อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 1297

กู้ชูหน่วนเหลือบมองไปเห็นสีหน้าที่ซีดเซียวของเลว่อิ่ง นางจับมืออีกข้างของเลว่อิ่งไว้ และอีกข้างจับมือของฝูกวงไว้ ด้วยมืออีกข้างหนึ่ง “ไปเถอะ เราไปกินที่อื่นกัน”

“เดี๋ยวก่อน นายหญิง เกี๊ยวพร้อมแล้ว ท่านยังไม่ได้จ่ายเงินเลย”

“เกี๊ยวห่อกลับ รวมทั้งหมดสิบห้ากษาปณ์ นี่เงิน”

“ห่อกลับหมายความว่าอย่างไร?”

“ห่อให้ข้า ข้าจะเอากลับไปกิน”

“ทำเช่นนั้นไม่ได้หรอก ชามนี้ราคาก็เจ็ดกษาปณ์แล้ว เกี๊ยวชามหนึ่งแค่ห้ากษาปณ์เอง”

เลว่อิ่งไม่ชอบให้คนอื่นแตะเนื้อต้องตัวเขา ดังนั้นเขาจึงดึงมือกลับมา แล้วถอยหลังไปสองสามก้าว ก่อนจะพูดอย่างเย็นชา “กินที่นี่เลย”

หลังจากทำความรู้จักกันมาสักพัก เขารู้ดีว่ามู่หน่วนเป็นคนขี้เหนียว และขี้เหนียวมากด้วย

นางใช้เงินทั้งหมดที่นางหามาได้ให้ชาวบ้านไปจนหมด

ฝูกวงเกาท้ายทอย แล้วยิ้มแหย “กินที่นี่เถอะ เจ็ดกษาปณ์ก็พอที่จะกินเกี๊ยวอีกชามได้แล้ว”

เดี๋ยวให้ห่างจากพวกเขาก็พอแล้ว

ถ้าจากไปตอนนี้นางกลัวว่าเลว่อิ่งจะคิดมากยิ่งกว่า

กู้ชูหน่วนลังเลเล็กน้อยก่อนจะพูดว่า “ก็ได้ เราไปนั่งตรงนั้นกัน”

กู้ชูหน่วนยกชามเกี๊ยวไว้ในมือ แล้วมองหาโต๊ะที่อยู่ห่างออกไปเล็กน้อย ในขณะที่กำลังจะนั่งลงก็มีขอทานคนหนึ่งชนนางเข้าอย่างแรง

เพราะเหตุการณ์มันเร็วจนเกินไป กู้ชูหน่วนจึงไม่ทันได้ตั้งตัว จึงถูกเขาชนเข้าเต็มๆ

เกี๊ยวที่น้ำซุปกำลังร้อน กู้ชูหน่วนกลัวว่าน้ำซุปจะหกใส่ขอทานคนนั้น นางจึงโอบแขนรอบเอวขอทาน แล้วพาเขาหมุนตัวหลบ

น้ำซุปไม่ได้ลวกขอทานคนนั้น แต่ลวกที่แขนของนางแทน จนตอนนี้มันเริ่มบวมแดงขึ้นมาทันที ความรู้สึกแสบร้อนและเจ็บปวดเริ่มเข้ามา

เลว่อิ่งยกดาบขึ้นมา เตรียมจะฟันขอทานคนนั้น

กู้ชูหน่วนกลัวว่าเขาจะฆ่าขอทาน นางจึงรีบตะโกนห้าม “อย่านะ อย่าทำร้ายเขา”

“นายหญิง”

ฝูกวงมองหน้าขอทานคนนั้นอย่างไม่พอใจ ก่อนจะหยิบขวดยาทารักษาอาการโดนลวกออกมา แล้วทำการช่วยทายาให้กู้ชูหน่วน

“เจ้าไม่เป็นไรใช่ไหม?”

กู้ชูหน่วนเอ่ยถามขอทาน

ขอทานคนนั้นเสื้อผ้ามอมแมม ผมเพ้ายุ่งเหยิงเหมือนรังนก สวมรองเท้าถักจากฟางที่ขาดวิ่น เล็บเท้ายาวจนผุดออกมา

เพราะสภาพเขาสกปรกเกินไป จึงมองไม่เห็นใบหน้าที่แท้จริงของเขา

แต่เดาได้ว่าเป็นน่าจะอายุยังน้อย

ถ้าให้ชูหน่วนเดา ดวงตาของเขาคงแวววาว สดใส และไร้เดียงสา เช่นเดียวกับดวงตาของอาโม่

ไม่สิ……

ถึงแม้ดวงตาของเขาจะสดใส แต่ก็มีความหยิ่งทระนงแฝงอยู่

ไม่น่าสงสารเหมือนขอทานทั่วไป

ขอทานน้อยดูท่าทางหวาดกลัวมาก เขาใช้เวลานานกว่าจะปรับตัวได้

“เจ้ามาขวางทางข้า แล้วยังแตะเนื้อต้องตัวข้าทำไม”

พอได้ยินคำพูดนี้

ทุกคนที่ยืนดูอยู่รอบๆ ต่างก็มองไปที่ขอทานน้อย

ขอทานคนนี้อายุไม่เยอะ แต่อวดดีมาก

คนอื่นเขาไม่ได้ยืนอยู่กลางถนนเสียหน่อย เขาวิ่งมาชนคนอื่น อีกฝ่ายยังช่วยเขาไว้อีก

อีกทั้งเพื่อช่วยเขาไว้ อีกฝ่ายยังถูกน้ำร้อนลวกอีก คนอื่นเขาไปคิดบัญชีเขาเขา เขายังจะห่เรื่องอีก

ถ้าเป็นเมื่อก่อน กู้ชูหน่วนคงตะโกนด่าไปแล้ว

แต่ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด พอเห็นดวงตาที่ทั้งคุ้นเคยและแปลกหน้าของเขา นางจึงด่าไม่ออก

นางกุมหัวใจที่ปวดร้าวของนาง พยายามอย่างที่จะปะติดปะต่อคนที่มีดวงตาแบบเดียวกับเขาขึ้นมาในสมอง

แต่ไม่ว่าจะปะติดปะต่ออย่างไรก็นึกไม่ออก

“พวกเรารู้จักกันมาก่อนหรือเปล่า?”

“ข้าเพิ่งมาถึงแคว้นน้ำแข็ง จะรู้จักท่านได้อย่างไร”

“ในเมื่อข้าไม่รู้จักเจ้า แล้วเหตุใดข้าต้องลวนลามเจ้าด้วย”

“แต่เจ้าแตะเนื้อต้องตัวข้า”

“ไปไกลๆ เลย เป็นแค่ขอทาน อย่ามาขัดขวางการค้าขายของข้า แม่นางท่านนี้นี้ใจดี แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเจ้าจะมีเหตุผล เหตุใดนางต้องลวนลามเจ้าด้วย ถึงนางจะลวนลามเจ้าก็ต้องหาบุรุษรูปงานลวนลาม เจ้าเป็นแค่ขอทาน สกปรกมอมแมม ตัวก็เหม็น ยืนอยู่ตรงหน้า ข้ายังรู้สึกรังเกียจเลย”