อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 16

กู้ชูหน่วนประหลาดใจ “นี่หล่อเกินไปหรือเปล่า”

เซียวหยู่เซวียนไม่ชอบใจ “แล้วข้าไม่หล่อหรือไง”

“หล่อ เจ้าก็หล่อ แต่อาจารย์ของข้าหล่อกว่า”

“ชิ ผู้หญิงคนนี้นี่ เจ้าเป็นพระชายาหานที่ฮ่องเต้ทางแต่งตั้งไว้นะ ถ้าให้เทพเจ้าสงครามรู้ว่าเจ้าน้ำลายหกใส่ชายอื่นเช่นนี้ เจ้าไม่กลัวเหรอว่าจะเก็บหัวเอาไว้ไม่ได้”

“ของสวยๆ งามๆ ใครๆ ก็ชอบกันทั้งนั้น”

“……….”

ไม่รู้ว่าเพราะอะไร เซียวหยู่เซวียนไม่ชอบเลยที่นางชื่นชมชายอื่น หัวใจเสียดหน่วง ถึงขั้นอึดอัดอย่างรุนแรง

“คารวะอาจารย์......”

ทุกคนลุกขึ้นคำนับ พร้อมกับส่งเสียง

กู้ชูหน่วนก็รีบลุกขึ้นและคำนับด้วย แต่เมื่อเห็นองค์หญิงตังตังรีบร้อนมา คลุมด้วยผ้าคลุม มาคละเคล้าท่ามกลางนักเรียน แม้ว่ากำลังคำนับ แต่ดวงตากลับมองไปที่อาจารย์ซ่างกวนโดยไม่กะพริบ ปรารถนาจะเอาเขาบีบเค้นเข้าไปในหัวใจ

องค์หญิงผู้ดื้อรั้นคนนี้เพิ่งถูกนางสั่งสอนไปเมื่อเช้า วิ่งร้องไห้ไปฟ้องแล้ว ตอนนี้กลับมาที่นี่อีกแล้วเหรอ?

นางช่างชอบอาจารย์ซ่างกวนยิ่งนัก

กู้ชูหน่วนขดยิ้มมุมปาก นางมาตัวคนเดียว ก็พิสูจน์ได้ว่าการเดาของนางถูก ฝ่าบาทจะจัดการเทพเจ้าสงคราม และนางเป็นพระชายาหานของเทพเจ้าสงคราม จะต้องไม่ลงมือกับนาง ดังนั้นการฟ้องขององค์หญิงตังตังจึงไร้ประโยชน์

“นั่งได้”

น้ำเสียงของซ่างกวนฉู่นั้นอบอุ่นน่าฟัง ราวกับเสียงของธรรมชาติ องค์หญิงและเหล่าคุณหนูทั้งหลายที่ได้ยินต่างหลงใหล

กู้ชูหน่วนพบว่า กู้ชูหยุนก็มองซ่างกวนฉู่ด้วยสายตาแปลกๆ เช่นกัน

หรือว่า......

นางก็ชอบอาจารย์ซ่างกวนด้วย

สายตาดีกว่ากู้ชูหลัน และนางก็ไม่รู้ว่ากู้ชูหลันสนใจอะไรในตัวอ๋องเจ๋อ

รูปลักษณ์ก็ทั่วๆ ไป นิสัยก็แย่ ใช้ไม่ได้เลย ที่ดีที่สุดก็แค่รูปร่างแค่นั้น

“ขอบคุณอาจารย์” ทุกคนนั่งลง

ซ่างกวนฉู่วางพิณสีดำลงบนโต๊ะ สายตาอันอบอุ่นกวาดมองทุกคน แล้วหยุดที่ตัวกู้ชูหน่วนก่อนจะเลื่อนไปที่อื่น

“ที่สอนพวกเจ้าไปเมื่อวาน พวกเจ้าคงกลับไปได้ฝึกฝนรึยัง?”

“แน่นอน” องค์หญิงตังตังตะโกนก่อนใคร อยากโดดเด่นต่อหน้าซ่างกวนฉู่ คุณหนูลูกหลานตระกูลขุนนางมากมายต่างตอบรับด้วยเช่นกัน

“เช่นนั้นเชิญองค์หญิงบรรเลงเพลงก่อน”

องค์หญิงตังตังดีใจมาก พยายามสงบสติอารมณ์ วางมือลงบนสายพิณ แล้วเสียงดนตรีอันไพเราะก็ดังขึ้น

กู้ชูหน่วนหาว เริ่มรู้สึกง่วงนอน

นางยังคิดว่าซ่างกวนฉู่จะเล่นให้พวกเขาฟัง ที่แท้เป็นให้พวกเขาเล่น

เพลงพิณขององค์หญิงตังตังก็ใช่ได้ เพียงแต่นางไม่มีอารมณ์ ราวกับสูญเสียจิตวิญญาณไปแล้ว จึงเป็นการยากที่จะเข้าหูนาง

ดนตรีก็เหมือนการสะกดจิต แล้วกู้ชูหน่วนก็ผล็อยหลับไปอีกครั้ง

กระทั่งตอนที่นางตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ยังเป็นเซียวหยู่เซวียนที่ตบปลุกนางเช่นเคย

“เลิกเรียนแล้วเหรอ งั้นข้ากลับบ้านได้แล้วใช่ไหม”

“ฮ่าๆๆ......”

เหล่านักเรียนทุกคนต่างหัวเราะลั่น

ชั้นเรียนคาบเช้าของอาจารย์สวี นางงีบหลับก็ช่างไปแล้ว ช่วงบ่ายในชั้นเรียนของอาจารย์ซ่างกวนก็งีบหลับอีก

อาจารย์ซ่างกวนไม่ค่อยสอนในชั้นเรียน การได้ฟังเขาสอนนั้น ถือเป็นพรอันยิ่งใหญ่ในชีวิตแล้ว

และยิ่งไปกว่านั้น......

ไม่มีผู้หญิงคนใดในใต้หล้าที่สามารถต้านทานความหล่อเหลาราวกับเทพเซียนของอาจารย์ซ่างกวนได้

แต่นางนี่แหละ กลับหลับจนกรนเสียงดัง

องค์หญิงตังตังเหน็บแนม “คนทึ่มก็คือคนทึ่ม คุณสมบัติแบบนี้มาเรียนราชวิทยาลัยช่างน่าอับอายนัก”

แม้ว่ากำลังด่า แต่องค์หญิงตังตังก็โกรธน้อยลง เพราะกู้ชูหน่วนสามารถหลับไปทั้งที่ฟังการสอนของอาจารย์ซ่างกวน พิสูจน์ได้ว่านางไม่ได้อยากได้อาจารย์ซ่างกวน

กู้ชูหน่วนขยี้ตา

นางเอากันทั้งคืนกับคนแปลกหน้า เหนื่อยล้าจนกระดูกจะแหลก และเมื่อนางกลับบ้านก็ต้องมาจัดการกับพวกญาติๆ พอเช้าตรู่ยามเจ็ดยามแปดก็ถูกชิวเอ๋อร์ฉุดลากให้ลุกขึ้น นางแทบไม่ได้นอนดีเลย จะไม่ง่วงได้อย่างไร

อาจารย์ซ่างกวนยิ้มละมุน บนใบหน้าประดับรอยยิ้มบางเบา “คุณหนูสามกู้คงจะเข้าใจทุกอย่างที่ข้าสอนดีแล้ว ไม่สู้เชิญคุณหนูสามกู้เล่นสักเพลงสิ”

อะไรนะ......

ให้นางเล่น

มีอะไรผิดพลาดหรือเปล่า