ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 864

ตอนที่ 864 รู้ทัน

ในเช้าตรู่เมื่อแสงแรกของแสงอาทิตย์ส่องเข้ามาทางหน้าต่างเย่เชียนก็ลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ และเมื่อหันไปมองที่แม่ม่ายดำจือเหวินที่หลับอยู่ข้างๆ เขาก็เห็นรอยยิ้มจางๆ ที่มุมปากของเธอและคิดว่าเธอคงกำลังฝันอะไรบางอย่างใช่ไหม? เมื่อนึกถึงความบ้าคลั่งของแม่ม่ายดำจือเหวินเมื่อคืนแล้วเย่เชียนก็ยังคงมีความกลัวอยู่เล็กน้อยเพราะผู้หญิงในวัยสามสิบนั้นเหมือนกับหมาป่าและวัยสี่สิบก็เหมือนเสือซึ่งมันเป็นความจริง

เมื่อมองดูการหลับนอนอันแสนหวานแม่ม่ายดำจือเหวินเย่เชียนก็รู้สึกดีเพราะดูเหมือนว่าเธอไม่ได้นอนหลับอย่างสบายมาเป็นเวลานาน แท้ที่จริงแล้วถึงแม้ว่าผู้หญิงคนนี้จะแข็งแกร่งเพียงใดแต่เธอก็ยังเป็นผู้หญิงและมีภาระมากเกินไปอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ การที่เธอแบกรับแรงกดดันนี้เอาไว้เธอก็ต้องการไหล่ผู้ชายเอาไว้พึ่งพิง

สิ่งที่เย่เชียนกังวลมากที่สุดในตอนนี้คือจะอธิบายให้หลินโรวโร่วและผู้หญิงคนอื่นๆ อย่างไร พวกเธอใจดีกับเขามากและพวกเธอก็ไม่ได้ทิ้งเขาเพราะความเจ้าชู้ของเขาและพวกเธอยังคงอยู่เคียงข้างเขาโดยไม่เสียใจและแต่ตอนนี้เขาก็เป็นหนี้หนี้พวกเธอจริงๆ

เย่เชียนเชื่อสิ่งที่แม่ม่ายดำจือเหวินพูดว่าถ้าหากเย่เชียนไม่ต้องการเข้าไปพัวพันกับเธอแม่ม่ายดำจือเหวินก็เลือกที่จะจากไปอย่างแน่นอน อย่างไรก็ตามเย่เชียนไม่สามารถตัดสินใจอย่างเด็ดขาดได้เพราะแม่ม่ายดำจือเหวินไม่ใช่ผู้หญิงประเภทที่จะมีเซ็กส์เพื่อความได้ ดังนั้นเย่เชียนจึงไม่ต้องการรู้สึกผิดต่อเธอหรือทำร้ายเธอเพราะท้ายที่สุดร่างกายของผู้หญิงคนนี้มีรอยแผลเป็นอยู่แล้วและไม่สามารถทนต่อความเจ็บปวดได้อีก

แม่ม่ายดำจือเหวินก็พลิกตัวและวางต้นขาของเธอเอาไว้บนร่างกายของเย่เชียนและตื่นขึ้นอย่างช้าๆ เมื่อเธอลืมตาขึ้นและเห็นว่าเย่เชียนมองมาที่เขาอย่างตั้งใจแล้วใบหน้าของเธอก็ดูเขินอายแปลกๆ และเธอก็พูดว่า “เธอตื่นแล้วเหรอ” ขณะที่เธอพูดเธอก็รีบขยับขาของเธอออกจากร่างกายของเย่เชียน

“เธอนอนต่อเถอะเดี๋ยวฉันจะไปทำอาหารให้” แม่ม่ายดำจือเหวินเอาผ้าเช็ดตัวมาพันรอบตัวเธอแล้วลุกขึ้นจากเตียง จากนั้นก็ถือเสื้อผ้าเดินไปที่ห้องน้ำซึ่งเห็นได้ชัดว่าเธอเดินอย่างยากลำบากและดูเหมือนว่าเมื่อคืนนี้จะบ้าไปแล้วจริงๆ เพราะจนถึงตอนนี้เธอยังคงมีความเจ็บปวดที่ช่วงล่างอยู่เลย

หลังจากมองดูแม่ม่ายดำจือเหวินออกมาจากห้องน้ำแล้วเย่เชียนก็จะไปอาบน้ำแต่งตัวเช่นกัน “ตื่นแล้วเหรอ..ทำไมไม่นอนต่ออีกสักหน่อยล่ะ..เมื่อคืน..” เมื่อพูดถึงเรื่องนี้แม่ม่ายดำจือเหวินก็กลืนคำพูดลงไปและหน้าของเธอก็ยิ่งเขินอายมากขึ้นไปอีก “ฉันไปทำกับข้าวก่อนนะ..เธอไปอาบน้ำก่อน”

เย่เชียนพยักหน้าแต่ไม่ได้พูดอะไรและเดินตรงเข้าไปในห้องน้ำเมื่อน้ำเย็นๆ ไหลผ่านร่างกายของเขาเย่เชียนก็รู้สึกสบายไปทั้งตัวและพลังปราณในร่างกายของเขาก็หมุนเวียนจนความอ่อนเพลียจากเมื่อคืนนี้หายไปทันที เย่เชียนรู้สึกชัดเจนว่าพลังปราณที่หมุนเป็นเกลียวในร่างกายของเขาเพิ่มขึ้นอย่างมากซึ่งทำให้เขาประหลาดใจเล็กน้อยและไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น หลังจากครุ่นคิดถึงเรื่องนี้เป็นเวลานานคำอธิบายเดียวก็คือเมื่อเขาอยู่กับแม่ม่ายดำจือเหวินเธอได้ส่งเสริมการพัฒนาของพลังปราณโดยไม่ได้ตั้งใจ

เย่เชียนก็อดไม่ได้ที่จะจินตนาการว่าเขาจะใช้วิธีนี้อีกในอนาคตเพราะในกรณีนี้พลังปราณของเขาจะได้เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว ซึ่ง หลังจากอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเย่เชียนก็เดินออกจากห้องน้ำและที่ประตูห้องครัวเขาก็เห็นแม่ม่ายดำจือเหวินที่กำลังมีความสุขและยุ่งอยู่กับการทำอาหาร ใจของฉัน

เห็นได้ชัดว่าแม่ม่ายดำจือเหวินอารมณ์ดีมากเพราะเธอฮัมเพลงขณะทอดไข่และเมื่อเห็นเย่เชียนเธอก็พูดด้วยรอยยิ้มว่า “รอก่อนมันใกล้จะเสร็จแล้ว”

เย่เชียนก็พยักหน้าแล้วเดินไปที่โต๊ะอาหารและนั่งลง อันที่จริงเย่เชียนปรารถนาชีวิตแบบนี้เมื่อเขาตื่นขึ้นทุกเช้าเขาหวังให้มีผู้หญิงทำอาหารเช้าให้เขากินและถึงแม้ว่ามันอาจจะดูน่าเบื่อแต่ก็เป็นความสุขชนิดหนึ่ง เพียงแค่ว่าความฝันแบบนี้ดูเหมือนห่างไกลสำหรับเย่เชียนเพราะเขายังมีอีกหลายสิ่งหลายอย่างที่ต้องทำและมีหลายสิ่งที่เขาปล่อยวางไม่ได้บางทีเขาก็สามารถมีชีวิตเช่นนี้ได้ก็ต่อเมื่อเขาประสบความสำเร็จอย่างแท้จริงและไม่มีข้อจำกัดใดๆ อีกต่อไป

ไม่นานนักแม่ม่ายดำจือเหวินก็เตรียมอาหารเช้าและนำแฮมกับไข่ดาวมาเสิร์ฟพร้อมกับนมสดร้อนๆ “มาเถอะ..นี่คือฝีมือการทำอาหารเช้าของฉัน” แม่ม่ายดำจือเหวินยื่นจานให้เย่เชียนและพูดด้วยรอยยิ้ม

เย่เชียนก็ก้มหน้าลงเล็กน้อยและกินอย่างช้าๆ ราวกับว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ อันที่จริงเขากำลังคิดที่จะพูดกับแม่ม่ายดำจือเหวินแต่คนฉลาดๆ อย่างเธอจะไม่รู้ได้อย่างไร ซึ่งมันยอมรับได้ยากเล็กน้อยดังนั้นเย่เชียนจึงพูดเรื่องอื่นๆ เพื่อต้องการเบี่ยงเบนความสนใจของเธอ

“พี่สาวเหวินวันนี้ผมจะต้องกลับแล้ว” หลังจากรับประทานอาหารเช้าเสร็จเย่เชียนก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วพูดว่า

แม่ม่ายดำจือเหวินที่กำลังพูดอย่างมีความสุขก็หยุดพูดกะทันหันเมื่อเธอได้ยินคำพูดของเย่เชียนและหลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง เธอก็พยักหน้าแล้วพูดว่า “อืม” เบาๆ และไม่ได้พูดอะไรอีก อย่างไรก็ตามมันมีความผิดหวังในสายตาของเธอจากนั้นแม่ม่ายดำจือเหวินก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วพูดว่า “ฉันรู้..ฉันไม่เป็นไร..ฉันจะไปส่งเธอเอง”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน