ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 933

ตอนที่ 933 เป้าหมายใหม่

เย่เชียนไม่ได้พูดและทัศนคติของเขาก็เฉยเมยมากเนื่องจากเขาได้ตัดสินใจที่จะมอบซงเจิ้งหยวนให้กับฮัวหยาซินแล้ว ดังนั้นสำหรับวิธีจัดการก็เป็นเรื่องของฮัวหยาซินในการตัดสินใจ ด้วยเหตุนี้เย่เชียนจะไม่ถามอะไรใดๆและเมื่อเห็นเย่เชียนเดินเข้ามาหลี่เหว่ยกับเฟิงหลานก็ทักทายเขาอย่างรวดเร็ว “บอสไม่เป็นไรใช่มั้ย?” หลี่เหว่ยถามด้วยความเป็นห่วงและเฟิงหลานก็มองอย่างเป็นห่วงเช่นกัน

เย่เชียนก็ส่ายหัวแล้วพูดว่า “ไม่เป็นไรแค่แผลมันอักเสบนิดหน่อยเดี๋ยวได้พักก็หายไม่ต้องห่วง..แต่โชคดีเพราะถ้ามันลึกไปอีกนิดเดียวมันจะไปโดนเส้นประสาทที่แขน”

หลี่เหว่ยกับเฟิงหลานก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกและหลี่เหว่ยก็หันไปมองซงเจิ้งหยวนอย่างดุเดือด “ถึงแม้ว่าบอสจะไม่ทำอะไรแกแต่ฉันก็คงจะปล่อยแกไปไม่ได้หรอก..โชคดีที่แขนของบอสไม่เป็นอะไรไม่งั้นแกได้ตายแน่..ฉันไม่สนใจหรอกว่าสำนักหยุนหยานเหมินจะทำอะไรเพราะถ้าบอสต้องเสียแขนไปแกต้องชดใช้ด้วยชีวิตเท่านั้น”

“หลี่เหว่ย..บอสว่ายังไงก็ว่าตามนั้น!” เฟิงหลานพูด

“นั่นเป็นเพราะบอสเห็นแก่พี่สะใภ้เพราะงั้นมันคือหน้าที่ของพวกเราที่ต้องแก้แค้นให้บอส” หลี่เหว่ยพูด “ถึงมันจะเป็นการส่วนตัวไปหน่อยก็เถอะแต่มันทำร้ายบอส..ยิ่งไปกว่านั้นมันสมรู้ร่วมคิดกับพวกนินจาญี่ปุ่นซึ่งเป็นเรื่องที่ให้อภัยไม่ได้..ฉันไม่สนว่าคนอื่นจะคิดยังไงแต่มันต้องตายเท่านั้น!”

“หลี่เหว่ยตั้งแต่ฉันตกลงมอบซงเจิ้งหยวนให้กับอาจารย์ฮัวแล้วเพราะงั้นมันก็เป็นหน้าที่ของสำนักหยุนหยานเหมินที่จะตัดสินใจ..อย่าพูดอะไรมากไปกว่านี้เลย” เย่เชียนพูด “หลี่เหว่ยจำเอาไว้นะไม่ว่าอาจารย์ฮัวจะจัดการกับเขายังไงนายก็อย่าสร้างปัญหาเลย..ถึงอาจารย์ฮัวจะปล่อยซงเจิ้งหยวนไปนายก็ห้ามทำอะไรรู้มั้ย?”

หลี่เหว่ยทำหน้ามุ่ยและหยุดพูดแต่ดวงตาของเขาก็จับจ้องไปที่ซงเจิ้งหยวนและต็มไปด้วยเจตนาฆ่า แต่ตอนนี้เย่เชียนได้พูดแล้วดังนั้นถึงแม้ว่าหลี่เหว่ยจะไม่เต็มใจเขาก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี

“เค่อเอ๋อร์พูดถูกแล้ว..ห้ามไว้ชีวิตซงเจิ้งหยวนเด็ดขาดเพราะถึงแม้ว่าเธอจะปล่อยมันไปแต่กฎหมายระดับชาติก็ไม่สามารถปล่อยมันไปได้อยู่ดี” หวงฟู่ชิงเตี๋ยนพูด

“ท่านอาจารย์อย่าฆ่าผม..ผมผิดไปแล้วและผมจะไม่ทำอีกแล้ว” ซงเจิ้งหยวนพูด “ผมถูกหลอกใช้..พวกนินจาญี่ปุ่นมันหลอกใช้ผม..ผมเองก็ไม่อยากทำแบบนี้เหมือนกัน..อาจารย์ไว้ชีวิตผมเถอะ”

อันที่จริงฮัวหยาซินนั้นได้ตัดสินใจในใจแล้วและไม่ว่าเธอจะรักลูกศิษย์คนนี้มากแค่ไหนและถึงแม้ว่าเธอจะถือว่าเขาเป็นเหมือนลูกชายของเธอเองก็ตามแต่เธอก็ไม่สามารถไว้ชีวิตซงเจิ้งหยวนได้ เขาเป็นคนทำให้ลูกศิษย์ทั้งหมดของสำนักหยุนหยานเหมินเสียชีวิตเพราะฉะนั้นเธอจะปล่อยเขาไปได้อย่างไร? เธอหาข้ออ้างให้ตัวเองเพื่อปล่อยซงเจิ้งหยวนไปไม่ได้จริงๆ ในยุคสมัยแรกๆของการก่อตั้งสาธารณรัฐประชาชนจีนนั้นรัฐบาลกลางและสมาชิกระดับสูงของโลกศิลปะการต่อสู้จีนโบราณเหล่านี้ก็ได้ตกลงกันว่าตราบใดที่ไม่เกี่ยวข้องกับผลประโยชน์ของประเทศและไม่กระทบประเทศชาติล่ะก็ทางรัฐบาลจะปล่อยให้พวกเขาจัดการสิ่งต่างๆเอง อย่างไรก็ตามครั้งนี้ซงเจิ้งหยวนได้สมรู้ร่วมคิดกับประเทศญี่ปุ่นเพื่อสร้างปัญหาระดับชาติเช่นนี้ดังนั้นกฎหมายระดับชาติก็จะไม่ปล่อยซงเจิ้งหยวนไปอยู่ดี

เมื่อมองไปที่ซงเจิ้งหยวนแล้วฮัวหยาซินก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆและพูดว่า “เจิ้งหยวนไม่ใช่ว่าฉันไม่อยากปล่อยแกไปแต่ฉันไม่สามารถปล่อยแกไปได้..ไม่งั้นฉันในฐานะเจ้าสำนักจะมีหน้าไปพบบรรพบุรุษของสำนักหยุนหยานเหมินได้ยังไง?..นั่นจะยุติธรรมกับพี่น้องที่ตายไปยังไง?”

“ไม่อาจารย์..อย่าฆ่าผม..ผมจะไม่ทำอีกแล้ว..คราวนี้ได้โปรดยกโทษให้ผมด้วย” ซงเจิ้งหยวนคร่ำครวญและใบหน้าเต็มไปด้วยน้ำตาและน้ำมูกอย่างน่าสมเพช

“หึ!” ฮัวหยาซินถอนหายใจเบาๆแล้วหันไปมองหวงฟู่ชิงเตี๋ยนแล้วเดินเข้าไปในบ้าน ความหมายชัดเจนอยู่แล้วคือการมอบซงเจิ้งหยวนให้กับหวงฟู่ชิงเตี๋ยนเพราะซงเจิ้งหยวนคือเด็กที่เธอโตมากับการเลี้ยงดูของเธอดังนั้นเธอจึงไม่สามารถทำใจยอมรับได้

“พามันออกไปซะ!” หวงฟู่ชิงเตี๋ยนออกคำสั่งและคนของหน่วยมังกรซ่อนเล็บก็จับตัวหวงฟู่ชิงเตี๋ยนออกไป จากนั้นก็หันไปมองฮัวหยาซินที่ดูเศร้าโศกและเขาก็ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ “เค่อเอ๋อร์เข้าไปข้างในและดูแลอาจารย์ของคุณสิ!” เย่เชียนเหลือบมองหูวเค่อแล้วพูด จากนั้นหูวเค่อก็เดินตามฮัวหยาซินไป

“เย่เชียนออกไปคุยกันหน่อย” หวงฟู่ชิงเตี๋ยนพูดแล้วหันหลังเดินไปที่ห้องถัดไป เมื่อได้ยินเช่นนั้นเย่เชียนก็ยักไหล่แล้วเดินตามไปส่วนหลี่เหว่ยกับเฟิงหลานก็ไปเช่นกัน

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน