ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 839

ตอนที่ 839 การต่อสู้ของวัยรุ่นหนุ่มสาว (3)

ค่ำคืนนี้ผ่านไปอย่างสงบสุข

เย่เชียนอ่านข้อมูลที่หวงฟู่ชิงเตี๋ยนส่งมาอย่างละเอียดและถึงแม้ว่ามันจะเป็นเรื่องทั่วไปแต่ก็กล่าวถึงโดยเฉพาะชื่อและนามสกุลของครอบครัวใหญ่ๆ ที่มีอิทธิพลในเมืองปักกิ่ง อย่างไรก็ตามรายชื่อที่หวงฟู่ชิงเตี๋ยนนำข้อมูลมาให้นั้นคงจะไม่ใช่คนธรรมดาอย่างแน่นอน

ในตอนท้ายของเอกสารหวงฟู่ชิงเตี๋ยนได้เพิ่มข้อมูลความสัมพันธ์ที่มีความซับซ้อนกันหลากหลายและเมื่อเห็นเช่นนั้นเย่เชียนก็ถึงกับตกตะลึง

ในตอนนี้ยังไม่มีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้นเนื่องจากการมาถึงของเย่เชียน ดังนั้นเช้าตรู่เย่เชียนซึ่งนอนอยู่บนเตียงแข็งๆ ทั้งคืนก็ลุกออกจากเตียงแล้วใช้นิ้วกลางและนิ้วชี้ข้างขวาวิดพื้น 300 ครั้งในรวดเดียวแบบไม่พัก แต่นู่ๆ ประตูห้องก็ถูกเปิดออกด้วยภาพการวิดพื้นด้วยสองนิ้วนั้นทำให้เจ้าหน้าที่ตำรวจสองนายที่เปิดประตูเข้ามาก็ถึงกับตกตะลึงในทันที

สิ่งที่น่าประหลาดใจที่สุดไม่ใช่ความเร็วในการวิดพื้นด้วยสองนิ้วด้วยแขนเดียวแต่รอยแผลเป็นที่น่าสยดสยองที่ด้านหลังด้วยบาดแผลจากมีดและกระสุนปืน ซึ่งมีบาดแผลทะลุกว่า 20 บาดแผลที่เกิดจากของมีคมและการถูกยิงใครๆ ซึ่งในโลกใบนี้จะมีคนที่มีบาดแผลเหล่านี้สักกี่คนกัน เมื่อเห็นเช่นนั้นพวกเขาก็อดไม่ได้ที่จะตกตะลึงและเจ้าหน้าที่ตำรวจสองคนก็รอให้เย่เชียนแต่งตัวให้เสร็จและพาเย่เชียนลงไปชั้นล่าง ซึ่งการแสดงออกของพวกเขาดูไม่เป็นธรรมชาติอย่างยิ่ง

ถ้าไม่ใช่เพราะว่าพวกเขาสวมเสื้อผ้าและเครื่องแบบเหล่านี้ล่ะก็พวกเขาจะไม่มีวันติดต่อและยุ่งวุ่นวายกับคนอย่างเย่เชียนแน่นอน

เมื่อเห็นเย่เชียนเดินออกมาเด็กหนุ่มก็ฉีกยิ้มและรีบลุกขึ้นแล้วพูดว่า “เป็นยังไงบ้างพี่ชาย..สบายดีมั้ย..พวกเขาทำให้พี่ชายลำบากหรือเปล่า..ถ้าเป็นแบบนั้นก็บอกผมมาได้เลยเดี๋ยวผมจะสอนบทเรียนให้พวกเขาเอง”

เย่เชียนก็พูดด้วยรอยยิ้มว่า “ไม่เป็นไรๆ ..ฉันสบายดี”

“ขอโทษทีนะพี่ชายพอดีคุณปู่ของผมเขาแจ้งไปเฉพาะแค่ชื่อของผมคนเดียวพวกตำรวจก็เลยปล่อยตัวผมไป..เพราะงั้นผมจึงรีบมาที่นี่แต่เช้าเพราะกลัวว่าจะมีอะไรผิดปกติกับพี่ชาย..ต้องขอโทษด้วยที่ทำให้พี่ชายลำบากทั้งคืน” เด็กหนุ่มพูด

เย่เชียนก็ฉีกยิ้มและไม่พูดอะไรแล้วเดินออกไป หลังจากออกจากประตูสถานีตำรวจเขาก็เห็นรถของหวงฟู่ชิงเตี๋ยนจอดอยู่ที่ด้านนอกและเห็นว่าหวงฟู่ชิงเตี๋ยนกำลังเปิดประตูรถและออกมา ซึ่งหลังจากเห็นเย่เชียนออกมาหวงฟู่ชิงเตี๋ยนก็ตกตะลึงเล็กน้อยและรีบเดินออกไปอย่างรวดเร็ว “ทำไมเอ็งถึงออกมาได้?” หวงฟู่ชิงเตี๋ยนตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งว่าเจ้าหน้าที่ตำรวจปล่อยให้เย่เชียนออกมาง่ายๆ ได้อย่างไร? แต่เมื่อหวงฟู่ชิงเตี๋ยนเห็นเด็กหนุ่มข้างๆ เย่เชียนแล้วความสงสัยของเขาก็หมดไปจากนั้นเขาก็โล่งใจ

“เป็นยังไงบ้าง?” หวงฟู่ชิงเตี๋ยนถาม

เย่เชียนก็ยักไหล่เล็กน้อยแล้วพูดว่า “ไม่เป็นไร..ขอโทษที่ทำให้ปู่ต้องเดือดร้อน”

