ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 1464

มาร์ตินขออุ้มลูกเดินออกไป

เชียนหยวนล๋ายเย่ได้ยิน ทันใดนั้นก็กระวนกระวายอย่างมากแล้ว

“ไม่ได้ คุณไม่สามารถอุ้มลูกออกไปได้ เธอ……เธอยังเล็กมาก อีกทั้ง ตอนนี้ฉันเป็นแม่ของเธอ คุณไม่สามารถพาเธอไปได้ เธอเป็นลูกของฉัน”

หญิงสาวคนนี้ หลังจากใช้ชีวิตอยู่กับทารกน้อยมาสองเดือน จากในตอนแรกที่ไม่คุ้นชิน จนถึงตอนนี้กลายเป็นเหมือนแม่ลูกกันจริงๆ แยกจากกันไม่ได้

แต่ว่า มาร์ตินไม่ฟัง เขาอุ้มลูกแล้วก็อยากจะออกไป

เชียนหยวนล๋ายเย่：“……”

กระวนกระวายจนอยากจะร้องไห้ออกมา ในเวลานี้ คณาธิปเข้ามาแล้ว ขวางอยู่ที่ด้านหน้าของเขา

“มาร์ติน คุณคิดอยากจะทำอะไร?”

“ผมจะพาเธอไปด้วย！”

มาร์ตินขอบตาแดงทั้งสองข้าง มองดูลูกที่อยู่ในอ้อมแขนพูดออกมาอย่างเสียงแหบ

คณาธิปจ้องมองมาอย่างเย็นชา：“หลังจากนั้นล่ะ? คุณจะพาเธอกลับไป เหมือนกับแม่ของเธอ ให้พวกคุณตระกูลโรแกนรังแกต่ออย่างนั้นเหรอ? มาร์ติน พิมแสงเพราะว่าอยู่ที่ตระกูลโรแกนของพวกคุณต่อไปไม่ไหวแล้ว ถึงได้จากไป”

“……”

ในดวงใจเหมือนกับถูกอะไรบางอย่างกระแทกเข้ามาอย่างแรง ชายหนุ่มที่กำลังอุ้มลูกน้อย ในสมองก็นึกถึงผู้หญิงคนนั้นครั้งสุดท้ายที่เขาได้เจอเธอ

ลักษณะท่าทางของเธอ

ใช่สิ วันนั้น ในที่สุดเธอก็กลับมาแล้ว ทำให้แม่ของเขาโมโหจนเกือบจะเข้าโรงพยาบาล

แต่ว่า เขากลับมา เธอกลับอยู่ในห้องนอนด้วยภาวะอารมณ์ที่สงบอย่างเป็นปกติ แม้แต่การพูดกับเขา ก็ไม่เหมือนก่อนหน้าที่ชอบหาเรื่อง

เธอพูดว่า：“มาร์ติน ขอโทษนะ”

หลังจากนั้น เธอพูดว่า：“มาร์ติน เด็กคนนี้ไม่ใช่ลูกของคุณหรอก คือฉันทำกิ๊ฟต์ขึ้นมาเอง”

ในตอนนั้น เขาได้ฟังแล้ว จริงๆโมโหอย่างมาก

เพราะว่า ไม่ง่ายเลยกว่าเขาจะตัดสินใจพาเธอกลับบ้าน และยอมรับพวกเธอสองแม่ลูก แต่ว่า เธอกลับพูดกับเขาขึ้นมาอย่างกะทันหัน ลูกไม่ใช่ของเขา คือมาจากการทำกิ๊ฟต์

มาคิดดูแล้ว ในตอนนั้น ความจริงแล้วเธอมีสัญญาณบ่งชี้แล้ว

ผู้หญิงคนหนึ่ง ถ้าไม่ถูกบังคับจนถึงสิ้นไร้ไม้ตอก เธอไม่มีทางนำเอาความบริสุทธิ์ของตัวเองมาล้อเล่นอย่างแน่นอน

ดังนั้น ในตอนนั้น เธอน่าจะหมดหวังไปแล้วล่ะสิ ทว่าเขามาร์ติน กลับไม่รู้สึกตัวแม้แต่น้อย แม้แต่อาการป่วยของเธอ เขาไม่รู้เรื่องอะไรสักนิด

“มาร์ติน พิมแสงได้สั่งความเอาไว้แล้ว เธอไม่ได้โทษคุณ พวกคุณสองคน ทุกอย่างเหตุเกิดเพราะเธอ ดังนั้น เธอจึงไม่ได้ให้พวกเราบอกกับคุณในการมีตัวตนของเด็กคนนี้ ก็เพื่อให้คุณได้กลับไปใช้ชีวิตอย่างปกติสุข งั้นตอนนี้คุณพาเด็กคนนี้กลับไปละก็ งั้นต่อไปคุณจะทำอย่างไร? ชีวิตของคุณ หน้าที่การงานของคุณ คุณไม่ต้องการแล้ว?”

คณาธิปยังถือว่าสงบดี

เพราะว่า เขาก็เพื่อเด็กคนนี้ ยังมี เขายังจำการสั่งความของพิมแสงในตอนสุดท้ายได้