อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 1298

เถ้าแก่ร้านเกี๊ยวรีบขับไล่อย่างไม่ใยดี

ขอทานกระทืบเท้าเถ้าแก่ร้าน และพอได้ยินเสียงกรีดร้องเหมือนเสียงหมูโดนเชือดของเถ้าแก่ร้าน ขอทานคนนั้นก็แลบลิ้น​ปลิ้นตาใส่ ดวงตาสดใสแป๋วคนนั้นยิ้มจนเป็นรูปพระจันทร์เสี้ยว

พอเห็นว่าเถ้าแก่ร้านกำลังจะอาละวาด​ กู้ชูหน่วนก็คว้าแขนของขอทานและวิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว เหลือไว้เพียงเถ้าแก่ร้านที่ยังยืนด่าสาปแช่งอยู่

หลังจากวิ่งมาได้สักพัก​ กู้ชูหน่วนก็หยุดวิ่ง

ขอทานคนนั้นยังคงหอบหายใจแรง แล้วด่าออกมา “เจ้าลากข้ามาทำไม ข้ายังกระทืบเท้าเถ้าแก่นั่นไม่พอเลย”

“เจ้าไม่เห็นว่ามีผู้ชายร่างใหญ่​ตรงร้านขายกรงหน้าต่างกับช่างตีเหล็กมองเจ้าอยู่หรือ ถ้าข้าเดาไม่ผิด ทั้งสามคนเป็นพวกเดียวกัน ตอนนี้พวกพ่อค้าส่วนใหญ่​จะ​ร่วมมือกัน”

“งั้นก็ไม่ต้องให้เจ้ามาช่วยข้า”

“จ๊อก​จ๊อก...”

มีเสียงท้องร้องดังมาจากท้องของขอทาน

กู้ชูหน่วนพูดยิ้มๆ “มีแผงขายบะหมี่​อยู่ตรงนั้น ข้าเลี้ยงเจ้าสักชามไหม”

“ก็ได้”

ขอทานนั่งลงอย่างไม่มีพิธี เขาสั่งบะหมี่​เนื้อมาหนึ่ง​ชาม ขอเนื้อครึ่งชามและบะหมี่ครึ่งชาม

ฝูกวงพูดอย่างไม่พอใจ “นายหญิง เขาแค่คนแปลกหน้า ท่านจะไม่ตามใจเขามากไปหรือ”

“นางไม่รู้​สึกว่าเขาหน้าคุ้นๆ หรือ?”

“ไม่ขอรับ”

ในทวีปปิงหลิง คนที่พวกเขารู้จักมีเพียงไม่กี่คนเท่านั้น

จะเป็นไปได้อย่างไรที่จะเคยรู้จัก​ขอทานคนนี้มาก่อน

แม้แต่เลว่อิ่งเองก็รู้สึกว่าการมาคุย​กับขอทานคนนี้เป็นการเสียเวลาเปล่า ถ้าใช้เวลาไปตามหาวิญญาณของนายหญิงมันคงจะดีกว่า

“ดวงตาของเขาคู่นี้ข้าเคยเห็นมาก่อน แต่เจ้าของดวงตาคู่นี้ที่ข้ารู้จัก​เป็นคนที่สุภาพอ่อนโยน และสมองเต็มไปด้วยความรู้​”

หนึ่งชาม

สองชาม

สามชาม

สี่ชาม

ห้าชาม

แค่ช่วงที่พวกนางคุยกัน ขอทานคนนี้ก็กินบะหมี่​ไปห้าชามแล้ว

เขาหิวมาก แต่ท่าทางการกินบะหมี่ของเขาไม่หยาบคาย แต่กลับสง่าและเหมาะสม ยากที่จะจินตนาการได้เลยว่าขอทานคนนี้จะกินอาหารได้สุภาพเหมือนชนชั้น​สูงเช่นนี้

ฝูกวงเอ่ยเตือน “นายหญิง บะหมี่​ชามละยี่สิบกษาปณ์​ ตอนนี้เขากินชามที่หกแล้วนะขอรับ”