ย่างก้าวสู่วิถีเซียน นิยาย บท 2

ตอนที่ 2 เหล่าหวังข้างบ้านเสียชีวิต

เมื่อเห็นสีหน้าแตกตื่นของหลินอวี้ สวี่หยางก็เข้าไปพยุงพร้อมปลอบประโลมนาง “อวี้เอ๋อร์ เจ้าพูดติดอ่างอีกแล้ว ไม่ต้องกังวล พักผ่อนอีกหน่อยเถอะ ไม่ต้องห่วง”

สิ้นคำ เขาก็อาบน้ำแต่งตัวก่อนจะไปทำอาหารเช้า

เพียงชั่วพริบตา กลิ่นหอมของโจ๊กข้าววิญญาณก็อบอวลไปทั่วทั้งห้อง

หลินอวี้ลุกขึ้นมาจัดโต๊ะและหยิบชามกับตะเกียบออกมา

เมื่อเห็นสวี่หยางถือหม้อที่มีกลิ่นหอมของข้าววิญญาณอย่างขยันขันแข็ง หัวใจของนางก็เปลี่ยนจากความกังวลเป็นความยินดีปนซาบซึ้งใจ

ก่อนหน้านี้นางตื่นสายจนกังวลว่าสามีจะไม่พอใจ แต่เมื่อเห็นอีกฝ่ายในยามนี้ขยันขันแข็งและเปี่ยมด้วยน้ำใจ ตนจึงทราบว่าได้เจอคนที่ใช่เข้าแล้ว

“นั่งลงก่อน เดี๋ยวข้าตักอาหารให้”

หลังจากกินข้าวเสร็จ หลินอวี้ก็เก็บชามและตะเกียบ

ส่วนสวี่หยางเดินออกจากสวนหลังบ้านจนมาถึงที่ดินด้านหลัง

สถานที่แห่งนี้คือทุ่งวิญญาณ ตระกูลของเขามีที่ดินราวสองหมู่*[1] ซึ่งในทุ่งนาตอนเช้ายังคงมีหมอกบางคอยหล่อเลี้ยงต้นวิญญาณอยู่

มันคือต้นวิญญาณระดับหนึ่งที่มีชื่อว่าหญ้าหลิงซวี ซึ่งปลูกได้ห้าสิบต้นต่อหนึ่งหมู่

การปลูกไม่ใช่เรื่องยาก เพียงรดน้ำและถ่ายทอดปราณวิญญาณอย่างสม่ำเสมอ ก็สามารถเก็บเกี่ยวได้ปีละสองครั้งเพื่อนำมาเป็นวัตถุดิบยาหลายชนิดที่ใช้กันอย่างแพร่หลายในโลกเซียน

ช่วงเวลานี้เป็นช่วงที่หญ้าหลิงซวีงอกเงยงดงามพร้อมถูกเก็บเกี่ยว

แต่เขากลับคิ้วขมวดเมื่อกวาดสายตามองออกไป หญ้าหลิงซวีสองสามต้นซึ่งอยู่ไม่ไกลเต็มไปด้วยรูขนาดเล็ก

ชายหนุ่มคุกเข่าเพื่อตรวจสอบ ทันใดนั้นก็มีข้อความปรากฏตรงหน้า

[หญ้าหลิงซวีระดับหนึ่ง: ระดับการเก็บเกี่ยว 94% + สถานะ: ถูกแมลงกัดกิน]

สวี่หยาง “!?”

เขาประหลาดใจที่ตนสามารถพัฒนามาถึงสถานะปลูกถ่ายวิญญาณได้

หลังจากครุ่นคิดครู่หนึ่ง เขาก็รีบมองไปทางหญ้าหลิงซวีด้านข้างซึ่งมีสภาพดีกว่า

[หญ้าหลิงซวีระดับหนึ่ง: ระดับการเก็บเกี่ยว 96% + สถานะ: ดี]

สวี่หยางในยามนี้บังเกิดความยินดี ตามข้อมูลที่ได้รับมา เขาสามารถมองเห็นค่าสถานะของต้นวิญญาณทั้งหมดที่ปลูกและบ่มเพาะได้ ชายหนุ่มจึงใช้สิ่งนี้เพิ่มแต้มเพื่อเร่งความเร็วการเติบโตของต้นไม้

ยกตัวอย่างเช่นหญ้าหลิงซวีใช้เวลาหกเดือนในการเติบโต หากเขาเพิ่มคะแนนพิเศษหนึ่งแต้ม มันจะเติบโตทันที

ยอดเยี่ยมไปเลย!

“แต่ว่าหญ้าหลิงซวีกองนี้ถูกแมลงกินไปแล้ว!”

หากหญ้าหลิงซวีถูกแมลงกัดกิน ปราณวิญญาณก็จะลดลงไปมากจนไม่สามารถนำไปขายได้ ต่อให้ขายในฐานะผักป่า แต่ผู้อื่นก็ยังมองว่าสภาพมันย่ำแย่มากเกินกว่าจะนำมากินได้

“นี่มันหนอนผีเสื้อวิญญาณ!”

หนอนผีเสื้อวิญญาณคือศัตรูพืชชนิดหนึ่ง แม้จะสามารถใช้เท้าเหยียบมันให้ตายได้ แต่เพราะซ่อนตัวอยู่ในดิน ช่วงกลางวันจึงหาตัวจับได้ยาก และหากขุดดินแรงเกินไปก็จะเป็นการทำลายรากของต้นไม้วิญญาณ

“ตอนนี้คงต้องซื้อยาฆ่าแมลงมาแก้ขัดก่อน! แต่ที่ดินตรงนี้พังหมดแล้ว”

“แต่ถ้าเพิ่มคะแนนพิเศษ สภาพของหญ้าหลิงซวีจะดีขึ้นหรือเปล่านะ?”

เขายังเหลือคะแนนพิเศษอีกสิบสองแต้ม ดังนั้นจึงลงมือทำทันที

ชายหนุ่มมองไปทางหญ้าหลิงซวีต้นหนึ่งที่อยู่ในสถานะ ‘ถูกแมลงกัดกิน’ ซึ่งไม่ต่างกับตายไปแล้ว ก่อนจะเริ่มเพิ่มคะแนนพิเศษด้วยการกดเครื่องหมายบวกที่ด้านหลัง

ทันใดนั้น แสงสีเขียวก็สว่างวาบบนหญ้าหลิงซวี แล้วสถานะของมันก็เปลี่ยนไป

[หญ้าหลิงซวีระดับหนึ่ง: ระดับการเก็บเกี่ยวหนึ่งปี สถานะ: ยอดเยี่ยม]

เฮือก!

ดวงตาของสวี่หยางเบิกกว้างด้วยความตกตะลึง

คุณภาพของต้นวิญญาณประเภทนี้แบ่งออกเป็น แย่ ธรรมดา ดี ยอดเยี่ยม หากมากกว่านี้จะขึ้นอยู่กับระยะเวลา

โดยปกติแล้วต้องใช้เวลาหกเดือนในการปลูกหญ้าหลิงซวี หากการเพาะปลูกดี คุณภาพก็จะดีตาม

แต่คุณภาพของหญ้าหลิงซวีที่ถูกแมลงกัดกินในตอนนี้กลับไปถึงระดับยอดเยี่ยมและมีอายุหนึ่งปี!

หญ้าหลิงซวีเช่นนี้ไม่เคยปรากฏขึ้นมาก่อน แต่เพียงใช้แต้มก็ทำให้มันมีตัวตนขึ้นมาได้

[ข้อหนึ่ง: มีเคล็ดวิชาปลูกถ่ายวิญญาณพิเศษ]

[ข้อสอง: มีดินแดนวิญญาณที่เอื้อต่อการปลูกต้นวิญญาณ]

“โดยทั่วไปแล้ว หญ้าหลิงซวีคุณภาพดีสามารถขายได้ในราคาเศษหินวิญญาณห้าสิบก้อน”

หินวิญญาณหนึ่งก้อนเท่ากับเศษหินวิญญาณหนึ่งร้อยก้อน

หากคำนวณตามที่ดินสองหมู่ก็จะได้รับหินวิญญาณห้าสิบก้อนต่อการเก็บเกี่ยวหนึ่งครั้ง หากทำการเก็บเกี่ยวสองครั้งต่อปีก็จะได้หินวิญญาณหนึ่งร้อยก้อน

หากไม่รวมค่าเมล็ดหญ้าหลิงซวี รวมถึงค่าแรงที่ต้องบ่มเพาะด้วยตัวเองกับค่าอาหารเครื่องดื่ม หินวิญญาณที่ได้ในหนึ่งปีจะเพิ่มขึ้นอีกสามสิบถึงสี่สิบก้อน

แต่หญ้าหลิงซวีอายุหนึ่งปีนี้มีค่าเท่ากับเศษหินวิญญาณหนึ่งร้อยยี่สิบก้อน

ยิ่งต้นวิญญาณมีอายุมากเท่าไร มูลค่าก็ยิ่งสูงมากเท่านั้น

สวี่หยางถอนหายใจด้วยความโล่งอก ตอนนี้มีหินวิญญาณอยู่ในกำมือแล้ว เขาจึงรู้สึกวางใจ

เขาเหลือบมองคะแนนพิเศษที่ยังเหลืออยู่อีกสิบเอ็ดแต้ม

และยังคงเพิ่มแต้มต่อไปอย่างไม่ลังเล

“เพิ่มอีก เพิ่มอีก เพิ่มอีก…”

ไม่ช้า หญ้าหลิงซวีอายุหนึ่งปีอีกสิบเอ็ดต้นก็ถูกเก็บเกี่ยว

“หญ้าหลิงซวีพวกนี้โตแล้วหรือ ดูไม่เหมือนกับต้นที่อยู่ด้านข้างเท่าไรเลย”

ครั้นหญ้าหลิงซวีสิบเอ็ดต้นโตเต็มที่ หลินอวี้ผู้ไม่รู้เรื่องการเพาะปลูกก็เบิกตากว้างเพราะสังเกตเห็นความแตกต่าง

“โห พวกมันโตเต็มที่และพร้อมเก็บเกี่ยวแล้ว”

สวี่หยางเผยรอยยิ้มก่อนจะหยิบพลั่วและเริ่มขุดรากขึ้นมา

หญ้าหลิงซวีจำนวนสิบสองต้นถูกเก็บใส่ตะกร้าผัก เขาจะล้างพวกมันทีหลังเพื่อนำไปขายที่ร้านขายยาบางแห่ง

หลังจากกลับถึงบ้าน เขาก็แยกหญ้าหลิงซวีออกเป็นสามถุงเพื่อเตรียมเอาไปขาย

ส่วนสาเหตุที่ต้องคัดแยกแบบนี้ก็เพราะกังวลเรื่องอุบัติเหตุเวลาออกไปข้างนอก ทำให้ไม่สามารถใส่พวกมันในที่เดียวกันได้

ชายนุ่มจึงผูกสองถุงไว้ที่เอวก่อนจะเดินออกไปพร้อมหิ้วอีกถุงไว้

บริเวณภายนอก ผู้บำเพ็ญทั้งหลายเดินขวักไขว่บนท้องถนนอันเต็มไปด้วยหลุมบ่อ

ผู้คนส่วนใหญ่ซึ่งใช้ชีวิตอยู่ในเมืองชั้นนอกคือผู้บำเพ็ญมนุษย์ระดับต่ำ พวกเขามีชีวิตยากลำบากและจำเป็นต้องหาหินวิญญาณเพื่อความอยู่รอดในแต่ละวัน

“สหายเต๋าสวี่เพิ่งแต่งงานใหม่ เหตุใดจึงออกมาเร็วนัก”

“สหายเต๋าสวี่ใช้เวลาอยู่กับภรรยาอีกสักหน่อยไม่ดีกว่าหรือ?”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน