ย่างก้าวสู่วิถีเซียน นิยาย บท 28

ตอนที่ 28 อย่าลืมปรนนิบัติภรรยา

บ้านพักชั่วคราวเป็นบ้านไม้หลังเล็ก ตั้งอยู่ริมทะเลสาบ

สภาพไม่ดี และเครื่องนอนก็สกปรก

หลินอวี้เก็บข้าวของทันที โยนผ้าปูที่นอนเก่าทิ้งไป หยิบของจิปาถะออกจากถุงเก็บของ แล้วแทนที่ด้วยเสื่อฟางและผ้านวมผืนบางของตัวเอง

ในตอนเย็น สวี่หยางและเสิ่นม่านอวิ๋นไม่มีเวลากินอาหาร แต่เริ่มติดตั้งค่ายกล

“สหายสวี่มีค่ายกลเพลิงขั้นสูง พวกเราจะปลอดภัยกว่า หากไม่สามารถเอาชนะอีกฝ่ายได้ เราก็ต้องใช้ค่ายกลทันที”

เสิ่นม่านอวิ๋นตื่นเต้น ใบหน้าเป็นสีแดงเปล่งปลั่ง

“ก็ยังต้องระวัง คนชั่วมักจะไม่เล่นตามกฎ” สวี่หยางยังคงระมัดระวังเสมอ

ด้วยเหตุผลบางอย่าง เสิ่นม่านอวิ๋นรู้สึกปลอดภัยไม่น้อย เมื่ออยู่กับสวี่หยาง

เห็นได้ชัดว่าสวี่หยางทั้งระมัดระวังและรอบคอบ ทำให้รู้สึกเหมือนว่าเขามีวิธีจัดการปัญหาอยู่เสมอ

เสิ่นม่านอวิ๋นได้ศึกษาค่ายกลนี้แล้ว นางติดตั้งค่ายกลล้อมรอบบ้าน เป็นขบวนค่ายกล

หลังจากนั้น นางก็ติดตั้งไว้ในที่ลับตา ซึ่งอาจมีคนซ่อนตัวอยู่อีกหลายจุด

ค่ายกลนี้เรียบง่ายมาก แม้อาจไม่ได้ผลอย่างสมบูรณ์ แต่ก็สามารถให้ความอุ่นใจได้

เมื่อจัดการเสร็จก็เป็นเวลาเที่ยงคืนแล้ว

ในเวลานี้ พวกเขาทั้งสามอยู่ในห้อง จุดเทียน จิบน้ำแกงร้อน ๆ เต็มปากและกินเนื้อด้วยกัน

ลมปราณของสวี่หยางรับรู้ถึงสภาพแวดล้อมอยู่ตลอด

แต่น่าเสียดายที่ระยะทางมีจำกัด จึงยังต้องออกไปลาดตระเวน

มิฉะนั้น หากมีการสูญเสียปลาวิญญาณในพื้นที่ที่พวกเขาดูแลอยู่ พวกเขาจะต้องรับผิดชอบ

หลังจากกินอาหารเสร็จเรียบร้อยก็เป็นเวลาดึกดื่นแล้ว

นี่คือเวลาที่จะต้องระมัดระวังมากที่สุด

“อวี้เอ๋อร์ เจ้าอยู่ในบ้าน ห้ามไปไหน หากเกิดอะไรขึ้นให้เปิดใช้งานค่ายกลนี้ ค่ายกลนี้สามารถต้านผู้บำเพ็ญมนุษย์ได้”

สวี่หยางเตือนซ้ำ ๆ ส่วนหลินอวี้ก็พูดตลอดว่าไม่ต้องห่วง

“สามี พี่เสิ่น พวกเจ้าโปรดอย่าลืมว่าอย่าแยกจากกัน!”

หลินอวี้เตือนด้วยความเป็นห่วง

เสิ่นม่านอวิ๋นเลิกหัวแข็งดื้อรั้นเหมือนในอดีต และกลายเป็นคนจริงจัง จับมือกับสวี่หยางลาดตระเวน หลังจากเดินไปรอบ ๆ ก็มั่นใจว่าไม่มีอะไรแปลก ๆ เกิดขึ้น

สวี่หยางหยุดอยู่ที่ต้นไม้ต้นหนึ่ง ชายหนุ่มควบคุมลมปราณทั้งร่าง ขณะนี้แทบจะเรียกได้ว่าเร้นกายได้ ลมปราณในกายกลายเป็นเส้นสาย แผ่ขยายออกไปกว้างไกลทั่วผิวน้ำ

ในไม่ช้า เขาก็พบฝูงปลาในน้ำ ซึ่งเป็นปลาวิญญาณของที่นี่!

“ห้าร้อยสามสิบหก! อืม จำนวนก็ใกล้เคียงกัน”

ปลาวิญญาณเหล่านี้ส่วนใหญ่อาศัยอยู่เป็นฝูง เช่นเดียวกับปลาเขียววิญญาณที่เขาจับได้ครั้งก่อน

“สหายสวี่ ข้าอยากไปปลดเบา” เสิ่นม่านอวิ๋นเอ่ยอย่างเขินอาย

“เอ่อ… เช่นนั้นก็อย่าไปไหนไกลล่ะ”

เสิ่นม่านอวิ๋นพยักหน้าแล้วเดินจากไป

สวี่หยางมองไปรอบ ๆ ขณะตื่นตัวอยู่เสมอ ลมปราณของเขายังคงแผ่ไปด้านข้างของเสิ่นม่านอวิ๋น ไม่ใช่เพราะเอยากถ้ำมอง แต่เพื่อป้องกันไม่ให้อะไรเกิดขึ้นกับนาง

ขณะนั้น ท่ามกลางความมืดมิดยามราตรี มีบางอย่างใต้น้ำว่ายมุ่งหน้าสู่ฝูงปลาอย่างรวดเร็ว

“เอ๊ะ?”

สวี่หยางไม่ได้พูดอะไร เพียงสะบัดนิ้ว ดัชนีฝังเข็มพุ่งแหวกอากาศ เจาะยิงลงไปในน้ำดุจกระสุน

ฉึก!

ปลาตัวยาวหนึ่งหมี่ครึ่ง มีฟันแหลมคมยื่นออกมาจากปากยาวลอยอยู่บนผิวน้ำ หากมองใกล้ ๆ จะเห็นว่ามีรูจากการถูกเจาะอยู่บนท้องปลา

“ปลาฟันเลื่อย”

สวี่หยางตกใจมาก เมื่อเห็นลักษณะของปลา เขาไม่คิดว่าจะเจอปลาฟันเลื่อย หลังจากมาที่นี่!

แสดงว่าน่าจะมีปลาแบบนี้ซ่อนตัวอยู่ในน้ำหลายตัว โดยหลบอยู่ในถ้ำในเวลากลางวัน และออกมาล่าปลาวิญญาณในเวลากลางคืน

เขาเดินไปบนคลื่น เพื่อหยิบปลาฟันเลื่อยขึ้นมา

เมื่อเสิ่นม่านอวิ๋นกลับมา ก็แปลกใจเมื่อเห็นซากปลาฟันเลื่อย

จากนั้นทั้งสองก็ออกลาดตระเวนต่อไป

คืนที่หนึ่งผ่านไป สวี่หยางจับปลาฟันเลื่อยได้อีกสองตัว แต่สำหรับเสิ่นม่านอวิ๋นนั้น จับอะไรไม่ได้เลย

“สวี่หยาง เจ้าช่วยสอนเคล็ดลับให้ข้าหน่อยได้หรือไม่? เจ้าค้นพบปลาฟันเลื่อยได้อย่างไร?”

เมื่อคืนนางติดตามสวี่หยาง และเห็นด้วยตาของตัวเองว่าเขาพบปลาฟันเลื่อยในน้ำ จากนั้นก็ฆ่าปลาด้วยการสะบัดนิ้วอย่างง่ายดาย ซึ่งทำให้นางตกตะลึงมาก

“ข้าสอนเจ้าได้ และเรายังแบ่งปลาฟันเลื่อยที่เราจับได้ด้วยกันได้ หากให้ปลาแก่เจ้า ก็เป็นการแบ่งความดีความชอบให้กับเจ้าด้วย”

สวี่หยางกล่าว “แต่ข้อแม้ก็คือ เจ้าต้องเก็บทุกเรื่องเกี่ยวกับข้าไว้เป็นความลับ ได้หรือไม่? สหายเสิ่นเป็นคนฉลาด ควรรู้ว่าความไว้วางใจระหว่างสหายนั้นประเมินค่าไม่ได้”

เสิ่นม่านอวิ๋นย่อมเข้าใจความหมายนี้

“สหายสวี่โปรดวางใจ”

“อืม ได้สิ ข้าเคยมุ่งเน้นไปที่การทำไร่ แต่น่าเสียดายที่ข้าไม่ได้ผลตอบแทนมากนัก หลังจากนั้นข้าก็ใช้เงินมากมายที่พ่อแม่ข้าทิ้งไว้ เพื่อซื้อเคล็ดวิชาในตลาดมืด”

“ข้าไม่ได้คาดหวังอะไรเพราะปกติข้าฝึกได้ไม่ค่อยดี แต่ข้ากลับมีความก้าวหน้าในการฝึกเคล็ดวิชานี้ เคล็ดวิชานี้ทำให้ข้ามีการรับรู้ที่แข็งแกร่ง ข้าจึงจับปลาได้อย่างง่ายดาย อืม ที่ข้าเข้าไปเก็บสมุนไพรบนภูเขาแล้วได้เยอะ ก็เพราะอาศัยเคล็ดวิชานี้เช่นกัน”

สวี่หยางคิดเหตุผลขึ้นมา

เสิ่นม่านอวิ๋นไม่สงสัยเลยสักนิด และคิดว่าสวี่หยางโชคดีมาก

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน