แฝดชายหญิง：แด๊ดดี้ต้องชนะใจหม่ามี๊นะ นิยาย บท 238

หลังจากซูจิ่วเอ๋อร์เจอสวี่อี้ฝานและสวี่อี้หาน เธอก็เงยหน้ามองไปทางพยาบาล พร้อมกับเอ่ยบอกเบาๆ "คุณน้า ขอโทษนะคะ รบกวนคุณน้าออกไปก่อนสักครู่นะคะ ฉันจะเพิ่มค่าแรงให้คุณน้าสองเท่า ตกลงไหม?"

เพื่อเป็นการรับรองว่าเด็กน้อยทั้งสองคนจะไม่ถูกใครคนอื่นจำได้ ซูจิ่วเอ๋อร์ไม่มีทางเลือก ทำได้แค่ต้องให้พยาบาลคนนั้นออกไปก่อนสักครู่

พยาบาลก็มองซูจิ่วเอ๋อร์อย่างแปลกประหลาดใจ และมองไปทางสวี่อี้ฝานและสวี่อี้หานที่สวมหน้ากากอยู่

น่าแปลกใจจริงๆ เด็กสองคนนี้ทำไมต้องใส่หน้ากากมาด้วยล่ะ?

หรือว่าเด็กสองคนนี้มีความลับอะไร? ดังนั้นจึงต้องบอกให้เธอออกไปก่อน?

แต่ในเมื่อเป็นความต้องการของนายจ้าง พยาบาลก็ไม่ได้พูดอะไรมาก หลังจากจัดการเก็บของทุกอย่างเสร็จ เธอก็ออกไปนอกห้องสักพัก

สวี่อี้ฝานและสวี่อี้หานถอดหน้ากากออก วิ่งตรงไปยังที่หน้าเตียงของสวี่รั่วฉิง เด็กน้อยสองคนนี้สูงกว่าเตียงเพียงแค่นิดเดียว พวกเขายืนอยู่ข้างเตียงอย่างเงียบๆจ้องมองไปที่แม่ที่นอนอยู่บนเตียงอย่างไร้ชีวิตชีวา น้ำตาก็ไหลพรั่งพรูออกมาจากดวงตาทั้งสองนั้น

พวกเขาอยากจะตะโกนเรียกแม่ แต่ว่าที่นี่คือโรงพยาบาล มีกล้องวงจรปิดติดอยู่ พวกเขาไม่กล้าตะโกน

เพราะว่าตอนนี้พวกเขานั้นไม่สามารถให้ใครรับรู้ความสัมพันธ์ของพวกเขากับสวี่รั่วฉิงได้

และยิ่งไปกว่านั้นยิ่งไม่สามารถให้ใครรู้ได้ว่าเด็กๆของสวี่รั่วฉิงนั้นมีความเกี่ยวข้องกันกับลี่ถิงเซิ่ง

สวี่อี้ฝานมองสวี่รั่วฉิงที่นอนอยู่บนเตียงอย่างนิ่งเงียบ ดวงตาคู่นั้นของเขาคล้ายกับลี่ถิงเซิ่งเป็นอย่างมาก และก็ยิ่งเปลี่ยนเป็นแดงก่ำขึ้นเรื่อยๆ

สวี่อี้หานทนไม่ไหวจนต้องแอบร้องไห้ออกมาเงียบๆ เธอนั้นดึงมือของซูจิ่วเอ๋อร์แล้วแอบถามเบาๆ "แม่บุญธรรม ตอนไหนหนูจะสามารถกลับบ้านพร้อมกับแม่ได้คะ?"

