ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 887

ตอนที่ 887 เด็กอัจฉริยะ

คืนนั้นเย่เชียนก็บินตรงไปยังเมืองเซี่ยงไฮ้ ส่วนเฟิงหลานกับหลี่เหว่ยก็บินไปยังมาเก๊าทันที ซึ่งในเช้าวันรุ่งขึ้นเมื่อเย่เชียนมาถึงเมืองเซี่ยงไฮ้และหลังจากลงจากเครื่องบินเย่เชียนก็โทรไปหาหลินโรวโร่ว ซึ่งเธอเดินทางไปยังพื้นที่ภูเขาอันห่างไกลทางภาคตะวันตกเพื่อบริจาคเงินให้ในโครงการและมูลนิธิกองทุนเพื่ออนาคต

จากนั้นเย่เชียนก็โทรหาฉินหยูเพราะเขาคิดถึงลูกชายที่น่ารักของเขา ซึ่งตั้งแต่เย่ห่าวหรานเกิดมาเย่เชียนก็ไม่ได้อยู่กับลูกของเขาเลย จากสนามบินเย่เชียนก็นั่งแท็กซี่และตรงไปยังบ้านทันที เมื่อเย่เชียนมาถึงบ้านฉินหยูก็รออยู่ที่ประตูพร้อมกับจับมือเย่ห่าวหรานด้วยรอยยิ้มที่มีความสุขบนใบหน้าของเธอ

ในเวลาที่เหลือน้อยกว่าหนึ่งเดือนก่อนที่จะถึงวันแห่งการต่อสู้ชี้ชะตาระหว่างเขากับไป๋ฮวยนั้นเย่เชียนก็ไม่เลยรู้ว่าเขาจะรอดจากการต่อสู้ครั้งนี้หรือไม่ ดังนั้นเย่เชียนจึงต้องการกลับมายังเมืองเซี่ยงไฮ้เพื่อพบหน้าครอบครัวคนที่เขารักและลูกๆของเขา ซึ่งมันเป็นความรู้ถึงที่อยู่ระหว่างความเป็นกับความตาย

เด็กน้อยยังคงหวาดกลัวเย่เชียนอยู่เพราะท้ายที่สุดเขาก็ใช้เวลาอยู่กับเย่เชียนน้อยเกินไปและเมื่อเห็นเย่เชียนเอื้อมมือไปกอดเขาก็กลัวและซ่อนตัวอยู่ในอ้อมแขนของฉินหยู เย่เชียนก็ยิ้มอย่างช่วยไม่ได้และพูดว่า “เด็กน้อยเอ๋ย..ฉันเป็นพ่อของหนูนะ..ถ้าทำแบบนั้นระวังจะโดนตีก้นเอานะ”

ฉินหยูก็ฉีกยิ้มเหมือนภรรยาที่แสนดีแล้วพูดว่า “ห่าวหรานคงกลัวคุณน่ะเพราะเขายังไม่คุ้นเคยกับคุณ..อย่าแปลกใจเลย”

เย่เชียนก็พูดด้วยรอยยิ้มว่า “เด็กคนนี้ดูไม่เหมือนผมเลย..ดูสิเขากลัวแม้กระทั่งพ่อของเขา..ผมให้กำเนิดลูกชายที่ขี้ขลาดได้ยังไงกันเนี่ย”

“เขาเหมือนเธอนิดหน่อย..เขาอารมณ์ดีอยู่ตลอดเวลา” ฉินหยูพูด

“จริงเหรอ..ฮ่าๆ” เย่เชียนหัวเราะและพูดต่อ “ไปกันเถอะเข้าไปข้างในกัน” ขณะที่เย่เชียนพูดเขาก็กอดฉินหยูและเดินเข้าไปในบ้าน “แล้วหลินหลินอยู่ที่ไหน?..เธอไปโรงเรียนหรือเปล่า” เย่เชียนถาม

“วันนี้มีกิจกรรมนอกหลักสูตรที่โรงเรียนของพวกเขาจัดขึ้นและรถโรงเรียนก็มารับเธอแต่เช้าแล้ว” ฉินหยูพูด “เดี๋ยวตอนเที่ยงกิจกรรมก็น่าจะเลิกแล้ว”

เย่เชียนก็พยักหน้าเล็กน้อยและเหลือบมองฉินหยูแล้วพูดว่า “ฉินหยู..ขอบคุณที่เหนื่อยมาโดยตลอดนะ..คุณไม่เพียงแค่ต้องดูแลห่าวหรานแต่ยังดูแลหลินหลินอีกด้วย”

“ไม่เป็นไรนั่นคือสิ่งที่ฉันควรทำ” ฉินหยูพูด “หลินหลินน่ะฉลาดมากเพราะงั้นเธอไม่ต้องกังวลเรื่องนี้หรอก..แต่เด็กคนนี้เอาแต่ร้องไห้ทั้งวันฉันเริ่มจะรำคาญนิดหน่อยแล้ว” หลังจากหยุดไปชั่วขณะฉินหยูก็พูดต่อ “ทำไมเธอถึงกลับมาตอนนี้ล่ะ?..เรื่องที่ปักกิ่งเรียบร้อยแล้วเหรอ?”

“ยังเลย..ผมจะไปมาเก๊าเพราะงั้นผมก็เลยแวะมาหาคุณก่อน..ผมคิดถึงคุณมาก” เย่เชียนพูดเบาๆ

“ฉันก็คิดถึงเธอเหมือนกัน” ฉินหยูพูดเบาๆ “โรวโร่วเพิ่งจะเดินทางไปหยุนนานเมื่อวานนี้เองเพื่อเตรียมวางศิลาฤกษ์ของมูลนิธิกองทุนเพื่ออนาคต..ถ้าคุณกลับมาเมื่อวันก่อนคุณก็ได้เจอเธอแล้ว”

“ผมโทรไปหาเธอแล้วตอนที่ผมลงจากเครื่องบิน” เย่เชียนพูด “หลายปีมานี้คุณเหนื่อยมาก..คุณให้ผมมามากมายและผมก็ไม่รู้จะตอบแทนคุณยังไง..หากเราพบกันชีวิตหน้าผมจะแต่งงานกับคุณอีกครั้ง”

“เธอเป็นคนโลภมาก..เธอยังต้องการมีภรรยาหลายคนในชีวิตหน้าอีกงั้นเหรอ” ฉินหยูพูดด้วยรอยยิ้ม

เย่เชียนก็พูดด้วยรอยยิ้มว่า “ที่นี่น่าเบื่อจริงๆ..ผมไม่ได้อยู่กับลูกมานานแล้วเพราะงั้นเราออกไปเดินเล่นกันเถอะ”

ว่ากันว่าผู้หญิงจะเปลี่ยนไปมากหลังแต่งงานนั้นจริงหรือไม่ ในอดีตฉินหยูนั้นเต็มไปด้วยความเลือดร้อนอยู่ในกระดูกของเธอ แต่ตอนนี้เธอแสดงความอ่อนโยนของผู้หญิงออกมาตลอดเวลาจนเธอดูเหมือนภรรยาและแม่ที่ดี เธอแตกต่างไปอย่างสิ้นเชิงจากเมื่อก่อน เย่เชียนก็รู้สึกได้ถึงแม้ว่าฉินหยูจะไม่ได้พูดเย่เชียนก็รู้ว่ามันมีอะไรเปลี่ยนแปลงไปและดูเหมือนว่าเธอจะมีความลับบางอย่างซ่อนอยู่ในหัวใจของเธอ อย่างไรก็ตามเนื่องจากไม่ต้องการพูดเย่เชียนจึงไม่อยากถามอะไรใดๆ เพราะไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเย่เชียนก็ยังคงเชื่อในตัวของฉินหยูและความรักที่เธอมีต่อตัวเอง ไม่งั้นเธอคงจะไม่มีวันมีลูกกับตัวเองอย่างแน่นอน

“ห่าวหรานหนูอยากไปเที่ยวเล่นที่ไหนพ่อจะพาหนูไปเอง” ฉินหยูก้มศีรษะลงและมองเด็กผู้ชายตัวน้อยๆในอ้อมแขนของเธอแล้วถาม

“แล้วแม่จะไปมั้ย?” เย่ห่าวหรานถาม

“แน่นอนแม่จะไปด้วย” ฉินหยูตอบด้วยรอยยิ้ม

“ถ้าแม่ไปหนูก็ไป” เย่ห่าวหรานถามต่อ “แม่จ๋า..คนนี้เป็นพ่อของหนูหรอ?”

“ใช่..พ่อคือพ่อของลูก” เย่เชียนตอบอย่างรวดเร็วแต่ทันทีที่คำพูดออกมาเย่เชียนก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติและอดไม่ได้ที่จะยิ้มอย่างขมขื่นแล้วรีบพูดอย่างเร่งรีบว่า “นี่พ่อเองเป็นสามีของแม่ของหนู..เป็นพ่อของหนู..เป็นคนให้หนูเกิดมา..โถ่เอ๊ยผมจะอธิบายเรื่องนี้ยังไงดี?..เป็นไปได้ไหมที่จะให้เขาเรียนเรื่องครอบครัว?”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน