ย่างก้าวสู่วิถีเซียน นิยาย บท 73

บทที่ 73 อารมณ์ที่แตกต่างจากเพื่อนสมัยเด็ก

มันคือโอกาสในการขยายเครือข่ายของตนเอง ซึ่งสวี่หยางย่อมไม่ละทิ้งโอกาสดังกล่าว เขาตอบรับมิตรภาพจากทุกคนก่อนจะทิ้งเครื่องหมายของยันต์สื่อสารเอาไว้

สวี่หยางถือจานไว้ในมือเหมือนกับผู้อื่นขณะกินปลาเขียววิญญาณขึ้นชื่อซึ่งจัดวางไว้ตรงกลาง เนื้อของมันมีรสชาติอร่อยและค่อนข้างมีคุณค่าทางโภชนาการ

ขณะรับประทานอาหาร เขาฟังบทสนทนาของศิษย์รอบข้างจนได้รับข้อมูลข่าวสารมาไม่น้อย

หลินไห่ถังผู้เพิ่งพูดคุยไปไม่ทันไรก็หันไปคุยกับผู้บำเพ็ญชายอ้วนคล้ำ คนผู้นี้ร่างไม่สูงและมีใบหน้าค่อนข้างเล็ก ซึ่งเขาเป็นคนสุดท้ายที่มาถึง ทันทีที่ก้าวเข้ามา ผู้คนทั้งหลายต่างเข้ามาทักทายด้วยความยินดีเป็นอย่างยิ่ง

“ขอบเขตกลั่นลมปราณระดับเก้า”

สวี่หยางสัมผัสกลิ่นอายก่อนจะทราบว่าชื่อของชายผู้นั้นคือหวังสวี่เฉียง แม้กระทั่งผู้บำเพ็ญมนุษย์ขอบเขตสร้างรากฐานจำนวนมากยังแสดงท่าทีสุภาพและเป็นมิตรต่ออีกฝ่าย

เมื่อตัดสินจากท่าทีของผู้คนรอบข้าง สถานะของคนผู้นี้ย่อมไม่ต่ำต้อย

“ศิษย์พี่หวัง”

หวงเสี่ยวเหมยรีบวิ่งเข้ามาพร้อมกับส่งกระแสจิตหาสวี่หยาง “คนผู้นี้ค่อนข้างมีความสามารถและเป็นที่รักของผู้อาวุโส”

สวี่หยางพยักหน้าเล็กน้อย

“ศิษย์น้องหวง ข้าขอโทษด้วยที่มาสาย พอดีเมื่อครู่กำลังไล่ล่าโจรอยู่น่ะ”

เสียงของหวังสวี่เฉียงแหบแห้ง ใบหน้าคล้ำหันมองคนรอบกาย เขาเผยรอยยิ้มเย็นชาออกมาจนไม่แน่ชัดว่าเป็นเพราะกลิ่นอายหรือนิสัยไม่แยแสที่ทำให้มันเป็นเช่นนั้น

“ศิษย์พี่หวังยุ่งมากขึ้นนับตั้งแต่เข้าหน่วยรักษาการณ์ของสำนักสินะ” หวงเสี่ยวเหมยเอ่ยคำ

“ช่วยไม่ได้ มันเป็นความรับผิดชอบของพวกเราที่ต้องกำจัดมารปกป้องเต๋า”

เมื่อได้ยินเช่นนี้เสียงชื่นชมก็ดังไม่ขาดสาย

“สวี่หยาง ในฐานะหน่วยรักษาการณ์ของสำนัก หวังสวี่เฉียงมีอำนาจในการกำหนดความเป็นความตาย การผูกมิตรกับคนผู้นี้ย่อมเป็นการดีต่อเจ้า”

หวงเสี่ยวเหมยลอบส่งกระแสจิตขณะแนะนำหวังสวี่เฉียงให้สวี่หยางรู้จัก

หลังจากนางแนะนำตัวแล้ว หวังสวี่เฉียงก็พยักหน้าแล้วเอ่ยคำ “สหายเต๋าสวี่ ศิษย์น้องหวงเคยกล่าวถึงเจ้าให้ข้าฟัง นางบอกว่าเจ้าให้การช่วยเหลือไม่น้อย”

จิตเทวะของสวี่หยางกวาดผ่านขณะเอ่ยถาม “สหายเต๋าหวังได้รับบาดเจ็บหรือ?”

