล่าลูกศิษย์ของสำนักหยุนหยานเหมินเลยแต่เมื่อเขากำลังจะเข้าไปที่ห้องโถงเขาก็เขาได้ยินเสียงของเหล็กจากอาวุธกระทบกันและเสียงตะโกนของคนจำนวนมากและเย่เชียนก็คิดว่าเสียงเหล่านั้นน่าจะเป็นเหล่าลูกศิษย์ของสำนักหยุนหยานเหมินที่กำลังฝึกฝนศิลปะการต่อสู้อยู่

“นั่งรอก่อนเดี๋ยวฉันจะไปบอกอาจารย์ว่าคุณมาแล้ว” หูวเค่อหันไปเหลือบมองเย่เชียนแล้วพูด

เย่เชียนก็พยักหน้าเบาๆจากนั้นหูวเค่อก็เดินออกไปทางประตูด้านข้างทันทีและไม่นานเขาก็เห็นหูเค่อและหญิงวัยกลางคนเดินเข้ามา ซึ่งเธอดูสง่างามราวกับหญิงสาวในวัยสามสิบต้นๆเท่านั้นแต่เนื่องจากเธอและหวงฟู่ชิงเตี๋ยนมีความสัมพันธ์กันดังนั้นจึงเห็นได้ชัดว่าอายุจริงของเธอคงจะไม่ใช่เช่นนั้น

ใบหน้าของฮัวหยาซินนั้นปกคลุมไปด้วยความเย็นยะเยือกจนทำให้ผู้คนรู้สึกว่าไม่ควรเข้าไปใกล้เธอและท่าทางของเธอก็ดูเย็นชามากราวกับว่าถูกขังอยู่ในห้องใต้ดินจนอดไม่ได้ที่จะสั่นเทา จากนั้นเธอก็เดินไปที่ตรงกลางของห้องแล้วนั่งลงจากนั้นฮัวหยาซินก็เหลือบมองเย่เชียนอย่างแผ่วเบาจากนั้นหูวเค่อก็มองตามไปและเมื่อเห็นเช่นนั้นเย่เชียนก็เข้าใจและลุกขึ้นยืนอย่างเร่งรีบแล้วทำความเคารพจากนั้นก็พูดว่า “ผมเย่เชียนมาตามคำสั่งของผู้อาวุโสของตระกูลเย่..ผมมาที่นี่เพื่อมาเยี่ยมเจ้าสำนักแห่งสำนักหยุนหยานเหมิน..ส่วนนี่คือผู้ติดตามของผมเย่หานหลิน”

ฮัวหยาซินก็พยักหน้าเล็กน้อยแล้วพูดว่า “คุณคือเย่เชียน?”ไอรีนโนเวล

เย่เชียนก็ถึงกับผงะไปชั่วขณะและสับสนเล็กน้อยเกี่ยวกับความหมายของการแสดงออกและคำพูดของฮัวหยาซิน แต่เขาก็ตอบอย่างสุภาพว่า “ใช่ครับ..ผมเป็นลูกของเย่เจิ้งหราน”

ฮัวหยาซินก็พยักหน้าแล้วพูดว่า “ดูเหมือนว่าตระกูลเย่จะไม่มีปรมาจารย์เลยตั้งแต่เย่เจิ้งหรานเสียไป..ส่วนรุ่นลูกรุ่นหลานก็ไม่มีใครที่มีพรสวรรค์เลย..เมื่อสมัยที่พ่อของคุณอายุเท่าๆคุณเขาน่ะเขาคือนักสู้ที่ยอดเยี่ยมจริงๆ” หลังจากหยุดไปชั่วขณะฮัวหยาซินก็พูดต่อ “ครั้งล่าสุดที่ปู่ของคุณจัดงานฉลองวันเกิดของเขาฉันก็ไม่ได้ไปได้อวยพรด้วยตัวเอง..ไม่ทราบว่าปู่ของคุณไม่พอใจหรือเปล่า?”

เย่เชียนพูด “แค่อาจารย์ฮัวส่งลูกศิษย์ไปอวยพรท่านปู่แค่นั้นท่านก็ยินดีอย่างยิ่งแล้ว..ท่านปู่จึงให้ผมมาเยี่ยมเยียนท่านในครั้งนี้เพื่อเป็นการขอบคุณอาจารย์ฮัว..แต่ว่าผมมีเรื่องที่จะแจ้งให้อาจารย์ฮัวทราบเรื่องที่ลูกศิษย์ของคุณไป”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน