แฝดชายหญิง：แด๊ดดี้ต้องชนะใจหม่ามี๊นะ นิยาย บท 237

เด็กชายที่ปกติจะเคร่งขรึมแต่สุดท้ายก็อดที่จะร้องไห้ออกมาไม่ได้

นัยน์ตาสีเข้มนั้น รื้นเต็มไปด้วยน้ำตา น้ำตาทีละหยดทีละหยดนั้นไหลลงบนหน้าจอโทรศัพท์

"ในที่สุดแม่ก็ฟื้นแล้ว ในที่สุดแม่ก็ปลอดภัยแล้ว…" สวี่อี้ฝานพูดพร่ำซ้ำๆอยู่เช่นนั้น

สวี่อี้หานร้องไห้เสียงดัง เด็กน้อยเก็บอารมณ์ไว้ไม่อยู่ หลังจากที่รู้เรื่องของแม่ สิ่งที่อดกลั้นไว้ในใจก็พรั่งพรูหลั่งออกมา

ทั้งสองคนก็ไม่รู้ว่าร้องไห้อยู่นานแค่ไหน ร้องไห้จนหมดแรง ดวงตาแดงก่ำ สุดท้ายก็หยุดร้องไห้

ดวงตาของสวี่อี้หานบวมเป่ง เธอหยิบเอากระดาษทิชชูสองสามแผ่นมาเช็ดหน้า "พี่คะ หนูอยากไปหาแม่"

เสียงเธอนั้นค่อนข้างเบา จมูกก็มีเสียงอู้อี้

สวี่อี้ฝานกลับมาใจเย็นเหมือนอย่างปกติแล้ว เขาคิดอย่างตั้งใจ จากสถานะของพวกเขาตอนนี้หากต้องการอยากจะไปเยี่ยมแม่ด้วยตัวเอง มันช่างลำบากมาก

แม่นั้นก็ไม่เคยบอกแด๊ดดี้เกี่ยวกับสถานะของพวกเขาสองคน และจากลักษณะนิสัยของแด๊ดดี้แล้ว เขาเป็นคนที่จมูกไวและเฉียบแหลมมาก แค่เพียงแค่เห็นเขากับสวี่อี้หาน จะต้องเดาออกถึงความสัมพันธ์ของพวกเขาแน่ๆ

ดังนั้น ถ้าหากว่าอยากไปเยี่ยมหม่ามี๊ที่โรงพยาบาล ก็จำเป็นต้องสับหลีกกับแด๊ดดี้

สวี่อี้ฝานคิดถึงจุดนี้ ก็คิดไตร่ตรองอย่างลึกซึ้ง

และไม่รู้ว่าตอนนี้แด๊ดดี้ยังอยู่ที่โรงพยาบาลหรือเปล่า ระบบกล้องวงจรปิดของโรงพยาบาลเอกชนอันดับหนึ่งนั้นเชื่อถือได้ที่สุด สวี่อี้ฝานหยิบแล็บท๊อปออกมา เตรียมจะเจาะเข้าระบบกล้องวงจรปิดของโรงพยาบาลเพื่อดูว่าตอนนี้ลี่ถิงเซิ่งยังอยู่ที่โรงพยาบาลอยู่หรือเปล่า

สวี่อี้หานเอ่ยถามมาจากข้างๆ "พี่ ทำไมพี่ไม่ถามแม่บุญธรรมล่ะ? แม่บุญธรรมก็อยู่ที่โรงพยาบาลนะ"

คำถามของสวี่อี้หาน ทำให้สวี่อี้ฝานอ้าปากค้างพูดไม่ออก

เขาลืมวิธีง่ายๆแบบนี้ไปได้ยังไงนะ?

สวี่อี้ฝานถอนหายใจราวกับผู้ใหญ่ ดูท่าทางอุบัติเหตุของแม่ จะส่งผลกระทบต่อระบบความคิดของเขาจริงๆ

เขาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาอย่างไม่ลังเล และกดเบอร์โทรของซูจิ่วเอ๋อร์

ซูจิ่วเอ๋อร์ที่ยังคงอยู่ดูแลสวี่รั่วฉิงที่โรงพยาบาล เมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ก็หยิบขึ้นมาดู คาดไม่ถึงว่าจะเป็นสายของสวี่อี้ฝาน

ในห้องพักไข้นั้นเงียบสงบมาก ถึงแม้ว่ารั่วฉิงจะยังไม่ตื่น แต่ก็ไม่อยากรบกวนเธอ

เมื่อคิดได้ดังนี้ ซูจิ่วเอ๋อร์ก็เงยหน้าขึ้น พร้อมพูดกับพยาบาลที่เพิ่งจะเข้ามาในห้อง "คุณน้าคะ รบกวนดูแลแอนนาอยู่นี่สักครู่นะคะ ฉันมีธุระต้องออกไปคุยโทรศัพท์"

พยาบาลพยักหน้า พร้อมยิ้ม "คุณซู คุณวางใจได้เต็มที่เลยค่ะ"

ซูจิ่วเอ๋อร์หยิบโทรศัพท์ เดินไปที่ระเบียง พร้อมเปิดหน้าต่างขึ้น แล้วรับโทรศัพท์ "อี้ฝาน ที่บ้านเกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า?" เธอถามอย่างห่วงใย

สวี่อี้ฝานส่ายหัว "แม่บุญธรรมครับ แด๊ดดี้ไปหรือยัง?"

ซูจิ่วเอ๋อร์นิ่งไปสักพักไม่ได้ตอบอะไร แด๊ดดี้?

เธอตะลึงไปสักพักก็เริ่มคิดออกว่าสวี่อี้ฝานนั้นพูดถึงลี่ถิงเซิ่ง ในใจรู้สึกไม่ค่อยสบายใจ ลี่ถิงเซิ่งให้ลูกสาวกับลูกชายบุญธรรมของเธอกินยาพิษอะไรเข้าไปหรือเปล่า ทำไมถึงเอาแต่เรียกว่าแด๊ดดี้แด๊ดดี้อยู่ได้!

เด็กน้อยที่เธอเลี้ยงมาตั้งแต่เล็กก็กำลังจะถูกพรากไปแล้วเหรอ?

ซูจิ่วเอ๋อร์พูดตอบ "ลี่ถิงเซิ่งกลับไปแล้ว เป็นอะไรเหรอ?"

"ถ้าหากว่าแด๊ดดี้กลับไปแล้วล่ะก็ งั้น…แม่บุญธรรมครับ พวกเราอยากจะไปเยี่ยมหม่ามี๊ได้ไหมครับ?" สวี่อี้ฝานถาม

ในเมื่อแด๊ดดี้กลับไปแล้ว งั้นพวกเราไปโรงพยาบาลตอนนี้ คงไม่มีคนรู้ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขากับแด๊ดดี้หรอก

และคงไม่ทำให้หม่ามี๊ลำบาก!

เมื่อฟังถึงตรงนี้ จมูกของซูจิ่วเอ๋อร์ก็ค่อยๆแดง ตานั้นกะพริบปริบๆ เจ็บปวดอยู่เล็กน้อย

สวี้อี้ฝานพูดด้วยน้ำเสียงสะอื้นลึกๆ แค่ได้ฟังก็รู้ได้เลยว่าเด็กน้อยนั้นเพิ่งจะร้องไห้มา

ใช่แล้ว เขาและสวี่อี้หานนั้นยังเป็นเด็กน้อยอายุยังไม่ถึงสิบขวบเลย