อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 1299

“ไม่ได้ ท่าน... พ่อของข้าบอกว่าอยู่แคว้นน้ำแข็ง มีเพียงภรรยาของข้าเท่านั้นที่จะได้เห็นใบหน้าที่แท้จริง​ของข้า”

“ฟังจากคำพูด​ของ​เจ้า หมายความ​ว่า​เจ้าไม่ใช่​คนของแคว้นน้ำแข็งอย่างนั้นหรือ​?”

“ขอบคุณสำหรับบะหมี่ที่เจ้าเลี้ยง ข้าไปล่ะ โอกาสหน้าข้าจะเลี้ยงบะหมี่เจ้าคืน”

ขอทานมองดูท้องฟ้าเป็นครั้งคราว พอเห็นดอกไม้ไฟที่จุดขึ้นทางตอนเหนือของเมือง เขาก็รีบวิ่งหนีออกไปโดยทิ้งให้พวกกู้ชูหน่วนมองหน้ากันกันอย่างงุนงง

ฝูกวงเอ่ยพูด“นายหญิง จะให้​ข้าไปตรวจสอบข้อมูล​ของ​เขาหรือไม่ขอรับ”

“ช่างเถอะ เราไปดูผู้คนในเขตชุมชน​แออัดของเมืองหลวงกันก่อนดีกว่า”

“ขอรับ”

แม้ว่าจะสนใจตัวตน​ที่แท้จริง​ของ​ขอทานคนนั้น กู้ชูหน่วนก็ไม่กล้าเสียเวลาต่อ

ยังมีอีกหลายสิ่งหลายอย่างรอให้นางจัดการ นางไม่มีเวลา​มาเสียกับเรื่องนี้แล้ว​

ถ้าจะเดินทางไปที่ชุมชน​แออัด จะต้องเดินทางผ่านสะพานฉางยู่น แต่พวกเขายังไปไม่ถึง ก็มีเจ้าหน้าที่ทางการและทหารจำนวนมากรีบไปที่สะพานฉางยู่น

“ข้างหน้าเกิดอะไรขึ้น”

“นายหญิง ดูเหมือนว่าเสบียงอาหารที่ทางการจะส่งมาช่วนเหลือ​ชาวบ้าน​จะถูกโจรปล้นขอรับ”

พอกู้ชูหน่วนได้ยินอย่างนี้ นางก็โมโห​ขึ้นมา​ทันที ชาวบ้าน​ในพื้นที่ประสบภัยกำลังรออาหารเพื่อช่วยชีวิต

ข้าวสารอาหารแห้งเหล่านี้ นางใช้ความพยายามอย่างมาก และใช้เงินไปจำนวนมากกว่าจะได้มา

“ใครกล้าปล้นเสบียงอาหารของทางการ ไปดูเดี๋ยว​นี้”

“ขอรับ”

พอผ่านฝูงชนที่ยืนแออัดเข้ามา ในที่สุดกู้ชูหน่วนก็มาถึงตรงสะพาน

เจ้าหน้าที่ทางการและทหารจำนวนมากกำลังยืนล้อมสะพานฉางยู่นเพื่อไม่ให้ผู้คนเข้าใกล้

ตรงสะพานฉางยู่นกำลังจะเกิดการต่อสู้​ขึ้น​

เพราะพวกเขาอยู่ในตำแหน่งที่พอดี กู้ชูหน่วนจึงเห็นเจ้าหน้าที่ทางและทหารจำนวนมากกำลังล้อมกลุ่มขอทานจำนวนห้าหกคนไว้ ตอนนี้กลุ่มขอทานถูก​บีบจนตกลงไปในน้ำ กำลังซักถามว่าเสบียง​อาหารของทางการอยู่ที่ไหน

นางเห็นอย่างรวดเร็วว่าหนึ่งในขอทานคือคนที่นางเพิ่งเจอก่อนหน้านี้​

ขอทานคนนั้นว่ายน้ำไม่เป็น จึงดิ้น​ทุรนทุรายอยู่ใน​น้ำ เขาสำลักน้ำออกมาเป็นระยะ

กู้ชูหน่วนไม่มีการลังเล รีบเตะวัตถุ​บางอย่างลงไปในน้ำ เป็นวัตถุที่ลอยน้ำได้ จากนั้นนางก็กระโดดลงไปในน้ำ แล้วอุ้มขอทานคนนั้นขึ้นมา

“แค่กแค่กแค่ก...”

เจ้าหน้าที่ตะโกนสั่งด้วยความโมโห​ “มัวทำอะไรอยู่ รีบไปพวกมันไปสิ ถ้าเสบียงอาหารหาย พวกเรามีหวังหัวขาดกันหมดแน่”

“ขอรับ”

ในตรอกที่ห่างออกมาไกล กู้ชูหน่วนวางขอทานคนนั้นลง แล้วพูดอย่างไม่พอใจว่า “ขอทานน้อย เจ้าเพิ่งกินบะหมี่กับข้าไปไม่ใช่​หรือ มาปล้นเสบียงอาหารของทางการเช่นนี้มันไม่ดีเลยนะ”

“นายหญิง พวกเขาถูกส่งไปยังที่ปลอดภัยแล้วขอรับ”

ฝูกวงเลว่อิ่งรายงานขึ้นมา​พร้อมกัน ก่อนจะมายืนคุ้มครอง​กู้ชูหน่วนเช่นเดิม

ขอทานหนุ่มจามออกมา เขาเสยผมที่เปียกขึ้น เผยให้เห็นใบหน้าที่แท้จริงของเขา

ตอนนี้ใบหน้าที่เคยสกปรกมอมแมมของเขา ที่มองไม่เห็นหน้าตาที่แท้​จริง​ของเขาเลย แต่ตอนนี้ถูกน้ำล้างจนสะอาด สภาพสกปรก​มอมแมมก็หายไปจนหมด

พอเห็นหน้าตา​ที่หล่อเหลา​ของเขา กู้ชูหน่วนก็เซถอยหลัง​ไป​เล็กน้อย​ สมองของนางปวดจนแทบจะ​ระเบิด​ แม้แต่หัวใจของนางก็บีบคั้น​จนหายใจไม่ออก

ใบหน้านี้...

ใบหน้า​นี้เหตุใดถึงคุ้นเช่นนี้

นางเคยเจอจากที่ไหนมาก่อน

ฝูกวงเบิกตาโต ก่อนจะอุทานออกมา “เจ้าสำนักชิง”