ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 30

ผู้หญิงคนนี้ ไม่คิดว่าจะมีความสามารถจริงๆ!

ตอนที่แสนรักจะหมดสติไปตอนสุดท้าย ในหัวของเขาปรากฏขึ้นก็คือสิ่งนี้

หลังจากนั้น เขาก็พาความอ่อนเพลียที่มีอย่างหนักหน่วง เข้าสู่ห้วงแห่งความฝันในที่สุด นานมากแล้วจริงๆที่เขาไม่ได้ปิดตาลงได้สนิทแบบนี้

“หลับเสียที....”

หลังจากที่เส้นหมี่เห็นว่าเขาหลับแล้ว ก็ถอนหายใจออกมายาวๆด้วยความโล่งใจ

เข็มนี้ ฝังลงไปได้ไม่ง่ายนัก อาการป่วยของเขาหนักเกินไป จุดลมปราณหลายๆจุดตันไปหมด สิ่งเดียวที่สามารถทำให้เขาหลับได้ก็คือตรงนี้ แต่ดีที่สุดท้ายแล้วเธอยังหาเจอ

เส้นหมี่เก็บเข็ม คิดจะพักผ่อนเสียหน่อย

แต่กลับไม่คาดคิดว่าเธอเพิ่งจะดึงเข็มออกมา แล้วจู่ๆผู้ชายคนที่หลับอยู่นั้น ศีรษะของเขาก็เอียงลงไป เธอเห็นแล้ว ด้วยสัญชาตญาณของความเป็นหมอ ก็ยื่นมือไปรับเอาไว้

และตกลงมาบนฝ่ามือเธอพอดี

เส้นหมี่ : “…….”

เกือบหนึ่งวินาที อุณหภูมิร่างกายที่ไม่คุ้นเคยที่อยู่ในฝ่ามือ ทำให้เธอรู้สึกเหมือนกับถูกอะไรต่อย และเธอก็รีบเก็บมือกลับมาทันทีราวกับถูกไฟช็อต ตื่นตระหนกเสียจนแม้แต่ใบหน้าเล็กๆนั้นซีดขาวไปแล้ว

นี่ช่างน่าขำเสียจริงๆ ทั้งๆที่พวกเขานั้นไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรต่อกันแล้ว เธอเองก็บอกกับตัวเองนับครั้งไม่ถ้วน สำหรับเธอแล้วเขาเป็นคนแปลกหน้าที่ไม่ได้เกี่ยวข้องกันแล้ว

แต่ทำไมเธอไปสัมผัสโดนตัวเขาโดยไม่ทันได้ระวัง กลับยังมีปฏิกิริยาตอบสนองแบบนี้อีกกัน?

ข้อนิ้วของเธอเริ่มซีดขึ้นมาอีกครั้ง มองไปหลังจากที่เห็นผู้ชายคนนี้หลับอยู่ การใช้คำพูดที่เฉียบคมมาข่มคนอื่นและความเยือกเย็นเหมือนปกตินั้นไม่มีอยู่แล้ว มีเพียงแค่ความนุ่มนวล ความขาวเนียนของผิวพรรณ ใบหน้าที่มีมิติ เบ้าตาลึกและขนตาหนาทึบงอนเล็กน้อย ดูเหมือนกับชายหนุ่มที่นอนอยู่ใต้ต้นแมกโนเลียในตอนนั้นเลยอย่างไรอย่างนั้น

เส้นหมี่มองด้วยความเหม่อลอย

“เขาหลับแล้วจริงๆใช่ไหมครับ?”

“?”

เส้นหมี่ตกใจมาก รอจนกระทั่งดึงสติกลับมาได้แล้ว เธอถึงได้พบว่าตอนนี้ทางด้านหลังของเธอ ไม่รู้ว่าชินจังลงมาตั้งแต่เมื่อไหร่ และในเวลานี้กำลังเดินมาทางนี้ ใบหน้าเล็กๆที่ดูเยือกเย็นจ้องมองมาทางแด๊ดดี้ของเขา

“ใช่แล้ว เขาหลับแล้วล่ะ ชินชิน ทำไมหนูออกมาอีกล่ะ?ยังไม่นอนเหรอคะ? เสียงดังเกินไปหรือเปล่า?”

เส้นหมี่เก็บอารมณ์ความรู้สึกของตัวเองทันที เก็บกระเป๋าเข็มข้างๆขึ้นมา

ชินจังไม่ได้สนใจเธอ แต่เดินมายังข้างๆแด๊ดดี้แทน

ความจริงแล้วเขาเป็นห่วงแด๊ดดี้มาก เพียงแต่เด็กคนนี้แสดงออกมาไม่เก่ง เขามีการเข้าสังคมกับคนอื่นน้อยมาก ในบ้านนี้ นอกจากพูดกับแสนรักแล้ว กับคนรับใช้เหล่านั้นเขาก็ไม่ได้สนใจเลยเสียด้วยซ้ำ

“ชินชิน ไม่ต้องเป็นห่วงนะ คุณน้าจะต้องรักษาเขาให้หายอย่างแน่นอน”

“จริงไหมครับ?”

“จริงสิคะ คุณน้าจะบอกหนูให้นะ คุณน้าเป็นหมอที่มีชื่อเสียงมากจริงๆนะ คนไข้ที่คุณน้ารับมา ไม่มีที่รักษาไม่หายเลย”