ย่างก้าวสู่วิถีเซียน นิยาย บท 1

ตอนที่ 1 แต่งภรรยา

เมืองสวีเจียฟาง

ยามสนธยามาเยือน ท้องฟ้าก็เริ่มมืด ทั่วทั้งเมืองถูกปกคลุมด้วยหมอกสีขาวบาง

บริเวณลานเล็กซึ่งห้อมล้อมด้วยกำแพงดินสีเทากระจ่าง ประตูถูกผลักออกเชื่องช้าขณะชายอายุราวยี่สิบเดินเข้าไปในบ้าน เขาสวมชุดคลุมสีเขียว รูปร่างสูงโปร่ง หน้าตาหล่อเหลา มือข้างหนึ่งถือถุงยา ส่วนอีกข้างกุมช่วงเอว

เขาคือสวี่หยางผู้เป็นเจ้าของบ้านหลังนี้

เดิมเขาเป็นชายหนุ่มธรรมดาบนโลก แต่กลับถูกส่งมาที่นี่เพราะชะตาต้องกันกับรถบรรทุก

ครั้นสวี่หยางปิดประตู เขาก็มองดูกำแพงบ้านทั้งสี่ด้านแล้วหัวเราะเยาะ “ไหนบอกว่านักเดินทางข้ามเวลาที่เสียพ่อแม่จะมีนิ้วทอง*[1] กันทุกคน? เวลาก็ล่วงเลยมาสามวันแล้ว เหตุใดข้าถึงยังไม่มีอีก?”

จุดเริ่มต้นดาษดื่น ไร้พ่อแม่ ครอบครัวยากจน คุณสมบัติธรรมดา พอย่างเข้ายี่สิบก็เป็นเพียงผู้บำเพ็ญมนุษย์ขอบเขตกลั่นลมปราณระดับสอง

“เอาเถอะ ไม่มีก็คือไม่มี หากตั้งใจทำนาให้ดี อย่างน้อยก็ไม่อดตาย”

แม้จะไร้พรสวรรค์แต่ก็ยังมีบ้านและทุ่งนา โดยที่ดินแห่งนี้เช่ากับตระกูลสวีผู้บำเพ็ญเซียน และเมื่อไม่นานมานี้ยังมีหญ้าหลิงเฉ่ากองหนึ่งที่พร้อมเก็บเกี่ยว ถึงตอนนั้นเขาจะสามารถขายมันได้ในราคามากกว่าหินวิญญาณยี่สิบก้อน

หลังจากนั้น เขาก็จะพยายามหาภรรยาโดยไว

เพราะคุณสมบัติต่ำเกินกว่าจะพึ่งพาตน จึงไม่มีทางเลือกนอกจากพึ่งพาคนรุ่นต่อไป โดยตอนนี้เขาอยากให้กำเนิดทายาทผู้มีคุณสมบัติที่ดีกว่าโดยเร็ว รวมถึงตระเตรียมลู่ทางในช่วงที่ยังสามารถหาหินวิญญาณได้

“แต่ดูจากสภาพแล้ว ให้แต่งงานกับผู้บำเพ็ญเซียนหญิงที่มีรากฐานวิญญาณคงเป็นไปไม่ได้ มีแต่ต้องแต่งงานกับมนุษย์เท่านั้น”

สวี่หยางส่ายหน้าอย่างช่วยไม่ได้

ความจริงแล้วร่างเดิมมีเพื่อนสมัยเด็กคนหนึ่งชื่อหวงเสี่ยวเหมย ซึ่งทั้งสองเคยแอบหมั้นหมายกันมาก่อน!

แต่น่าเสียดายที่หลังจากเติบใหญ่ สำนักชิงหยางก็มองเห็นค่าของหวงเสี่ยวเหมย ทำให้นางก้าวเข้าสู่สำนักอันยิ่งใหญ่

ร่างเดิมไม่อาจตัดใจได้ จึงอยากไปพบหน้าที่สำนัก แต่สุดท้ายก็ถูกศิษย์ของสำนักชิงหยางทำร้ายจนบาดเจ็บ เมื่อกลับถึงบ้านก็ไม่อาจทนพิษบาดแผลได้ก่อนจะถึงแก่ความตาย ด้วยเหตุนี้สวี่หยางจึงได้เข้ามาสู่ร่างดังกล่าว

เมื่อคิดถึงตรงนี้ เขาจึงเอามือแตะช่วงเอว ในที่สุดอาการบาดเจ็บก็ดีขึ้นหลังจากผ่านมาหลายวัน

“ในเมื่อไร้ความสามารถ แล้วจะไปรบกวนผู้อื่นเพื่ออะไร?”

