อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 1303

พริบตาเดียว ผ่านไปครึ่งเดือน

ในหอกระบี่ กู้ชูหน่วนกรีดข้อมือตนเอง เลือดสีแดงสดไหลหยดลงในถ้วย

ถ้วยเป็นถ้วยใหญ่ เลือดไหลตั้งนานก็ยังไม่เต็ม สีหน้ากู้ชูหน่วนค่อยๆ ขาวซีดขึ้นมา

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะช่วงนี้นางยุ่งอยู่กับการบรรเทาสาธารณภัยมาไปหรือเปล่า เหน็ดเหนื่อยเกินไป ร่างกายนางโอนเอน เกือบล้มลงตั้งหลายครั้ง

แต่นางอดกลั้นทนไว้ พยายามบีบเลือดตนเองไหลออกมาให้เต็มถ้วย

มองเห็นเม็ดเหงื่อบนหน้าผากและใบหน้าที่ซีดเซียวของนาง ในใจเย่จิ่งหานรู้สึกทนไม่ได้

เขาไม่มีทางเลือก อยากตามหาดวงจิตกู้ชูหน่วนให้เจอ มีเพียงใช้วิธีนี้

“ซี๊ด....ในที่สุดก็เต็มแล้ว”

ร่างกายกู้ชูหน่วนโอนเอน จับเก้าอี้นั่งลง หยิบผ้าพันแผลมา แล้วพันแผลตรงข้อมือตนเองไว้

“เจ้ายังทนไว้ไหม?”

“ทนไม่ไหวก็ต้องไหวไม่ใช่หรือ? หากเจ้ามีน้ำใจก็บริจาคเงินมาให้ข้าบำรุงเลือดหน่อย”

“นี่เป็นยาบำรุงชี่ ไม่เพียงบำรุงชี่ ยังบำรุงเลือดด้วย เจ้าทานลงไปก่อน”

“เปลี่ยนเป็นเงินได้ไหม?”

เย่จิ่งหานกระตุกมุมปาก

ผู้หญิงคนนี้คำก็เงิน สองคำก็เงิน คิดถึงเงินจนจะเป็นบ้าไปแล้ว

เหมือนรู้ความคิดในใจของเขา กู้ชูหน่วนหัวเราะออกมาอย่างเย็นชา

“ไม่ใช่เพราะคิดถึงเงินจนเป็นบ้าได้ไง หากประชาชนของเจ้ามีชีวิตอยู่ท่ามกลางกองไฟ เจ้าจะเศร้าสลดใจไหม?”

“ข้าเพียงอยากตามหาดวงจิตของอาหน่วนให้เจอ”

เย่จิ่งหานจะมีแก่ใจสนใจเรื่องเงินทอง ประชาชนหรือไม่ใช่ประชาชนที่ไหน ฝ่ามือของเขาล้วนเต็มไปด้วยเหงื่อ กลัวว่าเลือดถ้วยนี้จะไม่สามารถตามหาดวงจิตของอาหน่วน

กู้ชูหน่วนไม่อยากพูดมากกับเขา

ในสายตาผู้ชายคนนี้ นอกจากผู้หญิงคนนั้นก็ยังเป็นผู้หญิงคนนั้น พูดอะไรมากก็เหมือนดั่งสีซอให้ควายฟัง

นางรวบรวมพลังจิต ปิดกั้นทุกอย่าง พร้อมท่องมนต์คาถา อักษรรูนสีทองกำลังบินไปรอบ ๆ ชามเลือด

เย่จิ่งหานผลักรถเข็นไปข้างหน้าอย่างไม่ได้ตั้งใจ หัวใจเต้นอย่างรุนแรง มองภาพในชามอย่างไม่กะพริบตา

หนึ่งถ้วยชา

สองถ้วยชา

สามถ้วยชา.....

สองชั่วโมง....

เลือดในชามยังคงไม่มีความเคลื่อนไหวใดๆ หัวใจเย่จิ่งหานค่อยๆ สลดลง

“ขยายบริเวณกว้างกว่านี้หน่อยได้ไหม?”

กู้ชูหน่วนส่ายหัว

นางพยายามอย่างที่สุดแล้ว

อย่างมากที่สุดก็ภายในพระราชวัง เกินกว่านั้นนางสัมผัสไม่ได้