อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 1304

ตามหาอยู่หลายวัน ก็ตามหาดวงจิตที่หกของกู้ชูหน่วนภายในวังไม่เจอ เย่จิ่งหานค่อนข้างร้อนใจ

ภายในห้องทรงอักษร กู้ชูหน่วนกำลังอ่านฎีกา เสียงปังดังขึ้นแล้วประตูใหญ่ก็เปิดออก

สิ่งที่ปรากฏก็คือใบหน้าอึมครึมของเย่จิ่งหาน

กู้ชูหน่วนเพียงกวาดมองแวบเดียวแล้วก็อ่านฎีกาของนางต่อ ปากพูดขึ้นมาอย่างเรียบเฉยว่า “ฮองเฮาน้อย ไม่ได้มีรับสั่งแล้วบุกเข้ามาในห้องทรงอักษร ถือเป็นโทษหนัก ข้าสามารถที่จะสั่งย้ายให้เจ้าไปอยู่ในวังเย็นได้”

“ในร่างกายเจ้ามีดวงจิตของอาหน่วนมากมายขนาดนั้น เจ้าไปตามหาทางทิศตะวันตกเฉียงใต้ ดูว่าจะสามารถสัมผัสได้ไหม?”

“ห้าวันแล้ว? หากสามารถสัมผัสได้ ข้าจะไม่ไปช่วยพวกเจ้าไปตามหาหรือ?”

“งั้นเจ้าให้เลือกอีกถ้วย ใช้วิชาเรียกวิญญาณตามหาตำแหน่งที่แน่นอนอีกครั้ง”

กู้ชูหน่วนโยนฎีกาทั้งหมดไปตรงหน้าเย่จิ่งหาน แล้วพูดขึ้นด้วยเสียงเย็นชาว่า “ได้ ขอเพียงเจ้าจัดการเรื่องเละเทะทั้งหมดในแคว้นน้ำแข็งให้เรียบร้อย ต้องการเลือดเท่าไหร่ข้าก็ยอม”

เย่จิ่งหานกระตุกมุมปาก

เรื่องเละเทะในแคว้นน้ำแข็งใช่ว่าจะสามารถจัดการได้ในทันที?

ยังต้องใช้เงินอีกเป็นจำนวนมาก นี่เป็นแคว้นน้ำแข็ง ไม่ใช่แคว้นเย่ เขาจะไปเอาเงินมากมายขนาดนั้นมาจากไหน?

แต่เมื่อคิดถึงอาหน่วน เขายอมแพ้พร้อมพูดขึ้นว่า “ข้าสามารถช่วยแคว้นน้ำแข็งได้ แต่เจ้าต้องตามหาดวงจิตให้ข้าก่อน”

“ช่วยยังไง? นานแค่ไหน?” กู้ชูหน่วนไม่ได้โง่ถึงขั้นเชื่อคำพูดลอยๆ ของคนอื่น จะต้องเห็นสิ่งของแล้วถึงจะเชื่อได้

“เสบียงอาหารกับเงินทองล้วนจากขนส่งมาให้แคว้นน้ำแข็ง ช่วงเวลาประมาณครึ่งปี”

“ครึ่งปี นานจนสายเกินไปแล้ว”

“ข้าก็จนใจ แคว้นน้ำแข็งห่างไกลจากแคว้นเย่ขนาดนี้” เย่จิ่งหานอยากรีบขนส่งของ แต่ก็ไม่สามารถที่จะทำได้

ได้ยินแบบนี้ กู้ชูหน่วนก็คิดว่ามีเหตุผล

สิ่งของไม่สามารถที่จะปรากฏขึ้นมาได้เอง จะต้องนำมาจากที่อื่น

หลังจากตกลงกับเย่จิ่งหานแล้ว กู้ชูหน่วนไปตามหาดวงจิตที่เหลือด้วยตนเอง

คิดไม่ถึงเลยว่า ดวงจิตที่ไม่มีใครตามหาเจอ นางตามหาไปเรื่อย กลับหาเจอ

ผมกลางคืนพัดโชยมา แสงจันทร์ส่องสว่างน่าหลงใหล

ดวงจิตแทรกซึมเข้าไปตรงหว่างคิ้วของกู้ชูหน่วน นางนิ่งอึ้งไปทั้งตัว

เย่จิ่งหานที่ดูอยู่ด้านข้างมองดูอย่างเต็มไปด้วยความสุข

ดวงจิตครบแล้ว ในที่สุดอาหน่วนของเขาก็สามารถกลับมาได้แล้ว

เทียบกับความสุขของเย่จิ่งหาน กู้ชูหน่วนกลับปวดหัวแทบระเบิด ภาพและความทรงจำต่างๆซับซ้อนกัน

หัวสมองเหมือนกำลังจะระเบิด นางไม่สามารถที่จะควบคุมตนเองได้ และรับไม่ได้กับพลังของดวงจิตที่รวมอยู่ด้วยกัน ดวงตามืดลง แล้วก็หมดสติไป

……

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน กู้ชูหน่วนตื่นขึ้นมายังสะลึมสะลือ แล้วก็พบว่ารอบกายเต็มไปด้วยคน

หนึ่งในนั้นมีเย่จิ่งหาน พวกเวินเส้าหยี

สีหน้าเย่จิ่งหานเต็มไปด้วยความร้อนใจ ภายในดวงตาแฝงไปด้วยความรอคอย พร้อมพูดขึ้นว่า “อาหน่วน เจ้ากลับมาหรือยัง?”

กู้ชูหน่วนค่อยๆมีสติขึ้นมา สายตาที่มองดูเย่จิ่งหานค่อยๆ เปลี่ยนไป

หลังจากความทรงจำรวมกันแล้ว ที่จริงนางก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตนเอง

หัวสมองบอกกับนางว่า นางคือมู่หน่วน และก็คือกู้ชูหน่วน

ที่จริงทั้งสองคนก็คือนางคนเดียว

เรื่องราวน่าเหลือเชื่อเกินไป นางรู้สึกปวดขมับขึ้นมา