อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม นิยาย บท 32

กู้ชูหน่วนรีบหลบออกไป แต่มือใหญ่นั้นเป็นเหมือนเงา ไม่ว่านางจะหลบยังไง ก็ยังหลบไม่ได้เสียที

ไม่มีทางเลือก กู้ชูหน่วนจึงต้องกลิ้งตัวออกไปเหมือนปลาไหล กลิ้งไปข้างๆด้วยท่าทีที่สุดจะทรหด ถึงหลบการโจมตีของเขาได้

เมื่อกี้ นางรู้สึกเหมือนความตายเข้ามาเยือนจิตใจ

ชายผู้นี้ ถ้าอยากฆ่านางจริงๆ ฝ่ามือพิฆาตเมื่อกี้เอาชีวิตของนางได้เลยนะ

นางหัวเราะแหะๆ “ท่านอ๋องผู้สูงส่ง ปรารถนาในสิ่งใดก็สมหวังในสิ่งนั้น คงไม่รังแกหญิงสาวไร้ทางสู้อย่างข้าหรอก จริงไหมเพคะ”

“หญิงสาวไร้ทางสู้งั้นเหรอ?”

เหอะ

นางเป็นหญิงอ่อนแอเหรอ?

ขนาดผู้ชายยังกล้าข่มขื่น นี่ยังเรียกว่าหญิงอ่อนแองั้นเหรอ?

“แน่นอนเพคะ ท่านดูสิ แขนขาของข้าทั้งเล็กทั้งบาง จะสู้กับท่านได้อย่างไร เรื่องเมื่อก่อนข้ารู้ตัวว่าผิดไปแล้ว ท่านโปรดเมตตา ให้อภัยหม่อมฉันด้วยเถิด หม่อมฉันรับรองว่าต่อไปจะไม่กล้าเอาเปรียบท่านอีกแล้ว……”

ฟึ่บ……

อุณหภูมิภายในรถม้าลดลงอย่างเห็นได้ชัด

สีหน้าของเย่จิ่งหานดำเป็นก้อนถ่าน พลังอาฆาตแผ่ซ่านออกมาจากรอบกายของเขา

กู้ชูหน่วนคิดในใจว่าไม่ได้การแล้ว รีบพูดก่อนที่เย่จิ่งหานจะโมโหไปมากกว่านี้

“ท่านอ๋อง ยังไงข้าก็เคยช่วยชีวิตของท่านไว้ พวกเราหยวนๆกันดีไหม”

“เจ้าคิดว่าไงล่ะ”

กู้ชูหน่วนขนลุกซู่ไปทั้งตัว

นางรู้สึกว่าเรื่องราวไม่ได้ง่ายขนาดนั้น

“พวกเรามาตกลงเงื่อนไขกันไหม”

“เหอะ……อย่างเจ้าน่ะเหรอ?” เย่จิ่งหานมองนางด้วยมาดหยิ่งผยอง เหมือนกำลังมองมดตัวหนึ่งที่แสนจะต่ำต้อย

“ใช่ ข้านี่แหละ ข้า……”

“เอี๊ยด……”

ทันใดนั้นรถม้าก็เบรกกะทันหัน กู้ชูหน่วนไม่ทันตั้งตัว นางล้มไปข้างหน้าอย่างแรง

แต่ตรงหน้าของนางมีเย่จิ่งหานนั่งอยู่ ถ้านางล้มลงไป คงต้องกระโจนเข้าหาตัวเขาแน่

สองครั้งก่อนอาการยาพิษในร่างกายกำเริบ ขยับร่างกายไม่ได้ แต่ครั้งนี้……

กู้ชูหน่วนไม่ลังเลเลยสักนิด ถ้าครั้งนี้กระโจนเข้าหาตัวเขาอีก เย่จิ่งหานคงได้ฆ่านางโดยไม่ลังเลแน่

“ฟิ้วๆๆ……”

ธนูหลายร้อยลูกพุ่งมาเหมือนสายฟ้าแสบ ทะลุเข้ามาในรถม้าที่เย่จิ่งหานนั่งอยู่

กู้ชูหน่วนกะพริบตา มือขวาพยุงโต๊ะไว้ กระโดดขึ้นตีลังกา รับลูกธนูที่ยิงไปที่เย่จิ่งหานเอาไว้

ในขณะเดียวกัน ปลายเท้านางก็เขย่งขึ้น ปกป้องเย่จิ่งหานจากธนูที่ยิงมาหลายร้อยลูก เผชิญหน้ากับความเป็นความตาย นางกลับไม่ถอยเลยสักก้าว

การกระทำของนางเกิดขึ้นจากจิตใต้สำนึก นัยน์ตาสีดำของเย่จิ่งหานก็เปล่งประกายขึ้น มองกู้ชูหน่วนด้วยสายตาที่สับสน

“มีนักฆ่า ปกป้องท่านอ๋อง”

ด้านนอกรถม้า เสียงฆ่าบั่นคอกันดังขึ้น

ภายในรถม้า กู้ชูหน่วนปกป้องอย่างสุดกำลัง อันตรายรอบตัว

แต่ทว่า……

เย่จิ่งหานที่กำลังถูกลอบโจมตีนั้น กลับมีท่าทีสง่างาม ชงชาและจิบชาอย่างเป็นธรรมชาติ เหมือนการลอบสังหารครั้งนี้ไม่เกี่ยวกับเขาเลย

กู้ชูหน่วนโมโหจัด

ทำไมนางต้องกลายเป็นผู้ปกป้องเขาด้วย

“ฟึ่บ……”

หลังจากเตะธนูลูกสุดท้ายออกไปได้แล้ว กู้ชูหน่วนก็นั่งลงตรงหน้าเขาอย่างเกียจคร้าน แย่งแก้วชาในมือเขามาดื่มรวดเดียว โดยไม่สนใจพลังพิฆาตที่แผ่ซ่านออกมาจากตัวเขาเลย

“ชานี้ไม่เลวเลยนะ มีอีกไหม? ให้ข้าสักสองสามกิโลสิ”

“……”

กู้ชูหน่วนหัวเราะแหะๆ เปิดม่านชะโงกหัวออกไปดู นัยน์ตาของนางก็หดลงไปทันที

นั่นคือภาพสมรภูมิ ลูกน้องครึ่งหนึ่งปกป้องรถม้าของเย่จิ่งหานไว้ อีกครึ่งก็กลายเป็นนักฆ่าที่สังหารฝ่ายชุดดำ สังหารโดยไร้ซึ่งความปรานี

แม้พวกเขาจะดูวุ่นวาย แต่ทุกคนต่างมีพลังและพร้อมเพรียงกัน ดูแล้วก็เหมือนผ่านการฝึกฝนมาอย่างดี

นักฆ่าชุดดำแม้จะมีฝีมือชั้นสูง ยังไงก็สู้พวกเขาไม่ได้ ถูกฆ่าไปทีละคนเรื่อยๆ