ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 818

818 /1358

ตอนที่ 818 เตือน

แม้ว่าฮัวหยาซินจะไม่ฟังใครและอาจพูดได้ว่าเธอไร้เหตุผลอย่างมากแต่การกระทำของเย่เชียนทำให้เธอต้องประหลาดใจอย่างมาก ถึงแม้ว่าในสายตาของคนอื่นๆจะดูเหมือนว่าเธอชนะแต่เธอย่อมรู้ดีกว่าใครและนั่นถือว่าได้เป็นการเสมอกันต่อให้เย่เชียนจะได้รับบาดเจ็บก็เถอะ

การที่คนอายุเท่าเย่เชียนจะสามารถบรรลุความสำเร็จดังกล่าวได้นั้นฮัวหยาซินก็ต้องแปลกใจเพราะดูเหมือนว่าจะมีคนอื่นในตระกูลเย่ที่มีพรสวรรค์และยอดเยี่ยมกว่าเย่เจิ้งหรานเกิดขึ้นแล้ว ถึงฮัวหยาซินจะไม่ฟังใครและสายตาสั้นขนาดไหนก็ใช่ว่าเธอจะไม่รู้เรื่องเหล่านี้และไม่ใช่ว่าเธอไม่รู้ว่าอะไรถูกหรือผิด ซึ่งเรื่องที่ซงเจิ้งหยวนทำสิ่งที่น่ารังเกียจโดยการไปที่บ้านของตระกูลเย่แล้วพยายามที่จะแย่งชิงฉีจือเต๋านั้นเธอไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้เลย ซึ่งมันเป็นแผนการของซงเจิ้งหยวนแต่เพียงผู้เดียวแต่ตระกูลเย่นั้นกลับไม่ได้คิดที่จะจับซงเจิ้งหยวนเอาไว้ในทันทีเพราะถ้าหากเป็นกรณีนั้นชื่อเสียงของสำนักหยุนหยานเหมินก็จะถูกทำลาย แต่ทว่าตระกูลเย่กลับเลือกที่จะส่งเย่เชียนมาเพื่อปรึกษาเรื่องนี้กับตัวเองก่อนเช่นนี้ดูเหมือนว่ามันจะมีบางอย่างอยู่ในนั้นและเป็นการหวังดีต่อสำนักหยุนหยานเหมิน

ฮัวหยาซินนั้นไม่ได้โง่เพราะหลังจากเห็นการแสดงออกของซงเจิ้งหยวนแล้วเธอก็คิดอะไรบางอย่างได้ จากนั้นเธอก็ถอนหายใจด้วยความโกรธและหันไปมองซงเจิ้งหยวนแล้วพูดว่า “อะไรนะ?..เอ็งจะไม่ฟังที่ฉันพูดแล้วเหรอ?..ฉันบอกให้ปล่อยพวกเขาไป”

ซงเจิ้งหยวนก็ตกตะลึงครู่หนึ่งและเขาไม่เข้าใจว่าทำไมฮัวหยาซินถึงทำเช่นนี้ อย่างไรก็ตามเขาก็โบกมือเพื่อให้เหล่าลูกศิษย์ของสำนักหยุนหยานเหมินให้ทำตามคำสั่งของฮัวหยาซิน จากนั้นฮัวหยาซินก็หันไปมองเย่เชียนแล้วพูดว่า “บอกฉันทีว่าเธอฝึกศิลปะการต่อสู้โบราณตำราไหน?”

เย่เชียนก็ถึงกับผงะไปครู่หนึ่งเพราะก่อนหน้านี้เย่หานหลินเป็นคนทำให้ฮัวหยาซินได้รับบาดเจ็บและถึงแม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นแต่เขามั่นใจว่านั่นไม่ใช่เพราะเย่หานหลินเพราะขอบเขตศิลปะการต่อสู้ของเย่หานหลินก็อยู่แค่ระดับสองเท่านั้น เห็นได้ชัดว่าเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะเอาชนะฮัวหยาซินได้ “ผมเองก็ไม่รู้..แต่นี่เป็นวิธีการฝึกฝนที่พ่อของผมทิ้งเอาไว้ให้..ผมแค่ทำตามที่ตำราบันทึกเอาไว้..ผมเองก็ไม่รู้ว่าศิลปะการต่อสู้ตำราโบราณนั้นแท้ที่จริงมันคืออะไร” เย่เชียนพูด

ฮัวหยาซินก็ขมวดคิ้วและมองไปที่เย่เชียนและรู้สึกว่าเขาไม่ได้โกหก หลังจากหยุดไปชั่วขณะฮัวหยาซินก็ถามว่า “เธอฝึกศิลปะการต่อสู้ตำราโบราณมานานแค่ไหนแล้ว?”

“ผมเริ่มฝึกเมื่อสองปีที่แล้ว” เย่เชียนตอบตามจริงโดยไม่ปิดบังแม้แต่น้อยและก็ไม่มีอะไรน่าปกปิด นอกจากนี้มันไม่ใช่เรื่องน่าอายแต่ตรงกันข้ามมันเป็นสิ่งที่ควรค่าแก่การโอ้อวดเพราะลองนึกภาพคนที่ฝึกฝนมาไม่ถึงสามปีจะสามารถบรรลุความสำเร็จแบบเดียวกับเย่เชียนได้สักกี่คน? เกรงว่าคงจะไม่มีอีกแล้วเพราะแม้แต่เย่เจิ้งหรานผู้มีพรสวรรค์ก็ไม่สามารถบรรลุผลดังกล่าวได้ ซึ่งความสำเร็จของเย่เชียนในวันนี้มาจากโอกาสและความทะเยอทะยานล้วนๆ แต่ถ้าหากไม่ใช่เพราะพลังอันชั่วร้ายที่เย่เจิ้งหรานกับพระนิรนามที่ผนึกพลังดังกล่าวเอาไว้ในร่างกายของเย่เชียนล่ะก็เขาคงจะไม่สามารถพัฒนาได้เร็วถึงขนาดนี้

เมื่อได้ยินเช่นนั้นฮัวหยาซินก็ถึงกับตกตะลึงไปครู่หนึ่งและหันไปเหลือบมองหูวเค่อ ซึ่งเมื่อเห็นว่าหูวเค่อพยักหน้าเธอก็อดแปลกใจไม่ได้เพราะคนที่ฝึกฝนมาน้อยกว่าสามปีกลับสามารถเผชิญหน้ากับตัวเองได้? หากคนแบบนี้ยังคงพัฒนาและฝึกฝนไปอีกภายในสองปีข้างหน้าเกรงว่าเธอเองก็คงจะไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเย่เชียนเลยก็เป็นได้

ฮัวหยาซินก็พยักหน้าแล้วพูดว่า “จริงอยู่ที่ลูกไม้มักจะหล่นไม่ไกลต้นแต่มันก็ไม่ง่ายเลยที่จะประสบความสำเร็จตั้งแต่อายุยังน้อย..ไม่น่าแปลกใจเลยว่าทำไมเธอถึงได้ภูมิใจในตัวเขานัก..ที่แท้เหนือฟ้าก็ยังมีฟ้าอยู่นี่เอง”

เย่เชียนก็พูดด้วยรอยยิ้มว่า “ผมเคารพในคำพูดของคุณเสมอแต่ผมจะไม่กลัวการยั่วยุของใครๆ..ก่อนที่ผมจะมาที่สำนักหยุนหยานเหมินมีคนเตือนผมว่าคุณเป็นคนจริงจังและเคร่งเครียดกับคำพูดอยู่เสมอผมเลยต้องรับมืออย่างระมัดระวัง..ผมคิดเสมอว่า ตราบใดที่ผมยังปฏิบัติต่อคุณอย่างสุภาพผมก็เชื่อว่าอาจารย์ฮัวก็จะสุภาพกับผม..แต่คุณกลับไร้เหตุผลเกินไป..ตอนนี้ผมคิดว่าคุณก็น่าจะรู้แล้วนะว่าใครถูกใครผิดและจะให้ความยุติธรรมเกี่ยวกับเรื่องนี้ในวันนี้..ผมจะรายงานตามความจริงให้ท่านปู่ทราบและความสัมพันธ์ระหว่างตระกูลเย่กับสำนักหยุนหยานเหมินในอนาคตจะเป็นยังไงมันก็ไม่ใช่เรื่องของผม”

“กล้านักนะ..อาจารย์ของฉันอุตส่าปล่อยผ่านแต่แกยังกล้าปากดีอยู่อีก..แกมันก็ดีแต่ปาก!”ไอรีนโนเวล

เมื่อได้ยินเช่นนั้นฮัวหยาซินก็ขมวดคิ้วและเธอก็คิดว่าเย่เชียนนั้นไม่ธรรมดาเลยเพราะเมื่อเขาได้เปรียบเขาก็จะไม่ปล่อยให้โอกาสที่ดีหลุดลอยไปอย่างแน่นอน

เย่เชียนก็หัวเราะอย่างเหยียดหยามและพูดว่า “หึๆ..ซงเจิ้งหยวนอย่ามาตะโกนใส่ฉัน!..ถ้าฉันกลัวนายวันนี้ฉันก็คงจะไม่มาที่นี่หรอก..กลับกันนายเองที่ต้องเป็นฝ่ายกลัวฉัน!” ที่งานฉลองวันเกิดที่บ้านของตระกูลเย่น่ะถ้าแม่ของฉันไม่ห้ามฉันเอาล่ะก็ฉันคงฆ่านายไปนานแล้ว..นายคิดว่านายจะมีชีวิตอยู่รอดจนถึงตอนนี้งั้นเหรอ?..ยังไงซะในอนาคตนายก็ระวังตัวเอาไว้ให้ดีล่ะ..ฉันหมดความอดทนกับคนอย่างนายแล้ว”