สวี่หยางลอบเตือนตนเองว่าอย่าพัวพันกับสตรีมากเกินไป

ในโลกเซียนที่อันตรายเช่นนี้ เขาต้องระแวดระวัง หาไม่แล้วอาจทำให้ผู้บำเพ็ญเซียนที่แข็งแกร่งกว่าขุ่นเคืองจนถึงแก่ความตายโดยไม่รู้ตัว

เขาส่ายหน้าก่อนจะหาอะไรกินพร้อมดื่มยาต้ม จากนั้นจึงนั่งฝึกอยู่ในห้องนอน เพื่อทบทวนความทรงจำของร่างเดิม

แต่น่าเสียดายที่ไม่มีความคืบหน้าเหมือนกาลก่อน

สองเค่อ*[2] ต่อมา เขาหยุดการฝึกตนก่อนจะเข้าสู่ห้วงนิทรา

สุดท้ายแล้ว ชายหนุ่มก็พบว่าชาตินี้คงทำได้เพียงเลี้ยงชีพด้วยการทำนาเท่านั้น

…

เช้าวันต่อมา

สวี่หยางสัมผัสเอวทันทีที่ลุกขึ้น หลังจากดื่มยาต้มไปเมื่อคืน อาการบาดเจ็บก็หายเป็นปกติ

เนื่องจากข้างนอกฝนตก เขาจึงเดินไปเก็บผักจำนวนหนึ่งที่สวนหลังบ้านมาทำอาหารเช้า

ขณะลากสังขารอันเหนื่อยล้ากลับลานบ้าน เขาก็พบหญิงวัยกลางคนแต่งตัวงดงามน่าหลงใหลยืนรออยู่ ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยเครื่องสำอางและกลิ่นหอมฉุนจากการแต่งหน้าที่มากจนเกินงาม

สวี่หยางจำได้ว่านางคือแม่สื่อในละแวกนี้

“สหายเต๋าสวี่ เจ้าอยากได้ภรรยาใช่หรือไม่?”

“ใช่ ใช่ ใช่” สวี่หยางพยักหน้าอย่างไม่ลังเลด้วยความยินดี

แม่สื่อพยักหน้าพลางยิ้มตอบ นางทราบอยู่แล้วว่าสวี่หยางต้องการอะไร ขอเพียงเป็นผู้บำเพ็ญธรรมดาที่ไม่มีหวังในการเลื่อนขอบเขต เขาก็จะตามหาภรรยาเพื่อมีบุตรที่มีรากฐานวิญญาณโดยเร็วและวางรากฐานการฝึกตนให้แก่คนรุ่นต่อไป

“สหายเต๋าสวี่นับว่าโชคดี ข้ามีสาวน้อยหน้าตาสะสวย ผิวพรรณเรียบเนียน หากแต่งงานกับนาง ชีวิตภายภาคหน้าของเจ้าก็จะมั่งคั่งและให้กำเนิดลูกในปีต่อไป”

สวี่หยางพยักหน้าพลางเอ่ยว่า “นางเป็นมนุษย์หรือเปล่า?”

แม่สื่อคลี่ยิ้มช้า ๆ แล้วเอ่ยต่อ “สหายเต๋าสวี่เป็นคนฉลาด เจ้าย่อมทราบว่าสำหรับสตรีผู้ครอบครองรากฐานวิญญาณ แม้จำนวนที่มีจะไม่มาก แต่ความต้องการของพวกนางก็หาได้ต่ำไม่…”

สวี่หยางเข้าใจความหมายดี เพราะคนอย่างเขามีแต่จะโดนอีกฝ่ายดูถูก

สวี่หยางถอนหายใจแล้วเอ่ย “ขอแค่เป็นมนุษย์นิสัยดีก็พอแล้ว”

สวี่หยางรู้สภาพของตนเองดี การจะหาคู่บำเพ็ญผู้มีคุณสมบัติอย่างรากฐานวิญญาณย่อมเป็นไปได้ยาก ซึ่งสิ่งเหล่านี้ก็ถือเป็นปัญหาสำหรับผู้บำเพ็ญมนุษย์หญิงเหล่านั้นเช่นกัน เพราะหากลองคิดมุมกลับว่าตนเองเป็นสตรี เขาย่อมคาดหวังให้คู่ครองดีเลิศประเสริฐศรี คงไม่มีใครเต็มใจช่วยบรรเทาความยากจนให้แน่นอน

“สหายเต๋าสวี่ช่างมีสายตาเฉียบแหลมนัก” แม่สื่อแย้มยิ้ม

“แล้วพวกเราจะได้พบกันเมื่อไร?”

“เดี๋ยวข้าจะพานางไปที่บ้านทันที หากทุกอย่างไปได้สวยละก็…”

แม่สื่อเอ่ยพร้อมเผยรอยยิ้มมีนัย

สวี่หยางพยักหน้าพลางเอ่ย “หินวิญญาณสิบก้อนใช่หรือไม่?”

“ใช่ ๆ!”

“ได้ เจ้าพานางมาได้เลย”

เขามีหินวิญญาณอยู่กับตัวสิบห้าก้อน ซึ่งเพียงพอต่อการจ่ายค่าธรรมเนียมให้แม่สื่อพอดี

…

เมื่อสวี่หยางได้พบภรรยาเป็นครั้งแรก เขาก็ถูกชะตากับอีกฝ่ายตั้งแต่แรกเห็น

นางมีรูปร่างผอมสูง ดวงตาดุจผลซิ่ง ใบหน้ารูปไข่ สวมชุดสีม่วง แม้เนื้อผ้าจะคุณภาพไม่ดีแต่ก็สะอาดสะอ้าน ให้ความรู้สึกสดชื่นและบริสุทธิ์ประหนึ่งสาวน้อยแสนดีตั้งแต่แรกเห็น

“สหายเต๋าสวี่ สาวน้อยมีชื่อว่าหลินอวี้ พ่อของนางเป็นผู้บำเพ็ญมนุษย์ขอบเขตกลั่นลมปราณระดับหก ไม่นานมานี้เขาออกไปล่าสัตว์อสูรก่อนจะประสบอุบัติเหตุจนเสียชีวิต ตอนนี้นางเป็นมนุษย์เพียงคนเดียวในครอบครัว จึงจำเป็นต้องหาใครสักคนพึ่งพาถึงจะมีชีวิตรอดได้”

สวี่หยางพยักหน้า

“แม่ของเจ้าเล่า?”

“แม่ของข้าเป็นมนุษย์ หาได้อยู่ในโลกเซียนไม่” น้ำเสียงของหลินอวี้ฉะฉาน แม้จะอยากมองหน้าสวี่หยาง แต่หลังจากปรายตามอง นางก็รีบก้มศีรษะด้วยความกังวล

แต่ภายในส่วนลึกของหลินอวี้กลับถอนหายใจด้วยความโล่งอก อย่างน้อยสวี่หยางก็ไม่ได้ดูน่ากลัวและให้ความรู้สึก ‘ซื่อสัตย์’ ด้วยเหตุนี้นางจึงไม่ปฏิเสธการแต่งงานกับอีกฝ่าย

นางเพียงรู้สึกถึงความด้อยกว่าอยู่ในใจ ถึงอย่างไรตนเองก็เป็นเพียงมนุษย์ ส่วนอีกฝ่ายคือผู้บำเพ็ญมนุษย์ แม่สื่อยังบอกอีกว่าสวี่หยางมีบ้านและที่ดินอยู่ที่นี่ สภาพจึงนับว่าค่อนข้างไม่เลว

“อื้ม เลือกเจ้าแล้วกัน” สวี่หยางตัดสินใจทันที

แม่สื่อยิ้มอย่างมีความสุขขณะพยักหน้าซ้ำไปมา “ดีมาก สหายเต๋าสวี่นับว่ามีรสนิยมไม่เลว พวกเจ้ารีบจัดงานฉลองมงคลสมรสเสีย แล้วข้าจะมาร่วมแสดงความยินดี”

สวี่หยางหยิบหินวิญญาณออกมาสิบก้อน เขาลอบถอนหายใจก่อนจะส่งให้อีกฝ่ายด้วยความไม่เต็มใจ

แม่สื่อรับไว้ด้วยรอยยิ้ม หลังจากอวยพรอีกสองสามคำก็จากไป

“เจ้านั่งพักก่อน ข้ากำลังทำอาหารเช้าพอดี หลังจากนี้เดี๋ยวมากินข้าวด้วยกัน”

เมื่อสวี่หยางตรงไปที่ห้องครัว หลินอวี้ก็มองบ้านที่มีผนังอันเปลือยเปล่าแล้วลอบถอนหายใจ

เอาเถอะ แม้ครอบครัวจะยากจนเสียหน่อย แต่ขอเพียงเป็นคนดีก็พอแล้ว

จากนั้นนางก็เดินไปหลังบ้านซึ่งมีทุ่งนา

นางลอบตัดสินใจว่าจะเรียนรู้วิธีการทำนาในภายภาคหน้าเพื่อช่วยแบ่งเบาภาระให้สามีและทำให้ชีวิตเจริญรุ่งเรือง

หลังกินข้าวเสร็จ สวี่หยางก็พาหลินอวี้ไปส่งคำเชิญให้เพื่อนบ้าน

ถึงอย่างไรทุกคนต่างเป็นเพื่อนบ้าน ซึ่งบางคนก็นับว่าเป็นญาติของเขา ดังนั้นพวกเขาจึงต้องไว้หน้าก่อนจะมาร่วมงานเลี้ยง

…

ตกกลางคืน ฝนข้างนอกก็หยุดตก

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน