แค่เมียคนใช้ นิยาย บท 19

ฟิว....

"คุณฟิว อื้ออออ" เสียงของใบบัวหายเข้าไปในลำคอเมื่อถูกผมดึงมาจูบ บอกตามตรงว่าผมพยายามแล้วพยายามห้ามความต้องการของตัวเองแต่ผมสู้กับมันไม่ได้ ผมรู้ว่าตัวเองโดนอะไร

ย้อนกลับไปที่ผับตอนนั้นผมนั่งดื่มอยู่ที่โต๊ะประจำที่ผมชอบมานั่งส่วนลูกศรไม่อยู่ตรงนั้นเธอบอกว่าขอขึ้นไปเซ็นเอกสารที่ห้องทำงานด้านบนผมก็เลยนั่งเพียงลำพังและใช้สายตามองไปรอบๆ ผับที่ตอนนี้มีนักดื่มนักเที่ยวมากมายกำลังนั่งดื่มบางส่วนก็ลุกไปเต้นกันอยู่ตรงโซนด้านหน้าก่อนที่สายตาของผมจะไปปะทะเข้ากับใครบางคนที่มองมาที่ผมอยู่ผมคิดว่าผมตาไม่ฝาดแต่แค่ไม่แน่ใจว่าจะใช่หรือเปล่าคนๆ นั้นก็คือยูมิแต่พอผมเดินไปดูใกล้ๆปรากฏว่ายัยนั่นหายไปผมก็เลยคิดว่าตัวเองตาฝาดก็เลยเดินกลับมานั่งที่โต๊ะตามเดิมก่อนจะยกแก้วเหล้าขึ้นมาดื่มต่อจนเวลาผ่านไปสักพักผมก็เริ่มรับรู้ถึงความผิดปกติของตัวเอง ผมร้อนไปทั้งตัวมือไม้สั่นไปหมดเหงื่อเริ่มซึมเต็มใบหน้าจนน้องพนักงานเสริฟเดินมาถามว่าผมเป็นอะไรผมรีบโบกมือบอกว่าไม่เป็นอะไร

"ว่าไงไม่เจอกันตั้งนาน"

"ยูมิ"

"อื้มใช่ฉันเองว่าแต่นายเป็นอะไรเหรอทำไมดูแปลกๆเหมือน..."

"เธอแอบเอายามาใส่ในแก้วของฉันใช่ไหม"

"อย่ามาใส่ความกันสิจ๊ะฟิวสุดหล่อ" ไม่พูดเปล่ายัยนั่นเอามือมาลูบที่แขนของผมอย่างช้าๆ มันยิ่งทำให้ความต้องการด้านมืดของตัวเองปะทุขึ้นแต่ผมก็พยายามข่มความรู้สึกแต่ยัยนั่นก็ยังไม่ยอมหยุดรังควานเอามือมาโอบรอบคอผมพร้อมกับซุกใบหน้าลงมาที่ซอกคอของผม

"คืนนี้นายต้องมาเป็นพระเอกเอ็มวีให้กับฉันนะฟิว" ยัยนั่นพูดพร้อมกับยิ้มร้ายพอผมได้ยินแบบนั้นผมก็ไม่รอช้าใช้แรงที่เหลืออยู่เพียงน้อยนิดสะบัดยัยนั่นจนหลุดและล่วงลงไปกองกับพื้นทำให้คนที่อยู่ในบริเวณหันมองมาที่ผมเป็นตาเดียว

"นายมาผลักฉันทำไมห๊ะ" พอยัยนั่นลุกขึ้นมาได้ก็จะเดินเข้ามาโดนตัวผมอีกครั้งผมรีบถอยหลังทันทีผมไม่ต้องการให้ยัยนั่นโดนตัวเพราะผมกลัว..กลัวว่าตัวเองจะทนไม่ไหวถีบยัยยูมิกระเด็นออกไปอีกรอบบอกตามตรงผมไม่อยากทำร้ายผู้หญิงแต่ถ้ายัยนี่ไม่ยอมหยุดผมคงต้องทำ

"ออกไปไกลๆ ตีนฉันเลยนะไม่งั้นจะหาว่าฉันไม่เตือน" ผมชี้หน้ายัยยูมิแต่ดูเหมือนยัยนั่นจะไม่สะทกสะท้านยังก้าวเท้าเดินเข้ามาหาผมเรื่อยๆ ผมก็เดินถอยหลังออกไปเรื่อยๆ เช่นกัน

"หึ ดูสภาพตัวเองก่อนเถอะ แต่ไม่ว่ายังไงคืนนี้นายไม่รอดแน่ฉันจะทำให้นายอายเหมือนกับที่นายเคยทำให้ฉันอาย"

"เธอทำตัวเองอย่ามาโทษว่าเป็นความผิดของฉันถ้าเธอไม่วางแผนชั่วๆ กับฟ่างก่อน"

"หึแล้วไงในเมื่อยัยนั่นมันจะมาแย่งเตอร์ไปจากฉันฉันก็ต้องทำทุกวิถีทางให้ได้เค้าคืนมา" ผมจ้องหน้ายัยนั่นอย่างรังเกียจแต่ก่อนที่ยัยยูมิจะเดินมาถึงตัวผมลูกศรก็วิ่งเข้ามาพอดียัยยูมิพอเห็นลูกศรยัยนั่นก็รีบเดินหลบหนีหายไปทันที ส่วนลูกศรพอเห็นสภาพที่ไม่ปกติของผมเธอก็ถามว่าเกิดอะไรซึ่งผมก็บอกไม่มีอะไรก่อนจะรีบเดินออกมา ตอนนี้ผมต้องออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุดผมต้องหาทางช่วยให้ตัวเองหลุดพ้นจากอาการบ้าๆ นี่

"ฟิวนายไม่สบายเหรอขึ้นไปพักข้างบนมั้ยเราพาไป" ลูกศรยังคงเดินตามผมออกมาถึงหน้าผับผมทำได้แค่โบกมือบอกไม่เป็นไร

"ฉันจะกลับแล้ว ไว้เจอกันวันหลังนะ"

"แต่ว่า.." ผมหันไปมองตาขวางเพราะผมไม่ชอบใครใครมาเซ้าซี้

"เอ่องั้นไว้เจอกันนะ" 

ผมไม่รอฟังอะไรทั้งนั้นแล้วตอนนี้เพราะผมเริ่มจะไม่ไหวกับตัวเองผมไม่อยากมายืนทำอะไรทุเรศๆ หน้าผับ ผมรีบเดินออกมาถึงลานจอดรถแล้วใช้สายตามองหารถของตัวเองว่าจอดไว้ตรงไหนเพราะตอนนี้ตาผมมันลายไปหมดสักพักก็เจอกับใบบัวที่วิ่งเข้ามาหาผมยัยนี่มองผมอย่างตกใจ

"คุณฟิวเป็น.."

"ขึ้นรถ!!! " ผมออกคำสั่งด้วยที่น้ำเสียงสั่นๆ จากนั้นผมก็รีบล้วงกุญแจรถออกมาจากกระเป๋ากางเกงแล้วเปิดประตูขึ้นมานั่งส่วนใบบัวก็ตามขึ้นมาเธอไม่พูดอะไรเอาแต่มองหน้าผมด้วยความสงสัยผมนั่งกอดตัวเองเอาหน้าฟุบกับพวงมาลัยและพยายามที่จะเอามือจับพวงมาลัยเพื่อขับรถกลับบ้านแต่ผมขับไม่ไหวมือผมมันสั่น