ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 887

“หมี่...”

“คะ? พี่ใหญ่ พี่มาแล้วเหรอ? นั่งไหม? ตรงนี้มีที่ว่าง”

เส้นหมี่ที่กำลังก้มหน้าก้มตาป้อนอาหารให้ลูกเพิ่งจะเห็นว่าม็อกโกมาแล้ว เธอเงยหน้าขึ้นเรียกให้เขานั่ง

แต่ม็อกโกกลับส่ายหน้า: “เธอ...จะไปเปลี่ยนชุดก่อนไหม? ชุดนี้ดูแลลูกไม่ค่อยสะดวกหรือเปล่า?”

นี่ก็คือผู้ชายตรงๆ!

เขารู้ว่าน้องสะใภ้ของตัวเองถูกคนรังแกอีกแล้ว จึงอยากจะให้เธอไปเปลี่ยน แต่ว่ากลับพูดออกมาโดยตรง

เส้นหมี่: “...”

เธอเห็นท่าทางตะกุกตะกักของเขา ก็เหลือบมองไปรอบๆ โดยเฉพาะที่นั่งหลักที่ตัวเองนั่งอยู่

เส้นหมี่เข้าใจทันที

“ไม่เกะกะค่ะ พี่ใหญ่ พี่นั่งเถอะ วุ่นวายนานขนาดนี้ คงจะหิวแล้ว”

“...”

ม็อกโกยังไมทันจะตอบกลับ ทางด้านมินตราแม่ของเขาก็เรียกเขาแล้ว

“โก ลูกทำอะไรอยู่น่ะ? ษาอยู่ตรงนี้ รีบมานั่งเป็นเพื่อนเธอสิ”

“ใช่ โก มาเร็ว มาคุยกับคุณปู่ ตระกูลโชคศักดา”

ไชกุก็เรียกเขา

ม็อกโกขมวดคิ้ว ทำได้เพียงเดินไป

เส้นหมี่มองเห็นด้านหลัง ก็เข้าใจอะไรบางอย่าง ทันใดนั้น เธอเห็นเด็กสาวหน้าตาสวยที่สวมชุดราตรีสีขาวราวกับบัวหิมะ ก็ขมวดคิ้วทันที

สถานการณ์นี้ หรือว่าผู้หญิงคนนี้คือคนที่ทั้งสองครอบครัวจัดเตรียมให้ม็อกโก?

งั้น แสงดาวพี่สาวของเธอทำยังไง?

เธอเริ่มกังวลขึ้นมา แล้วหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาติดต่อผู้หญิงที่ไม่สนใจอะไรที่ยังอยู่ที่เมือง A ในทันที

[เส้นหมี่: พี่ ทำอะไรอยู่น่ะ?]

[แสงดาว: จะทำอะไรได้อีกล่ะ? อยู่ที่บริษัทไง]

[เส้นหมี่: ...]

เธอยอมที่ไปทำงานที่บริษัทแล้ว?

ดูท่าคณาธิปหาวิธีจัดการเธอได้แล้ว

[เส้นหมี่: งั้นพี่จะมาเมืองหลวงเมื่อไหร่? ถ้ายังไม่มาอีก ผู้ชายของพี่จะถูกคนอื่นแย่งไปแล้ว]

สำหรับม็อกโกคนนี้ เส้นหมี่ใช้วิธีการแบบนี้คุยกับผู้หญิงคนนี้มาตลอด

ยังไงซะเธอก็ไม่มีหน้ามีตา

ยังไง แสงดาวฟังเธอพูดแบบนี้ เธอก็ดีใจ

แต่ว่า สิ่งที่ทำให้เส้นหมี่นึกไม่ถึงคือ ครั้งนี้เธอพูดแบบนี้แล้ว ผู้หญิงคนนี้อยู่ที่อีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ไม่ได้มีปฏิกิริยาตอบสนองมากนัก

[แสงดาว: เขาไม่ใช่ผู้ชายของฉันอีกแล้ว]

[เส้นหมี่: อะไรนะ? ทำไมถึงไม่ใช่ผู้ชายของพี่? พี่ไม่ต้องการเขาแล้ว?]

[แสงดาว: ไม่มีปัญญา...]

คุณหนูใหญ่ตระกูลหิรัญชาที่ไม่กลัวฟ้าดิน คิดไม่ถึงว่าสุดท้ายจะส่งข้อความประโยคแบบนี้มา