ยั่วรักประธานเย็นชา(NC+) นิยาย บท 53

ตอนที่ 53 กอดแน่น

ตามแสงจันทร์ ปิยะวิ่งอยู่กลางป่า วิ่งจนเหงื่อไหลหยดลง หอบจนกระทั่งถึงแม่น้ำคดเคี้ยวกั้นขวางทางของเธอ ปิยะจึงหยุดวิ่ง

ภูผาไล่ตามมา หน้าของเขาไม่แดงไม่มีอาการหอบ สำหรับเขาแล้วการวิ่งบนภูเขานั้นเป็นเพียงแค่เรื่องเด็กๆมาก

มองไปที่แสงจันทร์ยามค่ำคืน สายน้ำเล็ก ๆ ที่ใสและสวยงาม ปิยะค่อยๆเดินลงไปในแม่น้ำทีละก้าวทีละก้าว

เมื่อภูผาเห็นเข้า เขาคิดว่าปิยะกำลังคิดสั้น เขาตกใจมากจึงรีบวิ่งตามไปในแม่น้ำ และรีบคว้าแขนของปิยะไว้ “พี่สาว มีเรื่องอะไรที่คิดไม่ตกถึงต้องคิดสั้นอย่างนั้นหรือ”

ปิยะมองเขาด้วยความแปลกใจ ทันใดนั้น จึงหัวเราะออกมา “เธอคิดว่าฉันจะกระโดดน้ำฆ่าตัวตายหรอ? แม่น้ำที่ตื้นแบบนี้ฉันจะทำให้ฉันจมได้หรอ ฉันแค่อยากลงไปอาบน้ำเย็นเท่านั้น”

วิ่งมาไกลขนาดนี้ เหงื่อบนตัวนั้นทำให้ไม่สบายตัว อีกอย่างเธอเพียงต้องการใช้น้ำเย็นนั้นทำให้เธอสดชื่นขึ้นหน่อย อยากรู้ว่าเส้นทางหลังจากนี้จะเป็นอย่างไร

เรื่องการฆ่าตัวตายนั้น ปิยะเธอไม่เคยคิดเลย

ถึงแม้เธอจะรักนิทัศน์ แต่ก็ยังถึงขั้นที่จะทำร้ายตัวเอง หรือสามารถฆ่าตัวเอง พูดตามความจริง สิ่งที่เธอรักที่สุดก็คือตัวเอง

“พี่สาว..ผมตื่นเต้นจนเข้าใจผิดไปแล้ว”

ภูผาอายจนจับหัวตัวเองแล้วจับอีก รีบปล่อยมือจากปิยะ จากนั้นก็กลับไปที่ฝั่ง หันหลังให้กับปิยะ

มองไปที่หลังของเด็กวัยรุ่น ปิยะอดไม่ได้ที่จะทอดถอนใจ เด็กคนนี้ซื่อสัตย์จริงๆ นี่เป็นความแตกต่างของคนที่อยู่ในเมืองกับคนที่อยู่ในภูเขา

แม่น้ำตื้นเขินจริงๆ ปิยะเดินไปตรงกลางของแม่น้ำ น้ำก็ยังไม่ถึงอกของเธอ กลางน้ำ ปิยะถอดเสื้อของเธอออก จากนั้นก็โยนมันขึ้นฝั่ง สวมเพียงชุดชั้นในเท่านั้น เหมือนกับสวมชุดว่ายน้ำบิกินี

ปิยะที่กำลังว่ายน้ำอย่างมีความสุข ทันใดนั้นฉันก็รู้สึกว่าสิ่งที่เย็นและเปียกห่อรอบข้อเท้าซ้ายของเธอ ตามด้วยกระดูกข้อเท้าที่มีอาการปวดเสียวไปถึงหัวใจ เหมือนมีบางสิ่งกัดเข้า

“โอ๊ย”

ปิยะร้องด้วยความเจ็บปวด ขาซ้ายยกขึ้นเหนือน้ำ งูสีเขียวขนาดเท่านิ้วหัวแม่มือรัดรอบข้อเท้าซ้ายของเธอ

“กรี๊ด..”

ถึงแม้ว่าโดยปกติแล้วงูน้ำจะไม่มีพิษ แต่ตอนนี้เดือนมินายน กรกฎาคมนั้น ดวงอาทิตย์เป็นพิษในเวลากลางวัน ถ้าหากงูนั้นได้รับแสงแดด ก็อาจจะมีพิษได้

และแน่นอนว่าเรื่องนี้ไม่สามารถบอกปิยะได้ เขากลัวว่าจะทำให้สาวในเมืองคนนี้ตกใจ

ท่าทางการดูดเลือดอย่างกล้าหาญของภูผาที่อยู่ด้านหน้า ทำให้ปิยะนั้นตกใจเล็กน้อย ริมฝีปากอ่อนนุ่มและฟันของเด็กหนุ่มความร้อนจากเท้า ทำให้ปิยะอดไม่ได้หน้าร้อนขึ้น เวลานั้น ความกลัวในหัวใจก็ลดลงมาก

ภูผานำถุงเล็กๆผงสีเหลืองที่สามารถกันงู มด จากตัวออกมา โรยรอบๆที่ปิยะนั่งทั้งสีด้าน “คุณนั่งตรงนี้ก่อนนะ ผมจะไปหาสมุนไพรมาให้คุณ”

สายตาของภูผาที่พูดอยู่นั้นกลับไม่กล้ามองปิยะ เพราะตอนนี้ปิยะสวมเพียงชุดชั้นใน อีกทั้งยังเปียกโชกไปทั้งตัว รูปร่างที่ดีของเธอไม่มีอะไรกีดขวาง

“ไม่ต้อง เธอไม่ต้องไปหรอก ฉันกลัว”

ปิยะกลัวงูมากจริงๆ เธอจับแขนของภูผาไม่ปล่อยให้เขาไป

กลับไปคิดถึงว่าเธอกำลังกอดแขนของภูผาอยู่อย่างนี้ หน้าอกสองข้างชิดแน่นอยู่ที่แขนของภูผา มันนุ่มและยืดหยุ่นมาก ทำให้ส่วนล่างของร่างกายที่แข็งแกร่งของภูผานั้นขยายอีกครั้ง