ซูจิ่วเอ๋อร์ก็คิดถึงคำพูดที่หมอเพิ่งพูดกับเธอเมื่อครู่ ถ้าหากว่าต้องการให้สวี่รั่วฉิงฟื้นฟูกลับมาได้อย่างถึงที่สุด อย่างน้อยก็ต้องใช้เวลาหนึ่งเดือน

ซูจิ่วเอ๋อร์หนักใจ เธอมองสายตาที่รอคอยของสวี่อี้หาน พร้อมกับถอนหายใจพูดบอก "รอให้แม่ตื่นขึ้นมาก็สามารถกลับบ้านได้แล้วแหละ"

สวี่อี้หานนั้นรู้เรื่องรู้ความมากๆ ถึงแม้ว่าตอนนี้เธออยากจะตะโกนเรียกแม่ แต่ว่าเธอก็ไม่ทำ

ซูจิ่วเอ๋อร์รู้สึกตื้นตันใจกับความฉลาดเฉียบแหลมของเด็กทั้งสองคนนี้ เธออยู่คุยเป็นเพื่อนกับเด็กทั้งสองอยู่สักพัก ก็พบว่าสวี่อี้หานนั้นเริ่มสัปหงกแล้ว

จึงหันไปคุยกับเลขาของเธอ "อีกสักพักก็พาพวกเขากลับไปส่งนะ อยู่บนถนนก็ระวังหน่อย ระหว่างนี้ก็เรียกให้เชฟมาทำอาหารที่เด็กทั้งสองคนชอบให้พวกเขาไปก่อน"

สวี่อี้หานไม่ค่อยยินยอม เธอมองหญิงที่อยู่บนเตียงด้วยความกระวนกระวายใจ พร้อมกับเบ้ปาก ลากเสื้อของซูจิ่วเอ๋อร์เบาๆ "แม่บุญธรรมคะ หนูไม่สามารถอยู่ที่นี่ได้จริงๆเหรอ?"

ซูจิ่วเอ๋อร์กลั้นใจไม่ไหว แต่ก็ทำได้เพียงแค่มองสวี่อี้หานแล้วพูด "ลูกรัก ถ้าหากว่ารั่วฉิงยังไม่ได้บอกลี่ถิงเซิ่งว่าพวกหนูคือลูกของเขาแล้วล่ะก็ พวกหนูอยู่ที่นี่ จะถูกเขาพบเจอเอาได้ง่ายๆ"

แม้สวี่อี้หานจะอยากอยู่ต่อ แต่ว่าในใจของเด็กน้อยก็เข้าใจดี พวกเขาอยู่ที่นี่ก็จะทำให้แม่นั้นมีความเสี่ยงเป็นอย่างมาก

สวี่อี้หานมองสวี่รั่วฉิงที่นอนอยู่บนเตียงนั้นอย่างลึกซึ้งแล้วก็ร้องไห้ออกมาอีกครั้ง นั่นทำให้ใจของซูจิ่วเอ๋อร์เหมือนถูกมีดกรีด

เธอไม่เคยรู้สึกไม่พอใจผู้ชายคนไหนขนาดนี้มาก่อน ถ้าหากว่าสวี่รั่วฉิงชอบเขาจริงๆล่ะก็ เธอก็ยังคงจะยินดีที่จะช่วยเหลือให้รั่วฉิงกับลี่ถิงเซิ่งได้อยู่ด้วยกัน

แต่หลังจากที่เห็นสวี่รั่วฉิงผ่าตัดเสร็จ ลี่ถิงเซิ่ก็กลับออกไปโดยตรงเลยทันที ซูจิ่วเอ๋อร์คิดถึงจุดนี้ก็รู้สึกไม่ค่อยพอใจ

หรือว่าในใจของลี่ถิงเซิ่ง รั่วฉิงไม่สำคัญเท่ากับกำไรของบริษัทใช่ไหม?

…

เวลาเดียวกันนั้น ในสถานีตำรวจ

หัวหน้าเฉินคิดไม่ถึงว่าลี่ถิงเซิ่งมาด้วยตัวเอง "ประธานลี่ ดึกขนาดนี้แล้วคุณมาได้ยังไงครับ?"