แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 1611

“เป็นเด็กเป็นเล็กอย่าลำพองให้มากนัก” ชายชราลูบเคราตัวเองและเอ่ย

เห็นชัดว่าเป็นคำที่ไม่ดี แต่รู้สึกเหมือนเป็นการปลอบโยนอย่างจริงใจจากปากของชายชรา มันคือความรักใคร่เอ็นดูที่อาวุโสมีให้กับผู้น้อย

หลังจากที่เด็ดหญ้าต้นเล็กและใช้ปลายที่แหลมคมมาแคะฟัน เฉินโม่ก็มองชายชราอย่างเกียจคร้านและเอ่ย: “ไม่ประกาศตัวเลยล่ะ?”

ชายชราหัวเราะเสียงดังและเอ่ย: “ก็ถูกๆ ในเมื่อมาเป็นแขกถึงที่แล้ว ก็ไม่มีเหตุผลต้องปิดบัง”

ชายชราลุกขึ้นยืนเอามือไพล่หลังและพูดอย่างทะนงตัว: “ฉันคือไป๋ซิว จากสำนักคุนชาง”

โลกผู้บำเพ็ญแท้สำนักคุนชาง!

ไม่รู้ว่าเป็นบทกวีของตระกูลไหน ไม่นึกเลยว่าจะเชิญคนสำคัญในโลกแห่งผู้บำเพ็ญมาได้

แต่ในเมื่อนี่คือไป๋ซิว จากสำนักคุนชาง เขาจะรู้เรื่องตำหนักเทพหิมะรึเปล่านะ?

“ช่างเรื่องที่คุณคือไป๋ซิวนั่นเถอะ ถ้าคุณแยกแยะถูกผิดไม่ได้ ฉันจะจัดการให้เอง” เฉินโม่เอ่ย: “ไม่ว่าตระกูลหยาง ตระกูลหงหรือตระกูลหลี่ พวกเขาก็เริ่มเสนอเงื่อนไขอะไรให้คนอย่างคุณหวั่นไหวได้อีกแล้วใช่มั้ย? สู้เอาหนังสือวิธีบำเพ็ญตนของฉันไปสักเล่มดีกว่า แล้วคุณค่อยเล่าเรื่องราวเกี่ยวกับโลกผู้บำเพ็ญแท้ให้ฉันฟังดีมั้ยล่ะ?”

เฉินโม่ไม่ได้ล้อเล่น เขาคิดแบบนี้จริงๆ สมบัติชั้นดีอย่างหนังสือบำเพ็ญตนที่เขารวบรวมเอาไว้ใช้แลกเปลี่ยนกับไป๋ซิวถือว่าเสียเปรียบมากสำหรับเขา

“นิสัยของพวกเด็กนี่ร้อนจริง” ไป๋ซิวยิ้มและเอ่ย: “นี่ไม่เกี่ยวข้องกับสิ่งนอกกาย ก็แค่เพราะอารมณ์ความรู้สึกของคน แน่นอนว่าที่สำคัญคือ…การที่ฉันรู้จักนาย เฉินโม่ ยอดฝีมืออันดับหนึ่งในรายชื่อเทพ เฉินไต้ซือผู้โด่งดัง ถึงขนาดที่เมื่อไม่นานมานี้เพิ่งจะทำลายโรงงานคลังแสงของเผ่าบู๊โบราณด้วยตัวคนเดียวและสังหารยอดฝีมือแดนเทพไปหลายสิบคน”