“รู้สึกผิดอย่างงั้นเหรอ..ถ้างั้นในอนาคตก็อย่าสร้างปัญหาให้ฉันอีก” หวงฟู่ชิงเตี๋ยนพูดและจ้องเขม็งไปที่เย่เชียน

“คุณปู่เป็นใครน่ะ..ผมมาช่วยพี่ชาย..แล้วที่ว่าอย่าทำให้เกิดปัญหามันหมายความว่าไง” เด็กหนุ่มมองไปที่หวงฟู่ชิงเตี๋ยนอย่างเย้ยหยันและพูด

หวงฟู่ชิงเตี๋ยนก็ยิ้มอย่างช่วยไม่ได้แล้วพูดว่า “เอ็งน่ะระวังตัวเอาไว้ให้ดีฉันจะไปฟ้องปู่ของเอ็งและเขาจะต้องทำโทษเอ็งอย่างแน่นอน”

“คุณรู้จักคุณปู่ของผมด้วยหรอ” เด็กหนุ่มตกตะลึงไปครู่หนึ่งแล้วเขาก็ยิ้มและพูดว่า “คุณปู่..คุณดูใจดีจัง..คุณดูไม่เหมือนคนที่คิดเล็กคิดน้อยกับเรื่องไร้สาระเลย..ว่าแต่เราไปดื่มคลายเครียดกันหน่อยมั้ย?”

“เอ็งยังกล้าไปดื่มอีกเหรอ” เย่เชียนตบหัวเด็กหนุ่มแล้วพูดว่า “ระวังเอาไว้ให้ดีคราวหน้าอย่าสร้างปัญหาให้ฉันอีก..ถ้าเอ็งไม่มีความสามารถแต่ยังวิ่งไปทั่วเพื่อหาเรื่องอยู่แบบนี้อีกระวังจะตายโดยไม่รู้ตัวล่ะ”

เด็กหนุ่มทำหน้าบึ้งตึงเล็กน้อยแต่เขาไม่ได้โกรธเคืองเย่เชียนแต่อย่างใดซึ่งทำให้หวงฟู่ชิงเตี๋ยนประหลาดใจอย่างมากเพราะน้อยคนนักในเมืองปักกิ่งที่ไม่รู้จักเด็กหนุ่มในร่างราชามารตัวน้อยคนนี้ ซึ่งเขามักจะสร้างปัญหาอยู่ทั้งวันและทำตัวเหมือนผู้ใหญ่อยู่เสมอ อย่างไรก็ตามเนื่องจากอำนาจครอบครัวของเขาเป็นหนึ่งในตระกูลที่ทรงอิทธิพลที่สุดในเมืองหลวงแห่งนี้จึงไม่มีใครกล้าแตะต้องเขาจริงๆ เมื่อคืนนี้กลุ่มวัยรุ่นในผับบาร์ก็ถึงกับต้องหวาดผวาและต่างก็คิดว่ามันคงไม่ใช่วันที่ดี มารตัวน้อยตนนี้ไม่กลัวฟ้าและดินและมีเพียงปู่ของเขาเท่านั้นที่สามารถหยุดยั้งเขาได้แต่ตอนนี้มารตัวน้อยกลับเชื่อฟังเย่เชียนซึ่งทำให้หวงฟู่ชิงเตี๋ยนประหลาดใจ เขานั้นไม่รู้เลยว่าเย่เชียนใช้กลอุบายแบบใดกับเด็กคนนี้จนทำให้เด็กหนุ่มคนนี้เชื่อฟังจริงๆ

“จะไปกินข้าวเช้าก่อนหรือจะให้ฉันพากลับไปที่โรงแรมหรือบริษัทดี?” หวงฟู่ชิงเตี๋ยนเหลือบมองไปที่เย่เชียนและถาม

“ไม่ๆ ..ผมต้องไปเยี่ยมใครสักคนก่อน..ผมรับปากกับปู่ของผมเอาไว้แล้ว” เย่เชียนพูด “เอาหน่าอย่ามองผมแบบนั้นสิ..ผมสัญญาว่ามันจะไม่มีครั้งต่อไปอย่างแน่นอน”

หวงฟู่ชิงเตี๋ยนก็ส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้และเขาก็ไม่ได้ถามเย่เชียนว่าเย่เชียนกำลังจะไปพบใคร หวงฟู่ชิงเตี๋ยนเพียงหันหลังกลับและขึ้นรถจากไป

“พี่ชาย..ทำไมพี่ถึงไม่ไปที่บ้านของผมล่ะ..ปู่ของผมบอกว่าเขาต้องการพบพี่ชายน่ะ..เขาอยากขอบคุณพี่ชายเป็นการส่วนตัวน่ะ” เด็กหนุ่มพูดต่อ “พี่ชาย..พี่เป็นพี่ชายของผมเพราะงั้นพี่ชายต้องสอนทักษะการต่อสู้ให้ผม..มันดูเท่มาก..มันดูดีกว่าที่ปู่สอนให้ผมมาก”

เย่เชียนก็ฉีกยิ้มแล้วพูดว่า “ได้!..แต่ตอนนี้ฉันมีธุระที่ต้องทำอีกหลายอย่าง..เอาเป็นว่าถ้าหลังจากที่ฉันทำธุระเสร็จตราบใดที่เอ็งสามารถตามหาฉันในเมืองปักกิ่งได้ฉันก็จะสอนทักษะการต่อสู้ให้”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน