แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 1612

“เฉินโม่ ถือเป็นโชคดีของนายที่ตายด้วยน้ำมือของผู้บำเพ็ญแดนมองขวัญชั้นสูงสุดอย่างฉันนะ! มังกรชาง ลุยเลย!”

มังกรผุดขึ้นจากลมและทราย เสียงร้องของมังกรสั่นสะเทือนอากาศโดยรอบเหมือนจะทำให้แตกเป็นเสี่ยงๆ

ชี่แท้ของมังกรดำในร่างกายเฉินโม่ออกมาจากตัวของเขา มังกรดำสองตัวผ่านทะลุทรายกลางอากาศและคำรามพร้อมมุ่งไปยังชี่แท้ของมังกรชางที่แผดเสียงคำรามของไป๋ซิว

ชี่แท้มังกรชางไม่ได้ต่อต้านอะไรเลย ถูกชี่แท้มังกรดำของเฉินโม่ทุบเป็นชิ้นราวกับเกล็ดหิมะที่ละลาย ไป๋ซิวตกใจจนหน้าถอดสีและรีบร้อนปล่อยชี่แท้ป้องกายออกมา

แต่ก็หยุดยั้งมังกรดำสองตัวไม่ได้ พวกมันโจมตีชี่แท้ป้องกายของไป๋ซิวอีกครั้ง ไป๋ซิวล้มลงกับพื้น ร้องโหยหวนอย่างน่าสมเพช หน้าอกถูกบีบรัดและเลือดไหลทะลักออกมาเต็มปาก

เมฆสีดำสลายไป พายุทรายหยุดโหมกระหน่ำ เฉินโม่ค่อยๆเดินไปหาไป๋ซิวและมองลงมาที่เขาจากมุมสูง

“นี่คือพลังของผู้บำเพ็ญแดนเทพชั้นสูงสุดเหรอ? ฉันว่าคุณโม้เก่งมากเลยนะเนี่ย!”

ไป๋ซิวถูกประโยคนี้ของเฉินโม่ทิ่มแทงใจจนพ่นเลือดสดๆออกมาอีกครั้ง

ที่จริงแล้วไม่ใช่ว่าพลังของไป๋ซิวอ่อนแอเกินไป เหตุผลหลักคือไป๋ซิวประมาท เขารู้ว่าพลังของเฉินโม่แข็งแกร่งมากและสังหารยอดฝีมือแดนเทพของเผ่าบู๊โบราณเหมือนกับฆ่าหมา

แต่ยอดฝีมือแดนเทพของเผ่าบู๊โบราณพวกนั้นก็แค่ผู้บำเพ็ญตนขั้นแรก ถ้าไป๋ซิวเป็นคนฆ่า ก็อาจฆ่าได้สบายกว่าเฉินโม่ก็ได้

เดิมทีเขาคิดว่าผู้บำเพ็ญแดนมองขวัญชั้นสูงสุดอย่างเขาจะฆ่าเฉินโม่อย่างหมาได้เหมือนกัน แต่นึกไม่ถึงเลยว่าตัวเองจะกลายเป็นหมาที่ถูกเชือดแทน

“เฉินโม่ นายจะฆ่าฉันไม่ได้นะ!” ไป๋ซิวตะโกนเสียงขาดหาย ท่าทางดูต่างจากเซียนเมื่อครู่นี้เป็นอย่างมาก

“หืม?” เฉินโม่ยกยิ้มมุมปากเล็กน้อยและถามอย่างติดตลก: “ทำไมฉันถึงฆ่าคุณไม่ได้?”

“ฉัน…ฉัน…ฉันบอกเรื่องโลกผู้บำเพ็ญแท้ให้นายรู้ได้นะ นายอยากรู้อะไร ฉันก็จะบอกนาย และฉันก็เป็นผู้อาวุโสสูงสุดของสำนักคุนชาง ถ้านายฆ่าฉัน ก็เท่ากับเป็นศัตรูของสำนักคุนชางทั้งสำนัก!”