เขาสังเกตเห็นว่าลมหายใจของหวังสวี่เฉียงไม่สม่ำเสมอ โดยเฉพาะในบริเวณหน้าอกที่คล้ายกับมีอาการบาดเจ็บซ่อนอยู่

นี่คือประโยชน์ของการมีจิตเทวะแข็งแกร่ง ไม่เพียงแต่สามารถสังเกตตำแหน่งของศัตรูได้อย่างง่ายดายเท่านั้น แต่ยังสามารถสังเกตขอบเขตและสภาพร่างกายของศัตรูได้อีกด้วย

ทว่าจิตเทวะสามารถใช้ได้ก็ต่อเมื่อไปถึงขอบเขตจินตานเท่านั้น ต่อให้ตนเองจะอยู่ขอบเขตสร้างรากฐานก็ไม่สามารถตรวจจับผู้อื่นได้โดยง่าย ด้วยเหตุนั้นจึงไม่มีใครทราบเกี่ยวกับการตรวจจับเมื่อครู่ของสวี่หยาง

หวังสวี่เฉียงตกตะลึงเล็กน้อย เขาไม่คาดคิดว่าสวี่หยางจะมองออก ก่อนจะพยักหน้า “ข้าเพิ่งไปสู้กับโจรมาจนเกิดเหตุไม่คาดฝันเข้า ทำให้มันหลบหนีไปได้”

“โจรคนนั้นไม่ได้อยู่ขอบเขตสร้างรากฐาน แต่มันถึงกับทำร้ายศิษย์พี่ได้งั้นหรือ?”

หวงเสี่ยวเหมยเอ่ยด้วยความประหลาดใจ

“โจรผู้นี้มีชื่อเสียงฉาวโฉ่ที่มีฉายาว่าปราชญ์หน้าหยก มันฝึกฝนศาสตร์ชั่วร้ายในการสกัดหยินเติมเต็มหยางจนทำร้ายผู้บำเพ็ญหญิงจากตระกูลเลื่องชื่อจำนวนมาก…”

“มันมีตะขาบพิษซึ่งมีสายเลือดระดับสองอยู่กับตัว หลังจากข้าประมือสักพัก ตะขาบพิษก็พุ่งออกมาโจมตี ทำให้ข้าได้รับบาดเจ็บเล็กน้อย…”

หวังสวี่เฉียงไม่พูดให้มากความขณะเล่าสิ่งที่เกิดขึ้นให้ฟัง

“โชคดีที่ข้าเตรียมยาถอนพิษเอาไว้ล่วงหน้า ร่างกายก็เลยไม่ได้รับผลกระทบมากนัก”

“ปราชญ์หน้าหยก…”

หัวใจของสวี่หยางกระตุกวูบ “หน้าตาของโจรผู้นั้นเป็นอย่างไรหรือ?”

“ว่ากันว่ามันดูอ่อนโยนและบริสุทธิ์ แต่ไม่มีใครทราบว่ารูปร่างแท้จริงเป็นเช่นไร ทุกครั้งที่โจรคนนี้ปรากฏ มันจะเปลี่ยนรูปลักษณ์ไปเรื่อย ๆ”

หวังสวี่เฉียงหรี่ตาพลางเอ่ยด้วยน้ำเสียงลุ่มลึก “แม้ขอบเขตการฝึกตนของคนผู้นี้เทียบเท่ากับข้าแต่กลับสามารถทำอันตรายข้าได้ แสดงว่าความแข็งแกร่งจะต้องเหนือกว่าขอบเขตกลั่นลมปราณระดับเก้าทั่วไปอย่างแน่นอน เท่าที่ข้าทราบ หากมันอยู่ขอบเขตสร้างรากฐาน ข้าก็ไม่ทราบว่ามีกี่คนในโลกเซียนที่ต้องประสบกับโชคร้าย!”

ทันใดนั้น เขามองไปทางสวี่หยาง “สหายเต๋าสวี่ เจ้ามาจากเมืองสวีเจียฟางใช่หรือไม่? ปราชญ์หน้าหยกถูกไล่ล่าโดยหน่วยรักษาการณ์จนกระทั่งหลบหนีไปทางเจ้า หลังจากกลับไปแล้วก็จงระวังให้มาก โจรผู้นี้มีการปกปิดกลิ่นอายและยากที่จะจัดการได้”

หัวใจของสวี่หยางสั่นสะท้าน “ขอบคุณที่แจ้งให้ข้าทราบ”

“สหายเต๋าสวี่ การที่เจ้าสามารถมองเห็นบาดแผลที่ซ่อนอยู่ในร่างกายข้าได้คงไม่ใช่เรื่องง่าย ไม่สงสัยเลยว่าเจ้าถึงฝึกตนจนอยู่ในระดับผู้บำเพ็ญทั่วไปได้”

หลังจากสนทนากับสวี่หยาง หวังสวี่เฉียงก็รู้สึกว่าอีกฝ่ายมีนิสัยดี ทำตัวไม่โดดเด่น ไม่ประจบสอพลอ

เขามีความประทับใจในตัวสวี่หยางจนดื่มร่วมกัน หลังจากผ่านไปสองสามรอบ พวกเขาก็เก็บยันต์สื่อสารของอีกฝ่ายเอาไว้

“หากสหายเต๋าหวังมาที่เมืองสวีเจียฟางในภายภาคหน้า พวกข้าจะต้อนรับเจ้าเป็นอย่างดี” สวี่หยางเอ่ย

“แน่นอน”

สวี่หยางได้รับประโยชน์จากงานเลี้ยงเฉลิมฉลองขนาดเล็กของสำนักชั้นในนี้ มันเป็นการติดต่อกับศิษย์สำนักเป็นครั้งแรก บางคนก็มีนิสัยดี บางคนก็มีนิสัยหยิ่งผยอง

พอถึงช่วงเที่ยงทุกคนก็พากันแยกย้าย

เมื่อสวี่หยางกำลังจะจากไป หวงเสี่ยวเหมยก็โน้มน้าวให้อยู่ต่อก่อนจะพาไปทุ่งวิญญาณซึ่งอยู่หลังถ้ำ

ทุ่งวิญญาณแห่งนี้อุดมไปด้วยปราณวิญญาณ โดยสมุนไพรกับผักวิญญาณทั้งหลายต่างเติบโตที่นั่น บางครั้งก็จะมองเห็นกระต่ายน้อยไร้พิษภัยอยู่ภายใน มันเป็นฉากที่ดูมีชีวิตชีวานัก

“สวี่หยาง ที่ข้าส่งจดหมายไปบอกเจ้าว่าไม่มีใครดูแลทุ่งวิญญาณแห่งนี้ เจ้าสนใจหรือไม่? หากสนใจ ข้าสามารถสร้างห้องให้เจ้าได้! การฝึกฝนที่นี่นอกจากจะปลอดภัยแล้วก็ยังมีปราณวิญญาณอุดมสมบูรณ์ซึ่งเป็นผลดีกับเจ้า หากอยู่ที่นี่สักระยะ ข้ารับปากเลยว่าเจ้าจะเข้าสู่สำนักชั้นนอกได้อย่างแน่นอน…”

“ส่วนการเปิดร้านก็ปล่อยให้เป็นหน้าที่คนอื่นก็ได้…”

“มันก็ดีอยู่หรอก แต่น่าเสียดายที่ข้าไม่อาจแยกจากภรรยาได้”

หวงเสี่ยวเหมยพยายามโน้มน้าวอีกหลายครั้ง แต่สวี่หยางก็ปฏิเสธจนสิ้น

……

หลังไปจากที่นี่ สวี่หยางก็กลับมาที่ภัตตาคารเซียนเฉิง

เมื่อกลับมาถึงห้องแล้วนึกถึงคำพูดของหวงเสี่ยวเหมย สวี่หยางก็ทราบว่านางคล้ายกับมีความรู้สึกที่ต่างออกไปราวกับอยากรำลึกถึงอดีต

แต่ก็อาจเป็นไปได้ว่าเขาเข้าใจผิด

สวี่หยางเกิดอาการปวดหัวด้วยไม่ทราบว่าหวงเสี่ยวเหมยหมายความอย่างไร

ในตอนนี้ เสียงหนึ่งดังมาจากยันต์สื่อสาร มันเป็นของสวีเหวินเผิง

เขาบอกว่าตนเองกับพี่สาวกำลังจะออกไปเที่ยวเล่น ก็เลยอยากชวนเขาไปด้วย

สวี่หยางขมวดคิ้ว

เห็นได้ชัดว่าสวีเหวินเผิงอยากให้เขากับสวีเชี่ยนเชี่ยนอยู่ด้วยกัน

แม้เขาจะชอบสวีเชี่ยนเชี่ยนมากแต่ก็มองออกว่านางไม่ได้เหลียวแลตน เขาจึงไม่คิดตื๊ออีกฝ่าย ก่อนจะตอบว่าติดธุระอื่นจนไม่สามารถไปเที่ยวเล่นได้

เขาวางแผนจะทำสมาธิและฝึกฝนเคล็ดวิชาหล่อเลี้ยงปราณวิญญาณวารี

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน