ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 879

ตอนที่ 879 ตัวตนที่แท้จริง

เย่เชียนไม่คาดคิดมาก่อนว่าซือจื้อจะมีตัวตนแบบนี้ซ่อนอยู่เบื้องหลังของเธอ ซึ่งเธอเป็นถึงตัวแทนของสำนักงานความมั่นคงแห่งชาติจีนจากนั้นเธอก็ได้เข้าร่วมCIAของสหรัฐอเมริกาและมันไม่ง่ายเลยจริงๆ อย่างไรก็ตามเย่เชียนก็เริ่มสับสนมากขึ้นเรื่อยๆ เพราะจุดประสงค์ของซือจื้อที่เข้าร่วมเครือน่านฟ้ากรุ๊ปนั้นคืออะไร? เป็นไปได้ไหมว่าเธอทำหน้าที่เป็นสายลับเชิงพาณิชย์ของประเทศสหรัฐอเมริกาและมาที่เครือน่านฟ้ากรุ๊ปเพื่อรวบรวมข้อมูลต่างๆ?

อย่างไรก็ตามสถานการณ์ที่อยู่ตรงหน้าเขามันดูไม่เหมือนเลยเพราะผู้หญิงคนนี้ฉลาดและลึกลับอย่างมาก ซึ่งถ้าหากหูวเค่อไม่บอกตัวตนที่แท้จริงของซือจื้อให้เขาฟังล่ะก็เย่เชียนก็คงไม่รู้จริงๆ ว่าผู้หญิงคนนี้เป็นสายลับและไม่รู้เลยว่าเขาจะรู้เมื่อไหร่ ดังนั้นมันจะต้องมีเหตุผลบางอย่างที่ผู้หญิงคนนี้ทำเช่นนี้

“ถ้าอย่างนั้นคุณจะบอกหวงฟู่ชิงเตี๋ยนเกี่ยวกับเธอหรือเปล่า” เย่เชียนถาม

“แล้วคุณล่ะคุณต้องการให้ฉันบอกเขามั้ย?” หูวเค่อหันมาถามเย่เชียน

เย่เชียนก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มอย่างขมขื่น “มันเกี่ยวอะไรกับผม..ถ้าคุณอยากพูดอะไรก็พูดมาเถอะแต่ถ้าไม่อยากพูดก็ไม่ต้องพูด”

“คุณนั่นแหละคิดยังไง? ..ถ้าฉันบอกผู้อำนวยการหวงฟู่ให้จับเธอมันจะไม่ทำร้ายจิตใจคุณเหรอ?” คำพูดของหูวเค่อเต็มไปด้วยความหึงหวง

เย่เชียนก็พูดด้วยรอยยิ้มว่า “รู้อะไรไหมผมชอบตอนที่คุณหึงจริงๆ ..คุณดูน่ารักมาก”

หูวเค่อก็เหลือบไปมองเย่เชียนแล้วพูดว่า “ฉันยังไม่รายงานผู้อำนวยการหวงฟู่ตอนนี้หรอกเพราะเรายังไม่รู้เลยว่าซือจื้อกำลังทำอะไรอยู่..เพราะถ้าเราไม่รู้ผู้อำนวยการหวงฟู่ก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี”

เย่เชียนพยักหน้าเล็กน้อยและพูดว่า “ไม่เป็นไร..ตอนนี้เราควรจะเน้นไปที่บริษัททะเลสี่ทิศและตระกูลชางกวนเพราะเราต้องจัดการเรื่องนี้โดยเร็วที่สุด..ผมได้คุยกับพี่หลันทางโทรศัพท์แล้วและตอนนี้ประเทศญี่ปุ่นก็มีปัญหาร้ายแรงอยู่..ส่วนชิงเฟิงก็หายตัวไปอีก..ดังนั้นผมต้องแก้ไขปัญหาที่นี่โดยเร็วที่สุดแล้วรีบไปที่ญี่ปุ่นทันที”

หูวเค่อก็ถึงกับตกใจและพูดด้วยความประหลาดใจว่า “มีอะไรผิดปกติที่ญี่ปุ่นงั้นเหรอ..มันร้ายแรงมากมั้ย?”

“มันร้ายแรงมากเพราะกองกำลังหลักและองค์กรต่างๆ ในประเทศญี่ปุ่นได้ยุติความแค้นต่อกันและรวมตัวกันแล้ว..ตอนนี้แก๊งเจ้าพ่อฝูชิงถูกทำลายอย่างสมบูรณ์แบบเมื่อไม่กี่วันก่อนและเซี่ยตงไป่หัวหน้าแก๊งก็ตายไปแล้วส่วนเซี่ยจือยี่ลูกสาวของเขาก็หายตัวไป” เย่เชียนพูด

หูวเค่อก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ๆ แล้วพูดว่า “ต้องชื่นชมประเทศญี่ปุ่นจริงๆ เพราะพวกเขาสามารถยุติความแค้นและความขับข้องใจต่อกันแล้วรวมตัวกันต่อต้านศัตรูของชาติ..แต่ทำไมคนในจีนมักจะต่อสู้กันเองอยู่เสมอเลยล่ะ? ..เช่นเดียวกับโลกศิลปะการต่อสู้โบราณของเรา..ทำไมเราต้องเข่นฆ่ากันอีก?”

เย่เชียนก็มองหูวเค่อด้วยความขมขื่นแล้วพูดว่า “ยัยโง่ที่จริงแล้วทุกประเทศก็มีจุดอ่อนเป็นของตัวเองกันทั้งนั้น..ทุกคนก็มีความปรารถนาอยู่ในใจและผู้คนมักได้รับอิทธิพลจากความปรารถนาอย่างง่ายดาย..จริงๆ แล้วสิ่งที่เกิดขึ้นในโลกศิลปะการต่อสู้โบราณนั้นไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรและผมก็รู้สึกว่าลัทธิมารนั้นไม่ได้แย่เพราะอย่างน้อยๆ ผมก็คิดอย่างนั้น..ซึ่งในกรณีของประเทศญี่ปุ่นต่อให้พวกเขาจะรวมตัวกันก็จริงแต่แล้วยังไง? ..ความจริงก็คือความจริงเพราะพวกเขายังมีควาแค้นต่อกันอยู่ดีและสักวันพวกนั้นจะแตกออกและสงครามครั้งใหญ่ก็จะเกิดขึ้น..เพราะงั้นอย่าหวังพึ่งความโกรธของคนอื่นมากเกินไปจนทำลายศักดิ์ศรีของตัวเอง”

“แล้วตอนนี้เซี่ยจือยี่กับชิงเฟิงอยู่ที่ไหน..พวกเขาเป็นอันตรายหรือเปล่า?” หูวเค่อพูด

“เรายังไม่เจอเบาะแสของพวกเขาเลยแต่ผมคิดว่าถึงแม้ว่าชิงเฟิงจะทำอะไรไร้สาระอยู่ตลอดเวลาแต่เขาก็รู้ถึงความสำคัญเช่นกัน..ผมเชื่อว่าเขาสามารถปกป้องและดูแลตัวเองได้..ก่อนหน้านี้ผมติดต่อแจ็คไปแล้วและเขาจะส่งเจ้าหน้าที่หน่วยข่าวกรองของเขี้ยวหมาป่าแทรกซึมเข้าไปยังประเทศญี่ปุ่นเพื่อสืบข้อมูลต่างๆ และคืนนี้ม่อหลงก็จะขึ้นเครื่องบินและบินตรงไปยังญี่ปุ่นอีกด้วย” เย่เชียนพูด

“ตอนนี้เลย? ..มันจะไม่อันตรายเกินไปเหรอ” หูวเค่อพูด

“ถ้าเป็นคนอื่นผมจะกังวลมากแต่กรณีของม่อหลงผมก็โล่งใจเพราะเขาเป็นคนที่ระมัดระวังมากที่สุดในบรรดาพี่น้องเขี้ยวหมาป่าและใจเย็นมากที่สุด..นอกจากนี้ยังมีสมาชิกระดับแนวหน้าของเขี้ยวหมาป่าไปกับเขาด้วยเพราะงั้นผมเชื่อว่าพวกเขาจะไม่มีปัญหาอะไร” เย่เชียนพูดต่อ “ด้วยเหตุนี้ผมจึงต้องรีบแก้ปัญหาเรื่องของที่นี่โดยเร็วที่สุดและรีบไปที่ญี่ปุ่นเพื่อสมทบกับพวกเขา”

“คุณรู้มั้ยว่าตอนนี้ภาระของคุณหนักมากแค่ไหน..คุณไม่ได้แค่อยู่เพื่อตัวเองคุณยังมีพวกเราและหลินเอ๋อร์กับห่าวหรานอีก..ยิ่งไปกว่านั้นพี่น้องเขี้ยวหมาป่าทุกคนก็ต้องการคุณเหมือนกัน” หูวเค่อพูด

เย่เชียนก็ยิ้มเล็กน้อยโดยรู้ว่าหูวเค่อหมายถึงอะไรเพราะเธอยังคงกังวลเกี่ยวกับการต่อสู้ของเขากับไป๋ฮวยอยู่ “ยัยโง่หยุดคิดเรื่องไร้สาระได้แล้ว” เย่เชียนพูดต่อ “ไม่มีใครสามารถเข้ามาแทรกแซงเรื่องระหว่างผมกับไป๋ฮวยได้และไม่มีใครสามารถช่วยได้เลย..เขารู้จักผมและผมก็รู้จักเขาด้วย..ปัญหาระหว่างเราต้องแก้ไขได้ด้วยตัวเองเท่านั้น..อย่างไรก็ตามมีสิ่งหนึ่งที่สำคัญมากคือเราต้องทำให้คืนนี้ให้ดีที่สุด..ไม่งั้นหากผมต้องตายไปจริงๆ ผมคงตายตาไม่หลับ” ขณะที่เย่เชียนพูดเขาก็ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์และความหมายในสายตาของเขาก็ชัดเจนมาก

หูวเค่อมองเย่เชียนอย่างดุเดือดและหน้าแดงขึ้นโดยไม่ได้ตั้งใจ ซึ่งเธอก็รู้สึกปลื้มปีติในใจอย่างมากเพราะเธอเองก็รอวันนี้มานานแล้วและในที่สุดวันนี้ก็มาถึงจนได้และหัวใจของเธอก็ประหม่าอย่างอธิบายไม่ถูก

ที่ประตูร้านอาหารหลังจากมองดูเย่เชียนกับหูวเค่อขับรถออกไปแล้ว ซือจื้อก็อดยิ้มไม่ได้และพึมพำว่า “สาวน้อย..ในที่สุดเธอก็พบเจอกับความสุขแล้ว..ยินดีด้วยยัยน้องสาว”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน