ยอดนักรบจอมราชัน นิยาย บท 970

970 /1358

ตอนที่ 970 อากับหลานพบกันเมื่อสายไป

ภายในบ้านม่อหนานก็นั่งอยู่บนโซฟาคนเดียวและขมวดคิ้วกับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อเร็วๆ นี้แต่ก็ดูโล่งใจเพราะหลายปีที่ผ่านมาเขาคิดที่จะแก้แค้นอยู่ตลอดเวลาแต่ความปรารถนาอันแรงกล้านี้ทำให้เขาหวาดกลัวอยู่ในใจเล็กน้อยแต่เมื่อทุกสิ่งที่เขาสร้างขึ้นมาอย่างเหน็ดเหนื่อยถูกทำลายไปเขาก็รู้สึกโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก

เมื่อไตร่ตรองถึงสิ่งที่เขาทำในช่วงหลายปีที่ผ่านมาม่อหนานก็รู้ว่าเขาผิดและเขาก็ไม่ควรที่เกลียดชังหรือเคียดแค้นใคร สงครามในสมัยก่อนที่เขาได้ฟังจากเจ้าซือเหลาในคืนนั้นจริงๆ แล้วเขาก็เชื่ออย่างสุดซึ้งและเขาก็รู้ว่าสิ่งที่จ้าวซือเหลาพูดนั้นเป็นความจริง อย่างไรก็ตามเขาก็นึกไม่ออกเลยว่าเมื่อเขาสูญเสียความปรารถนาที่จะแก้แค้นไปแล้วเขาจะต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปได้อย่างไร

เมื่อเห็นเย่เชียนและม่อหลงเดินเข้ามาจากนอกประตูม่อหนานก็อดไม่ได้ที่จะฉีกยิ้มและพูดว่า “ในที่สุดพวกแกก็มาที่นี่สักที”

เย่เชียนก็อดไม่ได้ที่จะตกตะลึงเพราะดูเหมือนว่าม่อหนานรู้อยู่แล้วว่าเขาจะมาที่นี่ ซึ่งดูเหมือนว่าจะไม่มีใครในที่นี้ยกเว้นม่อหนานซึ่งทำให้เย่เชียนสับสนอย่างมาก เมื่อมองไปที่ชายตรงหน้าม่อหลงก็อดไม่ได้ที่จะสั่นสะท้านเพราะนี่เป็นญาติเพียงคนเดียวของเขาในโลกใบนี้และเป็นอาแท้ๆ ของเขาเอง

“ท่านอา!” ม่อหลงตะโกนออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นๆ และสีหน้าของเขาก็ดูประหม่าและตื่นเต้นอย่างเห็นได้ชัด ส่วนเย่เชียนที่เห็นแบบนี้เขาก็ตบไหล่ของม่อหลงเบาๆ

เมื่อได้ยินเช่นนั้นม่อหนานก็อดไม่ได้ที่จะสั่นสะท้านและมองไปที่ม่อหลงซึ่งดูคุ้นเคยมากแต่เขาก็ไม่เคยเจอที่ไหนมาก่อนแต่มีความรู้สึกคุ้นเคยและความผูกพันในใจลึกๆ และเห็นได้ชัดว่ามีภาพที่คุ้นเคยอยู่ระหว่างใบหน้าของม่อหลง “เอ็ง!..เอ็งคือหลงเอ๋อร์หรือเปล่า?” ม่อหนานพูดด้วยความไม่อยากจะเชื่อ

ม่อหลงก็พยักหน้าอย่างหนักหน่วงและพูดว่า “ท่านอา..คุณคือท่านอาจริงๆ เป็นท่านอาจริงๆ สินะ..ท่านอายังมีชีวิตอยู่จริงๆ ด้วย” หัวใจของม่อหลงก็รู้สึกยินดีอย่างควบคุมไม่ได้เพราะตลอดหลายปีที่ผ่านมาเขาเฝ้ารอวันนี้มานับครั้งไม่ถ้วนและเขาก็หวัง ว่าเขาจะได้เจอครอบครัวอีกครั้ง อย่างไรก็ตามเขารู้ดีว่าในสงครามภายในสำนักครั้งนั้นสมาชิกในครอบครัวของเขาทั้งหมดล้มตายจนหมดและเมื่อเขาสืบข่าวของสำนักม่อจื๊อในประเทศที่ญี่ปุ่นเขารู้สึกประหลาดใจเป็นอย่างยิ่งโดยคิดว่ามันเป็นของขวัญล้ำค่าที่สุดที่พระเจ้าได้ทิ้งเอาไว้ให้เขา

ม่อหนานสูดลมหายใจเข้าลึกๆ และพูดว่า “ฉันคิดว่าหลานชายของฉันตายไปตั้งนานแล้วซะอีก” จากนั้นเขาก็หันไปมองที่เย่เชียนและพูดว่า “เอ็งคือราชาหมาป่าเย่เชียนผู้นำขององค์กรทหารรับจ้างเขี้ยวหมาป่าใช่มั้ย? ..ช่างเหมือนพ่อของเอ็งจริงๆ ..ฉันยังจำตอนที่ฉันได้สู้กับพ่อของเอ็งเป็นเวลาสามวันสามคืนได้และสุดท้ายฉันก็แพ้พ่อของเอ็งไปเพียงแค่กระบวนท่าเดียว..แต่มันก็เกียรติสูงสุดในชีวิตของฉันที่เคยได้ต่อสู้กับพ่อของเอ็ง..แต่ทว่าฉันไม่ได้คาดหวังเลยว่าหลังจากยี่สิบปีผ่านไปฉันจะได้ต่อสู้กับลูกชายของเขาด้วยและมันก็จบลงด้วยความพ่ายแพ้อีกครั้ง..ทุกสิ่งทุกอย่างมันคงถูกกำหนดเอาไว้แล้วจริงๆ สินะ”

เย่เชียนกับม่อหลงก็มองหน้ากันและไม่เข้าใจว่าม่อหนานหมายถึงอะไร แน่นอนว่าพวกเขาทั้งหมดหวังว่าจะกลับตัวกลับใจได้เพราะถ้าเขาบ้าคลั่งขึ้นมาจริงๆ เย่เชียนจะต้องทำอย่างไรและม่อหลงจะจัดการอย่างไร? ยิ่งไปกว่านั้นด้วยความแข็งแกร่งของม่อหนานในตอนนี้ทั้งเย่เชียนและม่อหลงก็ไม่สามารถต้านทานได้ ดังนั้นทั้งสองจึงค่อยๆ เดินไปที่ฝั่งตรงข้ามของม่อหนานและนั่งลงจากนั้นก็มองม่อหนานที่อยู่ข้างหน้าเขาด้วยความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้

“ท่านอาคุณฆ่าอาจารย์จ้าวจริงๆ เหรอ” ม่อหลงถามหลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง

ม่อหนานก็พยักหน้าและพูดว่า “ใช่ฉันฆ่าเขาไปแล้ว”

“ทำไมล่ะ” ม่อหลงถาม

“ทำไมงั้นเหรอ? ..หืม..ถ้าไม่ใช่เพราะเขาแล้วตู้ฟู่เหว่ยจะประสบความสำเร็จได้ยังไง..ถ้าลูกศิษย์หมิงม่อไม่หนีไปตอนนั้นเรื่องทั้งหมดคงจะไม่เป็นแบบนี้..ตอนนั้นเอ็งยังเด็กและไม่รู้ด้วยซ้ำว่าสงครามครั้งนั้นโหดร้ายแค่ไหน..ฉันเห็นด้วยตาตัวเองเลยว่าครอบครัวของเราล้มตายกันอย่างน่าอนาถ..ถ้าลูกศิษย์หมิงม่อไม่ถอนตัวหนีไปล่ะก็ตระกูลม่อของเราจะจบลงแบบนี้ได้ยังไง เมื่อฉันคลานออกมาจากความตายฉันก็สาบานเอาไว้แล้วว่าจะฆ่าพวกเขาทุกคนเพื่อให้พวกเขาสำนึกในสิ่งที่พวกเขาทำในตอนนั้น” ม่อหนานพูด “ไม่เพียงแค่ลูกศิษย์ทั้งหมดของสำนักม่อจื๊อแต่ยังเป็นคนหน้าซื่อใจคดในโลกศิลปะการต่อสู้จีนโบราณอีกด้วยเพราะเมื่อตอนที่ปู่ของเอ็งและพ่อของเอ็งยังอยู่นั้นสำนักม่อจื๊อของเราก็รุ่งโรจน์และพวกเขาก็เอาแต่ประจบสอพลอแต่หลังจากสิ่งที่เกิดขึ้นกับสำนักม่อจื๊อพวกเขากลับเผิกเฉยเพราะงั้นพวกเขาควรถูกลงโทษ”

“ท่านอาครับอาจารย์จ้าวบอกผมว่าเหตุผลที่สาวกหมิงม่อทำแบบนั้นก็เพราะว่าพวกเขาเชื่อฟังคำสั่งของท่านปู่..เพราะงั้นท่านอาจะตำหนิพวกเขาไม่ได้” ม่อหลงพูด

“บางทีเอ็งอาจจำโศกนาฏกรรมครั้งนั้นไม่ได้แต่ฉันจำได้แม่นและเมื่อนึกถึงญาติที่ตายไปต่อหน้าต่อตาแล้วในใจฉันก็เต็มไปด้วยความเกลียดชังและความแค้นและฉันก็ไม่สนหรอกว่าพวกเขาจะมีเหตุผลอะไร..แต่พวกเขาทั้งหมดต้องชดใช้ในสิ่งที่ทำลงไป และความตายก็เป็นทางเดียวที่พวกเขาสามารถชดใช้ให้กับตระกูลม่อของเราได้” ม่อหนานพูดต่อ “แต่ทว่าเอ็งก็รอดออกมาได้และยังมีชีวิตอยู่เพราะงั้นอาดีใจมาก..แบบนี้สำนักม่อจื๊อของเราจะต้องกลับมารุ่งโรจน์ได้อย่างแน่นอนด้วยฝีมือของเอ็ง..อาเชื่อว่าเอ็งทำได้เพราะงั้นอาจะไม่รู้สึกเสียใจเลยหากเอ็งเป็นคนปลิดชีพของอา”